Το δημογραφικό και η βιωσιμότητα των επιχειρήσεων

Managing demographic risk

Όσκαρ 2008

Θρίαμβος των αδελφών Κοέν στα Οσκαρ

Μία πιθανή πρόταση για την απογραφή του 2011 ή του 2008

Έχουν γίνει πολλά, αλλά το μεγαλύτερο λάθος της ελληνικής διπλωματίας, όσον αφορά το όνομα της γειτονικής χώρας είναι η αναγνώρισή της, έστω και προσωρινή, με το "γελοίο" όνομα Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας. Πέραν του ότι πρόκειται για ένα όνομα που δεν μπορεί να χρησιμοποιεί κάποιος τρίτος με ελάχιστο βαθμό σοβαρότητος για πολύ καιρό, εμπεριέχει, έστω και εμμέσως, την αναγνώριση από τη χώρεα μας ότι η εν λόγω περιοχή κάποτε και από κάποιους ονομαζόταν Δημοκρατία της Μακεδονίας. Συνεπώς.....

Από την ενδιάμεση συμφωνία έχουν περάσει αρκετά χρόνια και βρισκόμαστε σήμερα στο παρά πέντε για τη λύση του θέματος (και φυσικά δεν πρέπει να λυθεί όπως όπως). Η λύση της σύνθετης ονομασίας φαντάζει σήμερα ως επιτυχία, ύστερα από τόσες παλινωδίες. Αν επιτευχθεί, πράγμα καθόλου σίγουρο, θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε τις συνέπειες. Αναγνώριση "μακεδονικής" εθνότητας, γλώσσας και πιθανώς μειονότητας εντός Ελλάδος.

Για να αντιμετωπίσουμε μία τόσο σοβαρή εξέλιξη για το μέλλον και την ειρήνη, όχι της Ελλάδας, αλλά όλης της χερσονήσου κάνουμε μία πρόταση:

Στην επόμενη απογραφή της Ελλάδος το 2011, αν θέλουμε την κάνουμε και το 2008, όσοι Έλληνες είναι από τη Μακεδονία (δηλαδή περίπου τρία εκατομμύρια στη Μακεδονία και άλλο ένα με δύο στην υπόλοιπη Ελλάδα) να δηλώσουν ότι είναι και Έλληνες και Μακεδόνες. Άρα στην Ελλάδα θα κατοικούν τέσσερα με πέντε εκατομμύρια Έλληνες-Μακεδόνες, ενώ στο κράτος των Σκοπίων θα κατοικούν 1,3 εκ. Σλαβομακεδόνες (το 65% των 2 εκ. που κατοικούν εκεί).

Για να ξέρουμε τί γίνεται δηλαδή και ποιοι και πόσοι "καταπιέζονται"....

Carpe diem

Αν και έχουμε αργήσει ως χώρα σε αρκετούς τομείς, πρέπει να παραδεχθούμε ότι έχουμε κάνει άλματα σε σχέση με τα γειτονικά μας κράτη, από την πτώση της οθωμανικής αυτοκρατορίας και ύστερα. Θεωρώ ότι σε αυτή τη φάση βρισκόμαστε σε μία ευτυχή συγκυρία ως χώρα να έχουμε μία ηγεσία που υπερβαίνει το αναμενόμενο. Μία ηγεσία που μπορεί να κάνει το μεγάλο άλμα για τη χώρα μας. Στον πολιτικό τομέα: Παπούλιας, Καραμανλής, Σιούφας, Παπανδρέου, Παπαρήγα, είναι ηγέτες που γνωρίζουν το καλό της χώρας και του λαού της και μπροούν να το πετύχουν. Το ίδιο ισχύει και για τους επικεφαλής της δικαστικής εξουσίας (Σανιδάς) και της εκκλησιαστικής ιεραρχίας (Ιερώνυμος). Η Ελλάδα έχει την τύχη η ηγεσία της αυτή τη στιγμή να είναι ανώτερη του ανεμενόμενου και μάλιστα να έχει χαρακτηριστικά που μπορεί να επιτύχει τη συναίνεση σε σημαντικούς τομείς.

Με ουσιαστικό κυβερνήτη έναν Καραμανλή, ηγέτη διεθνούς ακτινοβολίας («Δεν χαιρόμαστε με τις εξελίξεις, δεν χαιρόμαστε με το να ανεμίζουν αμερικανικές σημαίες στο Κόσοβο, ή ρωσικές στη Σερβία», είπε χαρακτηριστικά ο κ. Καραμανλής, στη χθεσινή «Ώρα του Πρωθυπουργού».) μπορούμε ως χώρα να κερδίσουμε έδαφος στο διεθνές γεωπολιτικό παιχνίδι. Δείτε τι πέτυχε η Τουρκία μέσα σε λίγους μήνες. Από την άρνηση και την έντονη δυσαρέσκεια των ΗΠΑ για οποιαδήποτε τουρκική εισβολή στο Βόρειο Ιράκ, χθές είχαμε εκτεταμένες επιχειρήσεις στην περιοχή με υποβάθμισή της από την Κυβέρνηση της Βαγδάτης.... Μην ξεχνάμε ότι εμείς αντιμετωπίζουμε λιγότερο σημαντικά προβλήματα στα σύνορά μας, τα οποία μπορούμενα επιλύσουμε ειρηνικά.

Για υπομονετικούς αναγνώστες

ECONOMIST

Russia and its history

A Byzantine sermon
Feb 14th 2008 | MOSCOW
From The Economist print edition

The drawing of inaccurate historical parallels with Constantinople




ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

ΠOΛITIKH Hμερομηνία δημοσίευσης: 17-02-08


Το πρώτο μεγάλο αγκάθι του Ιερώνυμου
Βασικό μέλημα του νέου Αρχιεπισκόπου, ο οποίος τάσσεται στο πλευρό του Οικουμενικού Πατριαρχείου, οι ρωσικές βλέψεις

Του Νικου Παπαχρηστου

Όαση λόγου

Από τον ενθρονιστήριο λόγο του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου στις 16/2/2008:

"Ένα δεύτερο σημείο που βασανίζει τον λογισμό μου είναι η ευθύνη μας για την πορεία του νεοελληνικού πολιτισμικού γίγνεσθαι. Επιτρέψτε μου να απευθύνω τον λόγο προς τους ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών, της επιστήμης και της τεχνολογίας· προς όλα εκείνα τα ανήσυχα πνεύματα, που επιμένουν να προβληματίζονται για τα κοινά και δεν αισθάνονται ικανοποιημένοι από την ακινησία, τη στασιμότητα και τη δουλεία του αυτονόητου.

Εμείς, οι εκκλησιαστικοί ταγοί έχουμε μια υποχρέωση απέναντί σας και εσείς έχετε ένα χρέος στο γένος μας και στην Ιστορία.

Η Εκκλησία πρέπει να ξαναβρεί τους τρόπους να κεντρίζει και να εμπνέει το ανθρώπινο πνεύμα. Όπως τότε που γονιμοποίησε τις τέχνες και τις επιστήμες και γέννησαν πολιτισμό. Τότε που και οι πέτρες μαρτυρούσαν το μεγαλείο της ορθόδοξης θεολογίας καθώς αυτή εκφραζόταν μέσω της αρχιτεκτονικής των ναών και των μοναστηριών. Τότε που η Αγιά Σοφιά, ή τα μοναστήρια του Οσίου Λουκά και του Δαφνιού μαρτυρούσαν με την άρρητη γλώσσα του πολιτισμικού επιτεύγματος περί της αναστημένης ελπίδας του ανθρώπου. Τότε που ο πεζός και ο ποιητικός λόγος γέννησαν ύψιστης πολιτισμικής αξίας εκφράσεις του ανθρωπίνου πνεύματος, όπως ο Ακάθιστος Ύμνος ή τα κείμενα των Πατέρων της Εκκλησίας, και από τα βάθη της ανθρώπινης ευαισθησίας αναδύθηκε το κάλλος της βυζαντινής μουσικής.

Σπεύδω να διευκρινίσω: Δεν σας καλώ να κατασκευάσετε στρατευμένη χριστιανική τέχνη. Σας προσκαλώ και σας προκαλώ να ξανα-ανακαλύψουμε μαζί τους χυμούς που έθρεψαν τις ψυχές των προγόνων μας και γέννησαν τον πολιτισμό που κληρονομήσαμε.

Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, της κρίσης των ιδεολογιών, της ψευδεπίπλαστης διανόησης, του ευτελισμού της καλλιτεχνικής και της πνευματικής δημιουργίας και την υποταγή τους στον αδηφάγο καταναλωτισμό έχουμε αναπόδραστο καθήκον να συμβάλλουμε ως Εκκλησία στην παραγωγή πολιτισμού.

Τα μοναστήρια μας, οι Εκκλησιές μας –ακόμα και οι ερειπωμένες-, η υμνογραφία μας, αλλά και όσα στοιχεία της παράδοσής μας διασώζονται στη σύγχρονη νεοελληνική πολιτισμική κληρονομιά, είναι αψευδείς μάρτυρες της ανάγκης γι΄ αυτή τη συνάντηση. Σας παραπέμπω ενδεικτικά στη νεοελληνική ζωγραφική που κρύβει μέσα της τη βυζαντινή αγιογραφική παράδοση, στην ποίηση που αντλεί αφανώς χυμούς από την εκκλησιαστική υμνογραφία, ή στη σύγχρονη ελληνική μουσική, λαϊκή ή έντεχνη, που κρύβει μέσα της τους δρόμους του βυζαντινού μέλους. Ακόμη και στον υπερεαλισμό των νεότερων ζωγράφων διακρίνει κανείς τις επιρροές των αγιογράφων δασκάλων τους.

Όλα αυτά κραυγάζουν για την κοινή μας ευθύνη να συναντηθούμε ξανά, Εκκλησία και ανθρώπινη δημιουργικότητα, για να οικοδομήσουμε και πάλι πολιτισμό και να εγγράψουμε πολιτιστικές παρακαταθήκες για το αύριο των παιδιών μας και του τόπου μας.


..........

Τέκνα και αδελφοί μου εν Κυρίω αγαπημένοι,

Προσεύχομαι και παρακαλώ τον Θεό, όταν περάσει ο καιρός και πλησιάζω στο τέλος του κύκλου της επίγειας διακονίας μου να είμαι έτοιμος να απολογηθώ με παρρησία ενώπιον Θεού και ανθρώπων γι’ αυτόν τον θρόνο που μου εμπιστεύτηκε ο Κύριος. Θα ήθελα μέχρι τότε να έχω κατακτήσει το δικαίωμα να μιλήσω για αυτόν τον θρόνο, κοιτώντας σας στα μάτια και εκφραζόμενος με τον ίδιο τρόπο που ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός μιλούσε για το σκαμνί του, λέγοντας:

«Εγώ με τη Χάρη του Θεού, μήτε σακούλα έχω, μήτε κασέλα, μήτε σπίτι, μήτε άλλο ράσο από αυτό που φορώ. Και το σκαμνί, όπου έχω, δεν είναι εδικό μου, δια λόγου σας το έχω. Άλλοι το λένε σκαμνί και άλλοι θρόνον. Δεν είναι καθώς το λέγετε. Αμή θέλετε να μάθετε τι είναι; Είναι ο τάφος μου και εγώ είμαι μέσα ο νεκρός οπού σας ομιλώ. Ετούτος ο τάφος έχει την εξουσίαν να διδάσκει βασιλείς και πατριάρχας, αρχιερείς, ιερείς, άνδρας και γυναίκας, παιδιά και κορίτσια, νέους και γέρους και όλον τον κόσμον».

Ασφαλιστικό 2019...

Μεταρρυθμίσεις με ορίζοντα το 2019 πρότεινε ο Πρωθυπουργός στη Βουλή την Παρασκευή. Και όμως αυτό συνέβη στην Ελλάδα του "δώσ' ημίν σήμερα". Για πρώτη ίσως φορά "τόλμησε" Έλληνας Πρωθυπουργός να αρθρώσει πολιτικό λόγο για μεταρρυθμίσεις και αλλαγές που ξεπερνούν τον ορίζοντα μιας τετραετίας. Και όχι μόνο αυτό, αλλά δήλωσε έτοιμος και για συναινέσεις με τα άλλα κόμματα, αγκαλιάζοντας προτάσεις που έχουν διατυπώσει στο παρελθόν.

Η εποχή μας θέλει μεταρρυθμίσεις θέλει αλλαγές, αλλά θέλει θάρρος και τόλμη, απαιτεί συναίνεση και σύνθεση, απαιτεί να πούμε ναι στο μέλλον, να πούμε όχι στο παρελθόν. Ιδιαίτερα σε κρίσιμα θέματα όπως το αφαλιστικό, απαιτείται πολιτική που λαμβάνει υπόψη της τις επιπτώσεις της σε μελλοντικές γενιές.

Άξιος !!

Για εμάς τους Βοιωτούς η χθεσινή ημέρα ήταν όπως κάθε χρόνο ξεχωριστή και αυτό γιατί γιόρταζε το Μοναστήρι του Οσίου Λουκά του εν Στειρίω. Ωστόσο ο Άγιος μάς επεφύλαξε και μία άλλη μεγάλη χαρά, την εκλογή του Μητροπολίτη μας κ. Ιερωνύμου στην κορυφή της Εκκλησία της Ελλάδας. Άξιος λόγω και έργω.

Super duper Obama

Μπορεί να μην έχει πάρει ακόμη "κεφάλι" ο Ομπάμα όσον αφορά τον αριθμό των αντιπροσωπών στις προκριματικές εκλογές για το χρίσμα των δημοκρατικών στην Αμερική, ωστόσο αναλυτές μιλούν ήδη για μία πολύ καλή παρουσία του αφροαμερικανού γερουσιαστή, η οποία αφήνει όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά για την πλειοψηφία στις εκλογές των υπολοίπων Πολιτειών. Θερμά συγχαρητήρια στο επιτελείο του και φυσικά στον Alexi.

Και μία αισιόδοξη άποψη για την παγκόσμια οικονομική κρίση

Παρά τις προειδοποιήσεις αρκετών αναλυτών για την παγκόσμια κρίση που έρχεται λόγω κυρίως της αδυναμίας της αμερικανικής οικονομικής μηχανής να απορροφήσει τις αναταράξεις, άρθρο στο "Prospect" υποστηρίζει ότι οι μεσοπρόθεσμες προοπτικές της αμερικανικής οικονομίας είναι καλύτερες από ό,τι υποστηρίζεται.

Και φυσικά επειδή η οικονομία είναι εν πολλοίς και κλίμα, ψυχολογία, βασική παράμετρος αποτελεί και το αποτέλεσμα των αμερικανικών προεδρικών εκλογών του παρόντος έτους.

http://www.prospect-magazine.co.uk/article_details.php?id=10022

Στο ενδιάμεσο κενό....

Δημοσιεύθηκε στην ελληνική έκδοση του Economist που κυκλοφόρησε με την "Καθημερινή" στις 31 Ιανουαρίου 2008

Τεχνολογικές, οικονομικές και άλλες εξελίξεις, αρκετά γνωστές σε όλους μας, έχουν τα τελευταία χρόνια μεταβάλει ή τείνουν να μεταβάλουν τα όρια του δημόσιου και ιδιωτικού συμφέροντος. Τα όρια που σταματά η δικαιοδοσία και η αρμοδιότητα του δημόσιου τομέα και ξεκινά η δράση του ιδιωτικού τομέα. Βεβαίως, εξ’ ορισμού δεν μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι αυτοί οι δύο τομείς δεν έχουν ή δεν πρέπει να έχουν και επικαλύψεις. Ωστόσο, αυτή η μετακίνηση των κύκλων συμφερόντων των δύο τομέων δημιουργεί και κάποια κενά τα οποία ως γνωστό η φύση και κατ’ επέκταση η ανθρώπινη κοινωνία δεν αφήνει επ’ άπειρον ακάλυπτα. Ίσως αυτός είναι ένας από τους βασικούς λόγους για τους οποίους τα τελευταία χρόνια όλο και συχνότερα, όλο και εντονότερα γίνεται λόγος για την κοινωνία των πολιτών, τις εθελοντικές οργανώσεις και τον τρίτο τομέα της οικονομίας . Η κοινωνική προσφορά και ο εθελοντισμός, αν και χωρίς τον τίτλο της κοινωνικής επιχειρηματικότητας ή του τρίτου τομέα, υπάρχει εδώ και πολλούς αιώνες στον πλανήτη, είτε εντός των τελετουργικών-συνηθειών των θρησκειών είτε εκτός αυτών. Στις μέρες μας, ωστόσο, βοηθούν στην ικανοποίηση των αιτημάτων μιας μεταβαλλόμενης παγκόσμιας κοινωνίας. Έχουν ορισμένα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τα οποία δίνουν διέξοδο και λύσεις σε διλήμματα και ερωτήματα της εποχής μας. Αυτά είναι κυρίως τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα που εμφανίζονται, αλλά δεν μπορούν να λύθουν αποτελεσματικά, αποδοτικά και άμεσα από τις παραδοσιακές δομές του κράτους ή της ιδιωτικής οικονομίας. Η ανάγκη, λοιπόν, που καλύπτει ο τρίτος τομέας είναι εξόχως σημαντική. Από τη μία καλύπτει τη ζήτηση για υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας, στήριξης και αλληλεγγύης και συνοχής. Από την άλλη, και αυτό είναι εξίσου σημαντικό, δίνει διέξοδο επαγγελματικό- και ίσως και ψυχολογικό- σε κάποιους εκ των εργαζομένων που δεν θέλουν ούτε να κυβερνούν, ούτε να κυβερνώνται. «Που χρειάζονται ελεύθερο χώρο για να πραγματωθούν όπως εκείνοι θέλουν» (Από συνέντευξη του Γάλλου συνθέτη Ρενέ Ομπρί στην Καθημερινή (13-1-2008).

Αιωνία του η μνήμη

Συμφωνούσες ή διαφωνούσες με ό,τι έλεγε και έπραττε, το σίγουρο είναι ότι ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος άφησε τη σφραγίδα του στην εκκλησιαστική, πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας μας.

Τον συναντήσαμε μία φορά. Αυτό που θυμόμαστε είναι το πόσο προσιτός και γλυκομίλητος ήταν.

Αιωνία του η μνήμη.

Δύο ερωτήσεις και δύο τόσο διαφορετικές απαντήσεις

Από τον σημερινό "Ελεύθερο Τύπο":

1. Συνέντευξη Αλέξη Τσίπρα(ΣΥΝ)

"Βλέπετε πρόωρες εκλογές, ακόμη και πριν από τις ευρωεκλογές του 2009;

Εκτιμώ ότι όλα τα σενάρια είναι ανοιχτά, ακριβώς διότι βρισκόμαστε σε φάση αστάθειας, αποσταθεροποίησης του πολιτικού σκηνικού. Και δεν σας κρύβω ότι ήταν μέσα στους στόχους μας."

2. Συνέντευξη Λιάνας Κανέλη(ΚΚΕ)

"Μου περιγράφετε κάποιο σχέδιο αποσταθεροποίησης του συστήματος της χώρας;

Κοιτάξτε, εγώ, ως ΚΚΕ, δεν θέλω να βλέπω καθόλου σταθερό αυτό το σύστημα. Αυτό δεν με κάνει και αποσταθεροποιητή του συστήματος με εξωπολιτικούς όρους. Ευτυχώς για σας και για μένα, το κομμουνιστικό κόμμα έχει 90 χρόνια ιστορία και δεν είναι ιστορία μιας μη κυβερ-
νητικής οργάνωσης που μπορεί να καταλήξει σε μια δραματική φυσιογνωμία, σαν τον Μπερνάρ Κουσνέρ, που κοιμάται ως σοσιαλιστής την Παρασκευή το βράδυ και ξυπνάει μέλος της δεξιάς κυβέρνησης του Σαρκοζί ενδεχομένως και κουμπάρος της Μπρούνι την Κυριακή.
Αλλά, ενώ όλοι ασχολούνται με τα λουξ της Μπρούνι, εγώ προτιμώ να θυμάμαι ότι είναι διάδοχος Πιρέλι. Και να δίνω πάντα μια οικονομοπολιτική διάσταση στα τεκταινόμενα.

Αρα;
Στο κλασικό ερώτημα, στο «qui bono», στο «τις ωφελείται», δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή ορατό σημάδι στον ορίζοντα."

Κατά κεφαλήν μαζοχισμός, Tου Xρήστου Γιανναρά

Εκτενές απόσπασμα από την "Καθημερινή" της Κυριακής 13 Ιανουαρίου 2008.
Σημείωση: Δυστυχώς είναι δύσκολο να διαφωνήσεις με κάποιες από τις επισημάνσεις του Καθηγητή.


Όταν μιλάμε για «επίπεδο κατά κεφαλήν καλλιέργειας» σε μια κοινωνία, τι εννοούμε;
Μάλλον τον μέσο όρο σε επιδόσεις ανάπτυξης νοητικών ικανοτήτων, ευαισθησίας, διαισθητικής αντίληψης, βουλητικού σθένους, εκφραστικής αρτιότητας. Τον μέσο όρο, για παράδειγμα, στην ικανότητα κατανόησης προτάσεων με απλά νοήματα, όχι περίπλοκη σύνταξη, όχι εξειδικευμένη ορολογία. Στην ικανότητα αξιολογικών κρίσεων, διακρίσεων του λογικά ορθού από το λογικά εσφαλμένο. Στην αξιολόγηση ποιοτήτων, της καλύτερης από τη χειρότερη, της ανώτερης από την κατώτερη, με χρήση κοινωνούμενων εμπειρικών κριτηρίων, δηλαδή λογικής αποδεικτικής. Στην ικανότητα διάκρισης του ορθολογικά συναγόμενου πρακτέου από τον ανορθολογισμό ψυχολογικών εμμονών, αναστολών, εθισμών στη σιγουριά της επανάληψης.

Αν αυτά περίπου εννοούμε μιλώντας για «επίπεδο κατά κεφαλήν καλλιέργειας», τότε μοιάζει προφανής ο ρόλος δύο παραγόντων διαμόρφωσης αυτού του επιπέδου στην ελλαδική, ειδικά, κοινωνία σήμερα: Ο ρόλος μιας εκπαιδευτικής πρακτικής βασισμένης, δεκαετίες τώρα, στην προτεραιότητα της απομνημόνευσης, στην υποβάθμιση της κριτικής ικανότητας, της δημιουργικής αυτενέργειας. Και ο ρόλος μιας κοινωνικά ανεξέλεγκτης τηλεόρασης, με κριτήρια μόνο εμπορικά, δίχως συστολή χυδαία.

Η εκπαιδευτική υποβάθμιση του μέσου όρου κριτικής ικανότητας των Ελλήνων ευνόησε την αποτελεσματικότητα του κομματικού λαϊκισμού, την εμπορευματοποίηση της πολιτικής, διευκόλυνε τη μεθοδική κατάλυση της αξιοκρατίας σε κάθε πτυχή του συλλογικού βίου. Και η ευτέλεια, η μικρόνοια, ο αισθητικός εκβαρβαρισμός της τηλεοπτικής ποδηγέτησης των μαζών επέβαλε την απόλυτη κυριαρχία των εντυπώσεων, την υποκατάσταση της πολιτικής και οικονομικής πραγματικότητας από τον έντεχνο προπαγανδισμό ψευδαισθήσεων, την παραγωγή παραισθησιογόνων.

Ισως το πιο αποφασιστικό δεδομένο να είναι η απουσία κάθε οργανωμένης αντίδρασης ή αντίστασης τόσο στον εκπαιδευτικό αποκλεισμό του κριτικισμού όσο και στην τηλεοπτική μονοτροπία της ευτέλειας. Στη δεκαετία του ’80 (με σποραδικές επανεμφανίσεις και αργότερα) την υπεράσπιση της κριτικής σκέψης καμώθηκε ότι την αναλαμβάνει μια δήθεν αριστερή διανόηση, χωρίς βέβαια να αποτολμήσει και την κριτική της αποδέσμευση από τον δογματισμό του μαρξιστικού «αλαθήτου». Ακκίζονταν σαν υπέρμαχοι του κριτικισμού, τάχα πολέμιοι του «μυστικισμού» και «ανορθολογισμού», άνθρωποι που παγίδευσαν τα πανεπιστήμια (τη διδασκαλία και την έρευνα) στις ντιρεχτίβες μονοδιάστατης ιδεολογικής στράτευσης, πειθαρχημένοι οι ίδιοι άκριτα στον κομματικό «καθοδηγητή» τους.
Ανάλογη δήθεν υπεράσπιση της κριτικής σκέψης και από τους άλλους υποδειγματικούς εθελόδουλος του εκπαιδευτικού χώρου: τους συνδικαλιστές καπήλους της Αριστεράς. «Λειτουργοί» αυτοί της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, μανιακοί αρνητές κάθε κριτικής διαδικασίας και αξιολόγησης, που τα έκγονά τους περιφέρουν σήμερα σε «πορείες» την πιο εφιαλτική εικόνα νεανικής αποχαύνωσης: αναμηρυκάζουν ετοιματζίδικα συνθήματα προπορευόμενης ντουντούκας κραυγάζοντας παραίτηση από κάθε κριτική αυτονομία, ορθολογική εγρήγορση, ανεξάρτητη γνώμη, απροσκύνητο φρόνημα.

Για την τηλεοπτική ευτέλεια, μικρόνοια, αισθητική εκβαρβάρωση καμιά ποτέ πραγματική αντίδραση ή αντίσταση από κανένα κόμμα – μόνο ρητορική υποκρισία. Πώς να μιλήσει η δήθεν Αριστερά, αφού αυτή είναι η πρώτη διδάξασα (σε όποια χώρα κατέλαβε την εξουσία) τον φενακισμό της πραγματικότητας, την ολοκληρωτική επιβολή κατασκευασμένων εντυπώσεων. Και πώς να μιλήσουν οι υπόλοιπες κομματικές συντεχνίες της ιδιοτέλειας, που έσπευσαν να οικειοποιηθούν και να αναγάγουν σε προηγμένη επιστήμη «επικοινωνίας» τις γκαιμπελικές και σταλινικές μεθόδους πλύσης εγκεφάλου των μαζών, μετατρέποντας την πολιτική σε ανταγωνισμό προσεταιρισμού κεφαλαίων για διαφημιστική υπερίσχυση.

Ετσι μοιάζει να έχει φτάσει η ελλαδική κοινωνία σε ένα «επίπεδο κατά κεφαλήν καλλιέργειας», μάλλον απρόσιτο σε στατιστική προσέγγιση. Απρόσιτο, γιατί ο πληθωρισμός της ακρισίας και του ανορθολογισμού, η αποχαύνωση από την κομματική προπαγάνδα και την τηλεοπτική ποταπότητα έχει μεταβάλει τη χώρα, κατά την καραμανλική ρήση, σε ένα «απέραντο φρενοκομείο». Φέρνουν οι δημοσκοπήσεις στο φως ένα εξωφρενικό αλαλούμ: κραυγαλέες αντιφάσεις, απίστευτου παραλογισμού εκτιμήσεις, τέλεια αδυναμία να αξιολογηθεί η ποιότητα, η προσφορά, ακόμα και το συμφέρον.

Εμφανίζονται σε δημοσκοπήσεις οι Ελληνες να πιστεύουν κατά πλειονότητα (βλ. «Καθημερινή» 30.12.2007) ότι η δημοκρατία λειτουργεί καλύτερα όταν καταλύεται θεσμικά κάθε αξιοκρατία, κάθε κοινωνική ιεραρχία, κάθε έλεγχος ικανότητας και απόδοσης, ενώ παράλληλα ασκείται απροσχημάτιστη ιδεολογική τρομοκρατία, ιταμή επιβολή κομματικού κράτους· ότι η οικονομία της χώρας είναι στην καλύτερη κατάσταση όταν οι ιθύνοντες μοιράζουν παροχές και διορισμούς καταφεύγοντας σε τεράστιο δανεισμό με εγκληματική αφροσύνη· ότι σημαντικότερος ηγέτης είναι ο υπέρτερος στη δημαγωγία, αυτός που ψηφοθηρεί κολακεύοντας τα ορμέμφυτα του πλήθους σαρκώνοντας ο ίδιος το απενοχοποιητικό πρότυπο του αδίστακτου ηδονοθήρα, του αμοραλιστή τολμητία – είτε για το σεξ πρόκειται είτε για την εξουσία· ότι η σημαντικότερη παρουσία στο εμβληματικό ύπατο αξίωμα της πολιτείας μπορεί να είναι οποιαδήποπτε μετριότητα αποτυχημένου κομματάρχη στην οποία θα συγκλίνουν τα ενδοκουζινικά μαγειρέματα των κομματικών συμβιβασμών δοσοληψίας και ο παραλογισμός των δημοσκοπούμενων πεποιθήσεων, συγκρίσεων και εκτιμήσεων, επεκτείνεται και επιτείνεται δίχως ανάσχεση.

Με πρακτικό αποτέλεσμα, να καταπίνει η ελλαδική κοινωνία τα πάντα, να σκύβει ραγιάδικα το κεφάλι στον οποιοδήποτε εξωφρενικό βιασμό των στοιχειωδέστερων ανθρώπινων δικαιωμάτων.

Να συμπληρώνουν δεκαετίες δράσης οι «γνωστοί-άγνωστοι» ψυχανώμαλοι βασανιστές του κοινωνικού σώματος, ασύγκριτα πιο διεστραμμένοι από τους δημίους ολοκληρωτικών καθεστώτων και οι Ελληνες ψηφοφόροι να επιβραβεύουν με την ψήφο τους την ανικανότητα (ή τη συμπαιγνία με τον εφιάλτη) των λειτουργών του κράτους.

Καταπίνει η ελλαδική κοινωνία την παράνοια του «ακαδημαϊκού ασύλου», τον εξευτελισμό της λογικής με τη γελοιότητα των «διαλόγων».

Ευτυχισμένο το νέον έτος!!!

Πολλές ευχές στους αναγνώστες και φίλους του blog για ένα 2008 ειρηνικό, ευτυχισμένο και δημιουργικό.

Ας ελπίσουμε ότι το 2008 θα συμφωνήσουμε ως Έλληνες σε ένα φρέσκο, συνεκτικό και παραγωγικό στόχο (mission statement), κάτι που λείπει από την πορεία μας τα τελευταία χρόνια. Ένα στόχο ο οποίος θα μας διαχωρίζει από τους λοιπούς εταίρους και εχθρούς, αλλά και θα δίνει νόημα στις πράξεις μας και τις καθημερινές μας ενέργειες.

Θα μας ενώνει και θα μας κινητοποιεί. Θα βελτιώνει την καθημερινότητά μας και θα μας αποτρέπει από τη διενέργεια μικροπρεπών και ταπεινών ενεργειών.

Η προστασία του περιβάλλοντος και η καταπολέμηση της μικρής καθημερινής διαφθοράς, μέσω της διαπόμπευσής της, θα μπορούσαν να αποτελέσουν μέρος αυτού του στόχου.

Τα υπόλοιπα με το νέον έτος.

Η δυσαρμονία εκπαιδευτικού συστήματος και πραγματικότητας

Είναι δυνατόν εν έτει 2007 η διαδικασία της μάθησης και εκπαίδευσης στην Ελλάδα να στηρίζεται στην αποστήθιση κειμένων; Και όμως έτσι συμβαίνει.

Σε μια διαδρομή του ηλεκτρικού σηδιρόδρομου, πριν από λίγες ημέρες, η μητέρα που καθόταν ακριβώς δίπλα μου, κάλεσε στο σπίτι το παιδί της, προφανώς, και το ρώτησε: "το έμαθες το μάθημα; όταν έρθω θα μου το πεις."

Και αναρωτήθηκα ακόμη στην "παπαγαλία" στηρίζεται η ελληνική σχολική εκπαίδευση; Είναι δυνατόν; Και όμως ναι, όπως με πληροφόρησαν συνάδελφοι με μεγαλύτερα παιδιά.

Ένα εκπαιδευτικό σύστημα που στηρίζεται στην "παπαγαλία", σε έναν κόσμο που εξελίσσεται συνεχώς και απαιτεί κυρίως την όξυνση της κρίσης και την ικανότητα συνεχούς σύγκρισης καταστάσεων, την ελεύθερη αναζήτηση των νέων δεδομένων, την ανάλυση και εν τέλει τη σύνθεση.

Το παράδοξο είναι ότι τα παιδιά που αποφοιτούν από το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα με αυτή τη "στρατιωτική" νοοτροπία μάθησης - αποστήθισης(π.χ. για να περάσεις μια τάξη θα πρέπει να διαβάσεις και αποστηθίσεις από τη σελίδα 45 μέχρι τη σελίδα 237) έρχονται μετά το σχολείο αντιμέτωπα με ένα χαώδες περιβάλλον αξιολόγησης προσόντων και δυνατοτήτων. Χωρίς τάξη, χωρίς αξιοκρατία και χωρίς συγκεκριμένα βήματα ανέλιξης.

Προετοιμάζει δηλαδή το ελληνικό σχολείο τους νέους του με ένα αποστειρωμένο πρότυπο μάθησης για να εισέλθουν πού; Σε μία κοινωνία που επιβραβεύει ποιους; πάντως όχι τους άριστους και αυτούς που ακολουθούν τους "κανόνες". Για αυτό ίσως οι περισσότεροι μένουν εκτός Ελλάδας μετα τις σπουδές τους και διαπρέπουν σε χώρες που έχουν αυστηρό σύστημα αξιολόγησης......μετά την αποφοίτηση.

Μια σύντομη ανάλυση

Η μεγαλύτερη είδηση που προκύπτει από την απόπειρα αυτοκτονίας του τ. Γενικού Γραμματέα του Υπουργείου Πολιτισμού είναι η ίδια η πράξη της αυτοκτονίας.
Άλλωστε, δεν είναι ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά που κάποιος προϊστάμενος συνάπτει παράνομη σχέση, με ή χωρίς προεκτάσεις, με υφισταμένη του.
Είναι όμως η πρώτη φορά στην Ελλάδα, τα τελευταία αρκετά χρόνια, που κάποιος κρατικός λειτουργός-πολιτικός προβαίνει σε μία τέτοια πράξη, για λόγους αυτοκάθαρσης, για κάτι που θεωρεί ότι τον ζημίωσε ηθικά.
Ασφαλώς και καταδικάζουμε αυτή του τη σχέση.
Όσο όμως αυτή η παράνομη σχέση δεν επηρεάζει τις πράξεις και τις ενέργειές του ως Γενικού Γραμματέα, κάτι το οποίο μένει να αποδείξει η δικαιοσύνη, μάλλον δεν μας αφορά, όπως δεν μας αφορά η προσωπική-σεξουαλική ζωή κανενός.
Ωστόσο, μπορεί να συνεκτιμηθεί αυτή η αδυναμία του, η σεξουαλική, για να κρίνουμε τον χαρακτήρα και την προσωπικότητά του. Το σίγουρο είναι ότι η εικόνα των περισσότερων ΜΜΕ, τα οποία αφιερώνουν μία ώρα κάθε βράδυ για να αναλύσουν ένα dvd, το περιεχόμενο του οποίου όλοι υποθέτουν, είναι απογοητευτική και δίνουν το χαρακτήρα μιας κοινωνίας της κλειδαρότρυπας. Επίσης, όσοι λένε τώρα, ως μετά Χριστόν προφήτες, ότι στο υπουργείο γινόντουσαν πράγματα και θάματα τα τελευταία χρόνια, έχουν τεράστιες ευθύνες, αν αποκαλυφθούν οι κατηγορίες τους, για την εως τώρα συγκάλυψή τους.
Πάντως φαίνεται οτι ο τ. Γεν. Γραμματέας έκανε κάτι το οποίο προσέκρουσε στους ηθικούς φραγμούς του και δεν το αντέξε. Αυτό είναι κάτι το αισιόδοξο για την κοινωνία μας, ότι δηλαδή υπάρχουν ακόμη ηθικοί φραγμοί που αναγνωρίζουμε, ακόμη και αν τους παραβιάζουμε.

Συμπεράσματα:


1. Τα περισσότερα ΜΜΕ διψούν για αίμα. Τολμούν αντιπολίτευση ακόμη και πάνω από το κρεβάτι της εντατικής.

2. Όσοι αναλαμβάνουν παρόμοιες θέσεις εξουσίας θα πρέπει να είναι έτοιμοι για κάτι τέτοιο.

Αυτό είναι το σύστημα, αυτό πρέπει να είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν όσοι τοποθετούνται σε παρόμοιες θέσεις.

Ίσως να είναι και η είδηση της χρονιάς

Από τη "Ναυτεμπορική":

Παρουσιάστηκε το πρώτο αεροσκάφος κινεζικής κατασκευής

ΤΟ πρώτο αεροσκάφος που έχει κατασκευαστεί εντός των συνόρων της παρουσίασε σήμερα η Κίνα, πλησιάζοντας ακόμη περισσότερο στο στόχο της να αναδειχτεί σε παγκόσμιο κολοσσό της αεροπορίας και να απειλήσει ευθέως την κυριαρχία των Boeing και Airbus.Το νέο αεροσκάφος, με την ονομασία “Ιπτάμενος Φοίνικας” (“Xiang Feng”), παρουσιάστηκε σε κυβερνητικούς αξιωματούχους και στελέχη της βιομηχανίας, στο εργοστάσιο όπου κατασκευάστηκε, στη Σαγκάη.«Είμαστε αυτόπτες μάρτυρες αυτής της αξέχαστης στιγμής με μεγάλη συγκίνηση», δήλωσε ο γενικός διευθυντής της κρατικής κατασκευάστριας εταιρείας AVIC I, Lin Zuoming.

Συγχαρητήρια στους ανθρώπους του Blogger

Η προσπάθειά τους να εξελληνίσουν το Blogger κάνουν ακόμη και εμάς τους Έλληνες να αισθανόμαστε αμήχανα. Τελευταίο παράδειγμα η αλλαγή της λέξης "dashboard" σε "πανόπτης". Αποδεικνύουν ότι αν μη τι άλλο σέβονται τους πελάτες των υπηρεσιών τους, ακόμη και αν προέρχονται από μια ....μικρή χώρα.

Ένας ισχυρός παράγοντας οικονομικής ανάπτυξης

Δημοσιεύθηκε την Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2007 στην ελληνική έκδοση του Economist που κυκλοφορεί με την "Καθημερινή"

Ποιες είναι λοιπόν οι προϋποθέσεις και οι κατάλληλες συνθήκες για τη δημιουργία ή καλύτερα τη μετεξέλιξη μιας πόλης σε διεθνές χρηματοοικονομικό κέντρο, σε μία οικουμενική οικονομική μητρόπολη; Θα μπορούσε η Αθήνα να διαδραματίσει αυτόν το ρόλο στη νέα εποχή;

Προφανώς η απάντηση δεν είναι εύκολη και ασφαλώς δεν είναι μονοδιάστατη. Σίγουρα σημαντικό ρόλο παίζει η γεωγραφική θέση της πόλης. Το ίδιο κρίσιμη είναι και η εγγύτητά της σε μεγάλες αγορές, όπως και η ύπαρξη των απαραίτητων υποδομών: συγκοινωνιακών, μεταφορικών, τηλεπικοινωνιακών. Και βέβαια αυτό που κάνει τις πόλεις οικονομικές μητροπόλεις είναι η απαραίτητη/κρίσιμη μάζα μεγάλων, υγιών και εξωστρεφών επιχειρήσεων.

Ωστόσο, ακόμη και αν όλες οι ανωτέρω προϋποθέσεις ικανοποιούνται, αυτός ο παράγοντας που κινητοποιεί και δίνει ζωή στο ανωτέρω οικονομικό και κοινωνικό σύστημα είναι ο ανθρώπινος παράγοντας. Το υψηλού επιπέδου, καταρτισμένο στελεχιακό δυναμικό, δηλαδή τα άξια και ικανά στελέχη των επιχειρήσεων είναι το στοιχείο-κλειδί. Είναι ο παράγοντας που μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα.

Η βέλτιστη αξιοποίηση των στελεχών, είτε αυτά είναι υπάλληλοι επιχειρήσεων, είτε λειτουργοί της δημόσιας διοίκησης, μπορεί να δώσει στα συγκριτικά πλεονεκτήματα μιας πόλης την απαραίτητη ποιότητα, ώστε να μετεξελιχθεί σε οικονομικό κέντρο. Ετσι, δικαιολογείται η αγωνιώδης αναζήτηση των εταιρειών για το ταλέντο, δηλαδή τους ταλαντούχους επιστήμονες-επαγγελματίες σε όλο τον κόσμο.

Tαλέντο και ποιοτική εκπαίδευση
Σύμφωνα με πολλούς αναλυτές διεθνώς, η εύρεση του κατάλληλου προσωπικού αποτελεί το σημαντικότερο κλειδί για την αειφόρο-διατηρήσιμη ανάπτυξη μιας επιχείρησης. Είναι χαρακτηριστικό μάλιστα ότι το κυνήγι του ταλέντου συγκαταλέγεται ήδη στις προτεραιότητες των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, οι οποίες αντιμετωπίζουν την εξεύρεση ταλαντούχων στελεχών ως μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις για την ανάπτυξή τους(1).

Αλλά για να μπορείς να έχεις και να αξιοποιείς ταλαντούχους εργαζόμενους θα πρέπει να τους εκπαιδεύσεις κατάλληλα. Συνεπώς, η πρόκληση για τα κράτη, αλλά και τους ιδιωτικούς φορείς βρίσκεται στο επίπεδο της εκπαίδευσης που προσφέρουν στους πολίτες μιας χώρας. Και φυσικά τα χρήματα δεν είναι το παν(2).

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με στοιχεία του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ-PISA test), η Αυστραλία παρότι έχει σχεδόν τριπλασιάσει τα έξοδα εκπαίδευσης ανά σπουδαστή από το 1970, δεν έχει παρουσιάσει καμία βελτίωση στις επιδόσεις των μαθητών της στο συγκεκριμένο τεστ. Το ίδιο ισχύει και για τις ΗΠΑ, όπου τα έξοδα έχουν σχεδόν διπλασιαστεί από το 1980.

Παράλληλα, σύμφωνα με έρευνα της McKinsey βασισμένη στα αποτελέσματα του PISA test, για να γίνουν καλύτερα τα σχολεία θα πρέπει:

― να προσλάβουν τους καλύτερους δασκάλους,
― να «πάρουν» το καλύτερο από τους δασκάλους, και
― να παρεμβαίνουν όταν αρχίζουν να μένουν πίσω οι μαθητές.

Γιατί όπως αναφέρει και το ανωτέρω άρθρο του Economist, η ποιότητα ενός εκπαιδευτικού συστήματος δεν μπορεί να υπερβεί την ποιότητα των δασκάλων του. Παράλληλα, μελέτες σε πολιτείες των ΗΠΑ (Tennessee και Dallas) έχουν δείξει ότι εάν κάποιος πάρει τους μαθητές μέσων δυνατοτήτων και τους αναθέσει στους top 20% των δασκάλων, τότε οι μαθητές καταλήγουν στο top 10%. Αντιθέτως, εάν τους δώσει στο bottom 20% των δασκάλων καταλήγουν στο κατώτατο σημείο. Φαίνεται, λοιπόν, ότι η ποιότητα των δασκάλων και όχι τα περισσότερα χρήματα, επηρεάζουν την απόδοση των μαθητών και σπουδαστών.

Αυτό ίσως εξηγεί το παράδοξο ότι η μείωση του αριθμού των μαθητών σε μία τάξη δεν παράγει καλύτερο αποτέλεσμα. Διατηρώντας τις υπόλοιπες μεταβλητές σταθερές, οι μικρότερες τάξεις σημαίνουν περισσότερους δασκάλους για τον ίδιο συνολικό προϋπολογισμό. Συνεπώς, με χαμηλότερους μισθούς προσελκύεις χαμηλότερης ποιότητας καθηγητές και επιτυγχάνεις έτσι χαμηλότερης ποιότητας διδακτικό αποτέλεσμα.

Επιπλέον, η McKinsey υποστηρίζει ότι τα καλά εκπαιδευτικά συστήματα προσελκύουν τους καλύτερους μαθητές και καθηγητές. Στη Φινλανδία όλοι οι νέοι δάσκαλοι πρέπει να κατέχουν μεταπτυχιακό. Στη Νότια Κορέα επιλέγουν τους δασκάλους του δημοτικού από το top 5% των αποφοίτων των πανεπιστημίων.

Η δημιουργία λοιπόν ενός ανταγωνιστικού εκπαιδευτικού συστήματος -στοιχείου καθοριστικού για τη δημιουργία μιας οικονομικής μητρόπολης- δεν είναι θέμα χρημάτων, αλλά θέμα αξιοποίησης των υπάρχοντων διαθέσιμων πόρων και φυσικά κυρίως θέμα ποιότητας. Το κατάλληλο εκπαιδευτικό σύστημα παράγει εκείνα τα στελέχη που μπορούν να αποτελέσουν την κρίσιμη μάζα για τη δημιουργία μιας ισχυρής οικονομίας, ώστε να αναπτυχθεί στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης και στο πνεύμα της Στρατηγικής της Λισσαβόνας, η οποία στοχεύει στη μετατροπή της Ευρώπης και των κρατών-μελών της σε «καλύτερα μέρη για να ζεις, να εργάζεσαι και να επενδύεις».

Η ελληνική πρόκληση
Ωστόσο, η χώρα μας έχει να ξεπεράσει ένα ακόμη μεγαλύτερο εμπόδιο: Να μπορέσει να κρατήσει εντός συνόρων τους επιστήμονες που φεύγουν για σπουδές και εργασία στο εξωτερικό. Αλλωστε, κάποιοι στην Ελλάδα ακόμη προτιμούν να στέλνουν οι Ελληνες τα παιδιά τους σε ιδιωτικά πανεπιστήμια της Ουγγαρίας ή της Τσεχίας, παρά να επιτρέψουν την ίδρυση εδώ παρόμοιων σχολών.

Συνεπώς, το να σταματήσει η «διαρροή εγκεφάλων» στο εξωτερικό ή αλλιώς αυτό που ονομάζουν “brain-drain”, θα μπορούσε να αποτελέσει ύψιστο εθνικό στόχο. Στόχο, όμως, βασισμένο σε στοιχεία εξωστρέφειας. Δεν πρέπει να επιδιώξουμε δηλαδή το να μείνουν εντός χώρας μόνο οι Ελληνες επιστήμονες, αλλά να προσελκύσουμε και επιστήμονες άλλων εθνικοτήτων που θα ήθελαν να εργαστούν στην Ελλάδα. Αυτό, ωστόσο, προϋποθέτει τη στοιχειώδη ευελιξία στη λειτουργία των πανεπιστημιακών και ερευνητικών ιδρυμάτων, αλλά και την ανοιχτή σχέση μεταξύ πανεπιστημίων, ερευνητικών κέντρων, επιχειρήσεων και κοινωνίας. Προς αυτή την κατεύθυνση η χώρα μας έχει ακόμη αρκετό δρόμο να διανύσει. Και γι’ αυτό δεν ευθύνεται αποκλειστικά το κράτος.

1. Thinking big, Midsize companies and the challenges of growth, A report from the Economist Intelligence Unit
2. How to be top, Oct 18th 2007, The Economist