Ενός λεπτού σιγή...ή όσο υπάρχουν δημοσιογράφοι.

Δημοσιεύεται στην εφημερίδα "Η Καθημερινή" την Τρίτη 24 Ιουλίου 2007.


Οι άλλοι Ελληνες

Του Σωκρατη Τσιχλια

Πολύ συχνά, οι δημοσιογράφοι καταγράφοντας το ελληνικό παράδοξο, προσπαθώντας να θίξουμε τις αναπηρίες της διοίκησης, τις ευθύνες μιας, συχνά ιδιοτελούς, εξουσίας, αλλά και τη συμμετοχή της κοινωνίας σε αυτό τον φαύλο κύκλο, υποπίπτουμε σε ένα μεγάλο ατόπημα: τη γενίκευση.

Ο θάνατος κατά την εκτέλεση του καθήκοντος των δύο αξιωματικών του Καναντέρ, που έδιναν τη μάχη με τη φωτιά στην Εύβοια, φόρεσε ένα ακόμη πένθος σε αυτό το δύσκολο καλοκαίρι. Ο χαμός του κυβερνήτη σμηναγού Δημήτρη Στοϊλίδη, 34 ετών που ήταν πατέρας δύο παιδιών και του 27χρονου συγκυβερνήτη υποσμηναγού Ιωάννου Χατζούδη μας θύμισε με τρόπο επώδυνο, ότι ανάμεσά μας ζούνε Ελληνες της τιμής και του καθήκοντος.

Οι πιλότοι των Καναντέρ που ξεκινούν άγρια χαράματα με το που σκάει το πρώτο φως και εργάζονται υπό αντίξοες συνθήκες μέχρι τη δύση του ηλίου είναι μερικοί από αυτούς. Ανθρωποι της διπλανής πόρτας, οι οποίοι με αυταπάρνηση και σκληρή δουλειά καλύπτουν την ανικανότητα, τις αγκυλώσεις και τον κομματισμό της διοίκησης, αναιρούν εν μέρει τις ολέθριες συνέπειες του ωχαδερφισμού και της διαφθοράς, το έλλειμμα πολιτικής, τους λίγους πόρους.

Μη με ρωτήσετε πόσοι είναι ή μη σπεύσετε απαισιόδοξα να σκεφτείτε ότι πρόκειται για εξαιρέσεις που απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Εχω συναντήσει πολλούς, ημέρα αλλά και νύχτα στις εξοντωτικές εφημερίες του ταλαίπωρου Εθνικού Συστήματος Υγείας, που δεν θα υπήρχε χωρίς τους ήρωες-γιατρούς. Τους συνάντησα στο δημόσιο σχολείο, στο εμπόριο, στη γεωργία, σε μια τράπεζα, και αλλού. Ευσυνείδητοι, φορολογούμενοι, που δεν κτίζουν παράνομα, δεν καταπατούν, δεν χειροκροτούν άκριτα, δεν ψηφίζουν με υστεροβουλία· κανονικοί άνθρωποι.

Στις μέρες μας που η έννοια πολίτης έχει αντικατασταθεί με το «κοινή γνώμη», των δημοσκοπήσεων, ενώ ο «νομοταγής πολίτης» είναι αντίληψη τουλάχιστον ντεμοντέ, ο θάνατος των δύο πιλότων που έπεσαν αγωνιζόμενοι για το δημόσιο συμφέρον, για το κοινό αγαθό, είναι ένα ράπισμα στην επικράτεια του ατομισμού, του «δε βαριέσαι», του «γιατί οι άλλοι κι όχι εγώ»...

Τέτοιους Ελληνες, ακόμη κι αν ήταν χίλιοι μόνο, οφείλουν να έχουν στο μυαλό τους οι πολιτικοί όταν εκφωνούν λόγους, όταν χαϊδεύουν αυτιά, όταν ζυγίζουν το πολιτικό κόστος, όταν νομοθετούν...