Είναι δυνατόν εν έτει 2007 η διαδικασία της μάθησης και εκπαίδευσης στην Ελλάδα να στηρίζεται στην αποστήθιση κειμένων; Και όμως έτσι συμβαίνει.
Σε μια διαδρομή του ηλεκτρικού σηδιρόδρομου, πριν από λίγες ημέρες, η μητέρα που καθόταν ακριβώς δίπλα μου, κάλεσε στο σπίτι το παιδί της, προφανώς, και το ρώτησε: "το έμαθες το μάθημα; όταν έρθω θα μου το πεις."
Και αναρωτήθηκα ακόμη στην "παπαγαλία" στηρίζεται η ελληνική σχολική εκπαίδευση; Είναι δυνατόν; Και όμως ναι, όπως με πληροφόρησαν συνάδελφοι με μεγαλύτερα παιδιά.
Ένα εκπαιδευτικό σύστημα που στηρίζεται στην "παπαγαλία", σε έναν κόσμο που εξελίσσεται συνεχώς και απαιτεί κυρίως την όξυνση της κρίσης και την ικανότητα συνεχούς σύγκρισης καταστάσεων, την ελεύθερη αναζήτηση των νέων δεδομένων, την ανάλυση και εν τέλει τη σύνθεση.
Το παράδοξο είναι ότι τα παιδιά που αποφοιτούν από το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα με αυτή τη "στρατιωτική" νοοτροπία μάθησης - αποστήθισης(π.χ. για να περάσεις μια τάξη θα πρέπει να διαβάσεις και αποστηθίσεις από τη σελίδα 45 μέχρι τη σελίδα 237) έρχονται μετά το σχολείο αντιμέτωπα με ένα χαώδες περιβάλλον αξιολόγησης προσόντων και δυνατοτήτων. Χωρίς τάξη, χωρίς αξιοκρατία και χωρίς συγκεκριμένα βήματα ανέλιξης.
Προετοιμάζει δηλαδή το ελληνικό σχολείο τους νέους του με ένα αποστειρωμένο πρότυπο μάθησης για να εισέλθουν πού; Σε μία κοινωνία που επιβραβεύει ποιους; πάντως όχι τους άριστους και αυτούς που ακολουθούν τους "κανόνες". Για αυτό ίσως οι περισσότεροι μένουν εκτός Ελλάδας μετα τις σπουδές τους και διαπρέπουν σε χώρες που έχουν αυστηρό σύστημα αξιολόγησης......μετά την αποφοίτηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου