Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, όλοι λίγο ή πολύ, κάνουμε έναν απολογισμό της χρονιάς που έφυγε και αναζητούμε κάποιους νέους στόχους για τη χρονιά που έρχεται.
Τελευταία έχει αυξηθεί η συζήτηση γύρω από τους νέους εθνικούς μας στόχους. κάποιοι αναρωτιούνται αν υπάρχουν, κάποιοι επιθυμούν να τους ορίσουμε και κάποιοι άλλοι λένε ότι δεν ζούμε σε εποχές των μεγάλων εθνικών στόχων και συνεπώς δεν χρειάζεται να ορίσουμε κάποιους.
Επειδή ανήκουμε σε αυτούς που πιστεύουν στους εθνικούς στόχους, θα επιχειρήσουμε να προτείνουμε δύο με έντονη κοινωνική σημασία:
1. Να δουλέψουμε όλοι μαζί για την ελαχιστοποίηση των ατυχημάτων και δυστυχημάτων στους ελληνικούς δρόμους, που στοιχίζουν τη ζωή σε περισσότερους από 2.000 ανθρώπους το χρόνο.
2. Να επιδιώξουμε την εξάλειψη των ναρκωτικών από την ελληνική κοινωνία με ταυτόχρονη περίθαλψη όλων όσοι βρίσκονται ήδη στα δίχτυα τους.
Τέλος, επειδή κοινωνία χωρίς οικονομία δε νοείται, πιστεύουμε ότι θα πρέπει να δώσουμε έμφαση στην εμπέδωση μιας πιο πράσινης, πιο ανθρώπινης οικονομίας.
Αυτά τα λίγα στα τελευταία λεπτά του 2008 με την ευχή το 2009 να δώσουμε σε αυτό που είμαστε μεγαλύτερη αξία και να δώσουμε μεγαλύτερη έγνοια για τον εαυτό μας και το διπλανό μας. Το αξίζουμε.
Καλή Χρονιά με υγεία!!
Δεκεμβρίου 31, 2008
Δεκεμβρίου 30, 2008
Καθαγιασμένη «εξέγερση»
Από την Καθημερινή:
Tου Δημήτρη Ρηγόπουλου
Μαύρο φίδι που τους έφαγε, τον Απόστολο Δοξιάδη, τον Τάκη Θεοδωρόπουλο και τον Πέτρο Μάρκαρη. Από την επόμενη ημέρα της δημοσίευσης της επιστολής τους με την οποία καυτηρίαζαν τις διακοπές θεατρικών παραστάσεων άρχισαν τα όργανα. Στο Διαδίκτυο, στα μπλογκ. Πολλές (λεκτικές) επιθέσεις έφτασαν στα όρια του χυδαίου, αντίδραση περίπου αναμενόμενη, που ενθαρρύνεται από τη δυνατότητα διατήρησης της ανωνυμίας στις κοινότητες των ηλεκτρονικών ημερολογίων.
Για πολλούς ήταν έκπληξη ο λόγος των τριών συγρραφέων, γιατί εκδηλώθηκε σε μια στιγμή που σχεδόν κάθε πρωτοβουλία εκ μέρους του νεολαιίστικου/αντιεξουσιαστικού/φοιτητικού κινήματος μοιάζει a priori καθαγιασμένη στα νερά μιας θολής «επαναστατικότητας». Να κάψουμε το δέντρο; Ναι, να κάψουμε το δέντρο! Να μπουκάρουμε στα θέατρα; Ναι, να μπουκάρουμε στα θέατρα! Να τρομοκρατούμε τον κόσμο που βγήκε να ψωνίσει στην Ερμού; Ναι, να τρομοκρατούμε τον κόσμο που βγήκε να ψωνίσει στην Ερμού!
Ολα επιτρέπονται από τη στιγμή που «εκφράζεται» το ανυπότακτο πνεύμα των νέων, των φοιτητών, των σπουδαστών. Το ξέρω, ακούγομαι σαν «γέρος», αλλά δεν βλέπω μεγάλη ελπίδα στις τραμπουκικές εισβολές σε κάθε είδους χώρους όπου, εννοείται, η δημοκρατία πάει περίπατο. Δεν βλέπω μεγάλη διάθεση για διάλογο, αλλά θυμωμένους, αλαζονικούς μονολόγους με τους οποίους καταργούνται δικαιώματα, εγγεγραμμένα στο DNA των αστικών δημοκρατίων εδώ και αιώνες. Η εικόνα εξαγριωμένων συνδικαλιστών να απαιτούν (και να πετυχαίνουν) το (προσωρινό) κλείσιμο καταστημάτων που λειτουργουσαν νόμιμα την Κυριακή το πρωί θα προκαλούσε σε οποιαδήποτε σοβαρή δυτική κοινωνία την αντίδραση των πολιτών.
Τη βία όμως δεν τη μάθαμε τώρα. Τη διδασκόμαστε καθημερινά. Και, φυσικά, την ανεχόμαστε καθημερινά. Σε πολλές περιπτώσεις επικροτούμε ακραία αντιδημοκρατικές συμπεριφορές. Ο μαθητής που δεν συμφωνεί με την κατάληψη είναι ο σπασίκλας του σχολείου. Ο φοιτητής που θέλει τη σχολή του καθαρή και ανοιχτή είναι ο ξενέρωτος της παρέας. Κάθε φορά βιαζόμαστε να κλείσουμε τον κύκλο της μεταπολίτευσης, αλλά κάθε φορά είμαστε υποχρεωμένοι να πέφτουμε πάνω του, εγκλωβισμένοι και ανήμποροι. Οι ίδιοι μύθοι (για το αστυνομικό κράτος της Δεξιάς), τα ίδια φαντάσματα (που θα μολύνουν το πανεπιστημιακό άσυλο). Βαρέθηκα.
Tου Δημήτρη Ρηγόπουλου
Μαύρο φίδι που τους έφαγε, τον Απόστολο Δοξιάδη, τον Τάκη Θεοδωρόπουλο και τον Πέτρο Μάρκαρη. Από την επόμενη ημέρα της δημοσίευσης της επιστολής τους με την οποία καυτηρίαζαν τις διακοπές θεατρικών παραστάσεων άρχισαν τα όργανα. Στο Διαδίκτυο, στα μπλογκ. Πολλές (λεκτικές) επιθέσεις έφτασαν στα όρια του χυδαίου, αντίδραση περίπου αναμενόμενη, που ενθαρρύνεται από τη δυνατότητα διατήρησης της ανωνυμίας στις κοινότητες των ηλεκτρονικών ημερολογίων.
Για πολλούς ήταν έκπληξη ο λόγος των τριών συγρραφέων, γιατί εκδηλώθηκε σε μια στιγμή που σχεδόν κάθε πρωτοβουλία εκ μέρους του νεολαιίστικου/αντιεξουσιαστικού/φοιτητικού κινήματος μοιάζει a priori καθαγιασμένη στα νερά μιας θολής «επαναστατικότητας». Να κάψουμε το δέντρο; Ναι, να κάψουμε το δέντρο! Να μπουκάρουμε στα θέατρα; Ναι, να μπουκάρουμε στα θέατρα! Να τρομοκρατούμε τον κόσμο που βγήκε να ψωνίσει στην Ερμού; Ναι, να τρομοκρατούμε τον κόσμο που βγήκε να ψωνίσει στην Ερμού!
Ολα επιτρέπονται από τη στιγμή που «εκφράζεται» το ανυπότακτο πνεύμα των νέων, των φοιτητών, των σπουδαστών. Το ξέρω, ακούγομαι σαν «γέρος», αλλά δεν βλέπω μεγάλη ελπίδα στις τραμπουκικές εισβολές σε κάθε είδους χώρους όπου, εννοείται, η δημοκρατία πάει περίπατο. Δεν βλέπω μεγάλη διάθεση για διάλογο, αλλά θυμωμένους, αλαζονικούς μονολόγους με τους οποίους καταργούνται δικαιώματα, εγγεγραμμένα στο DNA των αστικών δημοκρατίων εδώ και αιώνες. Η εικόνα εξαγριωμένων συνδικαλιστών να απαιτούν (και να πετυχαίνουν) το (προσωρινό) κλείσιμο καταστημάτων που λειτουργουσαν νόμιμα την Κυριακή το πρωί θα προκαλούσε σε οποιαδήποτε σοβαρή δυτική κοινωνία την αντίδραση των πολιτών.
Τη βία όμως δεν τη μάθαμε τώρα. Τη διδασκόμαστε καθημερινά. Και, φυσικά, την ανεχόμαστε καθημερινά. Σε πολλές περιπτώσεις επικροτούμε ακραία αντιδημοκρατικές συμπεριφορές. Ο μαθητής που δεν συμφωνεί με την κατάληψη είναι ο σπασίκλας του σχολείου. Ο φοιτητής που θέλει τη σχολή του καθαρή και ανοιχτή είναι ο ξενέρωτος της παρέας. Κάθε φορά βιαζόμαστε να κλείσουμε τον κύκλο της μεταπολίτευσης, αλλά κάθε φορά είμαστε υποχρεωμένοι να πέφτουμε πάνω του, εγκλωβισμένοι και ανήμποροι. Οι ίδιοι μύθοι (για το αστυνομικό κράτος της Δεξιάς), τα ίδια φαντάσματα (που θα μολύνουν το πανεπιστημιακό άσυλο). Βαρέθηκα.
Εις το όνομα της Παιδείας....
«Κρανίου τόπο» άφησαν πίσω
Αρχισε η αποτίμηση των καταστροφών σε ΕΜΠ, ΟΠΑ, Νομική μετά την επέλαση των καταληψιών
Των Αποστολου Λακασα – Ζωγιας Κουταλιανου
Κατεστραμμένα εργαστήρια, γραφεία καθηγητών και διοικητικού προσωπικού, βαμμένοι τοίχοι, σπασμένα τζάμια. «Κρανίου τόπο» άφησαν πίσω τους οι καταληψίες που είχαν εγκατασταθεί μετά τον θάνατο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου (Σάββατο, 6 Δεκεμβρίου) στα τρία κεντρικά κτίρια πανεπιστημίων της Αθήνας, μετατρέποντάς τα σε «ορμητήριο». Κατά τη διάρκεια των αργιών λόγω Χριστουγέννων - και μετά από πιέσεις των πρυτανικών αρχών και εκπροσώπων φοιτητικών παρατάξεων - και οι τελευταίοι, λιγοστοί καταληψίες, εγκατέλειψαν το ιστορικό κτίριο του ΕΜΠ επί της Πατησίων, το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών (πρώην ΑΣΟΕΕ) και τη Νομική Αθηνών. Από χθες, οι πρυτανικές αρχές άρχισαν την αποτίμηση των καταστροφών.
Ωστόσο προβληματισμό προκαλεί το γεγονός ότι υπήρξαν αντικρουόμενες πληροφορίες όσον αφορά την έκταση της καταστροφής στο ιστορικό κτίριο του ΕΜΠ. Ο πρύτανης του ιδρύματος κ. Κωνσταντίνος Μουτζούρης ανέφερε στην «Κ» ότι ζημιές σημειώθηκαν κυρίως στο «σώμα» του κτιρίου (μάρμαρα, τζάμια, πόρτες). «Οι καταληψίες δεν κατέστρεψαν εργαστήρια και βιβλιοθήκες» πρόσθεσε. Αντίθετα, καθηγητές του ιδρύματος έκαναν λόγο στην «Κ» για περισσότερο εκτεταμένες ζημιές και σε εργαστήρια. «Είναι καιρός να πούμε την αλήθεια στην κοινή γνώμη και όλοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Οι πρυτανικές αρχές βρέθηκαν σε μία δίνη το τελευταίο διάστημα, και στο πλαίσιο αυτό κατανοώ μία πιθανή προσπάθεια συγκάλυψης του μεγέθους των καταστροφών. Ομως πλέον πρέπει να πάψουμε να λειτουργούμε με αυτό τον τρόπο», ήταν το σχόλιο καθηγητή στην «Κ». Το κτίριο ασφαλίστηκε χθες από τις πρυτανικές αρχές, ενώ σήμερα η τεχνική υπηρεσία του ΕΜΠ θα αποτιμήσει τις ζημιές.
Στο κτίριο της πρώην ΑΣΟΕΕ η πρώτη εικόνα που αντίκρισαν οι πρυτάνεις ήταν ένα τελείως διαφορετικό... εικαστικό τοπίο. Οι τοίχοι του ιδρύματος ήταν γεμάτοι συνθήματα, με αποτέλεσμα να χρειάζεται βάψιμο όλο το κτίριο. Ακόμα και έτσι είναι βέβαιο - ότι σε λίγες ημέρες κάποια νέα συνθήματα θα εμφανιστούν. Οι τοίχοι όμως ήταν μόνο η αρχή. Οπως ανέφερε στην «Κ» ο πρύτανης του ιδρύματος κ. Γρηγόρης Πραστάκος, οι καταληψίες διέρρηξαν δέκα γραφεία καθηγητών και τέσσερις γραμματείες, ενώ διέλυσαν και ένα εργαστήριο στο οποίο υπήρχαν υπολογιστές. Επίσης, εκτεταμένες είναι οι καταστροφές στον εξοπλισμό που διέθεταν οι φοιτητικές παρατάξεις στους χώρους που τους έχουν διατεθεί από το ίδρυμα. Ηδη, από χθες ξεκίνησαν οι εργασίες επισκευής.
Στη Νομική Αθηνών από χθες το πρωί είχαν πιάσει δουλειά τα συνεργεία επισκευών. Οπως τόνισε - μιλώντας στην «Κ» ο πρόεδρος του Πολιτικού Τμήματος της Νομικής Σχολής κ. Χρήστος Λυριτζής, κυρίως έχουν καταστραφεί τοίχοι, πόρτες και τζάμια, αλλά δεν υπάρχουν καταστροφές σε γραφεία.
Στη Θεσσαλονίκη οι πρώτες εκτιμήσεις ανεβάζουν στις 150.000 ευρώ το κόστος αποκατάστασης των ζημιών στο ΑΠΘ. Εντούτοις, το ποσό πιστεύεται πως θα εκτιναχθεί όταν ολοκληρωθεί η διαδικασία απογραφής.
Εκτός βέβαια από τις υλικές ζημιές, σημαντικές είναι και οι συνέπειες στη λειτουργία των ιδρυμάτων που για περισσότερες από τρεις εβδομάδες τελούσαν υπό κατάληψη. Ηδη, έχουν χαθεί πολλά μαθήματα και θεωρείται βέβαιο ότι θα υπάρξει παράταση του εξαμήνου, ώστε να συμπληρωθούν οι 13 εβδομάδες μαθημάτων, που απαιτούνται κατ’ ελάχιστον για την τυπική ολοκλήρωση ενός εξαμήνου.
Αρχές του 2009 ο διάλογος για το σύστημα εισαγωγής
Εν μέσω Χριστουγέννων, και για την καλύτερη προετοιμασία της εκπαιδευτικής κοινότητας, ο υπουργός Παιδείας κ. Ευριπίδης Στυλιανίδης εξήγγειλε χθες την έναρξη, στις αρχές του 2009, του διαλόγου για το νέο σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ. «Ο διάλογος θα είναι εξαντλητικός. Η κυβέρνηση δεν τον προκαταλαμβάνει, είναι ανοιχτή να ακούσει τις θέσεις όλων των πλευρών. Η θεσμική πρωτοβουλία θα εκδηλωθεί όταν δημιουργηθεί η συνθετική πρόταση, μετά απ’ αυτό τον διάλογο», τόνισε ο κ. Στυλιανίδης, μετά τη συνάντησή του με τον πρωθυπουργό κ. Κώστα Καραμανλή.
Ο διάλογος θα ξεκινήσει από μηδενική βάση, θα εξαντλήσει τη διάρκεια της τρέχουσας κυβερνητικής θητείας και σε αυτόν θα κληθούν να συμμετέχουν όλοι οι εκπαιδευτικοί -περί τους 180.000- οι γονείς, οι εκπαιδευτικοί φορείς, ενώ εξετάζεται και ο τρόπος συμμετοχής των μαθητών. Ηδη, η επιτροπή που συστήθηκε για το θέμα από το Εθνικό Συμβούλιο Παιδείας θα παρουσιάσει την πρότασή της, περί τα τέλη Ιανουαρίου. Βασικοί άξονες του νέου συστήματος είναι η αποδέσμευση του Λυκείου από την εισαγωγή στα ΑΕΙ και η διασφάλιση του αδιάβλητου της διαδικασίας. Στο πλαίσιο αυτό θα εξετασθεί η πρόταση Βερέμη και το γαλλικό μοντέλο (ελεύθερη πρόσβαση στα πανεπιστήμια και «ξεκαθάρισμα» με εξετάσεις από τα ΑΕΙ). Η ΟΛΜΕ προτείνει ελεύθερη πρόσβαση στα ΑΕΙ, κατάργηση της βάσης του «10» και μεταβατικό σύστημα με πανελλαδικές εξετάσεις σε περιορισμένο αριθμό μαθημάτων.
Αρχισε η αποτίμηση των καταστροφών σε ΕΜΠ, ΟΠΑ, Νομική μετά την επέλαση των καταληψιών
Των Αποστολου Λακασα – Ζωγιας Κουταλιανου
Κατεστραμμένα εργαστήρια, γραφεία καθηγητών και διοικητικού προσωπικού, βαμμένοι τοίχοι, σπασμένα τζάμια. «Κρανίου τόπο» άφησαν πίσω τους οι καταληψίες που είχαν εγκατασταθεί μετά τον θάνατο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου (Σάββατο, 6 Δεκεμβρίου) στα τρία κεντρικά κτίρια πανεπιστημίων της Αθήνας, μετατρέποντάς τα σε «ορμητήριο». Κατά τη διάρκεια των αργιών λόγω Χριστουγέννων - και μετά από πιέσεις των πρυτανικών αρχών και εκπροσώπων φοιτητικών παρατάξεων - και οι τελευταίοι, λιγοστοί καταληψίες, εγκατέλειψαν το ιστορικό κτίριο του ΕΜΠ επί της Πατησίων, το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών (πρώην ΑΣΟΕΕ) και τη Νομική Αθηνών. Από χθες, οι πρυτανικές αρχές άρχισαν την αποτίμηση των καταστροφών.
Ωστόσο προβληματισμό προκαλεί το γεγονός ότι υπήρξαν αντικρουόμενες πληροφορίες όσον αφορά την έκταση της καταστροφής στο ιστορικό κτίριο του ΕΜΠ. Ο πρύτανης του ιδρύματος κ. Κωνσταντίνος Μουτζούρης ανέφερε στην «Κ» ότι ζημιές σημειώθηκαν κυρίως στο «σώμα» του κτιρίου (μάρμαρα, τζάμια, πόρτες). «Οι καταληψίες δεν κατέστρεψαν εργαστήρια και βιβλιοθήκες» πρόσθεσε. Αντίθετα, καθηγητές του ιδρύματος έκαναν λόγο στην «Κ» για περισσότερο εκτεταμένες ζημιές και σε εργαστήρια. «Είναι καιρός να πούμε την αλήθεια στην κοινή γνώμη και όλοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Οι πρυτανικές αρχές βρέθηκαν σε μία δίνη το τελευταίο διάστημα, και στο πλαίσιο αυτό κατανοώ μία πιθανή προσπάθεια συγκάλυψης του μεγέθους των καταστροφών. Ομως πλέον πρέπει να πάψουμε να λειτουργούμε με αυτό τον τρόπο», ήταν το σχόλιο καθηγητή στην «Κ». Το κτίριο ασφαλίστηκε χθες από τις πρυτανικές αρχές, ενώ σήμερα η τεχνική υπηρεσία του ΕΜΠ θα αποτιμήσει τις ζημιές.
Στο κτίριο της πρώην ΑΣΟΕΕ η πρώτη εικόνα που αντίκρισαν οι πρυτάνεις ήταν ένα τελείως διαφορετικό... εικαστικό τοπίο. Οι τοίχοι του ιδρύματος ήταν γεμάτοι συνθήματα, με αποτέλεσμα να χρειάζεται βάψιμο όλο το κτίριο. Ακόμα και έτσι είναι βέβαιο - ότι σε λίγες ημέρες κάποια νέα συνθήματα θα εμφανιστούν. Οι τοίχοι όμως ήταν μόνο η αρχή. Οπως ανέφερε στην «Κ» ο πρύτανης του ιδρύματος κ. Γρηγόρης Πραστάκος, οι καταληψίες διέρρηξαν δέκα γραφεία καθηγητών και τέσσερις γραμματείες, ενώ διέλυσαν και ένα εργαστήριο στο οποίο υπήρχαν υπολογιστές. Επίσης, εκτεταμένες είναι οι καταστροφές στον εξοπλισμό που διέθεταν οι φοιτητικές παρατάξεις στους χώρους που τους έχουν διατεθεί από το ίδρυμα. Ηδη, από χθες ξεκίνησαν οι εργασίες επισκευής.
Στη Νομική Αθηνών από χθες το πρωί είχαν πιάσει δουλειά τα συνεργεία επισκευών. Οπως τόνισε - μιλώντας στην «Κ» ο πρόεδρος του Πολιτικού Τμήματος της Νομικής Σχολής κ. Χρήστος Λυριτζής, κυρίως έχουν καταστραφεί τοίχοι, πόρτες και τζάμια, αλλά δεν υπάρχουν καταστροφές σε γραφεία.
Στη Θεσσαλονίκη οι πρώτες εκτιμήσεις ανεβάζουν στις 150.000 ευρώ το κόστος αποκατάστασης των ζημιών στο ΑΠΘ. Εντούτοις, το ποσό πιστεύεται πως θα εκτιναχθεί όταν ολοκληρωθεί η διαδικασία απογραφής.
Εκτός βέβαια από τις υλικές ζημιές, σημαντικές είναι και οι συνέπειες στη λειτουργία των ιδρυμάτων που για περισσότερες από τρεις εβδομάδες τελούσαν υπό κατάληψη. Ηδη, έχουν χαθεί πολλά μαθήματα και θεωρείται βέβαιο ότι θα υπάρξει παράταση του εξαμήνου, ώστε να συμπληρωθούν οι 13 εβδομάδες μαθημάτων, που απαιτούνται κατ’ ελάχιστον για την τυπική ολοκλήρωση ενός εξαμήνου.
Αρχές του 2009 ο διάλογος για το σύστημα εισαγωγής
Εν μέσω Χριστουγέννων, και για την καλύτερη προετοιμασία της εκπαιδευτικής κοινότητας, ο υπουργός Παιδείας κ. Ευριπίδης Στυλιανίδης εξήγγειλε χθες την έναρξη, στις αρχές του 2009, του διαλόγου για το νέο σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ. «Ο διάλογος θα είναι εξαντλητικός. Η κυβέρνηση δεν τον προκαταλαμβάνει, είναι ανοιχτή να ακούσει τις θέσεις όλων των πλευρών. Η θεσμική πρωτοβουλία θα εκδηλωθεί όταν δημιουργηθεί η συνθετική πρόταση, μετά απ’ αυτό τον διάλογο», τόνισε ο κ. Στυλιανίδης, μετά τη συνάντησή του με τον πρωθυπουργό κ. Κώστα Καραμανλή.
Ο διάλογος θα ξεκινήσει από μηδενική βάση, θα εξαντλήσει τη διάρκεια της τρέχουσας κυβερνητικής θητείας και σε αυτόν θα κληθούν να συμμετέχουν όλοι οι εκπαιδευτικοί -περί τους 180.000- οι γονείς, οι εκπαιδευτικοί φορείς, ενώ εξετάζεται και ο τρόπος συμμετοχής των μαθητών. Ηδη, η επιτροπή που συστήθηκε για το θέμα από το Εθνικό Συμβούλιο Παιδείας θα παρουσιάσει την πρότασή της, περί τα τέλη Ιανουαρίου. Βασικοί άξονες του νέου συστήματος είναι η αποδέσμευση του Λυκείου από την εισαγωγή στα ΑΕΙ και η διασφάλιση του αδιάβλητου της διαδικασίας. Στο πλαίσιο αυτό θα εξετασθεί η πρόταση Βερέμη και το γαλλικό μοντέλο (ελεύθερη πρόσβαση στα πανεπιστήμια και «ξεκαθάρισμα» με εξετάσεις από τα ΑΕΙ). Η ΟΛΜΕ προτείνει ελεύθερη πρόσβαση στα ΑΕΙ, κατάργηση της βάσης του «10» και μεταβατικό σύστημα με πανελλαδικές εξετάσεις σε περιορισμένο αριθμό μαθημάτων.
2009: Η φευγαλέα πρόκληση της συναίνεσης
Του Γιάννη Λούλη
Καθώς ανοίγεται μπροστά μας το 2009 είναι προφανές ποια πρόκληση αντιμετωπίζουμε ως χώρα: Εκείνη της ευρύτερης δυνατής συναίνεσης. Τα προβλήματα είναι γνωστά: Η σοβαρότατη οικονομική κρίση που έχει πάρει παγκόσμιο χαρακτήρα χτυπώντας φυσικά και τη δική μας πόρτα, καθώς και η κοινωνική αναταραχή με αποκορύφωμα την τυφλή βία. Οικονομική κρίση και κοινωνική αναταραχή είναι πιθανότατο να λειτουργήσουν σωρευτικά το 2009, που οικονομικά τουλάχιστον, αναμένεται να είναι μια πολύ δύσκολη χρονιά.
Μπροστά στα προβλήματα αυτά, η συναίνεση – έστω η minimum συναίνεση – αποτελεί μονόδρομο. Όμως τα δείγματα γραφής από το υπάρχον κλίμα δεν είναι αισιόδοξα. Άλλωστε μόνο αισιοδοξία δεν μπορεί κανείς ν’ αντλήσει από τις σχετικές αντιδράσεις κομμάτων και φορέων στο πρωτοφανές ξέσπασμα της βίας. Προφανώς τα κόμματα της αντιπολίτευσης δικαιούντο και όφειλαν να ασκήσουν κριτική στο επιχειρησιακό σχέδιο της κυβέρνησης και ειδικά στην πρώτη φάση του. Από εκεί και πέρα όμως, ένα πράγμα έπρεπε να καταστήσουν σαφές: Ότι ο κεντρικός αντίπαλος δεν είναι η κυβέρνηση (η όποια κυβέρνηση), αλλά η τυφλή βία των λεγόμενων κουκουλοφόρων.
Ειδικά η στάση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ταυτόχρονα ανεύθυνη και ακραία. Ήδη άλλωστε (και δικαίως) πληρώνει βαρύτατο κόστος για την επιπόλαιη ψευδο – επαναστατική του συμπεριφορά. Η αξιωματική αντιπολίτευση αντί να αφήσει στην άκρη κομματικά οφέλη (που θα προσποριζόταν άλλωστε από την αναπόφευκτη φθορά του κύριου ανταγωνιστή της), έσπευσε άκαιρα να ζητήσει εκλογές και να σηκώσει τους κομματικούς τόνους. Μόνο το ΚΚΕ τήρησε σταθερά υπεύθυνη στάση, με απερίφραστη καταγγελία της βίας παρά το ιδεολογικό χάσμα που το χωρίζει από την κυβέρνηση. Ορθά το ανταμοίβει λοιπόν το εκλογικό σώμα, δίνοντάς του τα υψηλότερα ποσοστά για την όλη στάση του (Δημοσκόπηση GPO) στα επεισόδια.
Αλλά και οι κοινωνικοί φορείς συμπεριφέρθηκαν ανεύθυνα. Το να οργανώνουν συγκεντρώσεις όταν δεν μπορούν να τις προστατεύσουν από την διείσδυση των κουκουλοφόρων, προφανώς έριξε και άλλο λάδι στη φωτιά. Αντίθετα, όποτε το ΚΚΕ διοργάνωσε διαδηλώσεις συνδικαλιστών του αυτές ήταν ειρηνικές, διότι ήταν σε θέση να τις περιφρουρήσει. Δίνοντας έτσι το παράδειγμα για την απομόνωση των κουκουλοφόρων. Αυτό το παράδειγμα διάφοροι άλλοι συνδικαλιστές δεν το ακολούθησαν. Αδιαφορώντας για τις συνέπειες των επιλογών τους «να βγουν στους δρόμους», παρά τον κίνδυνο να αξιοποιηθούν οι επιλογές αυτές από τους οπαδούς της βίας.
Φυσικά τεράστια είναι η ευθύνη των Πρυτανικών αρχών που οχυρώθηκαν πίσω από απίστευτες δικαιολογίες για να μην αξιοποιήσουν τις δυνατότητες που τους παρέχει ο νόμος ώστε να προσφύγουν σε αποκατάσταση της τάξης στα ιδρύματά τους. Έτσι, μετέθεσαν αλλού τις ευθύνες τους. Και τήρησαν μια άκρως ηττοπαθή στάση παράδοσης στην ασυδοσία των ομάδων βίας, που έχει μετατρέψει τα καταστρεφόμενα ΑΕΙ σε ορμητήρια κουκουλοφόρων (φοιτητών και μη). Στο σημείο αυτό, η Πανεπιστημιακή κοινότητα είναι διχασμένη. Και εν τέλει παράλυτη.
Διχασμένες όμως είναι όλες οι πολιτικές δυνάμεις. Ακόμη και στα πιο αυτονόητα. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης συγκρούονται και αυτά μετωπικά μεταξύ τους. Στην οικονομία δεν υπάρχει μόνο το χάσμα μεταξύ κυβέρνησης και Αριστεράς. Υπάρχει ένα υποτιθέμενο χάσμα μεταξύ κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης, με την τελευταία να προστρέχει στα εύκολα, ευχάριστα και απραγματοποίητα, δηλαδή στον λαϊκισμό.
Άρα, την ίδια ώρα που η κοινωνία (δημοσκόπηση της GPO) ζητάει στην πλειοψηφία της συναίνεση (και μέσω κυβερνήσεων συνεργασίας), τα κόμματα ακολουθούν εντελώς διαφορετικό δρόμο. Το ίδιο πράττουν και οι συνδικαλιστικοί φορείς, συγκρουόμενοι και μεταξύ τους, αλλά και θέτοντας μη ρεαλιστικά αιτήματα.
Καθώς μπαίνουμε στο δύσκολο 2009 λοιπόν, οι προσδοκίες για ένα minimum συναίνεσης φαντάζουν δυστυχώς εξωπραγματικές και εμφανίζονται ως ευχολόγια κενά περιεχομένου. Η πρόκληση της συναίνεσης είναι μεγάλη. Η αναγκαιότητά της δεδομένη. Ταυτόχρονα όμως, είναι φευγαλέα.
Καθώς ανοίγεται μπροστά μας το 2009 είναι προφανές ποια πρόκληση αντιμετωπίζουμε ως χώρα: Εκείνη της ευρύτερης δυνατής συναίνεσης. Τα προβλήματα είναι γνωστά: Η σοβαρότατη οικονομική κρίση που έχει πάρει παγκόσμιο χαρακτήρα χτυπώντας φυσικά και τη δική μας πόρτα, καθώς και η κοινωνική αναταραχή με αποκορύφωμα την τυφλή βία. Οικονομική κρίση και κοινωνική αναταραχή είναι πιθανότατο να λειτουργήσουν σωρευτικά το 2009, που οικονομικά τουλάχιστον, αναμένεται να είναι μια πολύ δύσκολη χρονιά.
Μπροστά στα προβλήματα αυτά, η συναίνεση – έστω η minimum συναίνεση – αποτελεί μονόδρομο. Όμως τα δείγματα γραφής από το υπάρχον κλίμα δεν είναι αισιόδοξα. Άλλωστε μόνο αισιοδοξία δεν μπορεί κανείς ν’ αντλήσει από τις σχετικές αντιδράσεις κομμάτων και φορέων στο πρωτοφανές ξέσπασμα της βίας. Προφανώς τα κόμματα της αντιπολίτευσης δικαιούντο και όφειλαν να ασκήσουν κριτική στο επιχειρησιακό σχέδιο της κυβέρνησης και ειδικά στην πρώτη φάση του. Από εκεί και πέρα όμως, ένα πράγμα έπρεπε να καταστήσουν σαφές: Ότι ο κεντρικός αντίπαλος δεν είναι η κυβέρνηση (η όποια κυβέρνηση), αλλά η τυφλή βία των λεγόμενων κουκουλοφόρων.
Ειδικά η στάση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ταυτόχρονα ανεύθυνη και ακραία. Ήδη άλλωστε (και δικαίως) πληρώνει βαρύτατο κόστος για την επιπόλαιη ψευδο – επαναστατική του συμπεριφορά. Η αξιωματική αντιπολίτευση αντί να αφήσει στην άκρη κομματικά οφέλη (που θα προσποριζόταν άλλωστε από την αναπόφευκτη φθορά του κύριου ανταγωνιστή της), έσπευσε άκαιρα να ζητήσει εκλογές και να σηκώσει τους κομματικούς τόνους. Μόνο το ΚΚΕ τήρησε σταθερά υπεύθυνη στάση, με απερίφραστη καταγγελία της βίας παρά το ιδεολογικό χάσμα που το χωρίζει από την κυβέρνηση. Ορθά το ανταμοίβει λοιπόν το εκλογικό σώμα, δίνοντάς του τα υψηλότερα ποσοστά για την όλη στάση του (Δημοσκόπηση GPO) στα επεισόδια.
Αλλά και οι κοινωνικοί φορείς συμπεριφέρθηκαν ανεύθυνα. Το να οργανώνουν συγκεντρώσεις όταν δεν μπορούν να τις προστατεύσουν από την διείσδυση των κουκουλοφόρων, προφανώς έριξε και άλλο λάδι στη φωτιά. Αντίθετα, όποτε το ΚΚΕ διοργάνωσε διαδηλώσεις συνδικαλιστών του αυτές ήταν ειρηνικές, διότι ήταν σε θέση να τις περιφρουρήσει. Δίνοντας έτσι το παράδειγμα για την απομόνωση των κουκουλοφόρων. Αυτό το παράδειγμα διάφοροι άλλοι συνδικαλιστές δεν το ακολούθησαν. Αδιαφορώντας για τις συνέπειες των επιλογών τους «να βγουν στους δρόμους», παρά τον κίνδυνο να αξιοποιηθούν οι επιλογές αυτές από τους οπαδούς της βίας.
Φυσικά τεράστια είναι η ευθύνη των Πρυτανικών αρχών που οχυρώθηκαν πίσω από απίστευτες δικαιολογίες για να μην αξιοποιήσουν τις δυνατότητες που τους παρέχει ο νόμος ώστε να προσφύγουν σε αποκατάσταση της τάξης στα ιδρύματά τους. Έτσι, μετέθεσαν αλλού τις ευθύνες τους. Και τήρησαν μια άκρως ηττοπαθή στάση παράδοσης στην ασυδοσία των ομάδων βίας, που έχει μετατρέψει τα καταστρεφόμενα ΑΕΙ σε ορμητήρια κουκουλοφόρων (φοιτητών και μη). Στο σημείο αυτό, η Πανεπιστημιακή κοινότητα είναι διχασμένη. Και εν τέλει παράλυτη.
Διχασμένες όμως είναι όλες οι πολιτικές δυνάμεις. Ακόμη και στα πιο αυτονόητα. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης συγκρούονται και αυτά μετωπικά μεταξύ τους. Στην οικονομία δεν υπάρχει μόνο το χάσμα μεταξύ κυβέρνησης και Αριστεράς. Υπάρχει ένα υποτιθέμενο χάσμα μεταξύ κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης, με την τελευταία να προστρέχει στα εύκολα, ευχάριστα και απραγματοποίητα, δηλαδή στον λαϊκισμό.
Άρα, την ίδια ώρα που η κοινωνία (δημοσκόπηση της GPO) ζητάει στην πλειοψηφία της συναίνεση (και μέσω κυβερνήσεων συνεργασίας), τα κόμματα ακολουθούν εντελώς διαφορετικό δρόμο. Το ίδιο πράττουν και οι συνδικαλιστικοί φορείς, συγκρουόμενοι και μεταξύ τους, αλλά και θέτοντας μη ρεαλιστικά αιτήματα.
Καθώς μπαίνουμε στο δύσκολο 2009 λοιπόν, οι προσδοκίες για ένα minimum συναίνεσης φαντάζουν δυστυχώς εξωπραγματικές και εμφανίζονται ως ευχολόγια κενά περιεχομένου. Η πρόκληση της συναίνεσης είναι μεγάλη. Η αναγκαιότητά της δεδομένη. Ταυτόχρονα όμως, είναι φευγαλέα.
Δεκεμβρίου 29, 2008
Αποχαιρετισμός στην Ελλάδα Tου Σαϊμον Γκας*
Από την Καθημερινή
Γράψε αν μπορείς στο τελευταίο σου όστρακο
τη μέρα τ’ όνομα τον τόπο
και ρίξε το στη θάλασσα για να βουλιάξει.
Γιώργος Σεφέρης
Γυμνοπαιδία – Σαντορίνη
Σε λίγες μέρες η γυναίκα μου κι εγώ αφήνουμε την Αθήνα ύστερα από οκτώ ευτυχισμένα χρόνια στη χώρα σας – πρώτα στη δεκαετία του ’80 και για δεύτερη φορά αυτά τα τελευταία χρόνια. Η Ελλάδα ήταν καλή μαζί μας. Μας χάρισε τον πρώτο μας γιο, που γεννήθηκε εδώ πριν από 23 χρόνια. Μας χάρισε πολλούς φίλους. Μας χάρισε πολλές στιγμές ευτυχίας. Και ποτέ, μα ποτέ δεν μας άφησε να πλήξουμε.
Η Ελλάδα και οι Ελληνες ασκούν έντονη επίδραση στους ξένους. Ο Βρετανός συγγραφέας Lawrence Durrell έγραψε: «Αλλες χώρες μπορούν να σε κάνουν να ανακαλύψεις έθιμα ή παραδόσεις ή τοπία. Η Ελλάδα σου προσφέρει κάτι πιο σκληρό: την ανακάλυψη του εαυτού σου». Στην Ελλάδα εμείς οι Βορειοευρωπαίοι αφήνουμε πίσω μας λίγη απ’ την ψυχραιμία και την επιφυλακτικότητά μας και γινόμαστε πιο εξωστρεφείς, αναζητάμε πιο πολύ τη συντροφιά των άλλων ανθρώπων. Δεν εκπλήσσομαι που η λέξη privacy δεν μεταφράζεται ακριβώς στα Ελληνικά. Αλλά, πάλι, ούτε η λέξη παρέα μεταφράζεται στα Αγγλικά.
Η Ελλάδα άναψε τον πόθο του ταξιδιού σε γενιές και γενιές Βρετανών, και η Μαριάν κι εγώ προσπαθήσαμε να ακολουθήσουμε τα βήματά τους. Η μυρωδία του καπνού του ξύλου που καίγεται ένα φθινοπωρινό απόγευμα στην Ηπειρο, τα λιβάδια με τ’ αγριολούλουδα στην Πελοπόννησο την άνοιξη, τα κρυστάλλινα γαλανά νερά του Ιονίου το καλοκαίρι είναι μερικές από τις αναμνήσεις που θα πάρουμε μαζί μας φεύγοντας.
Οι Ζουλού λένε ότι οι άνθρωποι είναι άνθρωποι μέσα από άλλους ανθρώπους. Η Ελλάδα δεν θα σήμαινε τόσα πολλά για μας αν δεν υπήρχαν οι άνθρωποι που γνωρίσαμε εδώ. Η γιαγιά που μας φίλεψε ροδάκινα απ’ το καλάθι της όταν χάλασε το αυτοκίνητο της παρέας μας, στη Θεσσαλία το 1975. Το ζευγάρι που μας παραχώρησε το διαμέρισμά του, παρόλο που μόλις μας είχε συναντήσει, στο Ρέθυμνο το 1984. Ο ταξιτζής στη Χίο, το 1992, που όταν ο γιος μου ο Κρίστοφερ ζαλισμένος από το ταξίδι έκανε εμετό κι έκανε χάλια και το ταξί και τον ίδιο, αυτός ανησυχούσε μόνο αν ήταν εντάξει το παιδί. Θα μας λείψουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι στην Ελλάδα, που μας έδωσαν τη φιλία τους και τη συντροφιά τους.
Θα θέλαμε επίσης, η Μαριάν κι εγώ, να ευχαριστήσουμε όλους αυτούς που ήταν τόσο επιεικείς και συγχωρητικοί όσο εμείς κατακρεουργούσαμε την ελληνική γλώσσα. Θέλω να ζητήσω ιδιαιτέρως συγγνώμη από μια κυρία που γνώρισα σε μια δεξίωση πριν από λίγα χρόνια. Τη ρώτησα τι δουλειά έκανε ο άντρας της. Μου απάντησε ότι ήταν γεωπόνος. Δυστυχώς, μπέρδεψα τη λέξη γεωπόνος με τη λέξη Γιαπωνέζος. Καθώς η συζήτηση προχωρούσε, διαπίστωσα με έκπληξη ότι δεν ήξερε σχεδόν τίποτε για την Ιαπωνία. Και καθώς επέμενα με τις ερωτήσεις μου για τον ιαπωνικό πολιτισμό, έβλεπα σιγά σιγά τον πανικό να φουντώνει στα μάτια της.
Θα ήθελα ακόμη να ζητήσω συγγνώμη κι από τον προβεβλημένο εκείνον υπουργό, που παρέμεινε ατάραχος όταν τον ρώτησα πώς σκόπευε να αντιμετωπίσει όλες τις προσκλήσεις και όχι τις προκλήσεις του τομέα ευθύνης του. Τώρα ήρθε ο καιρός να πάμε σε μιαν άλλη χώρα. Χαιρόμαστε με την προοπτική των νέων εμπειριών, των νέων ενδιαφερόντων που πάντα φέρνει ένα νέο διπλωματικό πόστο. Οπως λέει κι ο ποιητής:
«Πολλά τα καλοκαιρινά πρωινά να είναι
που με τι ευχαρίστηση, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένες πρωτοϊδωμένους»
Aλλά, δεν θα είναι Ελλάδα.
Αυτό για το οποίο μπορούμε να είμαστε σίγουροι είναι ότι θα επιστρέψουμε. Δεν νομίζουμε ότι η Ελλάδα μας έχει δώσει ακόμη την άδεια να την εγκαταλείψουμε οριστικά. Και όταν επιστρέψουμε δεν θα το κάνουμε μόνο για τους ανθρώπους ή για το τοπίο, αλλά και γιατί η Ελλάδα είναι μια χώρα που θαυμάζουμε για πάρα πολλά πράγματα.
Αλλά αυτό που ιδιαίτερα θαυμάζουμε εδώ είναι η σημασία που δίνουν οι Ελληνες στους οικογενειακούς δεσμούς και τη φιλία, την επιμονή σας να χαίρεστε τη ζωή, την ανοιχτόκαρδη διάθεσή σας, τη γενναιοδωρία σας και την αίσθηση αξιοπρέπειας και ευπρέπειας. Το ταλέντο των Ελλήνων ξεχειλίζει σε κάθε τομέα, από τις καλές τέχνες ώς τον κάθε χώρο δουλειάς και δημιουργίας. Ενα από τα προνόμια που είχα ως πρέσβης στην Ελλάδα ήταν η ευκαιρία που μου έδωσε να συναντήσω τόσους προικισμένους, ζωντανούς ανθρώπους από φοιτητές μέχρι δισεκατομμυριούχους.
Ομολογώ ότι ακόμη και τώρα, μετά οκτώ χρόνια στην Ελλάδα, υπάρχουν ακόμη μερικά πράγματα που δεν καταλαβαίνω. Δεν καταλαβαίνω την ελληνική μανία να βουτάνε όλοι στη θάλασσα κάθε φορά που η θερμοκρασία ανεβαίνει πάνω από τους δέκα βαθμούς. Εγώ μεγάλωσα σε μια χώρα που η θάλασσα ήταν κρύα και γκρίζα και, γενικώς, έπρεπε να αποφεύγεται. Δεν καταλαβαίνω γιατί τα κινητά είναι τόσο δημοφιλή, ενώ τόσες και τόσες Ελληνίδες σε διακοπές έχουν τη συνήθεια να φωνάζουν τόσο δυνατά και σε τόσο ψηλές νότες ώστε οι φωνές τους να σκίζουν τον αιθέρα και λόγγοι και ραχούλες να αντηχούν «έλα Τούλααα…». Θαυμάζουμε το πάθος των Ελλήνων για προσωπική ελευθερία και ελευθερία του λόγου. Ακόμη δεν έχω καταλάβει τα παραθυράκια στην τηλεόραση. Πώς καταλαβαίνει ο ένας τι λέει ο άλλος όταν όλοι μιλούν ταυτόχρονα; Ο στρατηγός Ντε Γκολ αναρωτήθηκε κάποτε πώς είναι δυνατόν να κυβερνήσει κανείς μια χώρα που παράγει 246 διαφορετικά είδη τυριών. Αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να κυβερνήσει κανείς μια χώρα που έχει σχεδόν τόσους τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς όσα τυριά έχει η Γαλλία. Αυτό που καταλαβαίνω και ξέρω καλά είναι ότι η Μαριάν και εγώ αισθανόμαστε τεράστια τρυφερότητα, ευγνωμοσύνη και θαυμασμό για μια χώρα που μας φέρθηκε τόσο καλά.
Σ’ ευχαριστώ, Ελλάδα.
* Ο κ. Σάιμον Γκας είναι απερχόμενος πρεσβευτής της Μεγάλης Βρετανίας στην Ελλάδα.
Γράψε αν μπορείς στο τελευταίο σου όστρακο
τη μέρα τ’ όνομα τον τόπο
και ρίξε το στη θάλασσα για να βουλιάξει.
Γιώργος Σεφέρης
Γυμνοπαιδία – Σαντορίνη
Σε λίγες μέρες η γυναίκα μου κι εγώ αφήνουμε την Αθήνα ύστερα από οκτώ ευτυχισμένα χρόνια στη χώρα σας – πρώτα στη δεκαετία του ’80 και για δεύτερη φορά αυτά τα τελευταία χρόνια. Η Ελλάδα ήταν καλή μαζί μας. Μας χάρισε τον πρώτο μας γιο, που γεννήθηκε εδώ πριν από 23 χρόνια. Μας χάρισε πολλούς φίλους. Μας χάρισε πολλές στιγμές ευτυχίας. Και ποτέ, μα ποτέ δεν μας άφησε να πλήξουμε.
Η Ελλάδα και οι Ελληνες ασκούν έντονη επίδραση στους ξένους. Ο Βρετανός συγγραφέας Lawrence Durrell έγραψε: «Αλλες χώρες μπορούν να σε κάνουν να ανακαλύψεις έθιμα ή παραδόσεις ή τοπία. Η Ελλάδα σου προσφέρει κάτι πιο σκληρό: την ανακάλυψη του εαυτού σου». Στην Ελλάδα εμείς οι Βορειοευρωπαίοι αφήνουμε πίσω μας λίγη απ’ την ψυχραιμία και την επιφυλακτικότητά μας και γινόμαστε πιο εξωστρεφείς, αναζητάμε πιο πολύ τη συντροφιά των άλλων ανθρώπων. Δεν εκπλήσσομαι που η λέξη privacy δεν μεταφράζεται ακριβώς στα Ελληνικά. Αλλά, πάλι, ούτε η λέξη παρέα μεταφράζεται στα Αγγλικά.
Η Ελλάδα άναψε τον πόθο του ταξιδιού σε γενιές και γενιές Βρετανών, και η Μαριάν κι εγώ προσπαθήσαμε να ακολουθήσουμε τα βήματά τους. Η μυρωδία του καπνού του ξύλου που καίγεται ένα φθινοπωρινό απόγευμα στην Ηπειρο, τα λιβάδια με τ’ αγριολούλουδα στην Πελοπόννησο την άνοιξη, τα κρυστάλλινα γαλανά νερά του Ιονίου το καλοκαίρι είναι μερικές από τις αναμνήσεις που θα πάρουμε μαζί μας φεύγοντας.
Οι Ζουλού λένε ότι οι άνθρωποι είναι άνθρωποι μέσα από άλλους ανθρώπους. Η Ελλάδα δεν θα σήμαινε τόσα πολλά για μας αν δεν υπήρχαν οι άνθρωποι που γνωρίσαμε εδώ. Η γιαγιά που μας φίλεψε ροδάκινα απ’ το καλάθι της όταν χάλασε το αυτοκίνητο της παρέας μας, στη Θεσσαλία το 1975. Το ζευγάρι που μας παραχώρησε το διαμέρισμά του, παρόλο που μόλις μας είχε συναντήσει, στο Ρέθυμνο το 1984. Ο ταξιτζής στη Χίο, το 1992, που όταν ο γιος μου ο Κρίστοφερ ζαλισμένος από το ταξίδι έκανε εμετό κι έκανε χάλια και το ταξί και τον ίδιο, αυτός ανησυχούσε μόνο αν ήταν εντάξει το παιδί. Θα μας λείψουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι στην Ελλάδα, που μας έδωσαν τη φιλία τους και τη συντροφιά τους.
Θα θέλαμε επίσης, η Μαριάν κι εγώ, να ευχαριστήσουμε όλους αυτούς που ήταν τόσο επιεικείς και συγχωρητικοί όσο εμείς κατακρεουργούσαμε την ελληνική γλώσσα. Θέλω να ζητήσω ιδιαιτέρως συγγνώμη από μια κυρία που γνώρισα σε μια δεξίωση πριν από λίγα χρόνια. Τη ρώτησα τι δουλειά έκανε ο άντρας της. Μου απάντησε ότι ήταν γεωπόνος. Δυστυχώς, μπέρδεψα τη λέξη γεωπόνος με τη λέξη Γιαπωνέζος. Καθώς η συζήτηση προχωρούσε, διαπίστωσα με έκπληξη ότι δεν ήξερε σχεδόν τίποτε για την Ιαπωνία. Και καθώς επέμενα με τις ερωτήσεις μου για τον ιαπωνικό πολιτισμό, έβλεπα σιγά σιγά τον πανικό να φουντώνει στα μάτια της.
Θα ήθελα ακόμη να ζητήσω συγγνώμη κι από τον προβεβλημένο εκείνον υπουργό, που παρέμεινε ατάραχος όταν τον ρώτησα πώς σκόπευε να αντιμετωπίσει όλες τις προσκλήσεις και όχι τις προκλήσεις του τομέα ευθύνης του. Τώρα ήρθε ο καιρός να πάμε σε μιαν άλλη χώρα. Χαιρόμαστε με την προοπτική των νέων εμπειριών, των νέων ενδιαφερόντων που πάντα φέρνει ένα νέο διπλωματικό πόστο. Οπως λέει κι ο ποιητής:
«Πολλά τα καλοκαιρινά πρωινά να είναι
που με τι ευχαρίστηση, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένες πρωτοϊδωμένους»
Aλλά, δεν θα είναι Ελλάδα.
Αυτό για το οποίο μπορούμε να είμαστε σίγουροι είναι ότι θα επιστρέψουμε. Δεν νομίζουμε ότι η Ελλάδα μας έχει δώσει ακόμη την άδεια να την εγκαταλείψουμε οριστικά. Και όταν επιστρέψουμε δεν θα το κάνουμε μόνο για τους ανθρώπους ή για το τοπίο, αλλά και γιατί η Ελλάδα είναι μια χώρα που θαυμάζουμε για πάρα πολλά πράγματα.
Αλλά αυτό που ιδιαίτερα θαυμάζουμε εδώ είναι η σημασία που δίνουν οι Ελληνες στους οικογενειακούς δεσμούς και τη φιλία, την επιμονή σας να χαίρεστε τη ζωή, την ανοιχτόκαρδη διάθεσή σας, τη γενναιοδωρία σας και την αίσθηση αξιοπρέπειας και ευπρέπειας. Το ταλέντο των Ελλήνων ξεχειλίζει σε κάθε τομέα, από τις καλές τέχνες ώς τον κάθε χώρο δουλειάς και δημιουργίας. Ενα από τα προνόμια που είχα ως πρέσβης στην Ελλάδα ήταν η ευκαιρία που μου έδωσε να συναντήσω τόσους προικισμένους, ζωντανούς ανθρώπους από φοιτητές μέχρι δισεκατομμυριούχους.
Ομολογώ ότι ακόμη και τώρα, μετά οκτώ χρόνια στην Ελλάδα, υπάρχουν ακόμη μερικά πράγματα που δεν καταλαβαίνω. Δεν καταλαβαίνω την ελληνική μανία να βουτάνε όλοι στη θάλασσα κάθε φορά που η θερμοκρασία ανεβαίνει πάνω από τους δέκα βαθμούς. Εγώ μεγάλωσα σε μια χώρα που η θάλασσα ήταν κρύα και γκρίζα και, γενικώς, έπρεπε να αποφεύγεται. Δεν καταλαβαίνω γιατί τα κινητά είναι τόσο δημοφιλή, ενώ τόσες και τόσες Ελληνίδες σε διακοπές έχουν τη συνήθεια να φωνάζουν τόσο δυνατά και σε τόσο ψηλές νότες ώστε οι φωνές τους να σκίζουν τον αιθέρα και λόγγοι και ραχούλες να αντηχούν «έλα Τούλααα…». Θαυμάζουμε το πάθος των Ελλήνων για προσωπική ελευθερία και ελευθερία του λόγου. Ακόμη δεν έχω καταλάβει τα παραθυράκια στην τηλεόραση. Πώς καταλαβαίνει ο ένας τι λέει ο άλλος όταν όλοι μιλούν ταυτόχρονα; Ο στρατηγός Ντε Γκολ αναρωτήθηκε κάποτε πώς είναι δυνατόν να κυβερνήσει κανείς μια χώρα που παράγει 246 διαφορετικά είδη τυριών. Αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να κυβερνήσει κανείς μια χώρα που έχει σχεδόν τόσους τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς όσα τυριά έχει η Γαλλία. Αυτό που καταλαβαίνω και ξέρω καλά είναι ότι η Μαριάν και εγώ αισθανόμαστε τεράστια τρυφερότητα, ευγνωμοσύνη και θαυμασμό για μια χώρα που μας φέρθηκε τόσο καλά.
Σ’ ευχαριστώ, Ελλάδα.
* Ο κ. Σάιμον Γκας είναι απερχόμενος πρεσβευτής της Μεγάλης Βρετανίας στην Ελλάδα.
Δεκεμβρίου 27, 2008
Δεκεμβρίου 24, 2008
Η συνωμοσία της βλακείας
Από την "Καθημερινή"
Του Αλέξη Παπαχελά
Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες ο εγγονός του ιστορικού σταθμάρχη της CIA Toμ Καραμεσίνη, ο Τζέρι Καραμεσίνης, εμφανίσθηκε προχθές στη Νομική Σχολή και πέταξε δύο μολότοφ στη Σόλωνος. Ανήκε σε μια ειδική επιχειρησιακή ομάδα του αμερικανικού Πενταγώνου, που έχει ως σχέδιο να κάψει σιγά - σιγά ένα μεγάλο μέρος ελληνικού εδάφους και στο τέλος να πυρπολήσει το ελληνικό κομμάτι του αγωγού Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολη. Πρόκειται για καλά μελετημένο σχέδιο αποσταθεροποίησης της χώρας...
Αφού διευκρινίσουμε –για παν ενδεχόμενο– ότι οι παραπάνω πληροφορίες αποτελούν αποκύημα φαντασίας, θα πρέπει να σημειώσουμε πως δυστυχώς υπάρχουν σοβαροί άνθρωποι στην Ελλάδα του 2008 οι οποίοι κυκλοφορούν βλακώδη σενάρια, εμπλέκοντας ξένες δυνάμεις στην κρίση βίας που βιώνουμε αυτές τις μέρες.
Δεν είναι η πρώτη φορά στη μεταπολιτευτική μας ιστορία που αρνούμεθα να αντιμετωπίσουμε με ωριμότητα ένα φαινόμενο. Όταν η «17 Νοέμβρη» βρισκόταν στο απόγειό της, ανθούσαν δεκάδες θεωρίες συνωμοσίας: ο Ανδρέας ήταν ο αφανής αρχηγός της οργάνωσης, επρόκειτο για παρακρατικό παρακλάδι της «Κόκκινης Προβιάς», ειδική ομάδα με Αμερικανούς πράκτορες κ.λπ κ.λπ. Οι εφημερίδες της εποχής ήταν γεμάτες από τέτοιου είδους θεωρίες και ερμηνείες που βόλευαν τους πάντες, ειδικά αυτούς που δεν ήθελαν ή δεν ήξεραν να κάνουν τη δουλειά τους.
Με την εξάρθρωση της «17 Νοέμβρη» αποδείχθηκε εν τέλει το αυτονόητο. Το ελληνικό κράτος ήταν παντελώς διαλυμένο και ανέτοιμο να αντιμετωπίσει μια σοβαρή κρίση τρομοκρατίας. Οι αστυνομικοί δούλευαν σαν παλιοί χωροφύλακες ψάχνοντας πάντοτε μοτοσυκλέτα διαφυγής, ενώ οι τρομοκράτες έπαιρναν απλώς ταξί ή λεωφορείο. Οι αξιωματικοί απέδιδαν μονίμως τη μη σύλληψη των τρομοκρατών στην «κακή τους τύχη». Οι πολιτικοί φοβόντουσαν να κάνουν τη δουλειά τους για να μην κάνουν κάποια γκάφα προκαλώντας μερίδα του Τύπου. Η ελληνική κοινωνία αδιαφορούσε για το πρόβλημα και τα θύματά του. Στο τέλος δηλαδή της ιστορίας δεν υπήρχε καμιά μεγάλη συνωμοσία, αλλά απλή ανικανότητα πολιτικών αλλά και κρατικών λειτουργών καθώς και έλλειψη πολιτικής βούλησης. Όταν το πράγμα σοβάρεψε, λόγω Βρετανών και Ολυμπιακών, το πρόβλημα λύθηκε.
Δυστυχώς η ιστορία επαναλαμβάνεται. Τα τελευταία χρόνια έχουν συμβεί σημαντικά γεγονότα: η δολοφονία του ειδικού φρουρού τον Δεκέμβριο του 2005, οι βομβιστικές επιθέσεις κατά Βουλγαράκη και άλλων στόχων, δολοφονικές επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα κ.λπ. Η πολιτική ηγεσία δεν κατάλαβε ποτέ το πρόβλημα και δεν του απέδωσε σημασία, παροπλίζοντας πολύτιμα στελέχη του κρατικού μηχανισμού. Όσοι, θεωρούμενοι «παράφρονες», προέβλεπαν πως τα φαινόμενα βίας και τρομοκρατίας θα αναζωπυρώνονταν, δικαιολογημένα τώρα ανησυχούν. Γιατί όταν η ανικανότητα κράτους και πολιτικών συνδυάζεται με μια περίοδο σήψης και απονομιμοποίησης της αστυνομίας και του κράτους, τα πράγματα γίνονται πιο επικίνδυνα.
Θα ήταν κρίμα να γυρίσουμε στη δεκαετία του ’80 αναζητώντας πάλι προβοκάτορες και ξένες δυνάμεις σε ένα εγχώριο πρόβλημα προκειμένου να δικαιολογήσουμε τις δικές μας αδυναμίες. Το ανησυχητικό δεν είναι ότι όσα ζούμε συντονίζονται από κάποιο σκοτεινό κέντρο, το ανησυχητικό είναι πως αν πράγματι μια ξένη δύναμη ήθελε να μας αποσταθεροποιήσει, θα καταλάβαινε πόσο εύκολο είναι. Και κάτι ακόμη: ελπίζουμε όλοι ότι οι τριτοκοσμικές θεωρίες συνωμοσίας περί ξένων δυνάμεων δεν προέρχονται από παρακυβερνητικούς κύκλους. Γιατί αυτό θα σήμαινε πως δεν μπορούν να προστατεύσουν τη χώρα ούτε απέναντι σε εσωτερικό ούτε σε εξωτερικό κίνδυνο, αλλά ούτε εν τέλει και απέναντι στη βλακεία...
Σχόλιο: Και αν πάσι περιπτώσει ακόμη και αν ισχύουν οι θεωρίες συνωμοσίες είναι στη διακριτική ευχέρεια κάθε κράτους να τις αποτρέψει.
Του Αλέξη Παπαχελά
Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες ο εγγονός του ιστορικού σταθμάρχη της CIA Toμ Καραμεσίνη, ο Τζέρι Καραμεσίνης, εμφανίσθηκε προχθές στη Νομική Σχολή και πέταξε δύο μολότοφ στη Σόλωνος. Ανήκε σε μια ειδική επιχειρησιακή ομάδα του αμερικανικού Πενταγώνου, που έχει ως σχέδιο να κάψει σιγά - σιγά ένα μεγάλο μέρος ελληνικού εδάφους και στο τέλος να πυρπολήσει το ελληνικό κομμάτι του αγωγού Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολη. Πρόκειται για καλά μελετημένο σχέδιο αποσταθεροποίησης της χώρας...
Αφού διευκρινίσουμε –για παν ενδεχόμενο– ότι οι παραπάνω πληροφορίες αποτελούν αποκύημα φαντασίας, θα πρέπει να σημειώσουμε πως δυστυχώς υπάρχουν σοβαροί άνθρωποι στην Ελλάδα του 2008 οι οποίοι κυκλοφορούν βλακώδη σενάρια, εμπλέκοντας ξένες δυνάμεις στην κρίση βίας που βιώνουμε αυτές τις μέρες.
Δεν είναι η πρώτη φορά στη μεταπολιτευτική μας ιστορία που αρνούμεθα να αντιμετωπίσουμε με ωριμότητα ένα φαινόμενο. Όταν η «17 Νοέμβρη» βρισκόταν στο απόγειό της, ανθούσαν δεκάδες θεωρίες συνωμοσίας: ο Ανδρέας ήταν ο αφανής αρχηγός της οργάνωσης, επρόκειτο για παρακρατικό παρακλάδι της «Κόκκινης Προβιάς», ειδική ομάδα με Αμερικανούς πράκτορες κ.λπ κ.λπ. Οι εφημερίδες της εποχής ήταν γεμάτες από τέτοιου είδους θεωρίες και ερμηνείες που βόλευαν τους πάντες, ειδικά αυτούς που δεν ήθελαν ή δεν ήξεραν να κάνουν τη δουλειά τους.
Με την εξάρθρωση της «17 Νοέμβρη» αποδείχθηκε εν τέλει το αυτονόητο. Το ελληνικό κράτος ήταν παντελώς διαλυμένο και ανέτοιμο να αντιμετωπίσει μια σοβαρή κρίση τρομοκρατίας. Οι αστυνομικοί δούλευαν σαν παλιοί χωροφύλακες ψάχνοντας πάντοτε μοτοσυκλέτα διαφυγής, ενώ οι τρομοκράτες έπαιρναν απλώς ταξί ή λεωφορείο. Οι αξιωματικοί απέδιδαν μονίμως τη μη σύλληψη των τρομοκρατών στην «κακή τους τύχη». Οι πολιτικοί φοβόντουσαν να κάνουν τη δουλειά τους για να μην κάνουν κάποια γκάφα προκαλώντας μερίδα του Τύπου. Η ελληνική κοινωνία αδιαφορούσε για το πρόβλημα και τα θύματά του. Στο τέλος δηλαδή της ιστορίας δεν υπήρχε καμιά μεγάλη συνωμοσία, αλλά απλή ανικανότητα πολιτικών αλλά και κρατικών λειτουργών καθώς και έλλειψη πολιτικής βούλησης. Όταν το πράγμα σοβάρεψε, λόγω Βρετανών και Ολυμπιακών, το πρόβλημα λύθηκε.
Δυστυχώς η ιστορία επαναλαμβάνεται. Τα τελευταία χρόνια έχουν συμβεί σημαντικά γεγονότα: η δολοφονία του ειδικού φρουρού τον Δεκέμβριο του 2005, οι βομβιστικές επιθέσεις κατά Βουλγαράκη και άλλων στόχων, δολοφονικές επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα κ.λπ. Η πολιτική ηγεσία δεν κατάλαβε ποτέ το πρόβλημα και δεν του απέδωσε σημασία, παροπλίζοντας πολύτιμα στελέχη του κρατικού μηχανισμού. Όσοι, θεωρούμενοι «παράφρονες», προέβλεπαν πως τα φαινόμενα βίας και τρομοκρατίας θα αναζωπυρώνονταν, δικαιολογημένα τώρα ανησυχούν. Γιατί όταν η ανικανότητα κράτους και πολιτικών συνδυάζεται με μια περίοδο σήψης και απονομιμοποίησης της αστυνομίας και του κράτους, τα πράγματα γίνονται πιο επικίνδυνα.
Θα ήταν κρίμα να γυρίσουμε στη δεκαετία του ’80 αναζητώντας πάλι προβοκάτορες και ξένες δυνάμεις σε ένα εγχώριο πρόβλημα προκειμένου να δικαιολογήσουμε τις δικές μας αδυναμίες. Το ανησυχητικό δεν είναι ότι όσα ζούμε συντονίζονται από κάποιο σκοτεινό κέντρο, το ανησυχητικό είναι πως αν πράγματι μια ξένη δύναμη ήθελε να μας αποσταθεροποιήσει, θα καταλάβαινε πόσο εύκολο είναι. Και κάτι ακόμη: ελπίζουμε όλοι ότι οι τριτοκοσμικές θεωρίες συνωμοσίας περί ξένων δυνάμεων δεν προέρχονται από παρακυβερνητικούς κύκλους. Γιατί αυτό θα σήμαινε πως δεν μπορούν να προστατεύσουν τη χώρα ούτε απέναντι σε εσωτερικό ούτε σε εξωτερικό κίνδυνο, αλλά ούτε εν τέλει και απέναντι στη βλακεία...
Σχόλιο: Και αν πάσι περιπτώσει ακόμη και αν ισχύουν οι θεωρίες συνωμοσίες είναι στη διακριτική ευχέρεια κάθε κράτους να τις αποτρέψει.
Δεκεμβρίου 23, 2008
Η αλογία υποστύλωμα της κομματοκρατίας
Από την Καθημερινή:
Tου Xρηστου Γιανναρα
Συμπερασματική κρίση προσωπική, υποκείμενη σε έλεγχο επαλήθευσης ή διάψευσης: Ο εφιάλτης βίας και καταστροφής που έζησαν οι ελλαδικές μεγαλουπόλεις, μετά το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου 2008, δεν μπορεί να θεωρηθεί συγκυριακός και απρόβλεπτος. Κυοφορήθηκε είκοσι εφτά ολόκληρα χρόνια, υπήρξαν σημάδια, με σχεδόν καθημερινή συχνότητα, της τερατογένεσης που προμηνυόταν. Στον εφιάλτη εκβάλλουν συγκεκριμένες πολιτικές πρακτικές τριών δεκαετιών.
Πρώτη, η λεγόμενη πολιτική «εκδημοκρατισμού» της παιδείας. Ο «εκδημοκρατισμός» αποτέλεσε τη συνεπέστερη μάλλον έκφανση του τάχα και αριστερού λαϊκισμού, μαζί και των μηδενιστικών «προοδευτικών» ιδεολογημάτων «αποδόμησης». Ταυτίστηκε στην πράξη ο «εκδημοκρατισμός» με την αξιωματική αρχή ότι στα παιδιά «όλα επιτρέπονται». Το σχολειό δεν είναι στίβος άσκησης που ετοιμάζει τη νεολαία να αναλάβει, με την ενηλικίωσή της, τις ευθύνες του πολίτη, όχι. Το σχολειό παραμυθιάζει τον ανήλικο ότι έχει κιόλας όλες τις προνομίες, όλα τα δικαιώματα του πολίτη χωρίς την παραμικρή υποχρέωση αντιπροσφοράς, χωρίς προϋποθετικά εχέγγυα υπευθυνότητας.
Η πολιτική «εκδημοκρατισμού» είκοσι εφτά χρόνια τώρα δεν διαμορφώνει πολίτες. Ετοιμάζει αντιστασιακούς σε μια φαντασιωδώς επερχόμενη χούντα. Η χούντα παραμονεύει παντού, κάθε αστυνομικός είναι χούντα, «μπάτσος, γουρούνι, δολοφόνος», χούντα είναι το συντεταγμένο κράτος, είναι κάθε τι δημόσιο: σχολικό ή πανεπιστημιακό κτίριο, τα δημόσια μέσα μεταφοράς, τα δωρεάν βιβλία, οι πινακίδες για την τροχαία κίνηση στους δρόμους, οι τοίχοι των σπιτιών που προσφέρονται για να «εκφράσουν» τα παιδιά την αντίστασή τους στην επαπειλούμενη καταπίεση.
Από την πρώτη τάξη του Δημοτικού η «προοδευτική» πολιτική ποτίζει τα παιδιά, είκοσι εφτά ολόκληρα χρόνια, με το αφιόνι της διεκδίκησης δικαιωμάτων τους. Τα μαθαίνει να συνδικαλίζονται, να απαιτούν αυτό που τους γυαλίζει με μεθόδους ωμού εκβιασμού: Με καταλήψεις των χώρων της σχολικής τους ζωής, δηώσεις, βανδαλισμούς, βάναυση συμπεριφορά απέναντι στον δάσκαλο και στον γονιό. Δεν ξέρουν τι θα πει σχολική «κοινότητα». Ξέρουν το «μαθητικό κίνημα», τη στράτευση στον γενιτσαρισμό των «κινητοποιήσεων». Δεν τους μίλησε ποτέ η πολιτεία για τη χαρά της ασκητικής που προϋποθέτει η μετοχή, η άμιλλα, το άθλημα των σχέσεων κοινωνίας. Δημοκρατία για τον μαθητόκοσμο στην Ελλάδα σημαίνει τον χαβαλέ της «αποχής», του αποκλεισμού κεντρικών δρόμων για να παραλύει η κυκλοφορία, σημαίνει να ηδονίζεσαι από τη μέθη ισχύος όταν μπορείς να βασανίζεις πολλούς.
«Ολα επιτρέπονται». Στα εννέα χρόνια της υποχρεωτικής εκπαίδευσης όλοι οι μαθητές είναι αυτονόητο να προάγονται, κανένας δεν επαναλαμβάνει μια τάξη. Ο θεσμός των μετεξεταστέων, της βαθμολογίας, της γραπτής δοκιμασίας είναι γραφικές τυπικότητες, τα παιδιά μαθαίνουν να τις περιφρονούν. Φτάνουν στο γυμνάσιο ή το τελειώνουν και πολλοί μαθητές δεν ξέρουν τις στοιχειώδεις αριθμητικές πράξεις ή και να ορθογραφήσουν το όνομά τους. Φτάνουν στο πανεπιστήμιο και αν τους δώσεις τέσσερις λέξεις να τις συντάξουν σε λογική πρόταση, είναι για τους περισσότερους αδύνατο. Οι εξεταστές του ΑΣΕΠ μπορούν να βεβαιώσουν ποια ποσοστά εμφανίζει ο λειτουργικός αναλφαβητισμός που διεκδικεί θέσεις εργασίας στην Ελλάδα σήμερα.
Για λόγους «εκδημοκρατισμού» κατάργησε ο «προοδευτικός» λαϊκισμός τη στοιχειωδέστερη από τις παιδαγωγικές αρχές δημοκρατικής λειτουργίας του σχολείου: την ομοιόμορφη ενδυμασία των μαθητών. Χλεύασαν και συκοφάντησαν οι «προοδευτικοί» την υπεράσπιση της αταξικής εμφάνισης στο σχολικό περιβάλλον, επέβαλαν τις ταξικές ενδυματολογικές διακρίσεις σαν παντιέρα «απελευθέρωσης» των παιδιών. Και η «απελευθέρωση» μεταφράστηκε αμέσως σε σκληρό ανταγωνισμό επίδειξης «σινιέ» ρουχισμού και υπόδησης, έξαλλων κομμώσεων, πληθωρικού μακιγιάζ των κοριτσιών από τα δώδεκά τους χρόνια, «πανκ» αμφιέσεων και χτενισμάτων των αγοριών, άφθονων χαλκάδων σε αυτιά, μύτες και χείλη – όλα αυτά μέσα στο σχολείο.
Από ένα τέτοιο περιβάλλον εκπαίδευσης ώς την κουκουλοφορία η απόσταση είναι ελάχιστη. Το ίδιο και από την «κατάληψη», τον αποκλεισμό της εισόδου των δασκάλων στο σχολειό, το κάψιμο θρανίων στην αυλή, ώς τον θρυμματισμό βιτρίνας, τον εμπρησμό καταστημάτων. Ελάχιστη, μηδαμινή απόσταση από το να λιθοβολούν δεκάχρονα αστυνομικούς και αστυνομικά τμήματα («Καθημερινή» 11/12/08) ώς την προμελετημένη, μεθοδική επιδίωξη να δολοφονήσεις τον «μπάτσο» με λοστό ή τσεκούρι, να τον κάψεις ζωντανό με μολότοφ. Και όλοι γύρω να ερμηνεύουν την «εκτόνωση» ή τον χαβαλέ σου σαν «αμφισβήτηση» και «διαμαρτυρία» για την ανεργία που σε περιμένει ή για το μάταιο της ανάπηρης σπουδής σου. Ωσάν να υπάρχει σκολιαρόπαιδο σήμερα που να διαβάζει εφημερίδα και πολιτικές αναλύσεις, να ξέρει να προβληματιστεί για το μέλλον του.
Η δεύτερη πολιτική πρακτική που εκβάλλει στον εφιάλτη της ανεξέλεγκτης βίας και κακουργίας είναι η σκανδαλωδέστατη οικονομική πριμοδότηση (από όλες τις κυβερνήσεις) και η κυριαρχική τηλεοπτική προβολή του κρετινικού «φιλαθλητισμού». Ξέρουν οι μαφιόζοι πραιτωριανοί της κομματοκρατίας ότι στην εξουσία φτάνει το κόμμα που θα υφαρπάσει την ψήφο της παραιτημένης από τη σκέψη και την κρίση μάζας, την ψήφο των μικρονοϊκών που ξέρουν να είναι μόνο οπαδοί, ψυχοπαθολογικές περιπτώσεις άλογης μονοτροπίας.
Αυτόν τον ανθρωπολογικό τύπο τον παράγουν μαζικά τα γήπεδα. Αν ακούσει κανείς, έστω για λίγη ώρα, κάποιον από τους αποκλειστικά «φιλαθλητικούς» ραδιοφωνικούς σταθμούς, θα καταλάβει ότι οι λέξεις «ψυχοπαθολογία» και «κρετινισμός» είναι μόνο πραγματιστική διάγνωση. Πρέπει λοιπόν να υπάρχει πολύ σημαντικός λόγος για να παρέχουν οι κυβερνήσεις πακτωλούς χρημάτων προκειμένου να συντηρείται και να προάγεται αυτή η συλλογική αλογία. Υπερπολυτελή γήπεδα, που κάθε τόσο οι αμβλύνοες τα καταστρέφουν με μανία και τα κατακαίνε, διμοιρίες ειδικών αστυνομικών δυνάμεων σε κάθε γήπεδο, τηλεοπτικά συνεργεία και δημοσιογράφοι ώς και στο έσχατο επαρχιακό «ντέρμπι» κλωτσοπατινάδας, χώρια οι επιχορηγήσεις στις βαθύπλουτες εταιρείες φιλαθλητικής εμπορίας, η απόσβεση των χρεών τους.
Τα γήπεδα είναι τα εκτροφεία του παρανοϊκού φανατισμού και της βίας, οι δεξαμενές απ’ όπου τα κόμματα αντλούν το απαραίτητο για τις δικές τους «κινητοποιήσεις» ανθρώπινο υλικό. Μαζί με τον ρόλο προαγωγού στην εξηλιθίωση του τζόγου, τα γήπεδα σιγοντάρουν τον «εκδημοκρατισμό» της παιδείας, προκειμένου η κομματοκρατία να εδραιώνεται σε υποστυλώματα αλογίας, ανομίας, κάποτε και αθώου αίματος.
Tου Xρηστου Γιανναρα
Συμπερασματική κρίση προσωπική, υποκείμενη σε έλεγχο επαλήθευσης ή διάψευσης: Ο εφιάλτης βίας και καταστροφής που έζησαν οι ελλαδικές μεγαλουπόλεις, μετά το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου 2008, δεν μπορεί να θεωρηθεί συγκυριακός και απρόβλεπτος. Κυοφορήθηκε είκοσι εφτά ολόκληρα χρόνια, υπήρξαν σημάδια, με σχεδόν καθημερινή συχνότητα, της τερατογένεσης που προμηνυόταν. Στον εφιάλτη εκβάλλουν συγκεκριμένες πολιτικές πρακτικές τριών δεκαετιών.
Πρώτη, η λεγόμενη πολιτική «εκδημοκρατισμού» της παιδείας. Ο «εκδημοκρατισμός» αποτέλεσε τη συνεπέστερη μάλλον έκφανση του τάχα και αριστερού λαϊκισμού, μαζί και των μηδενιστικών «προοδευτικών» ιδεολογημάτων «αποδόμησης». Ταυτίστηκε στην πράξη ο «εκδημοκρατισμός» με την αξιωματική αρχή ότι στα παιδιά «όλα επιτρέπονται». Το σχολειό δεν είναι στίβος άσκησης που ετοιμάζει τη νεολαία να αναλάβει, με την ενηλικίωσή της, τις ευθύνες του πολίτη, όχι. Το σχολειό παραμυθιάζει τον ανήλικο ότι έχει κιόλας όλες τις προνομίες, όλα τα δικαιώματα του πολίτη χωρίς την παραμικρή υποχρέωση αντιπροσφοράς, χωρίς προϋποθετικά εχέγγυα υπευθυνότητας.
Η πολιτική «εκδημοκρατισμού» είκοσι εφτά χρόνια τώρα δεν διαμορφώνει πολίτες. Ετοιμάζει αντιστασιακούς σε μια φαντασιωδώς επερχόμενη χούντα. Η χούντα παραμονεύει παντού, κάθε αστυνομικός είναι χούντα, «μπάτσος, γουρούνι, δολοφόνος», χούντα είναι το συντεταγμένο κράτος, είναι κάθε τι δημόσιο: σχολικό ή πανεπιστημιακό κτίριο, τα δημόσια μέσα μεταφοράς, τα δωρεάν βιβλία, οι πινακίδες για την τροχαία κίνηση στους δρόμους, οι τοίχοι των σπιτιών που προσφέρονται για να «εκφράσουν» τα παιδιά την αντίστασή τους στην επαπειλούμενη καταπίεση.
Από την πρώτη τάξη του Δημοτικού η «προοδευτική» πολιτική ποτίζει τα παιδιά, είκοσι εφτά ολόκληρα χρόνια, με το αφιόνι της διεκδίκησης δικαιωμάτων τους. Τα μαθαίνει να συνδικαλίζονται, να απαιτούν αυτό που τους γυαλίζει με μεθόδους ωμού εκβιασμού: Με καταλήψεις των χώρων της σχολικής τους ζωής, δηώσεις, βανδαλισμούς, βάναυση συμπεριφορά απέναντι στον δάσκαλο και στον γονιό. Δεν ξέρουν τι θα πει σχολική «κοινότητα». Ξέρουν το «μαθητικό κίνημα», τη στράτευση στον γενιτσαρισμό των «κινητοποιήσεων». Δεν τους μίλησε ποτέ η πολιτεία για τη χαρά της ασκητικής που προϋποθέτει η μετοχή, η άμιλλα, το άθλημα των σχέσεων κοινωνίας. Δημοκρατία για τον μαθητόκοσμο στην Ελλάδα σημαίνει τον χαβαλέ της «αποχής», του αποκλεισμού κεντρικών δρόμων για να παραλύει η κυκλοφορία, σημαίνει να ηδονίζεσαι από τη μέθη ισχύος όταν μπορείς να βασανίζεις πολλούς.
«Ολα επιτρέπονται». Στα εννέα χρόνια της υποχρεωτικής εκπαίδευσης όλοι οι μαθητές είναι αυτονόητο να προάγονται, κανένας δεν επαναλαμβάνει μια τάξη. Ο θεσμός των μετεξεταστέων, της βαθμολογίας, της γραπτής δοκιμασίας είναι γραφικές τυπικότητες, τα παιδιά μαθαίνουν να τις περιφρονούν. Φτάνουν στο γυμνάσιο ή το τελειώνουν και πολλοί μαθητές δεν ξέρουν τις στοιχειώδεις αριθμητικές πράξεις ή και να ορθογραφήσουν το όνομά τους. Φτάνουν στο πανεπιστήμιο και αν τους δώσεις τέσσερις λέξεις να τις συντάξουν σε λογική πρόταση, είναι για τους περισσότερους αδύνατο. Οι εξεταστές του ΑΣΕΠ μπορούν να βεβαιώσουν ποια ποσοστά εμφανίζει ο λειτουργικός αναλφαβητισμός που διεκδικεί θέσεις εργασίας στην Ελλάδα σήμερα.
Για λόγους «εκδημοκρατισμού» κατάργησε ο «προοδευτικός» λαϊκισμός τη στοιχειωδέστερη από τις παιδαγωγικές αρχές δημοκρατικής λειτουργίας του σχολείου: την ομοιόμορφη ενδυμασία των μαθητών. Χλεύασαν και συκοφάντησαν οι «προοδευτικοί» την υπεράσπιση της αταξικής εμφάνισης στο σχολικό περιβάλλον, επέβαλαν τις ταξικές ενδυματολογικές διακρίσεις σαν παντιέρα «απελευθέρωσης» των παιδιών. Και η «απελευθέρωση» μεταφράστηκε αμέσως σε σκληρό ανταγωνισμό επίδειξης «σινιέ» ρουχισμού και υπόδησης, έξαλλων κομμώσεων, πληθωρικού μακιγιάζ των κοριτσιών από τα δώδεκά τους χρόνια, «πανκ» αμφιέσεων και χτενισμάτων των αγοριών, άφθονων χαλκάδων σε αυτιά, μύτες και χείλη – όλα αυτά μέσα στο σχολείο.
Από ένα τέτοιο περιβάλλον εκπαίδευσης ώς την κουκουλοφορία η απόσταση είναι ελάχιστη. Το ίδιο και από την «κατάληψη», τον αποκλεισμό της εισόδου των δασκάλων στο σχολειό, το κάψιμο θρανίων στην αυλή, ώς τον θρυμματισμό βιτρίνας, τον εμπρησμό καταστημάτων. Ελάχιστη, μηδαμινή απόσταση από το να λιθοβολούν δεκάχρονα αστυνομικούς και αστυνομικά τμήματα («Καθημερινή» 11/12/08) ώς την προμελετημένη, μεθοδική επιδίωξη να δολοφονήσεις τον «μπάτσο» με λοστό ή τσεκούρι, να τον κάψεις ζωντανό με μολότοφ. Και όλοι γύρω να ερμηνεύουν την «εκτόνωση» ή τον χαβαλέ σου σαν «αμφισβήτηση» και «διαμαρτυρία» για την ανεργία που σε περιμένει ή για το μάταιο της ανάπηρης σπουδής σου. Ωσάν να υπάρχει σκολιαρόπαιδο σήμερα που να διαβάζει εφημερίδα και πολιτικές αναλύσεις, να ξέρει να προβληματιστεί για το μέλλον του.
Η δεύτερη πολιτική πρακτική που εκβάλλει στον εφιάλτη της ανεξέλεγκτης βίας και κακουργίας είναι η σκανδαλωδέστατη οικονομική πριμοδότηση (από όλες τις κυβερνήσεις) και η κυριαρχική τηλεοπτική προβολή του κρετινικού «φιλαθλητισμού». Ξέρουν οι μαφιόζοι πραιτωριανοί της κομματοκρατίας ότι στην εξουσία φτάνει το κόμμα που θα υφαρπάσει την ψήφο της παραιτημένης από τη σκέψη και την κρίση μάζας, την ψήφο των μικρονοϊκών που ξέρουν να είναι μόνο οπαδοί, ψυχοπαθολογικές περιπτώσεις άλογης μονοτροπίας.
Αυτόν τον ανθρωπολογικό τύπο τον παράγουν μαζικά τα γήπεδα. Αν ακούσει κανείς, έστω για λίγη ώρα, κάποιον από τους αποκλειστικά «φιλαθλητικούς» ραδιοφωνικούς σταθμούς, θα καταλάβει ότι οι λέξεις «ψυχοπαθολογία» και «κρετινισμός» είναι μόνο πραγματιστική διάγνωση. Πρέπει λοιπόν να υπάρχει πολύ σημαντικός λόγος για να παρέχουν οι κυβερνήσεις πακτωλούς χρημάτων προκειμένου να συντηρείται και να προάγεται αυτή η συλλογική αλογία. Υπερπολυτελή γήπεδα, που κάθε τόσο οι αμβλύνοες τα καταστρέφουν με μανία και τα κατακαίνε, διμοιρίες ειδικών αστυνομικών δυνάμεων σε κάθε γήπεδο, τηλεοπτικά συνεργεία και δημοσιογράφοι ώς και στο έσχατο επαρχιακό «ντέρμπι» κλωτσοπατινάδας, χώρια οι επιχορηγήσεις στις βαθύπλουτες εταιρείες φιλαθλητικής εμπορίας, η απόσβεση των χρεών τους.
Τα γήπεδα είναι τα εκτροφεία του παρανοϊκού φανατισμού και της βίας, οι δεξαμενές απ’ όπου τα κόμματα αντλούν το απαραίτητο για τις δικές τους «κινητοποιήσεις» ανθρώπινο υλικό. Μαζί με τον ρόλο προαγωγού στην εξηλιθίωση του τζόγου, τα γήπεδα σιγοντάρουν τον «εκδημοκρατισμό» της παιδείας, προκειμένου η κομματοκρατία να εδραιώνεται σε υποστυλώματα αλογίας, ανομίας, κάποτε και αθώου αίματος.
Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ
Γιαννάκου Μαριέττα
τ. υπουργός Εθνικής Παιδείας & Θρησκευμάτων
Οι ταραχές των τελευταίων ημερών χρειάζονται βαθύτερη ανάλυση για να ανακαλυφθούν και οι αιτίες πέρα από τις αφορμές, που στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου.
Η ύπαρξη ενός περιθωριακού κόσμου αντιεξουσιαστικού ή αναρχικού όπως αποκαλείται, ήταν γνωστή σε όλους. Αυτό που δεν ήταν ίσως γνωστό ήταν η άριστη οργάνωση, που κατέβασε λίγη ώρα μετά τη δολοφονία στους δρόμους πολλών ελληνικών πόλεων τους ανθρώπους με τις κουκούλες και τους σάκους γεμάτους μολότοφ και πέτρες.
Παράλληλα, μαθητές περίπου της ηλικίας του δολοφονηθέντος ακολούθησαν τους οργανωμένους επαγγελματίες της καταστροφής και όλοι μαζί επιδόθηκαν σε μια άνευ προηγουμένου καταστροφή και λεηλασία των πόλεων. Ιδιαίτερα οι επιθέσεις των μαθητών και άλλων στα αστυνομικά τμήματα θα μπορούσαν να δικαιολογηθούν από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου από αστυνομικό όργανο, αν το όλο σκηνικό δεν έμοιαζε σαν έτοιμο από καιρό.
Πολλοί σχολιαστές, πολιτικοί και μη, έσπευσαν να χαϊδέψουν τα αυτιά των νεαρών επιτιθεμένων λέγοντας ότι έχουν δίκιο τα παιδιά γιατί τα πτυχία τους δεν θα έχουν αξία, θα έχουν χαμηλές αμοιβές, γιατί δεν τους αρέσει το εκπαιδευτικό σύστημα, γιατί δεν θα εκπληρωθούν τα όνειρά τους κ.ο.κ.
Ασφαλώς βρισκόμαστε σε μια εποχή δύσκολη. Πενήντα χρόνια μετά τη δημιουργία των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων και εν συνεχεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, χρόνια ευημερίας και κοινωνικής ανάπτυξης, σήμερα βρισκόμαστε στη δίνη μιας διεθνούς οικονομικής κρίσης. Η κοινωνία της γνώσης και της πληροφορίας έχει αλλάξει τον κόσμο. Ο ανταγωνισμός έχει μεγαλώσει.
Οι άνθρωποι που κατέχουν πτυχίο ανώτατης εκπαίδευσης έχουν πολλαπλασιαστεί. Η διαθεσιμότητα του προσωπικού για θέσεις εργασίας είναι τεράστια. Αυτά όλα δημιουργούν δυσκολίες, αλλά τίποτα ποτέ δεν ήταν εύκολο.
Οι ατομικές αλλά και κοινωνικές κατακτήσεις χρειάστηκαν προσπάθεια και κόπο. Η χώρα μας από τότε που έγινε μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης άλλαξε το παρόν και το μέλλον της. Το να θεωρούμε ότι δεν έγινε τίποτα, το να απαξιώνουμε τις προσπάθειες που έφεραν τη χώρα μας στη σημερινή της θέση και το να «αξιώνουμε» την καταστροφική μανία των γνωστών-αγνώστων, είναι ανήθικο. Από την άλλη πλευρά πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι τα πρότυπα που προέρχονται από τον πολιτικό και πνευματικό κόσμο, επηρεάζουν τη συμπεριφορά των νέων και αν θέλουμε να παραδεχτούμε την αλήθεια, μέρος και του πολιτικού και του πνευματικού κόσμου δεν έχει σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Η ανεπάρκεια του κρατικού μηχανισμού, η ατιμωρησία των παρανομούντων, διάφορα σκάνδαλα, η άνθηση του ρουσφετιού και η αίσθηση της κοινωνικής αδικίας, είναι στοιχεία που ταλαιπωρούν την Ελλάδα επί δεκαετίες και δημιουργούν το υπόστρωμα για απρόβλεπτες αντιδράσεις.
Το χειρότερο είναι ότι η αντίδραση όπως εκδηλώθηκε τις τελευταίες ημέρες δεν θέτει συγκεκριμένες αρχές ως επιδιωκόμενο και έτσι δεν θέτει προ των ευθυνών τους αυτούς που δημιουργούν τα πιο αρνητικά πρότυπα για τους νέους. Γενικότητες και ασάφειες περί παιδείας από ακαδημαϊκούς κύκλους, που επί χρόνια αρνιόντουσαν να σεβαστούν τους νόμους του κράτους και τους ακαδημαϊκούς κανόνες και οι ίδιες επικλήσεις από φοιτητές που δήθεν υποστήριζαν την καλή παιδεία κλείνοντας τα πανεπιστήμια, είναι η μέγιστη υποκρισία. Αν θέλουμε πράγματι να δημιουργήσουμε έναν καλύτερο κόσμο για τους νέους, πρέπει να εμμείνουμε σε στάσεις ζωής που συνάδουν με την ηθική, την τήρηση των νόμων του κράτους μέχρι κεραίας, την προάσπιση των δημοκρατικών αρχών και τη δίκαιη και ισότιμη συμπεριφορά όσων κατέχουν θέσεις εξουσίας έναντι όλων των πολιτών.
Η πολιτική, όπως σημείωνε ο Francois Mitterrand, είναι η τέχνη διαχείρισης των συμβόλων. Όταν τα σύμβολα στα οποία «ακουμπούν» οι πολίτες αποδομούνται, τότε όλα μπορούν να συμβούν.
Ο πολιτικός κόσμος έχει στο σύνολό του μεγάλη ευθύνη και για όσα συνέβησαν και για όσα πιθανόν θα συμβούν. Ήρθε η ώρα να αλλάξουμε συμπεριφορές και να πάψουμε να θεωρούμε επιτυχία μας τα επικοινωνιακά τρικ. Ο τόπος χρειάζεται πολύ δουλειά και πολύ αλήθεια και αυτό το χρωστούν όλοι όσοι βρίσκονται στα κέντρα λήψεως αποφάσεων.
Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ημερησία» στις 13-14/12/2008.
τ. υπουργός Εθνικής Παιδείας & Θρησκευμάτων
Οι ταραχές των τελευταίων ημερών χρειάζονται βαθύτερη ανάλυση για να ανακαλυφθούν και οι αιτίες πέρα από τις αφορμές, που στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου.
Η ύπαρξη ενός περιθωριακού κόσμου αντιεξουσιαστικού ή αναρχικού όπως αποκαλείται, ήταν γνωστή σε όλους. Αυτό που δεν ήταν ίσως γνωστό ήταν η άριστη οργάνωση, που κατέβασε λίγη ώρα μετά τη δολοφονία στους δρόμους πολλών ελληνικών πόλεων τους ανθρώπους με τις κουκούλες και τους σάκους γεμάτους μολότοφ και πέτρες.
Παράλληλα, μαθητές περίπου της ηλικίας του δολοφονηθέντος ακολούθησαν τους οργανωμένους επαγγελματίες της καταστροφής και όλοι μαζί επιδόθηκαν σε μια άνευ προηγουμένου καταστροφή και λεηλασία των πόλεων. Ιδιαίτερα οι επιθέσεις των μαθητών και άλλων στα αστυνομικά τμήματα θα μπορούσαν να δικαιολογηθούν από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου από αστυνομικό όργανο, αν το όλο σκηνικό δεν έμοιαζε σαν έτοιμο από καιρό.
Πολλοί σχολιαστές, πολιτικοί και μη, έσπευσαν να χαϊδέψουν τα αυτιά των νεαρών επιτιθεμένων λέγοντας ότι έχουν δίκιο τα παιδιά γιατί τα πτυχία τους δεν θα έχουν αξία, θα έχουν χαμηλές αμοιβές, γιατί δεν τους αρέσει το εκπαιδευτικό σύστημα, γιατί δεν θα εκπληρωθούν τα όνειρά τους κ.ο.κ.
Ασφαλώς βρισκόμαστε σε μια εποχή δύσκολη. Πενήντα χρόνια μετά τη δημιουργία των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων και εν συνεχεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, χρόνια ευημερίας και κοινωνικής ανάπτυξης, σήμερα βρισκόμαστε στη δίνη μιας διεθνούς οικονομικής κρίσης. Η κοινωνία της γνώσης και της πληροφορίας έχει αλλάξει τον κόσμο. Ο ανταγωνισμός έχει μεγαλώσει.
Οι άνθρωποι που κατέχουν πτυχίο ανώτατης εκπαίδευσης έχουν πολλαπλασιαστεί. Η διαθεσιμότητα του προσωπικού για θέσεις εργασίας είναι τεράστια. Αυτά όλα δημιουργούν δυσκολίες, αλλά τίποτα ποτέ δεν ήταν εύκολο.
Οι ατομικές αλλά και κοινωνικές κατακτήσεις χρειάστηκαν προσπάθεια και κόπο. Η χώρα μας από τότε που έγινε μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης άλλαξε το παρόν και το μέλλον της. Το να θεωρούμε ότι δεν έγινε τίποτα, το να απαξιώνουμε τις προσπάθειες που έφεραν τη χώρα μας στη σημερινή της θέση και το να «αξιώνουμε» την καταστροφική μανία των γνωστών-αγνώστων, είναι ανήθικο. Από την άλλη πλευρά πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι τα πρότυπα που προέρχονται από τον πολιτικό και πνευματικό κόσμο, επηρεάζουν τη συμπεριφορά των νέων και αν θέλουμε να παραδεχτούμε την αλήθεια, μέρος και του πολιτικού και του πνευματικού κόσμου δεν έχει σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Η ανεπάρκεια του κρατικού μηχανισμού, η ατιμωρησία των παρανομούντων, διάφορα σκάνδαλα, η άνθηση του ρουσφετιού και η αίσθηση της κοινωνικής αδικίας, είναι στοιχεία που ταλαιπωρούν την Ελλάδα επί δεκαετίες και δημιουργούν το υπόστρωμα για απρόβλεπτες αντιδράσεις.
Το χειρότερο είναι ότι η αντίδραση όπως εκδηλώθηκε τις τελευταίες ημέρες δεν θέτει συγκεκριμένες αρχές ως επιδιωκόμενο και έτσι δεν θέτει προ των ευθυνών τους αυτούς που δημιουργούν τα πιο αρνητικά πρότυπα για τους νέους. Γενικότητες και ασάφειες περί παιδείας από ακαδημαϊκούς κύκλους, που επί χρόνια αρνιόντουσαν να σεβαστούν τους νόμους του κράτους και τους ακαδημαϊκούς κανόνες και οι ίδιες επικλήσεις από φοιτητές που δήθεν υποστήριζαν την καλή παιδεία κλείνοντας τα πανεπιστήμια, είναι η μέγιστη υποκρισία. Αν θέλουμε πράγματι να δημιουργήσουμε έναν καλύτερο κόσμο για τους νέους, πρέπει να εμμείνουμε σε στάσεις ζωής που συνάδουν με την ηθική, την τήρηση των νόμων του κράτους μέχρι κεραίας, την προάσπιση των δημοκρατικών αρχών και τη δίκαιη και ισότιμη συμπεριφορά όσων κατέχουν θέσεις εξουσίας έναντι όλων των πολιτών.
Η πολιτική, όπως σημείωνε ο Francois Mitterrand, είναι η τέχνη διαχείρισης των συμβόλων. Όταν τα σύμβολα στα οποία «ακουμπούν» οι πολίτες αποδομούνται, τότε όλα μπορούν να συμβούν.
Ο πολιτικός κόσμος έχει στο σύνολό του μεγάλη ευθύνη και για όσα συνέβησαν και για όσα πιθανόν θα συμβούν. Ήρθε η ώρα να αλλάξουμε συμπεριφορές και να πάψουμε να θεωρούμε επιτυχία μας τα επικοινωνιακά τρικ. Ο τόπος χρειάζεται πολύ δουλειά και πολύ αλήθεια και αυτό το χρωστούν όλοι όσοι βρίσκονται στα κέντρα λήψεως αποφάσεων.
Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ημερησία» στις 13-14/12/2008.
Η παράνοια πάει θέατρο.....
Από την "Καθημερινή"
«Πρεμιέρα εξέγερσης» στις αθηναϊκές σκηνές
Του Βασιλη Αγγελικοπουλου
Επεισοδιακά ήταν και θλιβερά κατέληξαν τα επίσημα εγκαίνια της Νέας Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου την Παρασκευή το βράδυ λόγω της παντελώς ανεμπόδιστης εισβολής στο κτίριο ομάδας νεαρών, οι οποίοι διέκοψαν βιαίως την παράσταση για να ξεδιπλώσουν τα πανό τους, να μοιράσουν προκηρύξεις και να διαβάσουν ένα κείμενο με το οποίο δεν «κατάγγειλαν» το κράτος ή όποια άλλη εξουσία, αλλά καθύβρισαν τους ηθοποιούς και τους θεατές!
Τα επίσημα εγκαίνια της Νέας Σκηνής του Εθνικού, με την ολοκλήρωση της οποίας αρχίζει η σταδιακή παράδοση του πολυσυζητημένου έργου, οργανώθηκαν να γίνουν ταυτόχρονα με την επίσημη πρώτη του εναρκτήριου έργου («Ρομπέρτο Τσούκο» του Κολτές). Περίπου 20 λεπτά μετά την έναρξη της παράστασης, εισέβαλε ομάδα 30-40 (καλοντυμένων) νεαρών αγοριών και κοριτσιών, μία από τα οποία απευθύνθηκε σε θεατές και ηθοποιούς με ιταμό ύφος και προσβλητικότατα λόγια όπως «αφού έχετε απενεργοποιήσει τα κινητά σας, ενεργοποιήστε τη συνείδησή σας», «πρεμιέρες υποκρισίας», «να βγείτε από τα κλουβιά σας», «οι εγκλωβισμένες και ναρκωμένες συνειδήσεις σας» κ. ά. τέτοια.
Το εκπληκτικό όμως δεν ήταν η αλλόκοτη επιλογή των νεαρών (άραγε τόλμησαν να πάνε και σε κανένα αναψυκτήριο θέαμα; Σε κανένα σκυλάδικο;), αλλά η αντίδραση της πλειονότητας των θεατών, οι οποίοι, αν και αναίτια υβρισθέντες, χειροκρότησαν ενθουσιωδώς στο τέλος τους νεαρούς. Μάλιστα, μερικοί υπάκουσαν στην προτροπή τους και τους ακολούθησαν «στους δρόμους», λες και οι συνειδήσεις τους, πράγματι, μόλις εκείνη τη στιγμή «ενεργοποιήθηκαν». Αλλά και οι αποσυρθέντες για λίγο ηθοποιοί, όταν επανήλθαν, ανακοίνωσαν ότι δεν συνεχίζουν την παράσταση - για συμπαράσταση στους «εξεγερμένους»; Επειδή προσβλήθηκαν από τη βίαιη διακοπή της παράστασης; Διότι εν γένει σοκαρίστηκαν; Τίποτα και όλα προέκυπταν από τα ασαφή λόγια του εκπροσώπου τους, Μάκη Παπαδημητρίου.
Αλλά ο διευθυντής του Εθνικού, Γιάννης Χουβαρδάς, θεώρησε απαραίτητο να μας δηλώσει ότι συμπαρίσταται στην απόφαση των ηθοποιών - για να εισπράξει και αυτός, όπως άλλωστε και οι ηθοποιοί προηγουμένως, και οι επεμβασίες πιο μπροστά, το ένθερμο χειροκρότημα της πλειονότητας των εξυβρισθέντων και αδίκως ταλαιπωρηθέντων θεατών. Οι οποίοι, αν ίσως δεν συνειδητοποίησαν μέσα στην αίθουσα για τι ακριβώς θεωρήθηκαν ένοχοι, το αντιλήφθηκαν βγαίνοντας από το κτίριο, καθώς στους ολόφρεσκους τοίχους του φουαγιέ οι νεαροί είχαν γράψει με μεγάλα μαύρα γράμματα: «Σκατά στους κουλτουριάρηδες».
«Ξέραμε ότι θα έρθουν, απλά δεν ξέραμε τι ώρα»
Της Κατερινας Βουσουρα
Σε μια αναπάντεχη αντιστροφή ρόλων, την Κυριακή το βράδυ στο θέατρο Παλλάς, τα ίδια τα παιδιά σκότωσαν τη Μήδεια. Στη μέση περίπου της παράστασης του Δημήτρη Παπαϊωάννου «Μήδεια 2», στο σημείο της κρίσιμης καμπής, ακούστηκε μια ανακοίνωση από τη διεύθυνση: Ζητάμε συγγνώμη, αλλά θα έχουμε μια μικρή παρέμβαση, την οποία περιμέναμε ώρα.
Τα φώτα σιγά σιγά άναψαν, καθώς μια ομάδα νέων με πανό ανέβηκε πάνω στη σκηνή και πήρε το λόγο. Ο ίδιος ο Παπαϊωάννου έτρεξε να τους δώσει το μικρόφωνο για να ακουστούν πιο καθαρά τα αιτήματά τους: μίλησαν για την αβεβαιότητά τους και το φόβο τους για το μέλλον, ζήτησαν να απελευθερωθούν οι συλληφθέντες και παρότρυναν τον κόσμο να βγει στους δρόμους. Η «παρέμβαση» κράτησε γύρω στα πέντε λεπτά και την αποχώρηση των παιδιών ακολούθησε χειροκρότημα των συντελεστών και αρκετών μελών του κοινού. Ωστόσο, η κατάσταση ήταν τεταμένη. Ενώ ο καλλιτέχνης συνομιλούσε με τους χορευτές του και ζήτησε λίγο χρόνο, κάποιοι θεατές άρχισαν να διαμαρτύρονται φωνάζοντας «αίσχος». Ακολούθησε σύγχυση, με ομάδες του κοινού να φωνάζουν υπέρ ή κατά, ενώ έγινε και ανακοίνωση με την οποία ζητήθηκε γιατρός. Ο Παπαϊωάννου έθεσε στους θεατές το ερώτημα αν ήταν προτιμότερο να συνεχιστεί η παράσταση ή να διακοπεί και λαμβάνοντας θετική απάντηση, ζήτησε λίγο ακόμη χρόνο. Μια μερίδα του κοινού όμως αποφάσισε να αποχωρήσει εκνευρισμένη, ζητώντας να επιστρέψει άλλη μέρα ή να αποζημιωθεί. Η υπεύθυνη αρνήθηκε κατηγορηματικά ότι ήταν «στημένο». «Ξέραμε ότι θα έρθουν, απλά δεν ξέραμε τι ώρα. Δεν είδατε πόσοι ήταν, πώς μπορούσαμε να τους σταματήσουμε;», είπε.
H δήλωση του κ. Θάνου Βερέμη
«Στην προχθεσινή παράσταση της “Μήδειας” του Δημήτρη Παπαϊωάννου στο “Παλλάς” εισέβαλαν κατά την πρακτική των ημερών, διαδηλωτές που απαίτησαν από τον χορογράφο και σκηνοθέτη να διακόψει την παράσταση. Ο κ. Παπαϊωάννου θεώρησε σκόπιμο να ενδώσει, παρά το γεγονός ότι το κοινό του είχε υποβληθεί σε έξοδα και κόπο για να προσέλθει. Οταν ρωτήθηκε πώς συμβιβάζεται η πρόθυμη συγκατάνευσή του στην απαίτηση αυτή με την αποδοχή των 12 εκατομμυρίων ευρώ από το υπουργείο Πολιτισμού για την οργάνωση της τελετής των εγκαινίων του νέου Μουσείου της Ακρόπολης σε καιρούς χαλεπούς για την οικονομία, απάντησε ότι δεν θα δεχθεί την προσφορά αυτή. Τον καλώ να τιμήσει την προχθεσινή του απάντηση με μια δημόσια επιβεβαίωση».
«Πρεμιέρα εξέγερσης» στις αθηναϊκές σκηνές
Του Βασιλη Αγγελικοπουλου
Επεισοδιακά ήταν και θλιβερά κατέληξαν τα επίσημα εγκαίνια της Νέας Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου την Παρασκευή το βράδυ λόγω της παντελώς ανεμπόδιστης εισβολής στο κτίριο ομάδας νεαρών, οι οποίοι διέκοψαν βιαίως την παράσταση για να ξεδιπλώσουν τα πανό τους, να μοιράσουν προκηρύξεις και να διαβάσουν ένα κείμενο με το οποίο δεν «κατάγγειλαν» το κράτος ή όποια άλλη εξουσία, αλλά καθύβρισαν τους ηθοποιούς και τους θεατές!
Τα επίσημα εγκαίνια της Νέας Σκηνής του Εθνικού, με την ολοκλήρωση της οποίας αρχίζει η σταδιακή παράδοση του πολυσυζητημένου έργου, οργανώθηκαν να γίνουν ταυτόχρονα με την επίσημη πρώτη του εναρκτήριου έργου («Ρομπέρτο Τσούκο» του Κολτές). Περίπου 20 λεπτά μετά την έναρξη της παράστασης, εισέβαλε ομάδα 30-40 (καλοντυμένων) νεαρών αγοριών και κοριτσιών, μία από τα οποία απευθύνθηκε σε θεατές και ηθοποιούς με ιταμό ύφος και προσβλητικότατα λόγια όπως «αφού έχετε απενεργοποιήσει τα κινητά σας, ενεργοποιήστε τη συνείδησή σας», «πρεμιέρες υποκρισίας», «να βγείτε από τα κλουβιά σας», «οι εγκλωβισμένες και ναρκωμένες συνειδήσεις σας» κ. ά. τέτοια.
Το εκπληκτικό όμως δεν ήταν η αλλόκοτη επιλογή των νεαρών (άραγε τόλμησαν να πάνε και σε κανένα αναψυκτήριο θέαμα; Σε κανένα σκυλάδικο;), αλλά η αντίδραση της πλειονότητας των θεατών, οι οποίοι, αν και αναίτια υβρισθέντες, χειροκρότησαν ενθουσιωδώς στο τέλος τους νεαρούς. Μάλιστα, μερικοί υπάκουσαν στην προτροπή τους και τους ακολούθησαν «στους δρόμους», λες και οι συνειδήσεις τους, πράγματι, μόλις εκείνη τη στιγμή «ενεργοποιήθηκαν». Αλλά και οι αποσυρθέντες για λίγο ηθοποιοί, όταν επανήλθαν, ανακοίνωσαν ότι δεν συνεχίζουν την παράσταση - για συμπαράσταση στους «εξεγερμένους»; Επειδή προσβλήθηκαν από τη βίαιη διακοπή της παράστασης; Διότι εν γένει σοκαρίστηκαν; Τίποτα και όλα προέκυπταν από τα ασαφή λόγια του εκπροσώπου τους, Μάκη Παπαδημητρίου.
Αλλά ο διευθυντής του Εθνικού, Γιάννης Χουβαρδάς, θεώρησε απαραίτητο να μας δηλώσει ότι συμπαρίσταται στην απόφαση των ηθοποιών - για να εισπράξει και αυτός, όπως άλλωστε και οι ηθοποιοί προηγουμένως, και οι επεμβασίες πιο μπροστά, το ένθερμο χειροκρότημα της πλειονότητας των εξυβρισθέντων και αδίκως ταλαιπωρηθέντων θεατών. Οι οποίοι, αν ίσως δεν συνειδητοποίησαν μέσα στην αίθουσα για τι ακριβώς θεωρήθηκαν ένοχοι, το αντιλήφθηκαν βγαίνοντας από το κτίριο, καθώς στους ολόφρεσκους τοίχους του φουαγιέ οι νεαροί είχαν γράψει με μεγάλα μαύρα γράμματα: «Σκατά στους κουλτουριάρηδες».
«Ξέραμε ότι θα έρθουν, απλά δεν ξέραμε τι ώρα»
Της Κατερινας Βουσουρα
Σε μια αναπάντεχη αντιστροφή ρόλων, την Κυριακή το βράδυ στο θέατρο Παλλάς, τα ίδια τα παιδιά σκότωσαν τη Μήδεια. Στη μέση περίπου της παράστασης του Δημήτρη Παπαϊωάννου «Μήδεια 2», στο σημείο της κρίσιμης καμπής, ακούστηκε μια ανακοίνωση από τη διεύθυνση: Ζητάμε συγγνώμη, αλλά θα έχουμε μια μικρή παρέμβαση, την οποία περιμέναμε ώρα.
Τα φώτα σιγά σιγά άναψαν, καθώς μια ομάδα νέων με πανό ανέβηκε πάνω στη σκηνή και πήρε το λόγο. Ο ίδιος ο Παπαϊωάννου έτρεξε να τους δώσει το μικρόφωνο για να ακουστούν πιο καθαρά τα αιτήματά τους: μίλησαν για την αβεβαιότητά τους και το φόβο τους για το μέλλον, ζήτησαν να απελευθερωθούν οι συλληφθέντες και παρότρυναν τον κόσμο να βγει στους δρόμους. Η «παρέμβαση» κράτησε γύρω στα πέντε λεπτά και την αποχώρηση των παιδιών ακολούθησε χειροκρότημα των συντελεστών και αρκετών μελών του κοινού. Ωστόσο, η κατάσταση ήταν τεταμένη. Ενώ ο καλλιτέχνης συνομιλούσε με τους χορευτές του και ζήτησε λίγο χρόνο, κάποιοι θεατές άρχισαν να διαμαρτύρονται φωνάζοντας «αίσχος». Ακολούθησε σύγχυση, με ομάδες του κοινού να φωνάζουν υπέρ ή κατά, ενώ έγινε και ανακοίνωση με την οποία ζητήθηκε γιατρός. Ο Παπαϊωάννου έθεσε στους θεατές το ερώτημα αν ήταν προτιμότερο να συνεχιστεί η παράσταση ή να διακοπεί και λαμβάνοντας θετική απάντηση, ζήτησε λίγο ακόμη χρόνο. Μια μερίδα του κοινού όμως αποφάσισε να αποχωρήσει εκνευρισμένη, ζητώντας να επιστρέψει άλλη μέρα ή να αποζημιωθεί. Η υπεύθυνη αρνήθηκε κατηγορηματικά ότι ήταν «στημένο». «Ξέραμε ότι θα έρθουν, απλά δεν ξέραμε τι ώρα. Δεν είδατε πόσοι ήταν, πώς μπορούσαμε να τους σταματήσουμε;», είπε.
H δήλωση του κ. Θάνου Βερέμη
«Στην προχθεσινή παράσταση της “Μήδειας” του Δημήτρη Παπαϊωάννου στο “Παλλάς” εισέβαλαν κατά την πρακτική των ημερών, διαδηλωτές που απαίτησαν από τον χορογράφο και σκηνοθέτη να διακόψει την παράσταση. Ο κ. Παπαϊωάννου θεώρησε σκόπιμο να ενδώσει, παρά το γεγονός ότι το κοινό του είχε υποβληθεί σε έξοδα και κόπο για να προσέλθει. Οταν ρωτήθηκε πώς συμβιβάζεται η πρόθυμη συγκατάνευσή του στην απαίτηση αυτή με την αποδοχή των 12 εκατομμυρίων ευρώ από το υπουργείο Πολιτισμού για την οργάνωση της τελετής των εγκαινίων του νέου Μουσείου της Ακρόπολης σε καιρούς χαλεπούς για την οικονομία, απάντησε ότι δεν θα δεχθεί την προσφορά αυτή. Τον καλώ να τιμήσει την προχθεσινή του απάντηση με μια δημόσια επιβεβαίωση».
Δεκεμβρίου 20, 2008
Κρίση;.... Να μια ευκαιρία!!
Η διεθνής οικονομική συγκυρία είναι χωρίς αμφιβολία ανησυχητική και εν πολλοίς πρωτόγνωρη. Η χρηματοπιστωτική κρίση που ξεκίνησε από τα ενυπόθηκα στεγαστικά δάνεια στις ΗΠΑ «χτύπησε», απρόσμενα, μεγαθήρια του τραπεζικού συστήματος, κλόνισε την εμπιστοσύνη καταθετών και επενδυτών και προξένησε διεθνώς πανικό και ανασφάλεια για το ποιο θα είναι το επόμενο θύμα. Η μετεξέλιξή της, πλέον, σε κρίση της πραγματικής οικονομίας αποτελεί εδώ και καιρό ένα διεθνές πρόβλημα.
Και στην τρέχουσα φάση, όπως συμβαίνει σε κάθε κρίση, εμφανίζονται τουλάχιστον δύο είδη αντιδράσεων. Η μία αντίδραση την αντιμετωπίζει ως μια μεγάλη απειλή και η άλλη ως μια ευκαιρία. Μοιάζουν τα δύο είδη αντιδράσεων με τη στάση αυτών που βλέπουν ένα ποτήρι μισοάδειο και αυτών που το βλέπουν μισογεμάτο. Ίσως γι’ αυτό οι Κινέζοι, θέλοντας να δείξουν το διττό της χαρακτήρα, χρησιμοποιούν για τη λέξη κρίση ένα ιδεόγραμμα που αποτελείται από δύο συνθετικά. Το ένα απεικονίζουν τον «κίνδυνο» και το άλλο την «ευκαιρία».
Έτσι και την τρέχουσα οικονομική κρίση υπάρχουν κάποιοι που την βλέπουν ως έναν τεράστιο κίνδυνο για την προσωπική τους περιουσία και τις επενδύσεις τους, αλλά υπάρχουν και εκείνοι που ψάχνουν για τις νέες ευκαιρίες που δημιουργούνται.
Κατ’ αναλογία το ίδιο ισχύει και για τις εθνικές οικονομίες. Μέσα σε αυτό το πολύ δύσκολο περιβάλλον κάποιες οικονομίες αντέχουν περισσότερο από κάποιες άλλες. Κάποιες οικονομίες ψάχνουν ακόμη και για νέες ευκαιρίες, ενώ άλλες αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα. Η οικονομία της Ισλανδίας για παράδειγμα κατέρρευσε, παρ’ ότι στην πρόσφατη Έκθεση Ανταγωνιστικότητας του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ κατείχε την 20η θέση μεταξύ 134 οικονομιών. Σοβαρά προβλήματα φαίνεται να αντιμετωπίζει και η οικονομία της Ουγγαρίας (στην 62η θέση στη σχετική έκθεση). Θυμίζουμε ότι η χώρα μας σε αυτή την Έκθεση κατέχει την 67η θέση.
Το γεγονός είναι ότι η τρέχουσα κρίση, που δημιούργησε και δημιουργεί μεγάλα προβλήματα στις εθνικές οικονομίες, μεταβάλλει τα οικονομικά δεδομένα, αλλά και τα κριτήρια αξιολόγησης της οικονομικής σταθερότητας και της ανταγωνιστικότητας μιας οικονομίας. Ίσως αυτό να συμβαίνει προσωρινά, όμως σίγουρα συμβαίνει. Σε αυτή τη δύσκολη, λοιπόν, συγκυρία η ελληνική οικονομία, συγκρινόμενη με άλλες οικονομίες της ίδιας δυναμικότητας, έχει δείξει στοιχεία αντοχής. Η Ελλάδα όχι μόνο δεν αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα, αλλά προσελκύει κεφάλαια ευρωπαίων καταθετών. Τα ποσά που έχουν εισρεύσει σε προθεσμιακές καταθέσεις στα πιστωτικά ιδρύματα της Ελλάδας από την αρχή του έτους υπολογίζεται ότι ξεπερνούν το 1 δισ. €.
Δεν είναι επίσης τυχαίο και σίγουρα καθόλου ευκαταφρόνητο το γεγονός ότι η Ελλάδα φέτος καταγράφει μέσο ρυθμό ανάπτυξης στο 3,5%, ο οποίος είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος στην Ευρωζώνη μετά από αυτόν της Κύπρου. Την ίδια στιγμή, σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, οι οικονομίες της Ιρλανδίας, της Λετονίας και της Εσθονίας βρίσκονται σε ύφεση και η Γερμανία, η Γαλλία και η Ιταλία καταγράφουν συρρίκνωση σε μηνιαίο επίπεδο.
Ακόμη και η Έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για το 2009 που προβλέπει συρρίκνωση 0,1% για το Ηνωμένο Βασίλειο και 0,6% για την Ιρλανδία, εκτιμά ανάπτυξη 0,2% για το σύνολο της Ευρωζώνης και 2% ανάπτυξη για την Ελλάδα, δηλαδή δέκα φορές μεγαλύτερη αυτής της Ευρωζώνης. Σίγουρα οι διεθνείς προοπτικές για το 2009 δεν είναι αισιόδοξες, ωστόσο δεδομένων των συνθηκών κρίνεται και η σχετική αντίσταση κάθε οικονομίας. Σε αυτό το πλαίσιο η ελληνική οικονομία αντιστέκεται ισχυρά απέναντι στην τρέχουσα κρίση.
Εν μέσω διεθνούς οικονομικής θυέλλης, είναι ευκαιρία να προβάλουμε, τώρα περισσότερο από ποτέ, αυτά τα θετικά στοιχεία, τα οποία συνιστούν ισχυρό συγκριτικό πλεονέκτημα, ώστε η χώρα μας να ενδυναμώσει την εικόνα του ασφαλούς επενδυτικού προορισμού. Να προβάλουμε την επενδυτική ασφάλεια και τη σχετικά υψηλή ανάπτυξη που προσφέρει στους επίδοξους επενδυτές ώστε να προσελκύσει κεφάλαια που επιζητούν την ασφάλεια, σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία. Έτσι αξιοποιούμε μία ευκαιρία που θα επιτρέψει στην Ελλάδα να τοποθετηθεί μετά την οικονομική κρίση σε καλύτερη θέση, περισσότερο ανταγωνιστική, από αυτή που ήταν πριν από την κρίση.
Θα βοηθούσε λοιπόν όλοι να αντιμετωπίσουμε τα όποια προβλήματα στη σωστή τους διάσταση, χωρίς υπερβολές και να βρεθούμε μεταξύ αυτών που βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο και την κρίση ως ευκαιρία. Άλλωστε η οικονομία είναι σε μεγάλο βαθμό θέμα ψυχολογίας και ας μην ξεχνάμε ότι ο κανόνας της σύγκρισης είναι ισχυρότατος σε κάθε διαδικασία αξιολόγησης.
Και στην τρέχουσα φάση, όπως συμβαίνει σε κάθε κρίση, εμφανίζονται τουλάχιστον δύο είδη αντιδράσεων. Η μία αντίδραση την αντιμετωπίζει ως μια μεγάλη απειλή και η άλλη ως μια ευκαιρία. Μοιάζουν τα δύο είδη αντιδράσεων με τη στάση αυτών που βλέπουν ένα ποτήρι μισοάδειο και αυτών που το βλέπουν μισογεμάτο. Ίσως γι’ αυτό οι Κινέζοι, θέλοντας να δείξουν το διττό της χαρακτήρα, χρησιμοποιούν για τη λέξη κρίση ένα ιδεόγραμμα που αποτελείται από δύο συνθετικά. Το ένα απεικονίζουν τον «κίνδυνο» και το άλλο την «ευκαιρία».
Έτσι και την τρέχουσα οικονομική κρίση υπάρχουν κάποιοι που την βλέπουν ως έναν τεράστιο κίνδυνο για την προσωπική τους περιουσία και τις επενδύσεις τους, αλλά υπάρχουν και εκείνοι που ψάχνουν για τις νέες ευκαιρίες που δημιουργούνται.
Κατ’ αναλογία το ίδιο ισχύει και για τις εθνικές οικονομίες. Μέσα σε αυτό το πολύ δύσκολο περιβάλλον κάποιες οικονομίες αντέχουν περισσότερο από κάποιες άλλες. Κάποιες οικονομίες ψάχνουν ακόμη και για νέες ευκαιρίες, ενώ άλλες αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα. Η οικονομία της Ισλανδίας για παράδειγμα κατέρρευσε, παρ’ ότι στην πρόσφατη Έκθεση Ανταγωνιστικότητας του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ κατείχε την 20η θέση μεταξύ 134 οικονομιών. Σοβαρά προβλήματα φαίνεται να αντιμετωπίζει και η οικονομία της Ουγγαρίας (στην 62η θέση στη σχετική έκθεση). Θυμίζουμε ότι η χώρα μας σε αυτή την Έκθεση κατέχει την 67η θέση.
Το γεγονός είναι ότι η τρέχουσα κρίση, που δημιούργησε και δημιουργεί μεγάλα προβλήματα στις εθνικές οικονομίες, μεταβάλλει τα οικονομικά δεδομένα, αλλά και τα κριτήρια αξιολόγησης της οικονομικής σταθερότητας και της ανταγωνιστικότητας μιας οικονομίας. Ίσως αυτό να συμβαίνει προσωρινά, όμως σίγουρα συμβαίνει. Σε αυτή τη δύσκολη, λοιπόν, συγκυρία η ελληνική οικονομία, συγκρινόμενη με άλλες οικονομίες της ίδιας δυναμικότητας, έχει δείξει στοιχεία αντοχής. Η Ελλάδα όχι μόνο δεν αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα, αλλά προσελκύει κεφάλαια ευρωπαίων καταθετών. Τα ποσά που έχουν εισρεύσει σε προθεσμιακές καταθέσεις στα πιστωτικά ιδρύματα της Ελλάδας από την αρχή του έτους υπολογίζεται ότι ξεπερνούν το 1 δισ. €.
Δεν είναι επίσης τυχαίο και σίγουρα καθόλου ευκαταφρόνητο το γεγονός ότι η Ελλάδα φέτος καταγράφει μέσο ρυθμό ανάπτυξης στο 3,5%, ο οποίος είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος στην Ευρωζώνη μετά από αυτόν της Κύπρου. Την ίδια στιγμή, σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, οι οικονομίες της Ιρλανδίας, της Λετονίας και της Εσθονίας βρίσκονται σε ύφεση και η Γερμανία, η Γαλλία και η Ιταλία καταγράφουν συρρίκνωση σε μηνιαίο επίπεδο.
Ακόμη και η Έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για το 2009 που προβλέπει συρρίκνωση 0,1% για το Ηνωμένο Βασίλειο και 0,6% για την Ιρλανδία, εκτιμά ανάπτυξη 0,2% για το σύνολο της Ευρωζώνης και 2% ανάπτυξη για την Ελλάδα, δηλαδή δέκα φορές μεγαλύτερη αυτής της Ευρωζώνης. Σίγουρα οι διεθνείς προοπτικές για το 2009 δεν είναι αισιόδοξες, ωστόσο δεδομένων των συνθηκών κρίνεται και η σχετική αντίσταση κάθε οικονομίας. Σε αυτό το πλαίσιο η ελληνική οικονομία αντιστέκεται ισχυρά απέναντι στην τρέχουσα κρίση.
Εν μέσω διεθνούς οικονομικής θυέλλης, είναι ευκαιρία να προβάλουμε, τώρα περισσότερο από ποτέ, αυτά τα θετικά στοιχεία, τα οποία συνιστούν ισχυρό συγκριτικό πλεονέκτημα, ώστε η χώρα μας να ενδυναμώσει την εικόνα του ασφαλούς επενδυτικού προορισμού. Να προβάλουμε την επενδυτική ασφάλεια και τη σχετικά υψηλή ανάπτυξη που προσφέρει στους επίδοξους επενδυτές ώστε να προσελκύσει κεφάλαια που επιζητούν την ασφάλεια, σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία. Έτσι αξιοποιούμε μία ευκαιρία που θα επιτρέψει στην Ελλάδα να τοποθετηθεί μετά την οικονομική κρίση σε καλύτερη θέση, περισσότερο ανταγωνιστική, από αυτή που ήταν πριν από την κρίση.
Θα βοηθούσε λοιπόν όλοι να αντιμετωπίσουμε τα όποια προβλήματα στη σωστή τους διάσταση, χωρίς υπερβολές και να βρεθούμε μεταξύ αυτών που βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο και την κρίση ως ευκαιρία. Άλλωστε η οικονομία είναι σε μεγάλο βαθμό θέμα ψυχολογίας και ας μην ξεχνάμε ότι ο κανόνας της σύγκρισης είναι ισχυρότατος σε κάθε διαδικασία αξιολόγησης.
Δεκεμβρίου 14, 2008
Η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας μάς αφορά όλους
Καθημερινή, 14 Δεκεμβρίου 2008
Των Σπύρου Μακρυδάκη* και Κωνσταντίνου Αγγελόπουλου**
Γιατί η αξία των αγαθών και υπηρεσιών που εξάγουν η Φινλανδία και η Δανία είναι 3,5 φορές μεγαλύτερη από τις δικές μας εξαγωγές, αν και ο πληθυσμός τους είναι ο μισός της Ελλάδος; Μπορούμε να ανταγωνιστούμε επαρκώς αυτές τις χώρες στο παγκοσμιοποιημένο χωριό που ζούμε; Μπορούμε να αυξήσουμε τις εξαγωγές μας; Αυτά είναι κρίσιμα ερωτήματα, τα οποία απαιτούν σοβαρή και αντικειμενική σκέψη.
Σύμφωνα με τις πρόσφατες και διεθνώς αξιόπιστες Εκθέσεις Ανταγωνιστικότητα του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ και του IMD η Ελλάδα βρίσκεται στην 67η (μεταξύ 134 χωρών) και στην 42η (μεταξύ 55 χωρών) θέση αντίστοιχα. Αυτό σημαίνει ότι ως χώρα έχουμε περιθώρια βελτίωσης.
Είναι σαφές ότι ο κυριότερος λόγος για τη σχετικά χαμηλή ανταγωνιστικότητα είναι ότι οι ελληνικές επιχειρήσεις γίνονται συνεχώς λιγότερο ικανές να ανταγωνισθούν διεθνώς. Αυτό σημαίνει λιγότερες εξαγωγές, λιγότερα φορολογικά έσοδα για το κράτος και συνεπώς διόγκωση του δημόσιου χρέους για να καλυφθούν οι ανάγκες του προϋπολογισμού.
Η προσπάθεια για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας απαιτεί θυσίες και συναίνεση μεταξύ των κοινωνικών εταίρων, η οποία λείπει αυτή τη στιγμή. Η κατάσταση είναι κρισιμότερη τώρα, δεδομένου ότι βρισκόμαστε στη μέση μιας διεθνούς οικονομικής κρίσης.
Σε πρόσφατο άρθρο του ο καθηγητής του πανεπιστημίου του Harvard, Michael Porter, ειδικός σε θέματα ανταγωνιστικότητας, σημειώνει ότι: «η εμπειρία μάς διδάσκει ότι σε περιόδους κρίσεις, για να αντιμετωπίσουμε το άμεσο πρόβλημα θα πρέπει να υποστηρίξουμε μια μακροπρόθεσμη στρατηγική». Μπορεί λοιπόν η τρέχουσα κρίση να παρουσιάζει μια μεγάλη ευκαιρία: Να συμφωνήσουμε όλοι στην ανάγκη βελτίωσης της ανταγωνιστικότητάς μας.
Θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι παρά τις όποιες οικονομικές μας ανάγκες, υπάρχει ένας μεγάλος περιορισμός: οι διαθέσιμοι πόροι δεν είναι ανεξάντλητοι. Συνεπώς θα πρέπει να αποφασίσουμε τι θα χρηματοδοτήσουμε και τι όχι. Θα πρέπει να θέσουμε μακροπρόθεσμες οικονομικές προτεραιότητες που θα φέρουν τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα για τη χώρα τις επόμενες δεκαετίες. Το να λέμε ότι «το κράτος φταίει για όλα», και «να κόψει το κεφάλι του να βρει τα λεφτά», είναι εκτός πραγματικότητας. Είναι σαν να βάζουμε το κεφάλι μας στην άμμο και να προσποιούμαστε ότι δεν υπάρχει κίνδυνος.
Ωστόσο, για να είναι επιτυχής η προσπάθεια στρατηγικού σχεδιασμού για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας απαιτούνται αμοιβαίες υποχωρήσεις και συναίνεση. Εργο δύσκολο, μιας και προϋποθέτει τη σύγκλιση αντίθετων θέσεων, την αποφυγή μονολιθικών απόψεων και αντιλήψεων, αυξημένη δόση εξωστρέφειας και κυρίως την προσέλευση στον διάλογο με διάθεση σύνθεσης για το κοινό καλό.
Η εύκολη επιλογή είναι η οχύρωση πίσω από κεκτημένα δικαιώματα και παρωχημένες αντιλήψεις περί ανάπτυξης και βελτίωσης των συνθηκών εργασίας και διαβίωσης. Ωστόσο, οι εκρηκτικές παγκόσμιες κοινωνικό - οικονομικές εξελίξεις δεν επιτρέπουν τη στασιμότητα.
Για να μπορέσουμε όλοι να συμμετάσχουμε στα οφέλη που θα προκύψουν από την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της χώρας μας θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε μέρος από τις σημερινές μας ανάγκες για να δρέψουμε μεγαλύτερα οφέλη στο μέλλον.
Οι άνθρωποι των επιχειρήσεων το γνωρίζουν καλά αυτό. Για να εισέλθεις σε μία καινούργια αγορά και να αναπτυχθείς αύριο, θα πρέπει να «ζοριστείς», να προσπαθήσεις περισσότερο σήμερα. Το γνωρίζουν καλά και όσοι σπουδάζουν. Κάνουν θυσίες ως φοιτητές για να βελτιώσουν τις πιθανότητες για καλύτερες απολαβές (ηθικές και υλικές) και μια ενδιαφέρουσα εργασία στο μέλλον. Αυτό θα πρέπει να κάνουμε και ως χώρα. Να ενισχύσουμε την προσπάθεια για μεταρρυθμίσεις, να πούμε ναι στις αλλαγές σήμερα, που θα φέρουν περισσότερη ανάπτυξη για όλους αύριο.
Για να πετύχουμε απαιτείται να δώσουμε έμφαση στην καινοτομική επιχειρηματικότητα που θα παράγει προϊόντα και υπηρεσίες υψηλής προστιθέμενης αξίας. Θα πρέπει να προτάξουμε τις επενδύσεις στην παιδεία, την έρευνα και τεχνολογία, τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και τον υψηλού εισοδήματος τουρισμό, με στρατηγικό στόχο να γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί στο μέλλον. Ακόμα πιο σημαντικό είναι να παρέχουμε στους νέους μας την ευκαιρία να κάνουν πραγματικότητα τις ιδέες τους και να είναι σε θέση να ιδρύσουν εταιρείες που θα δραστηριοποιούνται επιτυχώς διεθνώς. Γιατί δύο σπουδαστές μπορούν να ιδρύσουν εταιρείες στις ΗΠΑ, σαν την Google, και να γίνουν δισεκατομμυριούχοι και δεν μπορούν να κάνουν το ίδιο στην Ελλάδα;
Απαιτείται να αποφασίσουμε ότι θέλουμε να επενδύσουμε τώρα για να βελτιώσουμε τη μελλοντική μας ανταγωνιστικότητα. Η κατανάλωση ικανοποιεί τις παρούσες ανάγκες, αλλά αγνοεί το μέλλον των παιδιών μας. Οι επενδύσεις για το μέλλον απαιτούν θυσίες στο παρόν, αλλά βελτιώνουν σημαντικά τις πιθανότητες των νέων γενεών για μια καλύτερη ζωή. Οι διαθέσιμοι πόροι ποτέ δεν είναι αρκετοί, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά ακόμα και στις πιο πλούσιες χώρες. Χρειάζεται λοιπόν ένας ορθολογικός τρόπος να αποφασίσουμε μεταξύ του τώρα και του μέλλοντος. Αν χάσουμε το στοίχημα της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας θα το «πληρώσουν» οι επόμενες γενιές.
Οπως σημειώνει και ο καθηγητής Porter: «η στρατηγική μας για την ανταγωνιστικότητα πρέπει να περιλαμβάνει ξεκάθαρες προτεραιότητες, βασισμένες στην ανάλυση των δυνατών και αδύνατων σημείων της οικονομίας μας. Θα πρέπει να έχει την ξεκάθαρη υποστήριξη της μεγάλης πλειοψηφίας της κοινωνίας και να εστιάζει στην ανταγωνιστική μας πραγματικότητα και όχι στην υπεράσπιση των παλαιών μας πολιτικών». Η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της Ελλάδας είναι υπόθεση όλων μας.
*Ομότιμος καθηγητής του INSEAD και Πρόεδρος της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων του Εθνικού Συμβουλίου Ανταγωνιστικότητας και Ανάπτυξης
**Μέλος της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων του Εθνικού Συμβουλίου Ανταγωνιστικότητας και Ανάπτυξης
Των Σπύρου Μακρυδάκη* και Κωνσταντίνου Αγγελόπουλου**
Γιατί η αξία των αγαθών και υπηρεσιών που εξάγουν η Φινλανδία και η Δανία είναι 3,5 φορές μεγαλύτερη από τις δικές μας εξαγωγές, αν και ο πληθυσμός τους είναι ο μισός της Ελλάδος; Μπορούμε να ανταγωνιστούμε επαρκώς αυτές τις χώρες στο παγκοσμιοποιημένο χωριό που ζούμε; Μπορούμε να αυξήσουμε τις εξαγωγές μας; Αυτά είναι κρίσιμα ερωτήματα, τα οποία απαιτούν σοβαρή και αντικειμενική σκέψη.
Σύμφωνα με τις πρόσφατες και διεθνώς αξιόπιστες Εκθέσεις Ανταγωνιστικότητα του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ και του IMD η Ελλάδα βρίσκεται στην 67η (μεταξύ 134 χωρών) και στην 42η (μεταξύ 55 χωρών) θέση αντίστοιχα. Αυτό σημαίνει ότι ως χώρα έχουμε περιθώρια βελτίωσης.
Είναι σαφές ότι ο κυριότερος λόγος για τη σχετικά χαμηλή ανταγωνιστικότητα είναι ότι οι ελληνικές επιχειρήσεις γίνονται συνεχώς λιγότερο ικανές να ανταγωνισθούν διεθνώς. Αυτό σημαίνει λιγότερες εξαγωγές, λιγότερα φορολογικά έσοδα για το κράτος και συνεπώς διόγκωση του δημόσιου χρέους για να καλυφθούν οι ανάγκες του προϋπολογισμού.
Η προσπάθεια για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας απαιτεί θυσίες και συναίνεση μεταξύ των κοινωνικών εταίρων, η οποία λείπει αυτή τη στιγμή. Η κατάσταση είναι κρισιμότερη τώρα, δεδομένου ότι βρισκόμαστε στη μέση μιας διεθνούς οικονομικής κρίσης.
Σε πρόσφατο άρθρο του ο καθηγητής του πανεπιστημίου του Harvard, Michael Porter, ειδικός σε θέματα ανταγωνιστικότητας, σημειώνει ότι: «η εμπειρία μάς διδάσκει ότι σε περιόδους κρίσεις, για να αντιμετωπίσουμε το άμεσο πρόβλημα θα πρέπει να υποστηρίξουμε μια μακροπρόθεσμη στρατηγική». Μπορεί λοιπόν η τρέχουσα κρίση να παρουσιάζει μια μεγάλη ευκαιρία: Να συμφωνήσουμε όλοι στην ανάγκη βελτίωσης της ανταγωνιστικότητάς μας.
Θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι παρά τις όποιες οικονομικές μας ανάγκες, υπάρχει ένας μεγάλος περιορισμός: οι διαθέσιμοι πόροι δεν είναι ανεξάντλητοι. Συνεπώς θα πρέπει να αποφασίσουμε τι θα χρηματοδοτήσουμε και τι όχι. Θα πρέπει να θέσουμε μακροπρόθεσμες οικονομικές προτεραιότητες που θα φέρουν τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα για τη χώρα τις επόμενες δεκαετίες. Το να λέμε ότι «το κράτος φταίει για όλα», και «να κόψει το κεφάλι του να βρει τα λεφτά», είναι εκτός πραγματικότητας. Είναι σαν να βάζουμε το κεφάλι μας στην άμμο και να προσποιούμαστε ότι δεν υπάρχει κίνδυνος.
Ωστόσο, για να είναι επιτυχής η προσπάθεια στρατηγικού σχεδιασμού για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας απαιτούνται αμοιβαίες υποχωρήσεις και συναίνεση. Εργο δύσκολο, μιας και προϋποθέτει τη σύγκλιση αντίθετων θέσεων, την αποφυγή μονολιθικών απόψεων και αντιλήψεων, αυξημένη δόση εξωστρέφειας και κυρίως την προσέλευση στον διάλογο με διάθεση σύνθεσης για το κοινό καλό.
Η εύκολη επιλογή είναι η οχύρωση πίσω από κεκτημένα δικαιώματα και παρωχημένες αντιλήψεις περί ανάπτυξης και βελτίωσης των συνθηκών εργασίας και διαβίωσης. Ωστόσο, οι εκρηκτικές παγκόσμιες κοινωνικό - οικονομικές εξελίξεις δεν επιτρέπουν τη στασιμότητα.
Για να μπορέσουμε όλοι να συμμετάσχουμε στα οφέλη που θα προκύψουν από την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της χώρας μας θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε μέρος από τις σημερινές μας ανάγκες για να δρέψουμε μεγαλύτερα οφέλη στο μέλλον.
Οι άνθρωποι των επιχειρήσεων το γνωρίζουν καλά αυτό. Για να εισέλθεις σε μία καινούργια αγορά και να αναπτυχθείς αύριο, θα πρέπει να «ζοριστείς», να προσπαθήσεις περισσότερο σήμερα. Το γνωρίζουν καλά και όσοι σπουδάζουν. Κάνουν θυσίες ως φοιτητές για να βελτιώσουν τις πιθανότητες για καλύτερες απολαβές (ηθικές και υλικές) και μια ενδιαφέρουσα εργασία στο μέλλον. Αυτό θα πρέπει να κάνουμε και ως χώρα. Να ενισχύσουμε την προσπάθεια για μεταρρυθμίσεις, να πούμε ναι στις αλλαγές σήμερα, που θα φέρουν περισσότερη ανάπτυξη για όλους αύριο.
Για να πετύχουμε απαιτείται να δώσουμε έμφαση στην καινοτομική επιχειρηματικότητα που θα παράγει προϊόντα και υπηρεσίες υψηλής προστιθέμενης αξίας. Θα πρέπει να προτάξουμε τις επενδύσεις στην παιδεία, την έρευνα και τεχνολογία, τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και τον υψηλού εισοδήματος τουρισμό, με στρατηγικό στόχο να γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί στο μέλλον. Ακόμα πιο σημαντικό είναι να παρέχουμε στους νέους μας την ευκαιρία να κάνουν πραγματικότητα τις ιδέες τους και να είναι σε θέση να ιδρύσουν εταιρείες που θα δραστηριοποιούνται επιτυχώς διεθνώς. Γιατί δύο σπουδαστές μπορούν να ιδρύσουν εταιρείες στις ΗΠΑ, σαν την Google, και να γίνουν δισεκατομμυριούχοι και δεν μπορούν να κάνουν το ίδιο στην Ελλάδα;
Απαιτείται να αποφασίσουμε ότι θέλουμε να επενδύσουμε τώρα για να βελτιώσουμε τη μελλοντική μας ανταγωνιστικότητα. Η κατανάλωση ικανοποιεί τις παρούσες ανάγκες, αλλά αγνοεί το μέλλον των παιδιών μας. Οι επενδύσεις για το μέλλον απαιτούν θυσίες στο παρόν, αλλά βελτιώνουν σημαντικά τις πιθανότητες των νέων γενεών για μια καλύτερη ζωή. Οι διαθέσιμοι πόροι ποτέ δεν είναι αρκετοί, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά ακόμα και στις πιο πλούσιες χώρες. Χρειάζεται λοιπόν ένας ορθολογικός τρόπος να αποφασίσουμε μεταξύ του τώρα και του μέλλοντος. Αν χάσουμε το στοίχημα της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας θα το «πληρώσουν» οι επόμενες γενιές.
Οπως σημειώνει και ο καθηγητής Porter: «η στρατηγική μας για την ανταγωνιστικότητα πρέπει να περιλαμβάνει ξεκάθαρες προτεραιότητες, βασισμένες στην ανάλυση των δυνατών και αδύνατων σημείων της οικονομίας μας. Θα πρέπει να έχει την ξεκάθαρη υποστήριξη της μεγάλης πλειοψηφίας της κοινωνίας και να εστιάζει στην ανταγωνιστική μας πραγματικότητα και όχι στην υπεράσπιση των παλαιών μας πολιτικών». Η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της Ελλάδας είναι υπόθεση όλων μας.
*Ομότιμος καθηγητής του INSEAD και Πρόεδρος της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων του Εθνικού Συμβουλίου Ανταγωνιστικότητας και Ανάπτυξης
**Μέλος της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων του Εθνικού Συμβουλίου Ανταγωνιστικότητας και Ανάπτυξης
Δεκεμβρίου 12, 2008
Ως πότε;
Αλήθεια εώς πότε θα ακούγεται πιο δυνατά η φωνή της μειοψηφίας;
Ως πότε θα "πουλάει" η αναφορά στα άκρα;
Αλήθεια ως πότε θα πρέπει να υπάρχουν καθοδηγητές και καθοδηγούμενοι;
Ως πότε οι τηλεοπτικές εκπομπές που προβάλλουν τις βιζιτούδες ως πρότυπα, θα έχουν και άποψη για τις κοινωνικές και πολιτικές "εξεγέρσεις";
Ως πότε η παρουσία κάμερας θα κρίνει τις εξελίξεις;
Ως πότε θα δεχόμαστε τα σχόλια του ξένου Τύπου ως δόγμα;
Ως πότε θα έχουν πρόσβαση στα μέσα μόνο όσοι υποστηρίζουν αυτό που θέλουν να ακούσουν τα μέσα;
Ως πότε θα είναι μόδα η αμφισβήτηση και όχι η θετική-δημιουργική συνεισφορά;
Ως πότε η καταστροφή θα θεωρείται αγώνας;
Ως πότε θα καταλύεται η Δημοκρατία στο όνομα της καταπίεσης;
Ως πότε θα υποτιμάμε τους εαυτούς μας;
Ως πότε θα προβάλλονται μόνο τα αρνητικά πρότυπα;
Ως πότε .....
Μόλις ξυπνήσουμε από τον εφιάλτη που ζούμε τις τελευταίες ημέρες, ο οποίος συντονίζεται και ενισχύεται από ανεύθυνους δημοσιολογούντες που προσβλέπουν σε προσωρινά και εφήμερα οφέλη (πολιτικά, συνδικαλιστικά....), ίσως μπορέσουμε να κάνουμε έναν απολογισμό. Αλήθεια το σύστημα ακόμη και αν δεν μας αρέσει, πώς αλλάζει πιο αποτελεσματικά; Από μέσα ή από έξω; Τί κάνουμε εμείς σε προσωπικό επίπεδο για να αλλάξουμε προς το καλύτερο την κατάσταση;
«Όλοι σκέφτονται να αλλάξουν τον κόσμο, αλλά κανείς δεν σκέφτεται να αλλάξει τον εαυτό του» Leo Tolstoy
Ως πότε θα "πουλάει" η αναφορά στα άκρα;
Αλήθεια ως πότε θα πρέπει να υπάρχουν καθοδηγητές και καθοδηγούμενοι;
Ως πότε οι τηλεοπτικές εκπομπές που προβάλλουν τις βιζιτούδες ως πρότυπα, θα έχουν και άποψη για τις κοινωνικές και πολιτικές "εξεγέρσεις";
Ως πότε η παρουσία κάμερας θα κρίνει τις εξελίξεις;
Ως πότε θα δεχόμαστε τα σχόλια του ξένου Τύπου ως δόγμα;
Ως πότε θα έχουν πρόσβαση στα μέσα μόνο όσοι υποστηρίζουν αυτό που θέλουν να ακούσουν τα μέσα;
Ως πότε θα είναι μόδα η αμφισβήτηση και όχι η θετική-δημιουργική συνεισφορά;
Ως πότε η καταστροφή θα θεωρείται αγώνας;
Ως πότε θα καταλύεται η Δημοκρατία στο όνομα της καταπίεσης;
Ως πότε θα υποτιμάμε τους εαυτούς μας;
Ως πότε θα προβάλλονται μόνο τα αρνητικά πρότυπα;
Ως πότε .....
Μόλις ξυπνήσουμε από τον εφιάλτη που ζούμε τις τελευταίες ημέρες, ο οποίος συντονίζεται και ενισχύεται από ανεύθυνους δημοσιολογούντες που προσβλέπουν σε προσωρινά και εφήμερα οφέλη (πολιτικά, συνδικαλιστικά....), ίσως μπορέσουμε να κάνουμε έναν απολογισμό. Αλήθεια το σύστημα ακόμη και αν δεν μας αρέσει, πώς αλλάζει πιο αποτελεσματικά; Από μέσα ή από έξω; Τί κάνουμε εμείς σε προσωπικό επίπεδο για να αλλάξουμε προς το καλύτερο την κατάσταση;
«Όλοι σκέφτονται να αλλάξουν τον κόσμο, αλλά κανείς δεν σκέφτεται να αλλάξει τον εαυτό του» Leo Tolstoy
Δεκεμβρίου 07, 2008
Θλιβερά γεγονότα
Θλιβερά γεγονότα, απότοκα θλιβερών συνηθειών του παρελθόντος......
Δεν μας αξίζουν.
Δεν μας αντιπροσωπεύουν.
Δεν μας αξίζουν.
Δεν μας αντιπροσωπεύουν.
Ανακαλύφθηκε ο Παρθενώνας της Μακεδονίας
Ανακαλύφθηκε ο Παρθενώνας της Μακεδονίας
Θεσσαλονίκη- Ένα διώροφο και σε μέγεθος μεγαλύτερο από τη σημερινή Βουλή των Ελλήνων ανάκτορο, ο αρχιτέκτονάς του, η έννοια της Ενωμένης Ευρώπης και ο συνδετικός κρίκος τους: ο βασιλιάς Φίλιππος Β Δ . Την αναπαράσταση του ανακτόρου του Φιλίππου Β Δ στις Αιγές, βασισμένη για πρώτη φορά σε ανασκαφικά στοιχεία και νέες μετρήσεις, παρουσίασε η αρχαιολόγος δρ Αγγελική Κοτταρίδη σε επιστημονική ανακοίνωση η οποία έγινε στο Εθνικό Ιδρυμα Ερευνών για την επέτειο του εορτασμού των 50 χρόνων από την ίδρυσή του.
Με μήκος πρόσοψης 78 μ. και ύψος 13,60 μ., με εντυπωσιακό σε μέγεθος και σχεδίαση πρόπυλο στο κέντρο και στοές με κίονες εκατέρωθενγια τη μία εκ των οποίων υπάρχουν ενδείξεις ότι λειτουργούσε ως πινακοθήκη -, αυτό το κτίριο, συνολικής έκτασης 12 στρεμμάτων, φαίνεται ότι ήταν πραγματικά το μεγαλοπρεπέστερο της εποχής του. Οπως ανέφερε μάλιστα η κυρία Κοτταρίδη, η οποία υπηρετεί στην ΙΖ Δ Εφορεία Αρχαιοτήτων και εργάζεται στις Αιγές, τα νέα ανασκαφικά δεδομένα χρονολογούν ασφαλώς το ανάκτορο στα χρόνια του Φιλίππου Β Δ (350- 340 π.Χ.).
«Παρθενώνα της Μακεδονίας» και «το δεύτερο σημαντικό έργο της αρχαίας Ελλάδας» χαρακτήρισε η ίδια το ανάκτορο, το οποίο στην πραγματικότητα ήταν όσο τρεις Παρθενώνες. Για την ανέγερσή του απαιτήθηκαν περί τα 10 ή 12 χρόνια, ενώ ήταν ενταγμένο στο ευρύ οικοδομικό πρόγραμμα του Φιλίππου Β Δ το οποίο περιλάμβανε και το θέατρο των Αιγών. Μεγάλος αριθμός διασωθέντων αρχιτεκτονικών μελών και η χρήση των νέων τεχνολογιών επέτρεψαν την αναπαράσταση του ανακτόρου, με το οποίο, όπως φαίνεται, εισήχθηκαν πολλές καινοτομίες. Χτισμένο από πωρόλιθο ως το ύψος του 1,60 μ. και το υπόλοιπο από πλίνθους, ήταν «ντυμένο» με κονίαμα εξαιρετικής ποιότητας από μείγμα θηραϊκής γης (η οποία χρησιμοποιείται εκεί για πρώτη φορά), ασβέστη και χαλίκι σε ιδανικές αναλογίες ώστε ακόμη και σήμερα να διατηρείται σε άριστη κατάσταση. Οι όψεις του μάλιστα πρέπει να έλαμπαν εξαιτίας αυτού ακριβώς του κονιάματος.
Η αναπαράσταση είναι κατά προσέγγιση και όχι υποθετική, διαβεβαίωσε η αρχαιολόγος. Συγκεκριμένα: στην πρόσοψη του κτιρίου, το οποίο ήταν στραμμένο στα ανατολικά όπως οι ναοί, υπήρχαν δύο στοές με δέκα δωρικούς κίονες η καθεμία, επάνω από τους οποίους υπήρχε το επιστήλιο με τη ζωφόρο και το γείσο τους, το οποίο χρησίμευε ως στυλοβάτης της ιωνικής στοάς του δεύτερου ορόφου. «Υπήρχε δηλαδή διώροφη στοά 200 χρόνια πριν από τη στοά του Αττάλου», όπως τόνισε η αρχαιολόγος. Το πρόπυλο-είσοδος του ανακτόρου είχε έξι ιωνικούς αμφιπεσσοκίονες ανά δύο σε τρεις σειρές. Ολα τα δάπεδα των δωματίων ήταν ψηφιδωτά, μερικά από τα οποία με παραστάσεις, μερικά βοτσαλωτά και άλλα με κομμάτια μαρμάρου σε χρωματιστό κονίαμα.
Στο κέντρο του κτιρίου εξάλλου βρισκόταν μια τεράστια περίστυλη αυλή δύο στρεμμάτων με 60 ιωνικούς κίονες. Περί τα 13.000 κυβικά μέτρα επεξεργασμένου πωρόλιθου υπολογίζεται ότι χρησιμοποιήθηκαν για την ανέγερση του ανακτόρου. Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσίασε εξάλλου η κυρία Κοτταρίδη, η χρονολόγηση του ανακτόρου προήλθε από τα ανασκαφικά ευρήματα (κεραμική: λήκυθος, σκύφος, τμήμα κρατήρα) που εντοπίστηκαν μέσα στο αρχαίο σκάμμα της θεμελίωσης. Πέρα από όλα αυτά όμως το σημαντικό είναι ότι υπάρχει σήμερα ικανός αριθμός αρχιτεκτονικών μελών ώστε να είναι δυνατή μια αναστήλωση η οποία θα αναδείξει τη μεγαλοπρέπειά του.
Θεσσαλονίκη- Ένα διώροφο και σε μέγεθος μεγαλύτερο από τη σημερινή Βουλή των Ελλήνων ανάκτορο, ο αρχιτέκτονάς του, η έννοια της Ενωμένης Ευρώπης και ο συνδετικός κρίκος τους: ο βασιλιάς Φίλιππος Β Δ . Την αναπαράσταση του ανακτόρου του Φιλίππου Β Δ στις Αιγές, βασισμένη για πρώτη φορά σε ανασκαφικά στοιχεία και νέες μετρήσεις, παρουσίασε η αρχαιολόγος δρ Αγγελική Κοτταρίδη σε επιστημονική ανακοίνωση η οποία έγινε στο Εθνικό Ιδρυμα Ερευνών για την επέτειο του εορτασμού των 50 χρόνων από την ίδρυσή του.
Με μήκος πρόσοψης 78 μ. και ύψος 13,60 μ., με εντυπωσιακό σε μέγεθος και σχεδίαση πρόπυλο στο κέντρο και στοές με κίονες εκατέρωθενγια τη μία εκ των οποίων υπάρχουν ενδείξεις ότι λειτουργούσε ως πινακοθήκη -, αυτό το κτίριο, συνολικής έκτασης 12 στρεμμάτων, φαίνεται ότι ήταν πραγματικά το μεγαλοπρεπέστερο της εποχής του. Οπως ανέφερε μάλιστα η κυρία Κοτταρίδη, η οποία υπηρετεί στην ΙΖ Δ Εφορεία Αρχαιοτήτων και εργάζεται στις Αιγές, τα νέα ανασκαφικά δεδομένα χρονολογούν ασφαλώς το ανάκτορο στα χρόνια του Φιλίππου Β Δ (350- 340 π.Χ.).
«Παρθενώνα της Μακεδονίας» και «το δεύτερο σημαντικό έργο της αρχαίας Ελλάδας» χαρακτήρισε η ίδια το ανάκτορο, το οποίο στην πραγματικότητα ήταν όσο τρεις Παρθενώνες. Για την ανέγερσή του απαιτήθηκαν περί τα 10 ή 12 χρόνια, ενώ ήταν ενταγμένο στο ευρύ οικοδομικό πρόγραμμα του Φιλίππου Β Δ το οποίο περιλάμβανε και το θέατρο των Αιγών. Μεγάλος αριθμός διασωθέντων αρχιτεκτονικών μελών και η χρήση των νέων τεχνολογιών επέτρεψαν την αναπαράσταση του ανακτόρου, με το οποίο, όπως φαίνεται, εισήχθηκαν πολλές καινοτομίες. Χτισμένο από πωρόλιθο ως το ύψος του 1,60 μ. και το υπόλοιπο από πλίνθους, ήταν «ντυμένο» με κονίαμα εξαιρετικής ποιότητας από μείγμα θηραϊκής γης (η οποία χρησιμοποιείται εκεί για πρώτη φορά), ασβέστη και χαλίκι σε ιδανικές αναλογίες ώστε ακόμη και σήμερα να διατηρείται σε άριστη κατάσταση. Οι όψεις του μάλιστα πρέπει να έλαμπαν εξαιτίας αυτού ακριβώς του κονιάματος.
Η αναπαράσταση είναι κατά προσέγγιση και όχι υποθετική, διαβεβαίωσε η αρχαιολόγος. Συγκεκριμένα: στην πρόσοψη του κτιρίου, το οποίο ήταν στραμμένο στα ανατολικά όπως οι ναοί, υπήρχαν δύο στοές με δέκα δωρικούς κίονες η καθεμία, επάνω από τους οποίους υπήρχε το επιστήλιο με τη ζωφόρο και το γείσο τους, το οποίο χρησίμευε ως στυλοβάτης της ιωνικής στοάς του δεύτερου ορόφου. «Υπήρχε δηλαδή διώροφη στοά 200 χρόνια πριν από τη στοά του Αττάλου», όπως τόνισε η αρχαιολόγος. Το πρόπυλο-είσοδος του ανακτόρου είχε έξι ιωνικούς αμφιπεσσοκίονες ανά δύο σε τρεις σειρές. Ολα τα δάπεδα των δωματίων ήταν ψηφιδωτά, μερικά από τα οποία με παραστάσεις, μερικά βοτσαλωτά και άλλα με κομμάτια μαρμάρου σε χρωματιστό κονίαμα.
Στο κέντρο του κτιρίου εξάλλου βρισκόταν μια τεράστια περίστυλη αυλή δύο στρεμμάτων με 60 ιωνικούς κίονες. Περί τα 13.000 κυβικά μέτρα επεξεργασμένου πωρόλιθου υπολογίζεται ότι χρησιμοποιήθηκαν για την ανέγερση του ανακτόρου. Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσίασε εξάλλου η κυρία Κοτταρίδη, η χρονολόγηση του ανακτόρου προήλθε από τα ανασκαφικά ευρήματα (κεραμική: λήκυθος, σκύφος, τμήμα κρατήρα) που εντοπίστηκαν μέσα στο αρχαίο σκάμμα της θεμελίωσης. Πέρα από όλα αυτά όμως το σημαντικό είναι ότι υπάρχει σήμερα ικανός αριθμός αρχιτεκτονικών μελών ώστε να είναι δυνατή μια αναστήλωση η οποία θα αναδείξει τη μεγαλοπρέπειά του.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)