Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ

Γιαννάκου Μαριέττα
τ. υπουργός Εθνικής Παιδείας & Θρησκευμάτων


Οι ταραχές των τελευταίων ημερών χρειάζονται βαθύτερη ανάλυση για να ανακαλυφθούν και οι αιτίες πέρα από τις αφορμές, που στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου.


Η ύπαρξη ενός περιθωριακού κόσμου αντιεξουσιαστικού ή αναρχικού όπως αποκαλείται, ήταν γνωστή σε όλους. Αυτό που δεν ήταν ίσως γνωστό ήταν η άριστη οργάνωση, που κατέβασε λίγη ώρα μετά τη δολοφονία στους δρόμους πολλών ελληνικών πόλεων τους ανθρώπους με τις κουκούλες και τους σάκους γεμάτους μολότοφ και πέτρες.

Παράλληλα, μαθητές περίπου της ηλικίας του δολοφονηθέντος ακολούθησαν τους οργανωμένους επαγγελματίες της καταστροφής και όλοι μαζί επιδόθηκαν σε μια άνευ προηγουμένου καταστροφή και λεηλασία των πόλεων. Ιδιαίτερα οι επιθέσεις των μαθητών και άλλων στα αστυνομικά τμήματα θα μπορούσαν να δικαιολογηθούν από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου από αστυνομικό όργανο, αν το όλο σκηνικό δεν έμοιαζε σαν έτοιμο από καιρό.

Πολλοί σχολιαστές, πολιτικοί και μη, έσπευσαν να χαϊδέψουν τα αυτιά των νεαρών επιτιθεμένων λέγοντας ότι έχουν δίκιο τα παιδιά γιατί τα πτυχία τους δεν θα έχουν αξία, θα έχουν χαμηλές αμοιβές, γιατί δεν τους αρέσει το εκπαιδευτικό σύστημα, γιατί δεν θα εκπληρωθούν τα όνειρά τους κ.ο.κ.

Ασφαλώς βρισκόμαστε σε μια εποχή δύσκολη. Πενήντα χρόνια μετά τη δημιουργία των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων και εν συνεχεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, χρόνια ευημερίας και κοινωνικής ανάπτυξης, σήμερα βρισκόμαστε στη δίνη μιας διεθνούς οικονομικής κρίσης. Η κοινωνία της γνώσης και της πληροφορίας έχει αλλάξει τον κόσμο. Ο ανταγωνισμός έχει μεγαλώσει.

Οι άνθρωποι που κατέχουν πτυχίο ανώτατης εκπαίδευσης έχουν πολλαπλασιαστεί. Η διαθεσιμότητα του προσωπικού για θέσεις εργασίας είναι τεράστια. Αυτά όλα δημιουργούν δυσκολίες, αλλά τίποτα ποτέ δεν ήταν εύκολο.

Οι ατομικές αλλά και κοινωνικές κατακτήσεις χρειάστηκαν προσπάθεια και κόπο. Η χώρα μας από τότε που έγινε μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης άλλαξε το παρόν και το μέλλον της. Το να θεωρούμε ότι δεν έγινε τίποτα, το να απαξιώνουμε τις προσπάθειες που έφεραν τη χώρα μας στη σημερινή της θέση και το να «αξιώνουμε» την καταστροφική μανία των γνωστών-αγνώστων, είναι ανήθικο. Από την άλλη πλευρά πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι τα πρότυπα που προέρχονται από τον πολιτικό και πνευματικό κόσμο, επηρεάζουν τη συμπεριφορά των νέων και αν θέλουμε να παραδεχτούμε την αλήθεια, μέρος και του πολιτικού και του πνευματικού κόσμου δεν έχει σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Η ανεπάρκεια του κρατικού μηχανισμού, η ατιμωρησία των παρανομούντων, διάφορα σκάνδαλα, η άνθηση του ρουσφετιού και η αίσθηση της κοινωνικής αδικίας, είναι στοιχεία που ταλαιπωρούν την Ελλάδα επί δεκαετίες και δημιουργούν το υπόστρωμα για απρόβλεπτες αντιδράσεις.

Το χειρότερο είναι ότι η αντίδραση όπως εκδηλώθηκε τις τελευταίες ημέρες δεν θέτει συγκεκριμένες αρχές ως επιδιωκόμενο και έτσι δεν θέτει προ των ευθυνών τους αυτούς που δημιουργούν τα πιο αρνητικά πρότυπα για τους νέους. Γενικότητες και ασάφειες περί παιδείας από ακαδημαϊκούς κύκλους, που επί χρόνια αρνιόντουσαν να σεβαστούν τους νόμους του κράτους και τους ακαδημαϊκούς κανόνες και οι ίδιες επικλήσεις από φοιτητές που δήθεν υποστήριζαν την καλή παιδεία κλείνοντας τα πανεπιστήμια, είναι η μέγιστη υποκρισία. Αν θέλουμε πράγματι να δημιουργήσουμε έναν καλύτερο κόσμο για τους νέους, πρέπει να εμμείνουμε σε στάσεις ζωής που συνάδουν με την ηθική, την τήρηση των νόμων του κράτους μέχρι κεραίας, την προάσπιση των δημοκρατικών αρχών και τη δίκαιη και ισότιμη συμπεριφορά όσων κατέχουν θέσεις εξουσίας έναντι όλων των πολιτών.

Η πολιτική, όπως σημείωνε ο Francois Mitterrand, είναι η τέχνη διαχείρισης των συμβόλων. Όταν τα σύμβολα στα οποία «ακουμπούν» οι πολίτες αποδομούνται, τότε όλα μπορούν να συμβούν.

Ο πολιτικός κόσμος έχει στο σύνολό του μεγάλη ευθύνη και για όσα συνέβησαν και για όσα πιθανόν θα συμβούν. Ήρθε η ώρα να αλλάξουμε συμπεριφορές και να πάψουμε να θεωρούμε επιτυχία μας τα επικοινωνιακά τρικ. Ο τόπος χρειάζεται πολύ δουλειά και πολύ αλήθεια και αυτό το χρωστούν όλοι όσοι βρίσκονται στα κέντρα λήψεως αποφάσεων.

Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ημερησία» στις 13-14/12/2008.