Καθαγιασμένη «εξέγερση»

Από την Καθημερινή:

Tου Δημήτρη Ρηγόπουλου

Μαύρο φίδι που τους έφαγε, τον Απόστολο Δοξιάδη, τον Τάκη Θεοδωρόπουλο και τον Πέτρο Μάρκαρη. Από την επόμενη ημέρα της δημοσίευσης της επιστολής τους με την οποία καυτηρίαζαν τις διακοπές θεατρικών παραστάσεων άρχισαν τα όργανα. Στο Διαδίκτυο, στα μπλογκ. Πολλές (λεκτικές) επιθέσεις έφτασαν στα όρια του χυδαίου, αντίδραση περίπου αναμενόμενη, που ενθαρρύνεται από τη δυνατότητα διατήρησης της ανωνυμίας στις κοινότητες των ηλεκτρονικών ημερολογίων.

Για πολλούς ήταν έκπληξη ο λόγος των τριών συγρραφέων, γιατί εκδηλώθηκε σε μια στιγμή που σχεδόν κάθε πρωτοβουλία εκ μέρους του νεολαιίστικου/αντιεξουσιαστικού/φοιτητικού κινήματος μοιάζει a priori καθαγιασμένη στα νερά μιας θολής «επαναστατικότητας». Να κάψουμε το δέντρο; Ναι, να κάψουμε το δέντρο! Να μπουκάρουμε στα θέατρα; Ναι, να μπουκάρουμε στα θέατρα! Να τρομοκρατούμε τον κόσμο που βγήκε να ψωνίσει στην Ερμού; Ναι, να τρομοκρατούμε τον κόσμο που βγήκε να ψωνίσει στην Ερμού!

Ολα επιτρέπονται από τη στιγμή που «εκφράζεται» το ανυπότακτο πνεύμα των νέων, των φοιτητών, των σπουδαστών. Το ξέρω, ακούγομαι σαν «γέρος», αλλά δεν βλέπω μεγάλη ελπίδα στις τραμπουκικές εισβολές σε κάθε είδους χώρους όπου, εννοείται, η δημοκρατία πάει περίπατο. Δεν βλέπω μεγάλη διάθεση για διάλογο, αλλά θυμωμένους, αλαζονικούς μονολόγους με τους οποίους καταργούνται δικαιώματα, εγγεγραμμένα στο DNA των αστικών δημοκρατίων εδώ και αιώνες. Η εικόνα εξαγριωμένων συνδικαλιστών να απαιτούν (και να πετυχαίνουν) το (προσωρινό) κλείσιμο καταστημάτων που λειτουργουσαν νόμιμα την Κυριακή το πρωί θα προκαλούσε σε οποιαδήποτε σοβαρή δυτική κοινωνία την αντίδραση των πολιτών.

Τη βία όμως δεν τη μάθαμε τώρα. Τη διδασκόμαστε καθημερινά. Και, φυσικά, την ανεχόμαστε καθημερινά. Σε πολλές περιπτώσεις επικροτούμε ακραία αντιδημοκρατικές συμπεριφορές. Ο μαθητής που δεν συμφωνεί με την κατάληψη είναι ο σπασίκλας του σχολείου. Ο φοιτητής που θέλει τη σχολή του καθαρή και ανοιχτή είναι ο ξενέρωτος της παρέας. Κάθε φορά βιαζόμαστε να κλείσουμε τον κύκλο της μεταπολίτευσης, αλλά κάθε φορά είμαστε υποχρεωμένοι να πέφτουμε πάνω του, εγκλωβισμένοι και ανήμποροι. Οι ίδιοι μύθοι (για το αστυνομικό κράτος της Δεξιάς), τα ίδια φαντάσματα (που θα μολύνουν το πανεπιστημιακό άσυλο). Βαρέθηκα.