Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, όλοι λίγο ή πολύ, κάνουμε έναν απολογισμό της χρονιάς που έφυγε και αναζητούμε κάποιους νέους στόχους για τη χρονιά που έρχεται.
Τελευταία έχει αυξηθεί η συζήτηση γύρω από τους νέους εθνικούς μας στόχους. κάποιοι αναρωτιούνται αν υπάρχουν, κάποιοι επιθυμούν να τους ορίσουμε και κάποιοι άλλοι λένε ότι δεν ζούμε σε εποχές των μεγάλων εθνικών στόχων και συνεπώς δεν χρειάζεται να ορίσουμε κάποιους.
Επειδή ανήκουμε σε αυτούς που πιστεύουν στους εθνικούς στόχους, θα επιχειρήσουμε να προτείνουμε δύο με έντονη κοινωνική σημασία:
1. Να δουλέψουμε όλοι μαζί για την ελαχιστοποίηση των ατυχημάτων και δυστυχημάτων στους ελληνικούς δρόμους, που στοιχίζουν τη ζωή σε περισσότερους από 2.000 ανθρώπους το χρόνο.
2. Να επιδιώξουμε την εξάλειψη των ναρκωτικών από την ελληνική κοινωνία με ταυτόχρονη περίθαλψη όλων όσοι βρίσκονται ήδη στα δίχτυα τους.
Τέλος, επειδή κοινωνία χωρίς οικονομία δε νοείται, πιστεύουμε ότι θα πρέπει να δώσουμε έμφαση στην εμπέδωση μιας πιο πράσινης, πιο ανθρώπινης οικονομίας.
Αυτά τα λίγα στα τελευταία λεπτά του 2008 με την ευχή το 2009 να δώσουμε σε αυτό που είμαστε μεγαλύτερη αξία και να δώσουμε μεγαλύτερη έγνοια για τον εαυτό μας και το διπλανό μας. Το αξίζουμε.
Καλή Χρονιά με υγεία!!
Δεκεμβρίου 31, 2008
Δεκεμβρίου 30, 2008
Καθαγιασμένη «εξέγερση»
Από την Καθημερινή:
Tου Δημήτρη Ρηγόπουλου
Μαύρο φίδι που τους έφαγε, τον Απόστολο Δοξιάδη, τον Τάκη Θεοδωρόπουλο και τον Πέτρο Μάρκαρη. Από την επόμενη ημέρα της δημοσίευσης της επιστολής τους με την οποία καυτηρίαζαν τις διακοπές θεατρικών παραστάσεων άρχισαν τα όργανα. Στο Διαδίκτυο, στα μπλογκ. Πολλές (λεκτικές) επιθέσεις έφτασαν στα όρια του χυδαίου, αντίδραση περίπου αναμενόμενη, που ενθαρρύνεται από τη δυνατότητα διατήρησης της ανωνυμίας στις κοινότητες των ηλεκτρονικών ημερολογίων.
Για πολλούς ήταν έκπληξη ο λόγος των τριών συγρραφέων, γιατί εκδηλώθηκε σε μια στιγμή που σχεδόν κάθε πρωτοβουλία εκ μέρους του νεολαιίστικου/αντιεξουσιαστικού/φοιτητικού κινήματος μοιάζει a priori καθαγιασμένη στα νερά μιας θολής «επαναστατικότητας». Να κάψουμε το δέντρο; Ναι, να κάψουμε το δέντρο! Να μπουκάρουμε στα θέατρα; Ναι, να μπουκάρουμε στα θέατρα! Να τρομοκρατούμε τον κόσμο που βγήκε να ψωνίσει στην Ερμού; Ναι, να τρομοκρατούμε τον κόσμο που βγήκε να ψωνίσει στην Ερμού!
Ολα επιτρέπονται από τη στιγμή που «εκφράζεται» το ανυπότακτο πνεύμα των νέων, των φοιτητών, των σπουδαστών. Το ξέρω, ακούγομαι σαν «γέρος», αλλά δεν βλέπω μεγάλη ελπίδα στις τραμπουκικές εισβολές σε κάθε είδους χώρους όπου, εννοείται, η δημοκρατία πάει περίπατο. Δεν βλέπω μεγάλη διάθεση για διάλογο, αλλά θυμωμένους, αλαζονικούς μονολόγους με τους οποίους καταργούνται δικαιώματα, εγγεγραμμένα στο DNA των αστικών δημοκρατίων εδώ και αιώνες. Η εικόνα εξαγριωμένων συνδικαλιστών να απαιτούν (και να πετυχαίνουν) το (προσωρινό) κλείσιμο καταστημάτων που λειτουργουσαν νόμιμα την Κυριακή το πρωί θα προκαλούσε σε οποιαδήποτε σοβαρή δυτική κοινωνία την αντίδραση των πολιτών.
Τη βία όμως δεν τη μάθαμε τώρα. Τη διδασκόμαστε καθημερινά. Και, φυσικά, την ανεχόμαστε καθημερινά. Σε πολλές περιπτώσεις επικροτούμε ακραία αντιδημοκρατικές συμπεριφορές. Ο μαθητής που δεν συμφωνεί με την κατάληψη είναι ο σπασίκλας του σχολείου. Ο φοιτητής που θέλει τη σχολή του καθαρή και ανοιχτή είναι ο ξενέρωτος της παρέας. Κάθε φορά βιαζόμαστε να κλείσουμε τον κύκλο της μεταπολίτευσης, αλλά κάθε φορά είμαστε υποχρεωμένοι να πέφτουμε πάνω του, εγκλωβισμένοι και ανήμποροι. Οι ίδιοι μύθοι (για το αστυνομικό κράτος της Δεξιάς), τα ίδια φαντάσματα (που θα μολύνουν το πανεπιστημιακό άσυλο). Βαρέθηκα.
Tου Δημήτρη Ρηγόπουλου
Μαύρο φίδι που τους έφαγε, τον Απόστολο Δοξιάδη, τον Τάκη Θεοδωρόπουλο και τον Πέτρο Μάρκαρη. Από την επόμενη ημέρα της δημοσίευσης της επιστολής τους με την οποία καυτηρίαζαν τις διακοπές θεατρικών παραστάσεων άρχισαν τα όργανα. Στο Διαδίκτυο, στα μπλογκ. Πολλές (λεκτικές) επιθέσεις έφτασαν στα όρια του χυδαίου, αντίδραση περίπου αναμενόμενη, που ενθαρρύνεται από τη δυνατότητα διατήρησης της ανωνυμίας στις κοινότητες των ηλεκτρονικών ημερολογίων.
Για πολλούς ήταν έκπληξη ο λόγος των τριών συγρραφέων, γιατί εκδηλώθηκε σε μια στιγμή που σχεδόν κάθε πρωτοβουλία εκ μέρους του νεολαιίστικου/αντιεξουσιαστικού/φοιτητικού κινήματος μοιάζει a priori καθαγιασμένη στα νερά μιας θολής «επαναστατικότητας». Να κάψουμε το δέντρο; Ναι, να κάψουμε το δέντρο! Να μπουκάρουμε στα θέατρα; Ναι, να μπουκάρουμε στα θέατρα! Να τρομοκρατούμε τον κόσμο που βγήκε να ψωνίσει στην Ερμού; Ναι, να τρομοκρατούμε τον κόσμο που βγήκε να ψωνίσει στην Ερμού!
Ολα επιτρέπονται από τη στιγμή που «εκφράζεται» το ανυπότακτο πνεύμα των νέων, των φοιτητών, των σπουδαστών. Το ξέρω, ακούγομαι σαν «γέρος», αλλά δεν βλέπω μεγάλη ελπίδα στις τραμπουκικές εισβολές σε κάθε είδους χώρους όπου, εννοείται, η δημοκρατία πάει περίπατο. Δεν βλέπω μεγάλη διάθεση για διάλογο, αλλά θυμωμένους, αλαζονικούς μονολόγους με τους οποίους καταργούνται δικαιώματα, εγγεγραμμένα στο DNA των αστικών δημοκρατίων εδώ και αιώνες. Η εικόνα εξαγριωμένων συνδικαλιστών να απαιτούν (και να πετυχαίνουν) το (προσωρινό) κλείσιμο καταστημάτων που λειτουργουσαν νόμιμα την Κυριακή το πρωί θα προκαλούσε σε οποιαδήποτε σοβαρή δυτική κοινωνία την αντίδραση των πολιτών.
Τη βία όμως δεν τη μάθαμε τώρα. Τη διδασκόμαστε καθημερινά. Και, φυσικά, την ανεχόμαστε καθημερινά. Σε πολλές περιπτώσεις επικροτούμε ακραία αντιδημοκρατικές συμπεριφορές. Ο μαθητής που δεν συμφωνεί με την κατάληψη είναι ο σπασίκλας του σχολείου. Ο φοιτητής που θέλει τη σχολή του καθαρή και ανοιχτή είναι ο ξενέρωτος της παρέας. Κάθε φορά βιαζόμαστε να κλείσουμε τον κύκλο της μεταπολίτευσης, αλλά κάθε φορά είμαστε υποχρεωμένοι να πέφτουμε πάνω του, εγκλωβισμένοι και ανήμποροι. Οι ίδιοι μύθοι (για το αστυνομικό κράτος της Δεξιάς), τα ίδια φαντάσματα (που θα μολύνουν το πανεπιστημιακό άσυλο). Βαρέθηκα.
Εις το όνομα της Παιδείας....
«Κρανίου τόπο» άφησαν πίσω
Αρχισε η αποτίμηση των καταστροφών σε ΕΜΠ, ΟΠΑ, Νομική μετά την επέλαση των καταληψιών
Των Αποστολου Λακασα – Ζωγιας Κουταλιανου
Κατεστραμμένα εργαστήρια, γραφεία καθηγητών και διοικητικού προσωπικού, βαμμένοι τοίχοι, σπασμένα τζάμια. «Κρανίου τόπο» άφησαν πίσω τους οι καταληψίες που είχαν εγκατασταθεί μετά τον θάνατο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου (Σάββατο, 6 Δεκεμβρίου) στα τρία κεντρικά κτίρια πανεπιστημίων της Αθήνας, μετατρέποντάς τα σε «ορμητήριο». Κατά τη διάρκεια των αργιών λόγω Χριστουγέννων - και μετά από πιέσεις των πρυτανικών αρχών και εκπροσώπων φοιτητικών παρατάξεων - και οι τελευταίοι, λιγοστοί καταληψίες, εγκατέλειψαν το ιστορικό κτίριο του ΕΜΠ επί της Πατησίων, το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών (πρώην ΑΣΟΕΕ) και τη Νομική Αθηνών. Από χθες, οι πρυτανικές αρχές άρχισαν την αποτίμηση των καταστροφών.
Ωστόσο προβληματισμό προκαλεί το γεγονός ότι υπήρξαν αντικρουόμενες πληροφορίες όσον αφορά την έκταση της καταστροφής στο ιστορικό κτίριο του ΕΜΠ. Ο πρύτανης του ιδρύματος κ. Κωνσταντίνος Μουτζούρης ανέφερε στην «Κ» ότι ζημιές σημειώθηκαν κυρίως στο «σώμα» του κτιρίου (μάρμαρα, τζάμια, πόρτες). «Οι καταληψίες δεν κατέστρεψαν εργαστήρια και βιβλιοθήκες» πρόσθεσε. Αντίθετα, καθηγητές του ιδρύματος έκαναν λόγο στην «Κ» για περισσότερο εκτεταμένες ζημιές και σε εργαστήρια. «Είναι καιρός να πούμε την αλήθεια στην κοινή γνώμη και όλοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Οι πρυτανικές αρχές βρέθηκαν σε μία δίνη το τελευταίο διάστημα, και στο πλαίσιο αυτό κατανοώ μία πιθανή προσπάθεια συγκάλυψης του μεγέθους των καταστροφών. Ομως πλέον πρέπει να πάψουμε να λειτουργούμε με αυτό τον τρόπο», ήταν το σχόλιο καθηγητή στην «Κ». Το κτίριο ασφαλίστηκε χθες από τις πρυτανικές αρχές, ενώ σήμερα η τεχνική υπηρεσία του ΕΜΠ θα αποτιμήσει τις ζημιές.
Στο κτίριο της πρώην ΑΣΟΕΕ η πρώτη εικόνα που αντίκρισαν οι πρυτάνεις ήταν ένα τελείως διαφορετικό... εικαστικό τοπίο. Οι τοίχοι του ιδρύματος ήταν γεμάτοι συνθήματα, με αποτέλεσμα να χρειάζεται βάψιμο όλο το κτίριο. Ακόμα και έτσι είναι βέβαιο - ότι σε λίγες ημέρες κάποια νέα συνθήματα θα εμφανιστούν. Οι τοίχοι όμως ήταν μόνο η αρχή. Οπως ανέφερε στην «Κ» ο πρύτανης του ιδρύματος κ. Γρηγόρης Πραστάκος, οι καταληψίες διέρρηξαν δέκα γραφεία καθηγητών και τέσσερις γραμματείες, ενώ διέλυσαν και ένα εργαστήριο στο οποίο υπήρχαν υπολογιστές. Επίσης, εκτεταμένες είναι οι καταστροφές στον εξοπλισμό που διέθεταν οι φοιτητικές παρατάξεις στους χώρους που τους έχουν διατεθεί από το ίδρυμα. Ηδη, από χθες ξεκίνησαν οι εργασίες επισκευής.
Στη Νομική Αθηνών από χθες το πρωί είχαν πιάσει δουλειά τα συνεργεία επισκευών. Οπως τόνισε - μιλώντας στην «Κ» ο πρόεδρος του Πολιτικού Τμήματος της Νομικής Σχολής κ. Χρήστος Λυριτζής, κυρίως έχουν καταστραφεί τοίχοι, πόρτες και τζάμια, αλλά δεν υπάρχουν καταστροφές σε γραφεία.
Στη Θεσσαλονίκη οι πρώτες εκτιμήσεις ανεβάζουν στις 150.000 ευρώ το κόστος αποκατάστασης των ζημιών στο ΑΠΘ. Εντούτοις, το ποσό πιστεύεται πως θα εκτιναχθεί όταν ολοκληρωθεί η διαδικασία απογραφής.
Εκτός βέβαια από τις υλικές ζημιές, σημαντικές είναι και οι συνέπειες στη λειτουργία των ιδρυμάτων που για περισσότερες από τρεις εβδομάδες τελούσαν υπό κατάληψη. Ηδη, έχουν χαθεί πολλά μαθήματα και θεωρείται βέβαιο ότι θα υπάρξει παράταση του εξαμήνου, ώστε να συμπληρωθούν οι 13 εβδομάδες μαθημάτων, που απαιτούνται κατ’ ελάχιστον για την τυπική ολοκλήρωση ενός εξαμήνου.
Αρχές του 2009 ο διάλογος για το σύστημα εισαγωγής
Εν μέσω Χριστουγέννων, και για την καλύτερη προετοιμασία της εκπαιδευτικής κοινότητας, ο υπουργός Παιδείας κ. Ευριπίδης Στυλιανίδης εξήγγειλε χθες την έναρξη, στις αρχές του 2009, του διαλόγου για το νέο σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ. «Ο διάλογος θα είναι εξαντλητικός. Η κυβέρνηση δεν τον προκαταλαμβάνει, είναι ανοιχτή να ακούσει τις θέσεις όλων των πλευρών. Η θεσμική πρωτοβουλία θα εκδηλωθεί όταν δημιουργηθεί η συνθετική πρόταση, μετά απ’ αυτό τον διάλογο», τόνισε ο κ. Στυλιανίδης, μετά τη συνάντησή του με τον πρωθυπουργό κ. Κώστα Καραμανλή.
Ο διάλογος θα ξεκινήσει από μηδενική βάση, θα εξαντλήσει τη διάρκεια της τρέχουσας κυβερνητικής θητείας και σε αυτόν θα κληθούν να συμμετέχουν όλοι οι εκπαιδευτικοί -περί τους 180.000- οι γονείς, οι εκπαιδευτικοί φορείς, ενώ εξετάζεται και ο τρόπος συμμετοχής των μαθητών. Ηδη, η επιτροπή που συστήθηκε για το θέμα από το Εθνικό Συμβούλιο Παιδείας θα παρουσιάσει την πρότασή της, περί τα τέλη Ιανουαρίου. Βασικοί άξονες του νέου συστήματος είναι η αποδέσμευση του Λυκείου από την εισαγωγή στα ΑΕΙ και η διασφάλιση του αδιάβλητου της διαδικασίας. Στο πλαίσιο αυτό θα εξετασθεί η πρόταση Βερέμη και το γαλλικό μοντέλο (ελεύθερη πρόσβαση στα πανεπιστήμια και «ξεκαθάρισμα» με εξετάσεις από τα ΑΕΙ). Η ΟΛΜΕ προτείνει ελεύθερη πρόσβαση στα ΑΕΙ, κατάργηση της βάσης του «10» και μεταβατικό σύστημα με πανελλαδικές εξετάσεις σε περιορισμένο αριθμό μαθημάτων.
Αρχισε η αποτίμηση των καταστροφών σε ΕΜΠ, ΟΠΑ, Νομική μετά την επέλαση των καταληψιών
Των Αποστολου Λακασα – Ζωγιας Κουταλιανου
Κατεστραμμένα εργαστήρια, γραφεία καθηγητών και διοικητικού προσωπικού, βαμμένοι τοίχοι, σπασμένα τζάμια. «Κρανίου τόπο» άφησαν πίσω τους οι καταληψίες που είχαν εγκατασταθεί μετά τον θάνατο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου (Σάββατο, 6 Δεκεμβρίου) στα τρία κεντρικά κτίρια πανεπιστημίων της Αθήνας, μετατρέποντάς τα σε «ορμητήριο». Κατά τη διάρκεια των αργιών λόγω Χριστουγέννων - και μετά από πιέσεις των πρυτανικών αρχών και εκπροσώπων φοιτητικών παρατάξεων - και οι τελευταίοι, λιγοστοί καταληψίες, εγκατέλειψαν το ιστορικό κτίριο του ΕΜΠ επί της Πατησίων, το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών (πρώην ΑΣΟΕΕ) και τη Νομική Αθηνών. Από χθες, οι πρυτανικές αρχές άρχισαν την αποτίμηση των καταστροφών.
Ωστόσο προβληματισμό προκαλεί το γεγονός ότι υπήρξαν αντικρουόμενες πληροφορίες όσον αφορά την έκταση της καταστροφής στο ιστορικό κτίριο του ΕΜΠ. Ο πρύτανης του ιδρύματος κ. Κωνσταντίνος Μουτζούρης ανέφερε στην «Κ» ότι ζημιές σημειώθηκαν κυρίως στο «σώμα» του κτιρίου (μάρμαρα, τζάμια, πόρτες). «Οι καταληψίες δεν κατέστρεψαν εργαστήρια και βιβλιοθήκες» πρόσθεσε. Αντίθετα, καθηγητές του ιδρύματος έκαναν λόγο στην «Κ» για περισσότερο εκτεταμένες ζημιές και σε εργαστήρια. «Είναι καιρός να πούμε την αλήθεια στην κοινή γνώμη και όλοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Οι πρυτανικές αρχές βρέθηκαν σε μία δίνη το τελευταίο διάστημα, και στο πλαίσιο αυτό κατανοώ μία πιθανή προσπάθεια συγκάλυψης του μεγέθους των καταστροφών. Ομως πλέον πρέπει να πάψουμε να λειτουργούμε με αυτό τον τρόπο», ήταν το σχόλιο καθηγητή στην «Κ». Το κτίριο ασφαλίστηκε χθες από τις πρυτανικές αρχές, ενώ σήμερα η τεχνική υπηρεσία του ΕΜΠ θα αποτιμήσει τις ζημιές.
Στο κτίριο της πρώην ΑΣΟΕΕ η πρώτη εικόνα που αντίκρισαν οι πρυτάνεις ήταν ένα τελείως διαφορετικό... εικαστικό τοπίο. Οι τοίχοι του ιδρύματος ήταν γεμάτοι συνθήματα, με αποτέλεσμα να χρειάζεται βάψιμο όλο το κτίριο. Ακόμα και έτσι είναι βέβαιο - ότι σε λίγες ημέρες κάποια νέα συνθήματα θα εμφανιστούν. Οι τοίχοι όμως ήταν μόνο η αρχή. Οπως ανέφερε στην «Κ» ο πρύτανης του ιδρύματος κ. Γρηγόρης Πραστάκος, οι καταληψίες διέρρηξαν δέκα γραφεία καθηγητών και τέσσερις γραμματείες, ενώ διέλυσαν και ένα εργαστήριο στο οποίο υπήρχαν υπολογιστές. Επίσης, εκτεταμένες είναι οι καταστροφές στον εξοπλισμό που διέθεταν οι φοιτητικές παρατάξεις στους χώρους που τους έχουν διατεθεί από το ίδρυμα. Ηδη, από χθες ξεκίνησαν οι εργασίες επισκευής.
Στη Νομική Αθηνών από χθες το πρωί είχαν πιάσει δουλειά τα συνεργεία επισκευών. Οπως τόνισε - μιλώντας στην «Κ» ο πρόεδρος του Πολιτικού Τμήματος της Νομικής Σχολής κ. Χρήστος Λυριτζής, κυρίως έχουν καταστραφεί τοίχοι, πόρτες και τζάμια, αλλά δεν υπάρχουν καταστροφές σε γραφεία.
Στη Θεσσαλονίκη οι πρώτες εκτιμήσεις ανεβάζουν στις 150.000 ευρώ το κόστος αποκατάστασης των ζημιών στο ΑΠΘ. Εντούτοις, το ποσό πιστεύεται πως θα εκτιναχθεί όταν ολοκληρωθεί η διαδικασία απογραφής.
Εκτός βέβαια από τις υλικές ζημιές, σημαντικές είναι και οι συνέπειες στη λειτουργία των ιδρυμάτων που για περισσότερες από τρεις εβδομάδες τελούσαν υπό κατάληψη. Ηδη, έχουν χαθεί πολλά μαθήματα και θεωρείται βέβαιο ότι θα υπάρξει παράταση του εξαμήνου, ώστε να συμπληρωθούν οι 13 εβδομάδες μαθημάτων, που απαιτούνται κατ’ ελάχιστον για την τυπική ολοκλήρωση ενός εξαμήνου.
Αρχές του 2009 ο διάλογος για το σύστημα εισαγωγής
Εν μέσω Χριστουγέννων, και για την καλύτερη προετοιμασία της εκπαιδευτικής κοινότητας, ο υπουργός Παιδείας κ. Ευριπίδης Στυλιανίδης εξήγγειλε χθες την έναρξη, στις αρχές του 2009, του διαλόγου για το νέο σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ. «Ο διάλογος θα είναι εξαντλητικός. Η κυβέρνηση δεν τον προκαταλαμβάνει, είναι ανοιχτή να ακούσει τις θέσεις όλων των πλευρών. Η θεσμική πρωτοβουλία θα εκδηλωθεί όταν δημιουργηθεί η συνθετική πρόταση, μετά απ’ αυτό τον διάλογο», τόνισε ο κ. Στυλιανίδης, μετά τη συνάντησή του με τον πρωθυπουργό κ. Κώστα Καραμανλή.
Ο διάλογος θα ξεκινήσει από μηδενική βάση, θα εξαντλήσει τη διάρκεια της τρέχουσας κυβερνητικής θητείας και σε αυτόν θα κληθούν να συμμετέχουν όλοι οι εκπαιδευτικοί -περί τους 180.000- οι γονείς, οι εκπαιδευτικοί φορείς, ενώ εξετάζεται και ο τρόπος συμμετοχής των μαθητών. Ηδη, η επιτροπή που συστήθηκε για το θέμα από το Εθνικό Συμβούλιο Παιδείας θα παρουσιάσει την πρότασή της, περί τα τέλη Ιανουαρίου. Βασικοί άξονες του νέου συστήματος είναι η αποδέσμευση του Λυκείου από την εισαγωγή στα ΑΕΙ και η διασφάλιση του αδιάβλητου της διαδικασίας. Στο πλαίσιο αυτό θα εξετασθεί η πρόταση Βερέμη και το γαλλικό μοντέλο (ελεύθερη πρόσβαση στα πανεπιστήμια και «ξεκαθάρισμα» με εξετάσεις από τα ΑΕΙ). Η ΟΛΜΕ προτείνει ελεύθερη πρόσβαση στα ΑΕΙ, κατάργηση της βάσης του «10» και μεταβατικό σύστημα με πανελλαδικές εξετάσεις σε περιορισμένο αριθμό μαθημάτων.
2009: Η φευγαλέα πρόκληση της συναίνεσης
Του Γιάννη Λούλη
Καθώς ανοίγεται μπροστά μας το 2009 είναι προφανές ποια πρόκληση αντιμετωπίζουμε ως χώρα: Εκείνη της ευρύτερης δυνατής συναίνεσης. Τα προβλήματα είναι γνωστά: Η σοβαρότατη οικονομική κρίση που έχει πάρει παγκόσμιο χαρακτήρα χτυπώντας φυσικά και τη δική μας πόρτα, καθώς και η κοινωνική αναταραχή με αποκορύφωμα την τυφλή βία. Οικονομική κρίση και κοινωνική αναταραχή είναι πιθανότατο να λειτουργήσουν σωρευτικά το 2009, που οικονομικά τουλάχιστον, αναμένεται να είναι μια πολύ δύσκολη χρονιά.
Μπροστά στα προβλήματα αυτά, η συναίνεση – έστω η minimum συναίνεση – αποτελεί μονόδρομο. Όμως τα δείγματα γραφής από το υπάρχον κλίμα δεν είναι αισιόδοξα. Άλλωστε μόνο αισιοδοξία δεν μπορεί κανείς ν’ αντλήσει από τις σχετικές αντιδράσεις κομμάτων και φορέων στο πρωτοφανές ξέσπασμα της βίας. Προφανώς τα κόμματα της αντιπολίτευσης δικαιούντο και όφειλαν να ασκήσουν κριτική στο επιχειρησιακό σχέδιο της κυβέρνησης και ειδικά στην πρώτη φάση του. Από εκεί και πέρα όμως, ένα πράγμα έπρεπε να καταστήσουν σαφές: Ότι ο κεντρικός αντίπαλος δεν είναι η κυβέρνηση (η όποια κυβέρνηση), αλλά η τυφλή βία των λεγόμενων κουκουλοφόρων.
Ειδικά η στάση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ταυτόχρονα ανεύθυνη και ακραία. Ήδη άλλωστε (και δικαίως) πληρώνει βαρύτατο κόστος για την επιπόλαιη ψευδο – επαναστατική του συμπεριφορά. Η αξιωματική αντιπολίτευση αντί να αφήσει στην άκρη κομματικά οφέλη (που θα προσποριζόταν άλλωστε από την αναπόφευκτη φθορά του κύριου ανταγωνιστή της), έσπευσε άκαιρα να ζητήσει εκλογές και να σηκώσει τους κομματικούς τόνους. Μόνο το ΚΚΕ τήρησε σταθερά υπεύθυνη στάση, με απερίφραστη καταγγελία της βίας παρά το ιδεολογικό χάσμα που το χωρίζει από την κυβέρνηση. Ορθά το ανταμοίβει λοιπόν το εκλογικό σώμα, δίνοντάς του τα υψηλότερα ποσοστά για την όλη στάση του (Δημοσκόπηση GPO) στα επεισόδια.
Αλλά και οι κοινωνικοί φορείς συμπεριφέρθηκαν ανεύθυνα. Το να οργανώνουν συγκεντρώσεις όταν δεν μπορούν να τις προστατεύσουν από την διείσδυση των κουκουλοφόρων, προφανώς έριξε και άλλο λάδι στη φωτιά. Αντίθετα, όποτε το ΚΚΕ διοργάνωσε διαδηλώσεις συνδικαλιστών του αυτές ήταν ειρηνικές, διότι ήταν σε θέση να τις περιφρουρήσει. Δίνοντας έτσι το παράδειγμα για την απομόνωση των κουκουλοφόρων. Αυτό το παράδειγμα διάφοροι άλλοι συνδικαλιστές δεν το ακολούθησαν. Αδιαφορώντας για τις συνέπειες των επιλογών τους «να βγουν στους δρόμους», παρά τον κίνδυνο να αξιοποιηθούν οι επιλογές αυτές από τους οπαδούς της βίας.
Φυσικά τεράστια είναι η ευθύνη των Πρυτανικών αρχών που οχυρώθηκαν πίσω από απίστευτες δικαιολογίες για να μην αξιοποιήσουν τις δυνατότητες που τους παρέχει ο νόμος ώστε να προσφύγουν σε αποκατάσταση της τάξης στα ιδρύματά τους. Έτσι, μετέθεσαν αλλού τις ευθύνες τους. Και τήρησαν μια άκρως ηττοπαθή στάση παράδοσης στην ασυδοσία των ομάδων βίας, που έχει μετατρέψει τα καταστρεφόμενα ΑΕΙ σε ορμητήρια κουκουλοφόρων (φοιτητών και μη). Στο σημείο αυτό, η Πανεπιστημιακή κοινότητα είναι διχασμένη. Και εν τέλει παράλυτη.
Διχασμένες όμως είναι όλες οι πολιτικές δυνάμεις. Ακόμη και στα πιο αυτονόητα. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης συγκρούονται και αυτά μετωπικά μεταξύ τους. Στην οικονομία δεν υπάρχει μόνο το χάσμα μεταξύ κυβέρνησης και Αριστεράς. Υπάρχει ένα υποτιθέμενο χάσμα μεταξύ κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης, με την τελευταία να προστρέχει στα εύκολα, ευχάριστα και απραγματοποίητα, δηλαδή στον λαϊκισμό.
Άρα, την ίδια ώρα που η κοινωνία (δημοσκόπηση της GPO) ζητάει στην πλειοψηφία της συναίνεση (και μέσω κυβερνήσεων συνεργασίας), τα κόμματα ακολουθούν εντελώς διαφορετικό δρόμο. Το ίδιο πράττουν και οι συνδικαλιστικοί φορείς, συγκρουόμενοι και μεταξύ τους, αλλά και θέτοντας μη ρεαλιστικά αιτήματα.
Καθώς μπαίνουμε στο δύσκολο 2009 λοιπόν, οι προσδοκίες για ένα minimum συναίνεσης φαντάζουν δυστυχώς εξωπραγματικές και εμφανίζονται ως ευχολόγια κενά περιεχομένου. Η πρόκληση της συναίνεσης είναι μεγάλη. Η αναγκαιότητά της δεδομένη. Ταυτόχρονα όμως, είναι φευγαλέα.
Καθώς ανοίγεται μπροστά μας το 2009 είναι προφανές ποια πρόκληση αντιμετωπίζουμε ως χώρα: Εκείνη της ευρύτερης δυνατής συναίνεσης. Τα προβλήματα είναι γνωστά: Η σοβαρότατη οικονομική κρίση που έχει πάρει παγκόσμιο χαρακτήρα χτυπώντας φυσικά και τη δική μας πόρτα, καθώς και η κοινωνική αναταραχή με αποκορύφωμα την τυφλή βία. Οικονομική κρίση και κοινωνική αναταραχή είναι πιθανότατο να λειτουργήσουν σωρευτικά το 2009, που οικονομικά τουλάχιστον, αναμένεται να είναι μια πολύ δύσκολη χρονιά.
Μπροστά στα προβλήματα αυτά, η συναίνεση – έστω η minimum συναίνεση – αποτελεί μονόδρομο. Όμως τα δείγματα γραφής από το υπάρχον κλίμα δεν είναι αισιόδοξα. Άλλωστε μόνο αισιοδοξία δεν μπορεί κανείς ν’ αντλήσει από τις σχετικές αντιδράσεις κομμάτων και φορέων στο πρωτοφανές ξέσπασμα της βίας. Προφανώς τα κόμματα της αντιπολίτευσης δικαιούντο και όφειλαν να ασκήσουν κριτική στο επιχειρησιακό σχέδιο της κυβέρνησης και ειδικά στην πρώτη φάση του. Από εκεί και πέρα όμως, ένα πράγμα έπρεπε να καταστήσουν σαφές: Ότι ο κεντρικός αντίπαλος δεν είναι η κυβέρνηση (η όποια κυβέρνηση), αλλά η τυφλή βία των λεγόμενων κουκουλοφόρων.
Ειδικά η στάση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ταυτόχρονα ανεύθυνη και ακραία. Ήδη άλλωστε (και δικαίως) πληρώνει βαρύτατο κόστος για την επιπόλαιη ψευδο – επαναστατική του συμπεριφορά. Η αξιωματική αντιπολίτευση αντί να αφήσει στην άκρη κομματικά οφέλη (που θα προσποριζόταν άλλωστε από την αναπόφευκτη φθορά του κύριου ανταγωνιστή της), έσπευσε άκαιρα να ζητήσει εκλογές και να σηκώσει τους κομματικούς τόνους. Μόνο το ΚΚΕ τήρησε σταθερά υπεύθυνη στάση, με απερίφραστη καταγγελία της βίας παρά το ιδεολογικό χάσμα που το χωρίζει από την κυβέρνηση. Ορθά το ανταμοίβει λοιπόν το εκλογικό σώμα, δίνοντάς του τα υψηλότερα ποσοστά για την όλη στάση του (Δημοσκόπηση GPO) στα επεισόδια.
Αλλά και οι κοινωνικοί φορείς συμπεριφέρθηκαν ανεύθυνα. Το να οργανώνουν συγκεντρώσεις όταν δεν μπορούν να τις προστατεύσουν από την διείσδυση των κουκουλοφόρων, προφανώς έριξε και άλλο λάδι στη φωτιά. Αντίθετα, όποτε το ΚΚΕ διοργάνωσε διαδηλώσεις συνδικαλιστών του αυτές ήταν ειρηνικές, διότι ήταν σε θέση να τις περιφρουρήσει. Δίνοντας έτσι το παράδειγμα για την απομόνωση των κουκουλοφόρων. Αυτό το παράδειγμα διάφοροι άλλοι συνδικαλιστές δεν το ακολούθησαν. Αδιαφορώντας για τις συνέπειες των επιλογών τους «να βγουν στους δρόμους», παρά τον κίνδυνο να αξιοποιηθούν οι επιλογές αυτές από τους οπαδούς της βίας.
Φυσικά τεράστια είναι η ευθύνη των Πρυτανικών αρχών που οχυρώθηκαν πίσω από απίστευτες δικαιολογίες για να μην αξιοποιήσουν τις δυνατότητες που τους παρέχει ο νόμος ώστε να προσφύγουν σε αποκατάσταση της τάξης στα ιδρύματά τους. Έτσι, μετέθεσαν αλλού τις ευθύνες τους. Και τήρησαν μια άκρως ηττοπαθή στάση παράδοσης στην ασυδοσία των ομάδων βίας, που έχει μετατρέψει τα καταστρεφόμενα ΑΕΙ σε ορμητήρια κουκουλοφόρων (φοιτητών και μη). Στο σημείο αυτό, η Πανεπιστημιακή κοινότητα είναι διχασμένη. Και εν τέλει παράλυτη.
Διχασμένες όμως είναι όλες οι πολιτικές δυνάμεις. Ακόμη και στα πιο αυτονόητα. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης συγκρούονται και αυτά μετωπικά μεταξύ τους. Στην οικονομία δεν υπάρχει μόνο το χάσμα μεταξύ κυβέρνησης και Αριστεράς. Υπάρχει ένα υποτιθέμενο χάσμα μεταξύ κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης, με την τελευταία να προστρέχει στα εύκολα, ευχάριστα και απραγματοποίητα, δηλαδή στον λαϊκισμό.
Άρα, την ίδια ώρα που η κοινωνία (δημοσκόπηση της GPO) ζητάει στην πλειοψηφία της συναίνεση (και μέσω κυβερνήσεων συνεργασίας), τα κόμματα ακολουθούν εντελώς διαφορετικό δρόμο. Το ίδιο πράττουν και οι συνδικαλιστικοί φορείς, συγκρουόμενοι και μεταξύ τους, αλλά και θέτοντας μη ρεαλιστικά αιτήματα.
Καθώς μπαίνουμε στο δύσκολο 2009 λοιπόν, οι προσδοκίες για ένα minimum συναίνεσης φαντάζουν δυστυχώς εξωπραγματικές και εμφανίζονται ως ευχολόγια κενά περιεχομένου. Η πρόκληση της συναίνεσης είναι μεγάλη. Η αναγκαιότητά της δεδομένη. Ταυτόχρονα όμως, είναι φευγαλέα.
Δεκεμβρίου 29, 2008
Αποχαιρετισμός στην Ελλάδα Tου Σαϊμον Γκας*
Από την Καθημερινή
Γράψε αν μπορείς στο τελευταίο σου όστρακο
τη μέρα τ’ όνομα τον τόπο
και ρίξε το στη θάλασσα για να βουλιάξει.
Γιώργος Σεφέρης
Γυμνοπαιδία – Σαντορίνη
Σε λίγες μέρες η γυναίκα μου κι εγώ αφήνουμε την Αθήνα ύστερα από οκτώ ευτυχισμένα χρόνια στη χώρα σας – πρώτα στη δεκαετία του ’80 και για δεύτερη φορά αυτά τα τελευταία χρόνια. Η Ελλάδα ήταν καλή μαζί μας. Μας χάρισε τον πρώτο μας γιο, που γεννήθηκε εδώ πριν από 23 χρόνια. Μας χάρισε πολλούς φίλους. Μας χάρισε πολλές στιγμές ευτυχίας. Και ποτέ, μα ποτέ δεν μας άφησε να πλήξουμε.
Η Ελλάδα και οι Ελληνες ασκούν έντονη επίδραση στους ξένους. Ο Βρετανός συγγραφέας Lawrence Durrell έγραψε: «Αλλες χώρες μπορούν να σε κάνουν να ανακαλύψεις έθιμα ή παραδόσεις ή τοπία. Η Ελλάδα σου προσφέρει κάτι πιο σκληρό: την ανακάλυψη του εαυτού σου». Στην Ελλάδα εμείς οι Βορειοευρωπαίοι αφήνουμε πίσω μας λίγη απ’ την ψυχραιμία και την επιφυλακτικότητά μας και γινόμαστε πιο εξωστρεφείς, αναζητάμε πιο πολύ τη συντροφιά των άλλων ανθρώπων. Δεν εκπλήσσομαι που η λέξη privacy δεν μεταφράζεται ακριβώς στα Ελληνικά. Αλλά, πάλι, ούτε η λέξη παρέα μεταφράζεται στα Αγγλικά.
Η Ελλάδα άναψε τον πόθο του ταξιδιού σε γενιές και γενιές Βρετανών, και η Μαριάν κι εγώ προσπαθήσαμε να ακολουθήσουμε τα βήματά τους. Η μυρωδία του καπνού του ξύλου που καίγεται ένα φθινοπωρινό απόγευμα στην Ηπειρο, τα λιβάδια με τ’ αγριολούλουδα στην Πελοπόννησο την άνοιξη, τα κρυστάλλινα γαλανά νερά του Ιονίου το καλοκαίρι είναι μερικές από τις αναμνήσεις που θα πάρουμε μαζί μας φεύγοντας.
Οι Ζουλού λένε ότι οι άνθρωποι είναι άνθρωποι μέσα από άλλους ανθρώπους. Η Ελλάδα δεν θα σήμαινε τόσα πολλά για μας αν δεν υπήρχαν οι άνθρωποι που γνωρίσαμε εδώ. Η γιαγιά που μας φίλεψε ροδάκινα απ’ το καλάθι της όταν χάλασε το αυτοκίνητο της παρέας μας, στη Θεσσαλία το 1975. Το ζευγάρι που μας παραχώρησε το διαμέρισμά του, παρόλο που μόλις μας είχε συναντήσει, στο Ρέθυμνο το 1984. Ο ταξιτζής στη Χίο, το 1992, που όταν ο γιος μου ο Κρίστοφερ ζαλισμένος από το ταξίδι έκανε εμετό κι έκανε χάλια και το ταξί και τον ίδιο, αυτός ανησυχούσε μόνο αν ήταν εντάξει το παιδί. Θα μας λείψουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι στην Ελλάδα, που μας έδωσαν τη φιλία τους και τη συντροφιά τους.
Θα θέλαμε επίσης, η Μαριάν κι εγώ, να ευχαριστήσουμε όλους αυτούς που ήταν τόσο επιεικείς και συγχωρητικοί όσο εμείς κατακρεουργούσαμε την ελληνική γλώσσα. Θέλω να ζητήσω ιδιαιτέρως συγγνώμη από μια κυρία που γνώρισα σε μια δεξίωση πριν από λίγα χρόνια. Τη ρώτησα τι δουλειά έκανε ο άντρας της. Μου απάντησε ότι ήταν γεωπόνος. Δυστυχώς, μπέρδεψα τη λέξη γεωπόνος με τη λέξη Γιαπωνέζος. Καθώς η συζήτηση προχωρούσε, διαπίστωσα με έκπληξη ότι δεν ήξερε σχεδόν τίποτε για την Ιαπωνία. Και καθώς επέμενα με τις ερωτήσεις μου για τον ιαπωνικό πολιτισμό, έβλεπα σιγά σιγά τον πανικό να φουντώνει στα μάτια της.
Θα ήθελα ακόμη να ζητήσω συγγνώμη κι από τον προβεβλημένο εκείνον υπουργό, που παρέμεινε ατάραχος όταν τον ρώτησα πώς σκόπευε να αντιμετωπίσει όλες τις προσκλήσεις και όχι τις προκλήσεις του τομέα ευθύνης του. Τώρα ήρθε ο καιρός να πάμε σε μιαν άλλη χώρα. Χαιρόμαστε με την προοπτική των νέων εμπειριών, των νέων ενδιαφερόντων που πάντα φέρνει ένα νέο διπλωματικό πόστο. Οπως λέει κι ο ποιητής:
«Πολλά τα καλοκαιρινά πρωινά να είναι
που με τι ευχαρίστηση, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένες πρωτοϊδωμένους»
Aλλά, δεν θα είναι Ελλάδα.
Αυτό για το οποίο μπορούμε να είμαστε σίγουροι είναι ότι θα επιστρέψουμε. Δεν νομίζουμε ότι η Ελλάδα μας έχει δώσει ακόμη την άδεια να την εγκαταλείψουμε οριστικά. Και όταν επιστρέψουμε δεν θα το κάνουμε μόνο για τους ανθρώπους ή για το τοπίο, αλλά και γιατί η Ελλάδα είναι μια χώρα που θαυμάζουμε για πάρα πολλά πράγματα.
Αλλά αυτό που ιδιαίτερα θαυμάζουμε εδώ είναι η σημασία που δίνουν οι Ελληνες στους οικογενειακούς δεσμούς και τη φιλία, την επιμονή σας να χαίρεστε τη ζωή, την ανοιχτόκαρδη διάθεσή σας, τη γενναιοδωρία σας και την αίσθηση αξιοπρέπειας και ευπρέπειας. Το ταλέντο των Ελλήνων ξεχειλίζει σε κάθε τομέα, από τις καλές τέχνες ώς τον κάθε χώρο δουλειάς και δημιουργίας. Ενα από τα προνόμια που είχα ως πρέσβης στην Ελλάδα ήταν η ευκαιρία που μου έδωσε να συναντήσω τόσους προικισμένους, ζωντανούς ανθρώπους από φοιτητές μέχρι δισεκατομμυριούχους.
Ομολογώ ότι ακόμη και τώρα, μετά οκτώ χρόνια στην Ελλάδα, υπάρχουν ακόμη μερικά πράγματα που δεν καταλαβαίνω. Δεν καταλαβαίνω την ελληνική μανία να βουτάνε όλοι στη θάλασσα κάθε φορά που η θερμοκρασία ανεβαίνει πάνω από τους δέκα βαθμούς. Εγώ μεγάλωσα σε μια χώρα που η θάλασσα ήταν κρύα και γκρίζα και, γενικώς, έπρεπε να αποφεύγεται. Δεν καταλαβαίνω γιατί τα κινητά είναι τόσο δημοφιλή, ενώ τόσες και τόσες Ελληνίδες σε διακοπές έχουν τη συνήθεια να φωνάζουν τόσο δυνατά και σε τόσο ψηλές νότες ώστε οι φωνές τους να σκίζουν τον αιθέρα και λόγγοι και ραχούλες να αντηχούν «έλα Τούλααα…». Θαυμάζουμε το πάθος των Ελλήνων για προσωπική ελευθερία και ελευθερία του λόγου. Ακόμη δεν έχω καταλάβει τα παραθυράκια στην τηλεόραση. Πώς καταλαβαίνει ο ένας τι λέει ο άλλος όταν όλοι μιλούν ταυτόχρονα; Ο στρατηγός Ντε Γκολ αναρωτήθηκε κάποτε πώς είναι δυνατόν να κυβερνήσει κανείς μια χώρα που παράγει 246 διαφορετικά είδη τυριών. Αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να κυβερνήσει κανείς μια χώρα που έχει σχεδόν τόσους τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς όσα τυριά έχει η Γαλλία. Αυτό που καταλαβαίνω και ξέρω καλά είναι ότι η Μαριάν και εγώ αισθανόμαστε τεράστια τρυφερότητα, ευγνωμοσύνη και θαυμασμό για μια χώρα που μας φέρθηκε τόσο καλά.
Σ’ ευχαριστώ, Ελλάδα.
* Ο κ. Σάιμον Γκας είναι απερχόμενος πρεσβευτής της Μεγάλης Βρετανίας στην Ελλάδα.
Γράψε αν μπορείς στο τελευταίο σου όστρακο
τη μέρα τ’ όνομα τον τόπο
και ρίξε το στη θάλασσα για να βουλιάξει.
Γιώργος Σεφέρης
Γυμνοπαιδία – Σαντορίνη
Σε λίγες μέρες η γυναίκα μου κι εγώ αφήνουμε την Αθήνα ύστερα από οκτώ ευτυχισμένα χρόνια στη χώρα σας – πρώτα στη δεκαετία του ’80 και για δεύτερη φορά αυτά τα τελευταία χρόνια. Η Ελλάδα ήταν καλή μαζί μας. Μας χάρισε τον πρώτο μας γιο, που γεννήθηκε εδώ πριν από 23 χρόνια. Μας χάρισε πολλούς φίλους. Μας χάρισε πολλές στιγμές ευτυχίας. Και ποτέ, μα ποτέ δεν μας άφησε να πλήξουμε.
Η Ελλάδα και οι Ελληνες ασκούν έντονη επίδραση στους ξένους. Ο Βρετανός συγγραφέας Lawrence Durrell έγραψε: «Αλλες χώρες μπορούν να σε κάνουν να ανακαλύψεις έθιμα ή παραδόσεις ή τοπία. Η Ελλάδα σου προσφέρει κάτι πιο σκληρό: την ανακάλυψη του εαυτού σου». Στην Ελλάδα εμείς οι Βορειοευρωπαίοι αφήνουμε πίσω μας λίγη απ’ την ψυχραιμία και την επιφυλακτικότητά μας και γινόμαστε πιο εξωστρεφείς, αναζητάμε πιο πολύ τη συντροφιά των άλλων ανθρώπων. Δεν εκπλήσσομαι που η λέξη privacy δεν μεταφράζεται ακριβώς στα Ελληνικά. Αλλά, πάλι, ούτε η λέξη παρέα μεταφράζεται στα Αγγλικά.
Η Ελλάδα άναψε τον πόθο του ταξιδιού σε γενιές και γενιές Βρετανών, και η Μαριάν κι εγώ προσπαθήσαμε να ακολουθήσουμε τα βήματά τους. Η μυρωδία του καπνού του ξύλου που καίγεται ένα φθινοπωρινό απόγευμα στην Ηπειρο, τα λιβάδια με τ’ αγριολούλουδα στην Πελοπόννησο την άνοιξη, τα κρυστάλλινα γαλανά νερά του Ιονίου το καλοκαίρι είναι μερικές από τις αναμνήσεις που θα πάρουμε μαζί μας φεύγοντας.
Οι Ζουλού λένε ότι οι άνθρωποι είναι άνθρωποι μέσα από άλλους ανθρώπους. Η Ελλάδα δεν θα σήμαινε τόσα πολλά για μας αν δεν υπήρχαν οι άνθρωποι που γνωρίσαμε εδώ. Η γιαγιά που μας φίλεψε ροδάκινα απ’ το καλάθι της όταν χάλασε το αυτοκίνητο της παρέας μας, στη Θεσσαλία το 1975. Το ζευγάρι που μας παραχώρησε το διαμέρισμά του, παρόλο που μόλις μας είχε συναντήσει, στο Ρέθυμνο το 1984. Ο ταξιτζής στη Χίο, το 1992, που όταν ο γιος μου ο Κρίστοφερ ζαλισμένος από το ταξίδι έκανε εμετό κι έκανε χάλια και το ταξί και τον ίδιο, αυτός ανησυχούσε μόνο αν ήταν εντάξει το παιδί. Θα μας λείψουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι στην Ελλάδα, που μας έδωσαν τη φιλία τους και τη συντροφιά τους.
Θα θέλαμε επίσης, η Μαριάν κι εγώ, να ευχαριστήσουμε όλους αυτούς που ήταν τόσο επιεικείς και συγχωρητικοί όσο εμείς κατακρεουργούσαμε την ελληνική γλώσσα. Θέλω να ζητήσω ιδιαιτέρως συγγνώμη από μια κυρία που γνώρισα σε μια δεξίωση πριν από λίγα χρόνια. Τη ρώτησα τι δουλειά έκανε ο άντρας της. Μου απάντησε ότι ήταν γεωπόνος. Δυστυχώς, μπέρδεψα τη λέξη γεωπόνος με τη λέξη Γιαπωνέζος. Καθώς η συζήτηση προχωρούσε, διαπίστωσα με έκπληξη ότι δεν ήξερε σχεδόν τίποτε για την Ιαπωνία. Και καθώς επέμενα με τις ερωτήσεις μου για τον ιαπωνικό πολιτισμό, έβλεπα σιγά σιγά τον πανικό να φουντώνει στα μάτια της.
Θα ήθελα ακόμη να ζητήσω συγγνώμη κι από τον προβεβλημένο εκείνον υπουργό, που παρέμεινε ατάραχος όταν τον ρώτησα πώς σκόπευε να αντιμετωπίσει όλες τις προσκλήσεις και όχι τις προκλήσεις του τομέα ευθύνης του. Τώρα ήρθε ο καιρός να πάμε σε μιαν άλλη χώρα. Χαιρόμαστε με την προοπτική των νέων εμπειριών, των νέων ενδιαφερόντων που πάντα φέρνει ένα νέο διπλωματικό πόστο. Οπως λέει κι ο ποιητής:
«Πολλά τα καλοκαιρινά πρωινά να είναι
που με τι ευχαρίστηση, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένες πρωτοϊδωμένους»
Aλλά, δεν θα είναι Ελλάδα.
Αυτό για το οποίο μπορούμε να είμαστε σίγουροι είναι ότι θα επιστρέψουμε. Δεν νομίζουμε ότι η Ελλάδα μας έχει δώσει ακόμη την άδεια να την εγκαταλείψουμε οριστικά. Και όταν επιστρέψουμε δεν θα το κάνουμε μόνο για τους ανθρώπους ή για το τοπίο, αλλά και γιατί η Ελλάδα είναι μια χώρα που θαυμάζουμε για πάρα πολλά πράγματα.
Αλλά αυτό που ιδιαίτερα θαυμάζουμε εδώ είναι η σημασία που δίνουν οι Ελληνες στους οικογενειακούς δεσμούς και τη φιλία, την επιμονή σας να χαίρεστε τη ζωή, την ανοιχτόκαρδη διάθεσή σας, τη γενναιοδωρία σας και την αίσθηση αξιοπρέπειας και ευπρέπειας. Το ταλέντο των Ελλήνων ξεχειλίζει σε κάθε τομέα, από τις καλές τέχνες ώς τον κάθε χώρο δουλειάς και δημιουργίας. Ενα από τα προνόμια που είχα ως πρέσβης στην Ελλάδα ήταν η ευκαιρία που μου έδωσε να συναντήσω τόσους προικισμένους, ζωντανούς ανθρώπους από φοιτητές μέχρι δισεκατομμυριούχους.
Ομολογώ ότι ακόμη και τώρα, μετά οκτώ χρόνια στην Ελλάδα, υπάρχουν ακόμη μερικά πράγματα που δεν καταλαβαίνω. Δεν καταλαβαίνω την ελληνική μανία να βουτάνε όλοι στη θάλασσα κάθε φορά που η θερμοκρασία ανεβαίνει πάνω από τους δέκα βαθμούς. Εγώ μεγάλωσα σε μια χώρα που η θάλασσα ήταν κρύα και γκρίζα και, γενικώς, έπρεπε να αποφεύγεται. Δεν καταλαβαίνω γιατί τα κινητά είναι τόσο δημοφιλή, ενώ τόσες και τόσες Ελληνίδες σε διακοπές έχουν τη συνήθεια να φωνάζουν τόσο δυνατά και σε τόσο ψηλές νότες ώστε οι φωνές τους να σκίζουν τον αιθέρα και λόγγοι και ραχούλες να αντηχούν «έλα Τούλααα…». Θαυμάζουμε το πάθος των Ελλήνων για προσωπική ελευθερία και ελευθερία του λόγου. Ακόμη δεν έχω καταλάβει τα παραθυράκια στην τηλεόραση. Πώς καταλαβαίνει ο ένας τι λέει ο άλλος όταν όλοι μιλούν ταυτόχρονα; Ο στρατηγός Ντε Γκολ αναρωτήθηκε κάποτε πώς είναι δυνατόν να κυβερνήσει κανείς μια χώρα που παράγει 246 διαφορετικά είδη τυριών. Αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να κυβερνήσει κανείς μια χώρα που έχει σχεδόν τόσους τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς όσα τυριά έχει η Γαλλία. Αυτό που καταλαβαίνω και ξέρω καλά είναι ότι η Μαριάν και εγώ αισθανόμαστε τεράστια τρυφερότητα, ευγνωμοσύνη και θαυμασμό για μια χώρα που μας φέρθηκε τόσο καλά.
Σ’ ευχαριστώ, Ελλάδα.
* Ο κ. Σάιμον Γκας είναι απερχόμενος πρεσβευτής της Μεγάλης Βρετανίας στην Ελλάδα.
Δεκεμβρίου 27, 2008
Δεκεμβρίου 24, 2008
Η συνωμοσία της βλακείας
Από την "Καθημερινή"
Του Αλέξη Παπαχελά
Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες ο εγγονός του ιστορικού σταθμάρχη της CIA Toμ Καραμεσίνη, ο Τζέρι Καραμεσίνης, εμφανίσθηκε προχθές στη Νομική Σχολή και πέταξε δύο μολότοφ στη Σόλωνος. Ανήκε σε μια ειδική επιχειρησιακή ομάδα του αμερικανικού Πενταγώνου, που έχει ως σχέδιο να κάψει σιγά - σιγά ένα μεγάλο μέρος ελληνικού εδάφους και στο τέλος να πυρπολήσει το ελληνικό κομμάτι του αγωγού Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολη. Πρόκειται για καλά μελετημένο σχέδιο αποσταθεροποίησης της χώρας...
Αφού διευκρινίσουμε –για παν ενδεχόμενο– ότι οι παραπάνω πληροφορίες αποτελούν αποκύημα φαντασίας, θα πρέπει να σημειώσουμε πως δυστυχώς υπάρχουν σοβαροί άνθρωποι στην Ελλάδα του 2008 οι οποίοι κυκλοφορούν βλακώδη σενάρια, εμπλέκοντας ξένες δυνάμεις στην κρίση βίας που βιώνουμε αυτές τις μέρες.
Δεν είναι η πρώτη φορά στη μεταπολιτευτική μας ιστορία που αρνούμεθα να αντιμετωπίσουμε με ωριμότητα ένα φαινόμενο. Όταν η «17 Νοέμβρη» βρισκόταν στο απόγειό της, ανθούσαν δεκάδες θεωρίες συνωμοσίας: ο Ανδρέας ήταν ο αφανής αρχηγός της οργάνωσης, επρόκειτο για παρακρατικό παρακλάδι της «Κόκκινης Προβιάς», ειδική ομάδα με Αμερικανούς πράκτορες κ.λπ κ.λπ. Οι εφημερίδες της εποχής ήταν γεμάτες από τέτοιου είδους θεωρίες και ερμηνείες που βόλευαν τους πάντες, ειδικά αυτούς που δεν ήθελαν ή δεν ήξεραν να κάνουν τη δουλειά τους.
Με την εξάρθρωση της «17 Νοέμβρη» αποδείχθηκε εν τέλει το αυτονόητο. Το ελληνικό κράτος ήταν παντελώς διαλυμένο και ανέτοιμο να αντιμετωπίσει μια σοβαρή κρίση τρομοκρατίας. Οι αστυνομικοί δούλευαν σαν παλιοί χωροφύλακες ψάχνοντας πάντοτε μοτοσυκλέτα διαφυγής, ενώ οι τρομοκράτες έπαιρναν απλώς ταξί ή λεωφορείο. Οι αξιωματικοί απέδιδαν μονίμως τη μη σύλληψη των τρομοκρατών στην «κακή τους τύχη». Οι πολιτικοί φοβόντουσαν να κάνουν τη δουλειά τους για να μην κάνουν κάποια γκάφα προκαλώντας μερίδα του Τύπου. Η ελληνική κοινωνία αδιαφορούσε για το πρόβλημα και τα θύματά του. Στο τέλος δηλαδή της ιστορίας δεν υπήρχε καμιά μεγάλη συνωμοσία, αλλά απλή ανικανότητα πολιτικών αλλά και κρατικών λειτουργών καθώς και έλλειψη πολιτικής βούλησης. Όταν το πράγμα σοβάρεψε, λόγω Βρετανών και Ολυμπιακών, το πρόβλημα λύθηκε.
Δυστυχώς η ιστορία επαναλαμβάνεται. Τα τελευταία χρόνια έχουν συμβεί σημαντικά γεγονότα: η δολοφονία του ειδικού φρουρού τον Δεκέμβριο του 2005, οι βομβιστικές επιθέσεις κατά Βουλγαράκη και άλλων στόχων, δολοφονικές επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα κ.λπ. Η πολιτική ηγεσία δεν κατάλαβε ποτέ το πρόβλημα και δεν του απέδωσε σημασία, παροπλίζοντας πολύτιμα στελέχη του κρατικού μηχανισμού. Όσοι, θεωρούμενοι «παράφρονες», προέβλεπαν πως τα φαινόμενα βίας και τρομοκρατίας θα αναζωπυρώνονταν, δικαιολογημένα τώρα ανησυχούν. Γιατί όταν η ανικανότητα κράτους και πολιτικών συνδυάζεται με μια περίοδο σήψης και απονομιμοποίησης της αστυνομίας και του κράτους, τα πράγματα γίνονται πιο επικίνδυνα.
Θα ήταν κρίμα να γυρίσουμε στη δεκαετία του ’80 αναζητώντας πάλι προβοκάτορες και ξένες δυνάμεις σε ένα εγχώριο πρόβλημα προκειμένου να δικαιολογήσουμε τις δικές μας αδυναμίες. Το ανησυχητικό δεν είναι ότι όσα ζούμε συντονίζονται από κάποιο σκοτεινό κέντρο, το ανησυχητικό είναι πως αν πράγματι μια ξένη δύναμη ήθελε να μας αποσταθεροποιήσει, θα καταλάβαινε πόσο εύκολο είναι. Και κάτι ακόμη: ελπίζουμε όλοι ότι οι τριτοκοσμικές θεωρίες συνωμοσίας περί ξένων δυνάμεων δεν προέρχονται από παρακυβερνητικούς κύκλους. Γιατί αυτό θα σήμαινε πως δεν μπορούν να προστατεύσουν τη χώρα ούτε απέναντι σε εσωτερικό ούτε σε εξωτερικό κίνδυνο, αλλά ούτε εν τέλει και απέναντι στη βλακεία...
Σχόλιο: Και αν πάσι περιπτώσει ακόμη και αν ισχύουν οι θεωρίες συνωμοσίες είναι στη διακριτική ευχέρεια κάθε κράτους να τις αποτρέψει.
Του Αλέξη Παπαχελά
Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες ο εγγονός του ιστορικού σταθμάρχη της CIA Toμ Καραμεσίνη, ο Τζέρι Καραμεσίνης, εμφανίσθηκε προχθές στη Νομική Σχολή και πέταξε δύο μολότοφ στη Σόλωνος. Ανήκε σε μια ειδική επιχειρησιακή ομάδα του αμερικανικού Πενταγώνου, που έχει ως σχέδιο να κάψει σιγά - σιγά ένα μεγάλο μέρος ελληνικού εδάφους και στο τέλος να πυρπολήσει το ελληνικό κομμάτι του αγωγού Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολη. Πρόκειται για καλά μελετημένο σχέδιο αποσταθεροποίησης της χώρας...
Αφού διευκρινίσουμε –για παν ενδεχόμενο– ότι οι παραπάνω πληροφορίες αποτελούν αποκύημα φαντασίας, θα πρέπει να σημειώσουμε πως δυστυχώς υπάρχουν σοβαροί άνθρωποι στην Ελλάδα του 2008 οι οποίοι κυκλοφορούν βλακώδη σενάρια, εμπλέκοντας ξένες δυνάμεις στην κρίση βίας που βιώνουμε αυτές τις μέρες.
Δεν είναι η πρώτη φορά στη μεταπολιτευτική μας ιστορία που αρνούμεθα να αντιμετωπίσουμε με ωριμότητα ένα φαινόμενο. Όταν η «17 Νοέμβρη» βρισκόταν στο απόγειό της, ανθούσαν δεκάδες θεωρίες συνωμοσίας: ο Ανδρέας ήταν ο αφανής αρχηγός της οργάνωσης, επρόκειτο για παρακρατικό παρακλάδι της «Κόκκινης Προβιάς», ειδική ομάδα με Αμερικανούς πράκτορες κ.λπ κ.λπ. Οι εφημερίδες της εποχής ήταν γεμάτες από τέτοιου είδους θεωρίες και ερμηνείες που βόλευαν τους πάντες, ειδικά αυτούς που δεν ήθελαν ή δεν ήξεραν να κάνουν τη δουλειά τους.
Με την εξάρθρωση της «17 Νοέμβρη» αποδείχθηκε εν τέλει το αυτονόητο. Το ελληνικό κράτος ήταν παντελώς διαλυμένο και ανέτοιμο να αντιμετωπίσει μια σοβαρή κρίση τρομοκρατίας. Οι αστυνομικοί δούλευαν σαν παλιοί χωροφύλακες ψάχνοντας πάντοτε μοτοσυκλέτα διαφυγής, ενώ οι τρομοκράτες έπαιρναν απλώς ταξί ή λεωφορείο. Οι αξιωματικοί απέδιδαν μονίμως τη μη σύλληψη των τρομοκρατών στην «κακή τους τύχη». Οι πολιτικοί φοβόντουσαν να κάνουν τη δουλειά τους για να μην κάνουν κάποια γκάφα προκαλώντας μερίδα του Τύπου. Η ελληνική κοινωνία αδιαφορούσε για το πρόβλημα και τα θύματά του. Στο τέλος δηλαδή της ιστορίας δεν υπήρχε καμιά μεγάλη συνωμοσία, αλλά απλή ανικανότητα πολιτικών αλλά και κρατικών λειτουργών καθώς και έλλειψη πολιτικής βούλησης. Όταν το πράγμα σοβάρεψε, λόγω Βρετανών και Ολυμπιακών, το πρόβλημα λύθηκε.
Δυστυχώς η ιστορία επαναλαμβάνεται. Τα τελευταία χρόνια έχουν συμβεί σημαντικά γεγονότα: η δολοφονία του ειδικού φρουρού τον Δεκέμβριο του 2005, οι βομβιστικές επιθέσεις κατά Βουλγαράκη και άλλων στόχων, δολοφονικές επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα κ.λπ. Η πολιτική ηγεσία δεν κατάλαβε ποτέ το πρόβλημα και δεν του απέδωσε σημασία, παροπλίζοντας πολύτιμα στελέχη του κρατικού μηχανισμού. Όσοι, θεωρούμενοι «παράφρονες», προέβλεπαν πως τα φαινόμενα βίας και τρομοκρατίας θα αναζωπυρώνονταν, δικαιολογημένα τώρα ανησυχούν. Γιατί όταν η ανικανότητα κράτους και πολιτικών συνδυάζεται με μια περίοδο σήψης και απονομιμοποίησης της αστυνομίας και του κράτους, τα πράγματα γίνονται πιο επικίνδυνα.
Θα ήταν κρίμα να γυρίσουμε στη δεκαετία του ’80 αναζητώντας πάλι προβοκάτορες και ξένες δυνάμεις σε ένα εγχώριο πρόβλημα προκειμένου να δικαιολογήσουμε τις δικές μας αδυναμίες. Το ανησυχητικό δεν είναι ότι όσα ζούμε συντονίζονται από κάποιο σκοτεινό κέντρο, το ανησυχητικό είναι πως αν πράγματι μια ξένη δύναμη ήθελε να μας αποσταθεροποιήσει, θα καταλάβαινε πόσο εύκολο είναι. Και κάτι ακόμη: ελπίζουμε όλοι ότι οι τριτοκοσμικές θεωρίες συνωμοσίας περί ξένων δυνάμεων δεν προέρχονται από παρακυβερνητικούς κύκλους. Γιατί αυτό θα σήμαινε πως δεν μπορούν να προστατεύσουν τη χώρα ούτε απέναντι σε εσωτερικό ούτε σε εξωτερικό κίνδυνο, αλλά ούτε εν τέλει και απέναντι στη βλακεία...
Σχόλιο: Και αν πάσι περιπτώσει ακόμη και αν ισχύουν οι θεωρίες συνωμοσίες είναι στη διακριτική ευχέρεια κάθε κράτους να τις αποτρέψει.
Δεκεμβρίου 23, 2008
Η αλογία υποστύλωμα της κομματοκρατίας
Από την Καθημερινή:
Tου Xρηστου Γιανναρα
Συμπερασματική κρίση προσωπική, υποκείμενη σε έλεγχο επαλήθευσης ή διάψευσης: Ο εφιάλτης βίας και καταστροφής που έζησαν οι ελλαδικές μεγαλουπόλεις, μετά το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου 2008, δεν μπορεί να θεωρηθεί συγκυριακός και απρόβλεπτος. Κυοφορήθηκε είκοσι εφτά ολόκληρα χρόνια, υπήρξαν σημάδια, με σχεδόν καθημερινή συχνότητα, της τερατογένεσης που προμηνυόταν. Στον εφιάλτη εκβάλλουν συγκεκριμένες πολιτικές πρακτικές τριών δεκαετιών.
Πρώτη, η λεγόμενη πολιτική «εκδημοκρατισμού» της παιδείας. Ο «εκδημοκρατισμός» αποτέλεσε τη συνεπέστερη μάλλον έκφανση του τάχα και αριστερού λαϊκισμού, μαζί και των μηδενιστικών «προοδευτικών» ιδεολογημάτων «αποδόμησης». Ταυτίστηκε στην πράξη ο «εκδημοκρατισμός» με την αξιωματική αρχή ότι στα παιδιά «όλα επιτρέπονται». Το σχολειό δεν είναι στίβος άσκησης που ετοιμάζει τη νεολαία να αναλάβει, με την ενηλικίωσή της, τις ευθύνες του πολίτη, όχι. Το σχολειό παραμυθιάζει τον ανήλικο ότι έχει κιόλας όλες τις προνομίες, όλα τα δικαιώματα του πολίτη χωρίς την παραμικρή υποχρέωση αντιπροσφοράς, χωρίς προϋποθετικά εχέγγυα υπευθυνότητας.
Η πολιτική «εκδημοκρατισμού» είκοσι εφτά χρόνια τώρα δεν διαμορφώνει πολίτες. Ετοιμάζει αντιστασιακούς σε μια φαντασιωδώς επερχόμενη χούντα. Η χούντα παραμονεύει παντού, κάθε αστυνομικός είναι χούντα, «μπάτσος, γουρούνι, δολοφόνος», χούντα είναι το συντεταγμένο κράτος, είναι κάθε τι δημόσιο: σχολικό ή πανεπιστημιακό κτίριο, τα δημόσια μέσα μεταφοράς, τα δωρεάν βιβλία, οι πινακίδες για την τροχαία κίνηση στους δρόμους, οι τοίχοι των σπιτιών που προσφέρονται για να «εκφράσουν» τα παιδιά την αντίστασή τους στην επαπειλούμενη καταπίεση.
Από την πρώτη τάξη του Δημοτικού η «προοδευτική» πολιτική ποτίζει τα παιδιά, είκοσι εφτά ολόκληρα χρόνια, με το αφιόνι της διεκδίκησης δικαιωμάτων τους. Τα μαθαίνει να συνδικαλίζονται, να απαιτούν αυτό που τους γυαλίζει με μεθόδους ωμού εκβιασμού: Με καταλήψεις των χώρων της σχολικής τους ζωής, δηώσεις, βανδαλισμούς, βάναυση συμπεριφορά απέναντι στον δάσκαλο και στον γονιό. Δεν ξέρουν τι θα πει σχολική «κοινότητα». Ξέρουν το «μαθητικό κίνημα», τη στράτευση στον γενιτσαρισμό των «κινητοποιήσεων». Δεν τους μίλησε ποτέ η πολιτεία για τη χαρά της ασκητικής που προϋποθέτει η μετοχή, η άμιλλα, το άθλημα των σχέσεων κοινωνίας. Δημοκρατία για τον μαθητόκοσμο στην Ελλάδα σημαίνει τον χαβαλέ της «αποχής», του αποκλεισμού κεντρικών δρόμων για να παραλύει η κυκλοφορία, σημαίνει να ηδονίζεσαι από τη μέθη ισχύος όταν μπορείς να βασανίζεις πολλούς.
«Ολα επιτρέπονται». Στα εννέα χρόνια της υποχρεωτικής εκπαίδευσης όλοι οι μαθητές είναι αυτονόητο να προάγονται, κανένας δεν επαναλαμβάνει μια τάξη. Ο θεσμός των μετεξεταστέων, της βαθμολογίας, της γραπτής δοκιμασίας είναι γραφικές τυπικότητες, τα παιδιά μαθαίνουν να τις περιφρονούν. Φτάνουν στο γυμνάσιο ή το τελειώνουν και πολλοί μαθητές δεν ξέρουν τις στοιχειώδεις αριθμητικές πράξεις ή και να ορθογραφήσουν το όνομά τους. Φτάνουν στο πανεπιστήμιο και αν τους δώσεις τέσσερις λέξεις να τις συντάξουν σε λογική πρόταση, είναι για τους περισσότερους αδύνατο. Οι εξεταστές του ΑΣΕΠ μπορούν να βεβαιώσουν ποια ποσοστά εμφανίζει ο λειτουργικός αναλφαβητισμός που διεκδικεί θέσεις εργασίας στην Ελλάδα σήμερα.
Για λόγους «εκδημοκρατισμού» κατάργησε ο «προοδευτικός» λαϊκισμός τη στοιχειωδέστερη από τις παιδαγωγικές αρχές δημοκρατικής λειτουργίας του σχολείου: την ομοιόμορφη ενδυμασία των μαθητών. Χλεύασαν και συκοφάντησαν οι «προοδευτικοί» την υπεράσπιση της αταξικής εμφάνισης στο σχολικό περιβάλλον, επέβαλαν τις ταξικές ενδυματολογικές διακρίσεις σαν παντιέρα «απελευθέρωσης» των παιδιών. Και η «απελευθέρωση» μεταφράστηκε αμέσως σε σκληρό ανταγωνισμό επίδειξης «σινιέ» ρουχισμού και υπόδησης, έξαλλων κομμώσεων, πληθωρικού μακιγιάζ των κοριτσιών από τα δώδεκά τους χρόνια, «πανκ» αμφιέσεων και χτενισμάτων των αγοριών, άφθονων χαλκάδων σε αυτιά, μύτες και χείλη – όλα αυτά μέσα στο σχολείο.
Από ένα τέτοιο περιβάλλον εκπαίδευσης ώς την κουκουλοφορία η απόσταση είναι ελάχιστη. Το ίδιο και από την «κατάληψη», τον αποκλεισμό της εισόδου των δασκάλων στο σχολειό, το κάψιμο θρανίων στην αυλή, ώς τον θρυμματισμό βιτρίνας, τον εμπρησμό καταστημάτων. Ελάχιστη, μηδαμινή απόσταση από το να λιθοβολούν δεκάχρονα αστυνομικούς και αστυνομικά τμήματα («Καθημερινή» 11/12/08) ώς την προμελετημένη, μεθοδική επιδίωξη να δολοφονήσεις τον «μπάτσο» με λοστό ή τσεκούρι, να τον κάψεις ζωντανό με μολότοφ. Και όλοι γύρω να ερμηνεύουν την «εκτόνωση» ή τον χαβαλέ σου σαν «αμφισβήτηση» και «διαμαρτυρία» για την ανεργία που σε περιμένει ή για το μάταιο της ανάπηρης σπουδής σου. Ωσάν να υπάρχει σκολιαρόπαιδο σήμερα που να διαβάζει εφημερίδα και πολιτικές αναλύσεις, να ξέρει να προβληματιστεί για το μέλλον του.
Η δεύτερη πολιτική πρακτική που εκβάλλει στον εφιάλτη της ανεξέλεγκτης βίας και κακουργίας είναι η σκανδαλωδέστατη οικονομική πριμοδότηση (από όλες τις κυβερνήσεις) και η κυριαρχική τηλεοπτική προβολή του κρετινικού «φιλαθλητισμού». Ξέρουν οι μαφιόζοι πραιτωριανοί της κομματοκρατίας ότι στην εξουσία φτάνει το κόμμα που θα υφαρπάσει την ψήφο της παραιτημένης από τη σκέψη και την κρίση μάζας, την ψήφο των μικρονοϊκών που ξέρουν να είναι μόνο οπαδοί, ψυχοπαθολογικές περιπτώσεις άλογης μονοτροπίας.
Αυτόν τον ανθρωπολογικό τύπο τον παράγουν μαζικά τα γήπεδα. Αν ακούσει κανείς, έστω για λίγη ώρα, κάποιον από τους αποκλειστικά «φιλαθλητικούς» ραδιοφωνικούς σταθμούς, θα καταλάβει ότι οι λέξεις «ψυχοπαθολογία» και «κρετινισμός» είναι μόνο πραγματιστική διάγνωση. Πρέπει λοιπόν να υπάρχει πολύ σημαντικός λόγος για να παρέχουν οι κυβερνήσεις πακτωλούς χρημάτων προκειμένου να συντηρείται και να προάγεται αυτή η συλλογική αλογία. Υπερπολυτελή γήπεδα, που κάθε τόσο οι αμβλύνοες τα καταστρέφουν με μανία και τα κατακαίνε, διμοιρίες ειδικών αστυνομικών δυνάμεων σε κάθε γήπεδο, τηλεοπτικά συνεργεία και δημοσιογράφοι ώς και στο έσχατο επαρχιακό «ντέρμπι» κλωτσοπατινάδας, χώρια οι επιχορηγήσεις στις βαθύπλουτες εταιρείες φιλαθλητικής εμπορίας, η απόσβεση των χρεών τους.
Τα γήπεδα είναι τα εκτροφεία του παρανοϊκού φανατισμού και της βίας, οι δεξαμενές απ’ όπου τα κόμματα αντλούν το απαραίτητο για τις δικές τους «κινητοποιήσεις» ανθρώπινο υλικό. Μαζί με τον ρόλο προαγωγού στην εξηλιθίωση του τζόγου, τα γήπεδα σιγοντάρουν τον «εκδημοκρατισμό» της παιδείας, προκειμένου η κομματοκρατία να εδραιώνεται σε υποστυλώματα αλογίας, ανομίας, κάποτε και αθώου αίματος.
Tου Xρηστου Γιανναρα
Συμπερασματική κρίση προσωπική, υποκείμενη σε έλεγχο επαλήθευσης ή διάψευσης: Ο εφιάλτης βίας και καταστροφής που έζησαν οι ελλαδικές μεγαλουπόλεις, μετά το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου 2008, δεν μπορεί να θεωρηθεί συγκυριακός και απρόβλεπτος. Κυοφορήθηκε είκοσι εφτά ολόκληρα χρόνια, υπήρξαν σημάδια, με σχεδόν καθημερινή συχνότητα, της τερατογένεσης που προμηνυόταν. Στον εφιάλτη εκβάλλουν συγκεκριμένες πολιτικές πρακτικές τριών δεκαετιών.
Πρώτη, η λεγόμενη πολιτική «εκδημοκρατισμού» της παιδείας. Ο «εκδημοκρατισμός» αποτέλεσε τη συνεπέστερη μάλλον έκφανση του τάχα και αριστερού λαϊκισμού, μαζί και των μηδενιστικών «προοδευτικών» ιδεολογημάτων «αποδόμησης». Ταυτίστηκε στην πράξη ο «εκδημοκρατισμός» με την αξιωματική αρχή ότι στα παιδιά «όλα επιτρέπονται». Το σχολειό δεν είναι στίβος άσκησης που ετοιμάζει τη νεολαία να αναλάβει, με την ενηλικίωσή της, τις ευθύνες του πολίτη, όχι. Το σχολειό παραμυθιάζει τον ανήλικο ότι έχει κιόλας όλες τις προνομίες, όλα τα δικαιώματα του πολίτη χωρίς την παραμικρή υποχρέωση αντιπροσφοράς, χωρίς προϋποθετικά εχέγγυα υπευθυνότητας.
Η πολιτική «εκδημοκρατισμού» είκοσι εφτά χρόνια τώρα δεν διαμορφώνει πολίτες. Ετοιμάζει αντιστασιακούς σε μια φαντασιωδώς επερχόμενη χούντα. Η χούντα παραμονεύει παντού, κάθε αστυνομικός είναι χούντα, «μπάτσος, γουρούνι, δολοφόνος», χούντα είναι το συντεταγμένο κράτος, είναι κάθε τι δημόσιο: σχολικό ή πανεπιστημιακό κτίριο, τα δημόσια μέσα μεταφοράς, τα δωρεάν βιβλία, οι πινακίδες για την τροχαία κίνηση στους δρόμους, οι τοίχοι των σπιτιών που προσφέρονται για να «εκφράσουν» τα παιδιά την αντίστασή τους στην επαπειλούμενη καταπίεση.
Από την πρώτη τάξη του Δημοτικού η «προοδευτική» πολιτική ποτίζει τα παιδιά, είκοσι εφτά ολόκληρα χρόνια, με το αφιόνι της διεκδίκησης δικαιωμάτων τους. Τα μαθαίνει να συνδικαλίζονται, να απαιτούν αυτό που τους γυαλίζει με μεθόδους ωμού εκβιασμού: Με καταλήψεις των χώρων της σχολικής τους ζωής, δηώσεις, βανδαλισμούς, βάναυση συμπεριφορά απέναντι στον δάσκαλο και στον γονιό. Δεν ξέρουν τι θα πει σχολική «κοινότητα». Ξέρουν το «μαθητικό κίνημα», τη στράτευση στον γενιτσαρισμό των «κινητοποιήσεων». Δεν τους μίλησε ποτέ η πολιτεία για τη χαρά της ασκητικής που προϋποθέτει η μετοχή, η άμιλλα, το άθλημα των σχέσεων κοινωνίας. Δημοκρατία για τον μαθητόκοσμο στην Ελλάδα σημαίνει τον χαβαλέ της «αποχής», του αποκλεισμού κεντρικών δρόμων για να παραλύει η κυκλοφορία, σημαίνει να ηδονίζεσαι από τη μέθη ισχύος όταν μπορείς να βασανίζεις πολλούς.
«Ολα επιτρέπονται». Στα εννέα χρόνια της υποχρεωτικής εκπαίδευσης όλοι οι μαθητές είναι αυτονόητο να προάγονται, κανένας δεν επαναλαμβάνει μια τάξη. Ο θεσμός των μετεξεταστέων, της βαθμολογίας, της γραπτής δοκιμασίας είναι γραφικές τυπικότητες, τα παιδιά μαθαίνουν να τις περιφρονούν. Φτάνουν στο γυμνάσιο ή το τελειώνουν και πολλοί μαθητές δεν ξέρουν τις στοιχειώδεις αριθμητικές πράξεις ή και να ορθογραφήσουν το όνομά τους. Φτάνουν στο πανεπιστήμιο και αν τους δώσεις τέσσερις λέξεις να τις συντάξουν σε λογική πρόταση, είναι για τους περισσότερους αδύνατο. Οι εξεταστές του ΑΣΕΠ μπορούν να βεβαιώσουν ποια ποσοστά εμφανίζει ο λειτουργικός αναλφαβητισμός που διεκδικεί θέσεις εργασίας στην Ελλάδα σήμερα.
Για λόγους «εκδημοκρατισμού» κατάργησε ο «προοδευτικός» λαϊκισμός τη στοιχειωδέστερη από τις παιδαγωγικές αρχές δημοκρατικής λειτουργίας του σχολείου: την ομοιόμορφη ενδυμασία των μαθητών. Χλεύασαν και συκοφάντησαν οι «προοδευτικοί» την υπεράσπιση της αταξικής εμφάνισης στο σχολικό περιβάλλον, επέβαλαν τις ταξικές ενδυματολογικές διακρίσεις σαν παντιέρα «απελευθέρωσης» των παιδιών. Και η «απελευθέρωση» μεταφράστηκε αμέσως σε σκληρό ανταγωνισμό επίδειξης «σινιέ» ρουχισμού και υπόδησης, έξαλλων κομμώσεων, πληθωρικού μακιγιάζ των κοριτσιών από τα δώδεκά τους χρόνια, «πανκ» αμφιέσεων και χτενισμάτων των αγοριών, άφθονων χαλκάδων σε αυτιά, μύτες και χείλη – όλα αυτά μέσα στο σχολείο.
Από ένα τέτοιο περιβάλλον εκπαίδευσης ώς την κουκουλοφορία η απόσταση είναι ελάχιστη. Το ίδιο και από την «κατάληψη», τον αποκλεισμό της εισόδου των δασκάλων στο σχολειό, το κάψιμο θρανίων στην αυλή, ώς τον θρυμματισμό βιτρίνας, τον εμπρησμό καταστημάτων. Ελάχιστη, μηδαμινή απόσταση από το να λιθοβολούν δεκάχρονα αστυνομικούς και αστυνομικά τμήματα («Καθημερινή» 11/12/08) ώς την προμελετημένη, μεθοδική επιδίωξη να δολοφονήσεις τον «μπάτσο» με λοστό ή τσεκούρι, να τον κάψεις ζωντανό με μολότοφ. Και όλοι γύρω να ερμηνεύουν την «εκτόνωση» ή τον χαβαλέ σου σαν «αμφισβήτηση» και «διαμαρτυρία» για την ανεργία που σε περιμένει ή για το μάταιο της ανάπηρης σπουδής σου. Ωσάν να υπάρχει σκολιαρόπαιδο σήμερα που να διαβάζει εφημερίδα και πολιτικές αναλύσεις, να ξέρει να προβληματιστεί για το μέλλον του.
Η δεύτερη πολιτική πρακτική που εκβάλλει στον εφιάλτη της ανεξέλεγκτης βίας και κακουργίας είναι η σκανδαλωδέστατη οικονομική πριμοδότηση (από όλες τις κυβερνήσεις) και η κυριαρχική τηλεοπτική προβολή του κρετινικού «φιλαθλητισμού». Ξέρουν οι μαφιόζοι πραιτωριανοί της κομματοκρατίας ότι στην εξουσία φτάνει το κόμμα που θα υφαρπάσει την ψήφο της παραιτημένης από τη σκέψη και την κρίση μάζας, την ψήφο των μικρονοϊκών που ξέρουν να είναι μόνο οπαδοί, ψυχοπαθολογικές περιπτώσεις άλογης μονοτροπίας.
Αυτόν τον ανθρωπολογικό τύπο τον παράγουν μαζικά τα γήπεδα. Αν ακούσει κανείς, έστω για λίγη ώρα, κάποιον από τους αποκλειστικά «φιλαθλητικούς» ραδιοφωνικούς σταθμούς, θα καταλάβει ότι οι λέξεις «ψυχοπαθολογία» και «κρετινισμός» είναι μόνο πραγματιστική διάγνωση. Πρέπει λοιπόν να υπάρχει πολύ σημαντικός λόγος για να παρέχουν οι κυβερνήσεις πακτωλούς χρημάτων προκειμένου να συντηρείται και να προάγεται αυτή η συλλογική αλογία. Υπερπολυτελή γήπεδα, που κάθε τόσο οι αμβλύνοες τα καταστρέφουν με μανία και τα κατακαίνε, διμοιρίες ειδικών αστυνομικών δυνάμεων σε κάθε γήπεδο, τηλεοπτικά συνεργεία και δημοσιογράφοι ώς και στο έσχατο επαρχιακό «ντέρμπι» κλωτσοπατινάδας, χώρια οι επιχορηγήσεις στις βαθύπλουτες εταιρείες φιλαθλητικής εμπορίας, η απόσβεση των χρεών τους.
Τα γήπεδα είναι τα εκτροφεία του παρανοϊκού φανατισμού και της βίας, οι δεξαμενές απ’ όπου τα κόμματα αντλούν το απαραίτητο για τις δικές τους «κινητοποιήσεις» ανθρώπινο υλικό. Μαζί με τον ρόλο προαγωγού στην εξηλιθίωση του τζόγου, τα γήπεδα σιγοντάρουν τον «εκδημοκρατισμό» της παιδείας, προκειμένου η κομματοκρατία να εδραιώνεται σε υποστυλώματα αλογίας, ανομίας, κάποτε και αθώου αίματος.
Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ
Γιαννάκου Μαριέττα
τ. υπουργός Εθνικής Παιδείας & Θρησκευμάτων
Οι ταραχές των τελευταίων ημερών χρειάζονται βαθύτερη ανάλυση για να ανακαλυφθούν και οι αιτίες πέρα από τις αφορμές, που στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου.
Η ύπαρξη ενός περιθωριακού κόσμου αντιεξουσιαστικού ή αναρχικού όπως αποκαλείται, ήταν γνωστή σε όλους. Αυτό που δεν ήταν ίσως γνωστό ήταν η άριστη οργάνωση, που κατέβασε λίγη ώρα μετά τη δολοφονία στους δρόμους πολλών ελληνικών πόλεων τους ανθρώπους με τις κουκούλες και τους σάκους γεμάτους μολότοφ και πέτρες.
Παράλληλα, μαθητές περίπου της ηλικίας του δολοφονηθέντος ακολούθησαν τους οργανωμένους επαγγελματίες της καταστροφής και όλοι μαζί επιδόθηκαν σε μια άνευ προηγουμένου καταστροφή και λεηλασία των πόλεων. Ιδιαίτερα οι επιθέσεις των μαθητών και άλλων στα αστυνομικά τμήματα θα μπορούσαν να δικαιολογηθούν από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου από αστυνομικό όργανο, αν το όλο σκηνικό δεν έμοιαζε σαν έτοιμο από καιρό.
Πολλοί σχολιαστές, πολιτικοί και μη, έσπευσαν να χαϊδέψουν τα αυτιά των νεαρών επιτιθεμένων λέγοντας ότι έχουν δίκιο τα παιδιά γιατί τα πτυχία τους δεν θα έχουν αξία, θα έχουν χαμηλές αμοιβές, γιατί δεν τους αρέσει το εκπαιδευτικό σύστημα, γιατί δεν θα εκπληρωθούν τα όνειρά τους κ.ο.κ.
Ασφαλώς βρισκόμαστε σε μια εποχή δύσκολη. Πενήντα χρόνια μετά τη δημιουργία των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων και εν συνεχεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, χρόνια ευημερίας και κοινωνικής ανάπτυξης, σήμερα βρισκόμαστε στη δίνη μιας διεθνούς οικονομικής κρίσης. Η κοινωνία της γνώσης και της πληροφορίας έχει αλλάξει τον κόσμο. Ο ανταγωνισμός έχει μεγαλώσει.
Οι άνθρωποι που κατέχουν πτυχίο ανώτατης εκπαίδευσης έχουν πολλαπλασιαστεί. Η διαθεσιμότητα του προσωπικού για θέσεις εργασίας είναι τεράστια. Αυτά όλα δημιουργούν δυσκολίες, αλλά τίποτα ποτέ δεν ήταν εύκολο.
Οι ατομικές αλλά και κοινωνικές κατακτήσεις χρειάστηκαν προσπάθεια και κόπο. Η χώρα μας από τότε που έγινε μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης άλλαξε το παρόν και το μέλλον της. Το να θεωρούμε ότι δεν έγινε τίποτα, το να απαξιώνουμε τις προσπάθειες που έφεραν τη χώρα μας στη σημερινή της θέση και το να «αξιώνουμε» την καταστροφική μανία των γνωστών-αγνώστων, είναι ανήθικο. Από την άλλη πλευρά πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι τα πρότυπα που προέρχονται από τον πολιτικό και πνευματικό κόσμο, επηρεάζουν τη συμπεριφορά των νέων και αν θέλουμε να παραδεχτούμε την αλήθεια, μέρος και του πολιτικού και του πνευματικού κόσμου δεν έχει σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Η ανεπάρκεια του κρατικού μηχανισμού, η ατιμωρησία των παρανομούντων, διάφορα σκάνδαλα, η άνθηση του ρουσφετιού και η αίσθηση της κοινωνικής αδικίας, είναι στοιχεία που ταλαιπωρούν την Ελλάδα επί δεκαετίες και δημιουργούν το υπόστρωμα για απρόβλεπτες αντιδράσεις.
Το χειρότερο είναι ότι η αντίδραση όπως εκδηλώθηκε τις τελευταίες ημέρες δεν θέτει συγκεκριμένες αρχές ως επιδιωκόμενο και έτσι δεν θέτει προ των ευθυνών τους αυτούς που δημιουργούν τα πιο αρνητικά πρότυπα για τους νέους. Γενικότητες και ασάφειες περί παιδείας από ακαδημαϊκούς κύκλους, που επί χρόνια αρνιόντουσαν να σεβαστούν τους νόμους του κράτους και τους ακαδημαϊκούς κανόνες και οι ίδιες επικλήσεις από φοιτητές που δήθεν υποστήριζαν την καλή παιδεία κλείνοντας τα πανεπιστήμια, είναι η μέγιστη υποκρισία. Αν θέλουμε πράγματι να δημιουργήσουμε έναν καλύτερο κόσμο για τους νέους, πρέπει να εμμείνουμε σε στάσεις ζωής που συνάδουν με την ηθική, την τήρηση των νόμων του κράτους μέχρι κεραίας, την προάσπιση των δημοκρατικών αρχών και τη δίκαιη και ισότιμη συμπεριφορά όσων κατέχουν θέσεις εξουσίας έναντι όλων των πολιτών.
Η πολιτική, όπως σημείωνε ο Francois Mitterrand, είναι η τέχνη διαχείρισης των συμβόλων. Όταν τα σύμβολα στα οποία «ακουμπούν» οι πολίτες αποδομούνται, τότε όλα μπορούν να συμβούν.
Ο πολιτικός κόσμος έχει στο σύνολό του μεγάλη ευθύνη και για όσα συνέβησαν και για όσα πιθανόν θα συμβούν. Ήρθε η ώρα να αλλάξουμε συμπεριφορές και να πάψουμε να θεωρούμε επιτυχία μας τα επικοινωνιακά τρικ. Ο τόπος χρειάζεται πολύ δουλειά και πολύ αλήθεια και αυτό το χρωστούν όλοι όσοι βρίσκονται στα κέντρα λήψεως αποφάσεων.
Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ημερησία» στις 13-14/12/2008.
τ. υπουργός Εθνικής Παιδείας & Θρησκευμάτων
Οι ταραχές των τελευταίων ημερών χρειάζονται βαθύτερη ανάλυση για να ανακαλυφθούν και οι αιτίες πέρα από τις αφορμές, που στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου.
Η ύπαρξη ενός περιθωριακού κόσμου αντιεξουσιαστικού ή αναρχικού όπως αποκαλείται, ήταν γνωστή σε όλους. Αυτό που δεν ήταν ίσως γνωστό ήταν η άριστη οργάνωση, που κατέβασε λίγη ώρα μετά τη δολοφονία στους δρόμους πολλών ελληνικών πόλεων τους ανθρώπους με τις κουκούλες και τους σάκους γεμάτους μολότοφ και πέτρες.
Παράλληλα, μαθητές περίπου της ηλικίας του δολοφονηθέντος ακολούθησαν τους οργανωμένους επαγγελματίες της καταστροφής και όλοι μαζί επιδόθηκαν σε μια άνευ προηγουμένου καταστροφή και λεηλασία των πόλεων. Ιδιαίτερα οι επιθέσεις των μαθητών και άλλων στα αστυνομικά τμήματα θα μπορούσαν να δικαιολογηθούν από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου από αστυνομικό όργανο, αν το όλο σκηνικό δεν έμοιαζε σαν έτοιμο από καιρό.
Πολλοί σχολιαστές, πολιτικοί και μη, έσπευσαν να χαϊδέψουν τα αυτιά των νεαρών επιτιθεμένων λέγοντας ότι έχουν δίκιο τα παιδιά γιατί τα πτυχία τους δεν θα έχουν αξία, θα έχουν χαμηλές αμοιβές, γιατί δεν τους αρέσει το εκπαιδευτικό σύστημα, γιατί δεν θα εκπληρωθούν τα όνειρά τους κ.ο.κ.
Ασφαλώς βρισκόμαστε σε μια εποχή δύσκολη. Πενήντα χρόνια μετά τη δημιουργία των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων και εν συνεχεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, χρόνια ευημερίας και κοινωνικής ανάπτυξης, σήμερα βρισκόμαστε στη δίνη μιας διεθνούς οικονομικής κρίσης. Η κοινωνία της γνώσης και της πληροφορίας έχει αλλάξει τον κόσμο. Ο ανταγωνισμός έχει μεγαλώσει.
Οι άνθρωποι που κατέχουν πτυχίο ανώτατης εκπαίδευσης έχουν πολλαπλασιαστεί. Η διαθεσιμότητα του προσωπικού για θέσεις εργασίας είναι τεράστια. Αυτά όλα δημιουργούν δυσκολίες, αλλά τίποτα ποτέ δεν ήταν εύκολο.
Οι ατομικές αλλά και κοινωνικές κατακτήσεις χρειάστηκαν προσπάθεια και κόπο. Η χώρα μας από τότε που έγινε μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης άλλαξε το παρόν και το μέλλον της. Το να θεωρούμε ότι δεν έγινε τίποτα, το να απαξιώνουμε τις προσπάθειες που έφεραν τη χώρα μας στη σημερινή της θέση και το να «αξιώνουμε» την καταστροφική μανία των γνωστών-αγνώστων, είναι ανήθικο. Από την άλλη πλευρά πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι τα πρότυπα που προέρχονται από τον πολιτικό και πνευματικό κόσμο, επηρεάζουν τη συμπεριφορά των νέων και αν θέλουμε να παραδεχτούμε την αλήθεια, μέρος και του πολιτικού και του πνευματικού κόσμου δεν έχει σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Η ανεπάρκεια του κρατικού μηχανισμού, η ατιμωρησία των παρανομούντων, διάφορα σκάνδαλα, η άνθηση του ρουσφετιού και η αίσθηση της κοινωνικής αδικίας, είναι στοιχεία που ταλαιπωρούν την Ελλάδα επί δεκαετίες και δημιουργούν το υπόστρωμα για απρόβλεπτες αντιδράσεις.
Το χειρότερο είναι ότι η αντίδραση όπως εκδηλώθηκε τις τελευταίες ημέρες δεν θέτει συγκεκριμένες αρχές ως επιδιωκόμενο και έτσι δεν θέτει προ των ευθυνών τους αυτούς που δημιουργούν τα πιο αρνητικά πρότυπα για τους νέους. Γενικότητες και ασάφειες περί παιδείας από ακαδημαϊκούς κύκλους, που επί χρόνια αρνιόντουσαν να σεβαστούν τους νόμους του κράτους και τους ακαδημαϊκούς κανόνες και οι ίδιες επικλήσεις από φοιτητές που δήθεν υποστήριζαν την καλή παιδεία κλείνοντας τα πανεπιστήμια, είναι η μέγιστη υποκρισία. Αν θέλουμε πράγματι να δημιουργήσουμε έναν καλύτερο κόσμο για τους νέους, πρέπει να εμμείνουμε σε στάσεις ζωής που συνάδουν με την ηθική, την τήρηση των νόμων του κράτους μέχρι κεραίας, την προάσπιση των δημοκρατικών αρχών και τη δίκαιη και ισότιμη συμπεριφορά όσων κατέχουν θέσεις εξουσίας έναντι όλων των πολιτών.
Η πολιτική, όπως σημείωνε ο Francois Mitterrand, είναι η τέχνη διαχείρισης των συμβόλων. Όταν τα σύμβολα στα οποία «ακουμπούν» οι πολίτες αποδομούνται, τότε όλα μπορούν να συμβούν.
Ο πολιτικός κόσμος έχει στο σύνολό του μεγάλη ευθύνη και για όσα συνέβησαν και για όσα πιθανόν θα συμβούν. Ήρθε η ώρα να αλλάξουμε συμπεριφορές και να πάψουμε να θεωρούμε επιτυχία μας τα επικοινωνιακά τρικ. Ο τόπος χρειάζεται πολύ δουλειά και πολύ αλήθεια και αυτό το χρωστούν όλοι όσοι βρίσκονται στα κέντρα λήψεως αποφάσεων.
Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ημερησία» στις 13-14/12/2008.
Η παράνοια πάει θέατρο.....
Από την "Καθημερινή"
«Πρεμιέρα εξέγερσης» στις αθηναϊκές σκηνές
Του Βασιλη Αγγελικοπουλου
Επεισοδιακά ήταν και θλιβερά κατέληξαν τα επίσημα εγκαίνια της Νέας Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου την Παρασκευή το βράδυ λόγω της παντελώς ανεμπόδιστης εισβολής στο κτίριο ομάδας νεαρών, οι οποίοι διέκοψαν βιαίως την παράσταση για να ξεδιπλώσουν τα πανό τους, να μοιράσουν προκηρύξεις και να διαβάσουν ένα κείμενο με το οποίο δεν «κατάγγειλαν» το κράτος ή όποια άλλη εξουσία, αλλά καθύβρισαν τους ηθοποιούς και τους θεατές!
Τα επίσημα εγκαίνια της Νέας Σκηνής του Εθνικού, με την ολοκλήρωση της οποίας αρχίζει η σταδιακή παράδοση του πολυσυζητημένου έργου, οργανώθηκαν να γίνουν ταυτόχρονα με την επίσημη πρώτη του εναρκτήριου έργου («Ρομπέρτο Τσούκο» του Κολτές). Περίπου 20 λεπτά μετά την έναρξη της παράστασης, εισέβαλε ομάδα 30-40 (καλοντυμένων) νεαρών αγοριών και κοριτσιών, μία από τα οποία απευθύνθηκε σε θεατές και ηθοποιούς με ιταμό ύφος και προσβλητικότατα λόγια όπως «αφού έχετε απενεργοποιήσει τα κινητά σας, ενεργοποιήστε τη συνείδησή σας», «πρεμιέρες υποκρισίας», «να βγείτε από τα κλουβιά σας», «οι εγκλωβισμένες και ναρκωμένες συνειδήσεις σας» κ. ά. τέτοια.
Το εκπληκτικό όμως δεν ήταν η αλλόκοτη επιλογή των νεαρών (άραγε τόλμησαν να πάνε και σε κανένα αναψυκτήριο θέαμα; Σε κανένα σκυλάδικο;), αλλά η αντίδραση της πλειονότητας των θεατών, οι οποίοι, αν και αναίτια υβρισθέντες, χειροκρότησαν ενθουσιωδώς στο τέλος τους νεαρούς. Μάλιστα, μερικοί υπάκουσαν στην προτροπή τους και τους ακολούθησαν «στους δρόμους», λες και οι συνειδήσεις τους, πράγματι, μόλις εκείνη τη στιγμή «ενεργοποιήθηκαν». Αλλά και οι αποσυρθέντες για λίγο ηθοποιοί, όταν επανήλθαν, ανακοίνωσαν ότι δεν συνεχίζουν την παράσταση - για συμπαράσταση στους «εξεγερμένους»; Επειδή προσβλήθηκαν από τη βίαιη διακοπή της παράστασης; Διότι εν γένει σοκαρίστηκαν; Τίποτα και όλα προέκυπταν από τα ασαφή λόγια του εκπροσώπου τους, Μάκη Παπαδημητρίου.
Αλλά ο διευθυντής του Εθνικού, Γιάννης Χουβαρδάς, θεώρησε απαραίτητο να μας δηλώσει ότι συμπαρίσταται στην απόφαση των ηθοποιών - για να εισπράξει και αυτός, όπως άλλωστε και οι ηθοποιοί προηγουμένως, και οι επεμβασίες πιο μπροστά, το ένθερμο χειροκρότημα της πλειονότητας των εξυβρισθέντων και αδίκως ταλαιπωρηθέντων θεατών. Οι οποίοι, αν ίσως δεν συνειδητοποίησαν μέσα στην αίθουσα για τι ακριβώς θεωρήθηκαν ένοχοι, το αντιλήφθηκαν βγαίνοντας από το κτίριο, καθώς στους ολόφρεσκους τοίχους του φουαγιέ οι νεαροί είχαν γράψει με μεγάλα μαύρα γράμματα: «Σκατά στους κουλτουριάρηδες».
«Ξέραμε ότι θα έρθουν, απλά δεν ξέραμε τι ώρα»
Της Κατερινας Βουσουρα
Σε μια αναπάντεχη αντιστροφή ρόλων, την Κυριακή το βράδυ στο θέατρο Παλλάς, τα ίδια τα παιδιά σκότωσαν τη Μήδεια. Στη μέση περίπου της παράστασης του Δημήτρη Παπαϊωάννου «Μήδεια 2», στο σημείο της κρίσιμης καμπής, ακούστηκε μια ανακοίνωση από τη διεύθυνση: Ζητάμε συγγνώμη, αλλά θα έχουμε μια μικρή παρέμβαση, την οποία περιμέναμε ώρα.
Τα φώτα σιγά σιγά άναψαν, καθώς μια ομάδα νέων με πανό ανέβηκε πάνω στη σκηνή και πήρε το λόγο. Ο ίδιος ο Παπαϊωάννου έτρεξε να τους δώσει το μικρόφωνο για να ακουστούν πιο καθαρά τα αιτήματά τους: μίλησαν για την αβεβαιότητά τους και το φόβο τους για το μέλλον, ζήτησαν να απελευθερωθούν οι συλληφθέντες και παρότρυναν τον κόσμο να βγει στους δρόμους. Η «παρέμβαση» κράτησε γύρω στα πέντε λεπτά και την αποχώρηση των παιδιών ακολούθησε χειροκρότημα των συντελεστών και αρκετών μελών του κοινού. Ωστόσο, η κατάσταση ήταν τεταμένη. Ενώ ο καλλιτέχνης συνομιλούσε με τους χορευτές του και ζήτησε λίγο χρόνο, κάποιοι θεατές άρχισαν να διαμαρτύρονται φωνάζοντας «αίσχος». Ακολούθησε σύγχυση, με ομάδες του κοινού να φωνάζουν υπέρ ή κατά, ενώ έγινε και ανακοίνωση με την οποία ζητήθηκε γιατρός. Ο Παπαϊωάννου έθεσε στους θεατές το ερώτημα αν ήταν προτιμότερο να συνεχιστεί η παράσταση ή να διακοπεί και λαμβάνοντας θετική απάντηση, ζήτησε λίγο ακόμη χρόνο. Μια μερίδα του κοινού όμως αποφάσισε να αποχωρήσει εκνευρισμένη, ζητώντας να επιστρέψει άλλη μέρα ή να αποζημιωθεί. Η υπεύθυνη αρνήθηκε κατηγορηματικά ότι ήταν «στημένο». «Ξέραμε ότι θα έρθουν, απλά δεν ξέραμε τι ώρα. Δεν είδατε πόσοι ήταν, πώς μπορούσαμε να τους σταματήσουμε;», είπε.
H δήλωση του κ. Θάνου Βερέμη
«Στην προχθεσινή παράσταση της “Μήδειας” του Δημήτρη Παπαϊωάννου στο “Παλλάς” εισέβαλαν κατά την πρακτική των ημερών, διαδηλωτές που απαίτησαν από τον χορογράφο και σκηνοθέτη να διακόψει την παράσταση. Ο κ. Παπαϊωάννου θεώρησε σκόπιμο να ενδώσει, παρά το γεγονός ότι το κοινό του είχε υποβληθεί σε έξοδα και κόπο για να προσέλθει. Οταν ρωτήθηκε πώς συμβιβάζεται η πρόθυμη συγκατάνευσή του στην απαίτηση αυτή με την αποδοχή των 12 εκατομμυρίων ευρώ από το υπουργείο Πολιτισμού για την οργάνωση της τελετής των εγκαινίων του νέου Μουσείου της Ακρόπολης σε καιρούς χαλεπούς για την οικονομία, απάντησε ότι δεν θα δεχθεί την προσφορά αυτή. Τον καλώ να τιμήσει την προχθεσινή του απάντηση με μια δημόσια επιβεβαίωση».
«Πρεμιέρα εξέγερσης» στις αθηναϊκές σκηνές
Του Βασιλη Αγγελικοπουλου
Επεισοδιακά ήταν και θλιβερά κατέληξαν τα επίσημα εγκαίνια της Νέας Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου την Παρασκευή το βράδυ λόγω της παντελώς ανεμπόδιστης εισβολής στο κτίριο ομάδας νεαρών, οι οποίοι διέκοψαν βιαίως την παράσταση για να ξεδιπλώσουν τα πανό τους, να μοιράσουν προκηρύξεις και να διαβάσουν ένα κείμενο με το οποίο δεν «κατάγγειλαν» το κράτος ή όποια άλλη εξουσία, αλλά καθύβρισαν τους ηθοποιούς και τους θεατές!
Τα επίσημα εγκαίνια της Νέας Σκηνής του Εθνικού, με την ολοκλήρωση της οποίας αρχίζει η σταδιακή παράδοση του πολυσυζητημένου έργου, οργανώθηκαν να γίνουν ταυτόχρονα με την επίσημη πρώτη του εναρκτήριου έργου («Ρομπέρτο Τσούκο» του Κολτές). Περίπου 20 λεπτά μετά την έναρξη της παράστασης, εισέβαλε ομάδα 30-40 (καλοντυμένων) νεαρών αγοριών και κοριτσιών, μία από τα οποία απευθύνθηκε σε θεατές και ηθοποιούς με ιταμό ύφος και προσβλητικότατα λόγια όπως «αφού έχετε απενεργοποιήσει τα κινητά σας, ενεργοποιήστε τη συνείδησή σας», «πρεμιέρες υποκρισίας», «να βγείτε από τα κλουβιά σας», «οι εγκλωβισμένες και ναρκωμένες συνειδήσεις σας» κ. ά. τέτοια.
Το εκπληκτικό όμως δεν ήταν η αλλόκοτη επιλογή των νεαρών (άραγε τόλμησαν να πάνε και σε κανένα αναψυκτήριο θέαμα; Σε κανένα σκυλάδικο;), αλλά η αντίδραση της πλειονότητας των θεατών, οι οποίοι, αν και αναίτια υβρισθέντες, χειροκρότησαν ενθουσιωδώς στο τέλος τους νεαρούς. Μάλιστα, μερικοί υπάκουσαν στην προτροπή τους και τους ακολούθησαν «στους δρόμους», λες και οι συνειδήσεις τους, πράγματι, μόλις εκείνη τη στιγμή «ενεργοποιήθηκαν». Αλλά και οι αποσυρθέντες για λίγο ηθοποιοί, όταν επανήλθαν, ανακοίνωσαν ότι δεν συνεχίζουν την παράσταση - για συμπαράσταση στους «εξεγερμένους»; Επειδή προσβλήθηκαν από τη βίαιη διακοπή της παράστασης; Διότι εν γένει σοκαρίστηκαν; Τίποτα και όλα προέκυπταν από τα ασαφή λόγια του εκπροσώπου τους, Μάκη Παπαδημητρίου.
Αλλά ο διευθυντής του Εθνικού, Γιάννης Χουβαρδάς, θεώρησε απαραίτητο να μας δηλώσει ότι συμπαρίσταται στην απόφαση των ηθοποιών - για να εισπράξει και αυτός, όπως άλλωστε και οι ηθοποιοί προηγουμένως, και οι επεμβασίες πιο μπροστά, το ένθερμο χειροκρότημα της πλειονότητας των εξυβρισθέντων και αδίκως ταλαιπωρηθέντων θεατών. Οι οποίοι, αν ίσως δεν συνειδητοποίησαν μέσα στην αίθουσα για τι ακριβώς θεωρήθηκαν ένοχοι, το αντιλήφθηκαν βγαίνοντας από το κτίριο, καθώς στους ολόφρεσκους τοίχους του φουαγιέ οι νεαροί είχαν γράψει με μεγάλα μαύρα γράμματα: «Σκατά στους κουλτουριάρηδες».
«Ξέραμε ότι θα έρθουν, απλά δεν ξέραμε τι ώρα»
Της Κατερινας Βουσουρα
Σε μια αναπάντεχη αντιστροφή ρόλων, την Κυριακή το βράδυ στο θέατρο Παλλάς, τα ίδια τα παιδιά σκότωσαν τη Μήδεια. Στη μέση περίπου της παράστασης του Δημήτρη Παπαϊωάννου «Μήδεια 2», στο σημείο της κρίσιμης καμπής, ακούστηκε μια ανακοίνωση από τη διεύθυνση: Ζητάμε συγγνώμη, αλλά θα έχουμε μια μικρή παρέμβαση, την οποία περιμέναμε ώρα.
Τα φώτα σιγά σιγά άναψαν, καθώς μια ομάδα νέων με πανό ανέβηκε πάνω στη σκηνή και πήρε το λόγο. Ο ίδιος ο Παπαϊωάννου έτρεξε να τους δώσει το μικρόφωνο για να ακουστούν πιο καθαρά τα αιτήματά τους: μίλησαν για την αβεβαιότητά τους και το φόβο τους για το μέλλον, ζήτησαν να απελευθερωθούν οι συλληφθέντες και παρότρυναν τον κόσμο να βγει στους δρόμους. Η «παρέμβαση» κράτησε γύρω στα πέντε λεπτά και την αποχώρηση των παιδιών ακολούθησε χειροκρότημα των συντελεστών και αρκετών μελών του κοινού. Ωστόσο, η κατάσταση ήταν τεταμένη. Ενώ ο καλλιτέχνης συνομιλούσε με τους χορευτές του και ζήτησε λίγο χρόνο, κάποιοι θεατές άρχισαν να διαμαρτύρονται φωνάζοντας «αίσχος». Ακολούθησε σύγχυση, με ομάδες του κοινού να φωνάζουν υπέρ ή κατά, ενώ έγινε και ανακοίνωση με την οποία ζητήθηκε γιατρός. Ο Παπαϊωάννου έθεσε στους θεατές το ερώτημα αν ήταν προτιμότερο να συνεχιστεί η παράσταση ή να διακοπεί και λαμβάνοντας θετική απάντηση, ζήτησε λίγο ακόμη χρόνο. Μια μερίδα του κοινού όμως αποφάσισε να αποχωρήσει εκνευρισμένη, ζητώντας να επιστρέψει άλλη μέρα ή να αποζημιωθεί. Η υπεύθυνη αρνήθηκε κατηγορηματικά ότι ήταν «στημένο». «Ξέραμε ότι θα έρθουν, απλά δεν ξέραμε τι ώρα. Δεν είδατε πόσοι ήταν, πώς μπορούσαμε να τους σταματήσουμε;», είπε.
H δήλωση του κ. Θάνου Βερέμη
«Στην προχθεσινή παράσταση της “Μήδειας” του Δημήτρη Παπαϊωάννου στο “Παλλάς” εισέβαλαν κατά την πρακτική των ημερών, διαδηλωτές που απαίτησαν από τον χορογράφο και σκηνοθέτη να διακόψει την παράσταση. Ο κ. Παπαϊωάννου θεώρησε σκόπιμο να ενδώσει, παρά το γεγονός ότι το κοινό του είχε υποβληθεί σε έξοδα και κόπο για να προσέλθει. Οταν ρωτήθηκε πώς συμβιβάζεται η πρόθυμη συγκατάνευσή του στην απαίτηση αυτή με την αποδοχή των 12 εκατομμυρίων ευρώ από το υπουργείο Πολιτισμού για την οργάνωση της τελετής των εγκαινίων του νέου Μουσείου της Ακρόπολης σε καιρούς χαλεπούς για την οικονομία, απάντησε ότι δεν θα δεχθεί την προσφορά αυτή. Τον καλώ να τιμήσει την προχθεσινή του απάντηση με μια δημόσια επιβεβαίωση».
Δεκεμβρίου 20, 2008
Κρίση;.... Να μια ευκαιρία!!
Η διεθνής οικονομική συγκυρία είναι χωρίς αμφιβολία ανησυχητική και εν πολλοίς πρωτόγνωρη. Η χρηματοπιστωτική κρίση που ξεκίνησε από τα ενυπόθηκα στεγαστικά δάνεια στις ΗΠΑ «χτύπησε», απρόσμενα, μεγαθήρια του τραπεζικού συστήματος, κλόνισε την εμπιστοσύνη καταθετών και επενδυτών και προξένησε διεθνώς πανικό και ανασφάλεια για το ποιο θα είναι το επόμενο θύμα. Η μετεξέλιξή της, πλέον, σε κρίση της πραγματικής οικονομίας αποτελεί εδώ και καιρό ένα διεθνές πρόβλημα.
Και στην τρέχουσα φάση, όπως συμβαίνει σε κάθε κρίση, εμφανίζονται τουλάχιστον δύο είδη αντιδράσεων. Η μία αντίδραση την αντιμετωπίζει ως μια μεγάλη απειλή και η άλλη ως μια ευκαιρία. Μοιάζουν τα δύο είδη αντιδράσεων με τη στάση αυτών που βλέπουν ένα ποτήρι μισοάδειο και αυτών που το βλέπουν μισογεμάτο. Ίσως γι’ αυτό οι Κινέζοι, θέλοντας να δείξουν το διττό της χαρακτήρα, χρησιμοποιούν για τη λέξη κρίση ένα ιδεόγραμμα που αποτελείται από δύο συνθετικά. Το ένα απεικονίζουν τον «κίνδυνο» και το άλλο την «ευκαιρία».
Έτσι και την τρέχουσα οικονομική κρίση υπάρχουν κάποιοι που την βλέπουν ως έναν τεράστιο κίνδυνο για την προσωπική τους περιουσία και τις επενδύσεις τους, αλλά υπάρχουν και εκείνοι που ψάχνουν για τις νέες ευκαιρίες που δημιουργούνται.
Κατ’ αναλογία το ίδιο ισχύει και για τις εθνικές οικονομίες. Μέσα σε αυτό το πολύ δύσκολο περιβάλλον κάποιες οικονομίες αντέχουν περισσότερο από κάποιες άλλες. Κάποιες οικονομίες ψάχνουν ακόμη και για νέες ευκαιρίες, ενώ άλλες αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα. Η οικονομία της Ισλανδίας για παράδειγμα κατέρρευσε, παρ’ ότι στην πρόσφατη Έκθεση Ανταγωνιστικότητας του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ κατείχε την 20η θέση μεταξύ 134 οικονομιών. Σοβαρά προβλήματα φαίνεται να αντιμετωπίζει και η οικονομία της Ουγγαρίας (στην 62η θέση στη σχετική έκθεση). Θυμίζουμε ότι η χώρα μας σε αυτή την Έκθεση κατέχει την 67η θέση.
Το γεγονός είναι ότι η τρέχουσα κρίση, που δημιούργησε και δημιουργεί μεγάλα προβλήματα στις εθνικές οικονομίες, μεταβάλλει τα οικονομικά δεδομένα, αλλά και τα κριτήρια αξιολόγησης της οικονομικής σταθερότητας και της ανταγωνιστικότητας μιας οικονομίας. Ίσως αυτό να συμβαίνει προσωρινά, όμως σίγουρα συμβαίνει. Σε αυτή τη δύσκολη, λοιπόν, συγκυρία η ελληνική οικονομία, συγκρινόμενη με άλλες οικονομίες της ίδιας δυναμικότητας, έχει δείξει στοιχεία αντοχής. Η Ελλάδα όχι μόνο δεν αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα, αλλά προσελκύει κεφάλαια ευρωπαίων καταθετών. Τα ποσά που έχουν εισρεύσει σε προθεσμιακές καταθέσεις στα πιστωτικά ιδρύματα της Ελλάδας από την αρχή του έτους υπολογίζεται ότι ξεπερνούν το 1 δισ. €.
Δεν είναι επίσης τυχαίο και σίγουρα καθόλου ευκαταφρόνητο το γεγονός ότι η Ελλάδα φέτος καταγράφει μέσο ρυθμό ανάπτυξης στο 3,5%, ο οποίος είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος στην Ευρωζώνη μετά από αυτόν της Κύπρου. Την ίδια στιγμή, σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, οι οικονομίες της Ιρλανδίας, της Λετονίας και της Εσθονίας βρίσκονται σε ύφεση και η Γερμανία, η Γαλλία και η Ιταλία καταγράφουν συρρίκνωση σε μηνιαίο επίπεδο.
Ακόμη και η Έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για το 2009 που προβλέπει συρρίκνωση 0,1% για το Ηνωμένο Βασίλειο και 0,6% για την Ιρλανδία, εκτιμά ανάπτυξη 0,2% για το σύνολο της Ευρωζώνης και 2% ανάπτυξη για την Ελλάδα, δηλαδή δέκα φορές μεγαλύτερη αυτής της Ευρωζώνης. Σίγουρα οι διεθνείς προοπτικές για το 2009 δεν είναι αισιόδοξες, ωστόσο δεδομένων των συνθηκών κρίνεται και η σχετική αντίσταση κάθε οικονομίας. Σε αυτό το πλαίσιο η ελληνική οικονομία αντιστέκεται ισχυρά απέναντι στην τρέχουσα κρίση.
Εν μέσω διεθνούς οικονομικής θυέλλης, είναι ευκαιρία να προβάλουμε, τώρα περισσότερο από ποτέ, αυτά τα θετικά στοιχεία, τα οποία συνιστούν ισχυρό συγκριτικό πλεονέκτημα, ώστε η χώρα μας να ενδυναμώσει την εικόνα του ασφαλούς επενδυτικού προορισμού. Να προβάλουμε την επενδυτική ασφάλεια και τη σχετικά υψηλή ανάπτυξη που προσφέρει στους επίδοξους επενδυτές ώστε να προσελκύσει κεφάλαια που επιζητούν την ασφάλεια, σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία. Έτσι αξιοποιούμε μία ευκαιρία που θα επιτρέψει στην Ελλάδα να τοποθετηθεί μετά την οικονομική κρίση σε καλύτερη θέση, περισσότερο ανταγωνιστική, από αυτή που ήταν πριν από την κρίση.
Θα βοηθούσε λοιπόν όλοι να αντιμετωπίσουμε τα όποια προβλήματα στη σωστή τους διάσταση, χωρίς υπερβολές και να βρεθούμε μεταξύ αυτών που βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο και την κρίση ως ευκαιρία. Άλλωστε η οικονομία είναι σε μεγάλο βαθμό θέμα ψυχολογίας και ας μην ξεχνάμε ότι ο κανόνας της σύγκρισης είναι ισχυρότατος σε κάθε διαδικασία αξιολόγησης.
Και στην τρέχουσα φάση, όπως συμβαίνει σε κάθε κρίση, εμφανίζονται τουλάχιστον δύο είδη αντιδράσεων. Η μία αντίδραση την αντιμετωπίζει ως μια μεγάλη απειλή και η άλλη ως μια ευκαιρία. Μοιάζουν τα δύο είδη αντιδράσεων με τη στάση αυτών που βλέπουν ένα ποτήρι μισοάδειο και αυτών που το βλέπουν μισογεμάτο. Ίσως γι’ αυτό οι Κινέζοι, θέλοντας να δείξουν το διττό της χαρακτήρα, χρησιμοποιούν για τη λέξη κρίση ένα ιδεόγραμμα που αποτελείται από δύο συνθετικά. Το ένα απεικονίζουν τον «κίνδυνο» και το άλλο την «ευκαιρία».
Έτσι και την τρέχουσα οικονομική κρίση υπάρχουν κάποιοι που την βλέπουν ως έναν τεράστιο κίνδυνο για την προσωπική τους περιουσία και τις επενδύσεις τους, αλλά υπάρχουν και εκείνοι που ψάχνουν για τις νέες ευκαιρίες που δημιουργούνται.
Κατ’ αναλογία το ίδιο ισχύει και για τις εθνικές οικονομίες. Μέσα σε αυτό το πολύ δύσκολο περιβάλλον κάποιες οικονομίες αντέχουν περισσότερο από κάποιες άλλες. Κάποιες οικονομίες ψάχνουν ακόμη και για νέες ευκαιρίες, ενώ άλλες αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα. Η οικονομία της Ισλανδίας για παράδειγμα κατέρρευσε, παρ’ ότι στην πρόσφατη Έκθεση Ανταγωνιστικότητας του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ κατείχε την 20η θέση μεταξύ 134 οικονομιών. Σοβαρά προβλήματα φαίνεται να αντιμετωπίζει και η οικονομία της Ουγγαρίας (στην 62η θέση στη σχετική έκθεση). Θυμίζουμε ότι η χώρα μας σε αυτή την Έκθεση κατέχει την 67η θέση.
Το γεγονός είναι ότι η τρέχουσα κρίση, που δημιούργησε και δημιουργεί μεγάλα προβλήματα στις εθνικές οικονομίες, μεταβάλλει τα οικονομικά δεδομένα, αλλά και τα κριτήρια αξιολόγησης της οικονομικής σταθερότητας και της ανταγωνιστικότητας μιας οικονομίας. Ίσως αυτό να συμβαίνει προσωρινά, όμως σίγουρα συμβαίνει. Σε αυτή τη δύσκολη, λοιπόν, συγκυρία η ελληνική οικονομία, συγκρινόμενη με άλλες οικονομίες της ίδιας δυναμικότητας, έχει δείξει στοιχεία αντοχής. Η Ελλάδα όχι μόνο δεν αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα, αλλά προσελκύει κεφάλαια ευρωπαίων καταθετών. Τα ποσά που έχουν εισρεύσει σε προθεσμιακές καταθέσεις στα πιστωτικά ιδρύματα της Ελλάδας από την αρχή του έτους υπολογίζεται ότι ξεπερνούν το 1 δισ. €.
Δεν είναι επίσης τυχαίο και σίγουρα καθόλου ευκαταφρόνητο το γεγονός ότι η Ελλάδα φέτος καταγράφει μέσο ρυθμό ανάπτυξης στο 3,5%, ο οποίος είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος στην Ευρωζώνη μετά από αυτόν της Κύπρου. Την ίδια στιγμή, σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, οι οικονομίες της Ιρλανδίας, της Λετονίας και της Εσθονίας βρίσκονται σε ύφεση και η Γερμανία, η Γαλλία και η Ιταλία καταγράφουν συρρίκνωση σε μηνιαίο επίπεδο.
Ακόμη και η Έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για το 2009 που προβλέπει συρρίκνωση 0,1% για το Ηνωμένο Βασίλειο και 0,6% για την Ιρλανδία, εκτιμά ανάπτυξη 0,2% για το σύνολο της Ευρωζώνης και 2% ανάπτυξη για την Ελλάδα, δηλαδή δέκα φορές μεγαλύτερη αυτής της Ευρωζώνης. Σίγουρα οι διεθνείς προοπτικές για το 2009 δεν είναι αισιόδοξες, ωστόσο δεδομένων των συνθηκών κρίνεται και η σχετική αντίσταση κάθε οικονομίας. Σε αυτό το πλαίσιο η ελληνική οικονομία αντιστέκεται ισχυρά απέναντι στην τρέχουσα κρίση.
Εν μέσω διεθνούς οικονομικής θυέλλης, είναι ευκαιρία να προβάλουμε, τώρα περισσότερο από ποτέ, αυτά τα θετικά στοιχεία, τα οποία συνιστούν ισχυρό συγκριτικό πλεονέκτημα, ώστε η χώρα μας να ενδυναμώσει την εικόνα του ασφαλούς επενδυτικού προορισμού. Να προβάλουμε την επενδυτική ασφάλεια και τη σχετικά υψηλή ανάπτυξη που προσφέρει στους επίδοξους επενδυτές ώστε να προσελκύσει κεφάλαια που επιζητούν την ασφάλεια, σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία. Έτσι αξιοποιούμε μία ευκαιρία που θα επιτρέψει στην Ελλάδα να τοποθετηθεί μετά την οικονομική κρίση σε καλύτερη θέση, περισσότερο ανταγωνιστική, από αυτή που ήταν πριν από την κρίση.
Θα βοηθούσε λοιπόν όλοι να αντιμετωπίσουμε τα όποια προβλήματα στη σωστή τους διάσταση, χωρίς υπερβολές και να βρεθούμε μεταξύ αυτών που βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο και την κρίση ως ευκαιρία. Άλλωστε η οικονομία είναι σε μεγάλο βαθμό θέμα ψυχολογίας και ας μην ξεχνάμε ότι ο κανόνας της σύγκρισης είναι ισχυρότατος σε κάθε διαδικασία αξιολόγησης.
Δεκεμβρίου 14, 2008
Η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας μάς αφορά όλους
Καθημερινή, 14 Δεκεμβρίου 2008
Των Σπύρου Μακρυδάκη* και Κωνσταντίνου Αγγελόπουλου**
Γιατί η αξία των αγαθών και υπηρεσιών που εξάγουν η Φινλανδία και η Δανία είναι 3,5 φορές μεγαλύτερη από τις δικές μας εξαγωγές, αν και ο πληθυσμός τους είναι ο μισός της Ελλάδος; Μπορούμε να ανταγωνιστούμε επαρκώς αυτές τις χώρες στο παγκοσμιοποιημένο χωριό που ζούμε; Μπορούμε να αυξήσουμε τις εξαγωγές μας; Αυτά είναι κρίσιμα ερωτήματα, τα οποία απαιτούν σοβαρή και αντικειμενική σκέψη.
Σύμφωνα με τις πρόσφατες και διεθνώς αξιόπιστες Εκθέσεις Ανταγωνιστικότητα του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ και του IMD η Ελλάδα βρίσκεται στην 67η (μεταξύ 134 χωρών) και στην 42η (μεταξύ 55 χωρών) θέση αντίστοιχα. Αυτό σημαίνει ότι ως χώρα έχουμε περιθώρια βελτίωσης.
Είναι σαφές ότι ο κυριότερος λόγος για τη σχετικά χαμηλή ανταγωνιστικότητα είναι ότι οι ελληνικές επιχειρήσεις γίνονται συνεχώς λιγότερο ικανές να ανταγωνισθούν διεθνώς. Αυτό σημαίνει λιγότερες εξαγωγές, λιγότερα φορολογικά έσοδα για το κράτος και συνεπώς διόγκωση του δημόσιου χρέους για να καλυφθούν οι ανάγκες του προϋπολογισμού.
Η προσπάθεια για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας απαιτεί θυσίες και συναίνεση μεταξύ των κοινωνικών εταίρων, η οποία λείπει αυτή τη στιγμή. Η κατάσταση είναι κρισιμότερη τώρα, δεδομένου ότι βρισκόμαστε στη μέση μιας διεθνούς οικονομικής κρίσης.
Σε πρόσφατο άρθρο του ο καθηγητής του πανεπιστημίου του Harvard, Michael Porter, ειδικός σε θέματα ανταγωνιστικότητας, σημειώνει ότι: «η εμπειρία μάς διδάσκει ότι σε περιόδους κρίσεις, για να αντιμετωπίσουμε το άμεσο πρόβλημα θα πρέπει να υποστηρίξουμε μια μακροπρόθεσμη στρατηγική». Μπορεί λοιπόν η τρέχουσα κρίση να παρουσιάζει μια μεγάλη ευκαιρία: Να συμφωνήσουμε όλοι στην ανάγκη βελτίωσης της ανταγωνιστικότητάς μας.
Θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι παρά τις όποιες οικονομικές μας ανάγκες, υπάρχει ένας μεγάλος περιορισμός: οι διαθέσιμοι πόροι δεν είναι ανεξάντλητοι. Συνεπώς θα πρέπει να αποφασίσουμε τι θα χρηματοδοτήσουμε και τι όχι. Θα πρέπει να θέσουμε μακροπρόθεσμες οικονομικές προτεραιότητες που θα φέρουν τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα για τη χώρα τις επόμενες δεκαετίες. Το να λέμε ότι «το κράτος φταίει για όλα», και «να κόψει το κεφάλι του να βρει τα λεφτά», είναι εκτός πραγματικότητας. Είναι σαν να βάζουμε το κεφάλι μας στην άμμο και να προσποιούμαστε ότι δεν υπάρχει κίνδυνος.
Ωστόσο, για να είναι επιτυχής η προσπάθεια στρατηγικού σχεδιασμού για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας απαιτούνται αμοιβαίες υποχωρήσεις και συναίνεση. Εργο δύσκολο, μιας και προϋποθέτει τη σύγκλιση αντίθετων θέσεων, την αποφυγή μονολιθικών απόψεων και αντιλήψεων, αυξημένη δόση εξωστρέφειας και κυρίως την προσέλευση στον διάλογο με διάθεση σύνθεσης για το κοινό καλό.
Η εύκολη επιλογή είναι η οχύρωση πίσω από κεκτημένα δικαιώματα και παρωχημένες αντιλήψεις περί ανάπτυξης και βελτίωσης των συνθηκών εργασίας και διαβίωσης. Ωστόσο, οι εκρηκτικές παγκόσμιες κοινωνικό - οικονομικές εξελίξεις δεν επιτρέπουν τη στασιμότητα.
Για να μπορέσουμε όλοι να συμμετάσχουμε στα οφέλη που θα προκύψουν από την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της χώρας μας θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε μέρος από τις σημερινές μας ανάγκες για να δρέψουμε μεγαλύτερα οφέλη στο μέλλον.
Οι άνθρωποι των επιχειρήσεων το γνωρίζουν καλά αυτό. Για να εισέλθεις σε μία καινούργια αγορά και να αναπτυχθείς αύριο, θα πρέπει να «ζοριστείς», να προσπαθήσεις περισσότερο σήμερα. Το γνωρίζουν καλά και όσοι σπουδάζουν. Κάνουν θυσίες ως φοιτητές για να βελτιώσουν τις πιθανότητες για καλύτερες απολαβές (ηθικές και υλικές) και μια ενδιαφέρουσα εργασία στο μέλλον. Αυτό θα πρέπει να κάνουμε και ως χώρα. Να ενισχύσουμε την προσπάθεια για μεταρρυθμίσεις, να πούμε ναι στις αλλαγές σήμερα, που θα φέρουν περισσότερη ανάπτυξη για όλους αύριο.
Για να πετύχουμε απαιτείται να δώσουμε έμφαση στην καινοτομική επιχειρηματικότητα που θα παράγει προϊόντα και υπηρεσίες υψηλής προστιθέμενης αξίας. Θα πρέπει να προτάξουμε τις επενδύσεις στην παιδεία, την έρευνα και τεχνολογία, τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και τον υψηλού εισοδήματος τουρισμό, με στρατηγικό στόχο να γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί στο μέλλον. Ακόμα πιο σημαντικό είναι να παρέχουμε στους νέους μας την ευκαιρία να κάνουν πραγματικότητα τις ιδέες τους και να είναι σε θέση να ιδρύσουν εταιρείες που θα δραστηριοποιούνται επιτυχώς διεθνώς. Γιατί δύο σπουδαστές μπορούν να ιδρύσουν εταιρείες στις ΗΠΑ, σαν την Google, και να γίνουν δισεκατομμυριούχοι και δεν μπορούν να κάνουν το ίδιο στην Ελλάδα;
Απαιτείται να αποφασίσουμε ότι θέλουμε να επενδύσουμε τώρα για να βελτιώσουμε τη μελλοντική μας ανταγωνιστικότητα. Η κατανάλωση ικανοποιεί τις παρούσες ανάγκες, αλλά αγνοεί το μέλλον των παιδιών μας. Οι επενδύσεις για το μέλλον απαιτούν θυσίες στο παρόν, αλλά βελτιώνουν σημαντικά τις πιθανότητες των νέων γενεών για μια καλύτερη ζωή. Οι διαθέσιμοι πόροι ποτέ δεν είναι αρκετοί, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά ακόμα και στις πιο πλούσιες χώρες. Χρειάζεται λοιπόν ένας ορθολογικός τρόπος να αποφασίσουμε μεταξύ του τώρα και του μέλλοντος. Αν χάσουμε το στοίχημα της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας θα το «πληρώσουν» οι επόμενες γενιές.
Οπως σημειώνει και ο καθηγητής Porter: «η στρατηγική μας για την ανταγωνιστικότητα πρέπει να περιλαμβάνει ξεκάθαρες προτεραιότητες, βασισμένες στην ανάλυση των δυνατών και αδύνατων σημείων της οικονομίας μας. Θα πρέπει να έχει την ξεκάθαρη υποστήριξη της μεγάλης πλειοψηφίας της κοινωνίας και να εστιάζει στην ανταγωνιστική μας πραγματικότητα και όχι στην υπεράσπιση των παλαιών μας πολιτικών». Η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της Ελλάδας είναι υπόθεση όλων μας.
*Ομότιμος καθηγητής του INSEAD και Πρόεδρος της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων του Εθνικού Συμβουλίου Ανταγωνιστικότητας και Ανάπτυξης
**Μέλος της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων του Εθνικού Συμβουλίου Ανταγωνιστικότητας και Ανάπτυξης
Των Σπύρου Μακρυδάκη* και Κωνσταντίνου Αγγελόπουλου**
Γιατί η αξία των αγαθών και υπηρεσιών που εξάγουν η Φινλανδία και η Δανία είναι 3,5 φορές μεγαλύτερη από τις δικές μας εξαγωγές, αν και ο πληθυσμός τους είναι ο μισός της Ελλάδος; Μπορούμε να ανταγωνιστούμε επαρκώς αυτές τις χώρες στο παγκοσμιοποιημένο χωριό που ζούμε; Μπορούμε να αυξήσουμε τις εξαγωγές μας; Αυτά είναι κρίσιμα ερωτήματα, τα οποία απαιτούν σοβαρή και αντικειμενική σκέψη.
Σύμφωνα με τις πρόσφατες και διεθνώς αξιόπιστες Εκθέσεις Ανταγωνιστικότητα του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ και του IMD η Ελλάδα βρίσκεται στην 67η (μεταξύ 134 χωρών) και στην 42η (μεταξύ 55 χωρών) θέση αντίστοιχα. Αυτό σημαίνει ότι ως χώρα έχουμε περιθώρια βελτίωσης.
Είναι σαφές ότι ο κυριότερος λόγος για τη σχετικά χαμηλή ανταγωνιστικότητα είναι ότι οι ελληνικές επιχειρήσεις γίνονται συνεχώς λιγότερο ικανές να ανταγωνισθούν διεθνώς. Αυτό σημαίνει λιγότερες εξαγωγές, λιγότερα φορολογικά έσοδα για το κράτος και συνεπώς διόγκωση του δημόσιου χρέους για να καλυφθούν οι ανάγκες του προϋπολογισμού.
Η προσπάθεια για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας απαιτεί θυσίες και συναίνεση μεταξύ των κοινωνικών εταίρων, η οποία λείπει αυτή τη στιγμή. Η κατάσταση είναι κρισιμότερη τώρα, δεδομένου ότι βρισκόμαστε στη μέση μιας διεθνούς οικονομικής κρίσης.
Σε πρόσφατο άρθρο του ο καθηγητής του πανεπιστημίου του Harvard, Michael Porter, ειδικός σε θέματα ανταγωνιστικότητας, σημειώνει ότι: «η εμπειρία μάς διδάσκει ότι σε περιόδους κρίσεις, για να αντιμετωπίσουμε το άμεσο πρόβλημα θα πρέπει να υποστηρίξουμε μια μακροπρόθεσμη στρατηγική». Μπορεί λοιπόν η τρέχουσα κρίση να παρουσιάζει μια μεγάλη ευκαιρία: Να συμφωνήσουμε όλοι στην ανάγκη βελτίωσης της ανταγωνιστικότητάς μας.
Θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι παρά τις όποιες οικονομικές μας ανάγκες, υπάρχει ένας μεγάλος περιορισμός: οι διαθέσιμοι πόροι δεν είναι ανεξάντλητοι. Συνεπώς θα πρέπει να αποφασίσουμε τι θα χρηματοδοτήσουμε και τι όχι. Θα πρέπει να θέσουμε μακροπρόθεσμες οικονομικές προτεραιότητες που θα φέρουν τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα για τη χώρα τις επόμενες δεκαετίες. Το να λέμε ότι «το κράτος φταίει για όλα», και «να κόψει το κεφάλι του να βρει τα λεφτά», είναι εκτός πραγματικότητας. Είναι σαν να βάζουμε το κεφάλι μας στην άμμο και να προσποιούμαστε ότι δεν υπάρχει κίνδυνος.
Ωστόσο, για να είναι επιτυχής η προσπάθεια στρατηγικού σχεδιασμού για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας απαιτούνται αμοιβαίες υποχωρήσεις και συναίνεση. Εργο δύσκολο, μιας και προϋποθέτει τη σύγκλιση αντίθετων θέσεων, την αποφυγή μονολιθικών απόψεων και αντιλήψεων, αυξημένη δόση εξωστρέφειας και κυρίως την προσέλευση στον διάλογο με διάθεση σύνθεσης για το κοινό καλό.
Η εύκολη επιλογή είναι η οχύρωση πίσω από κεκτημένα δικαιώματα και παρωχημένες αντιλήψεις περί ανάπτυξης και βελτίωσης των συνθηκών εργασίας και διαβίωσης. Ωστόσο, οι εκρηκτικές παγκόσμιες κοινωνικό - οικονομικές εξελίξεις δεν επιτρέπουν τη στασιμότητα.
Για να μπορέσουμε όλοι να συμμετάσχουμε στα οφέλη που θα προκύψουν από την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της χώρας μας θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε μέρος από τις σημερινές μας ανάγκες για να δρέψουμε μεγαλύτερα οφέλη στο μέλλον.
Οι άνθρωποι των επιχειρήσεων το γνωρίζουν καλά αυτό. Για να εισέλθεις σε μία καινούργια αγορά και να αναπτυχθείς αύριο, θα πρέπει να «ζοριστείς», να προσπαθήσεις περισσότερο σήμερα. Το γνωρίζουν καλά και όσοι σπουδάζουν. Κάνουν θυσίες ως φοιτητές για να βελτιώσουν τις πιθανότητες για καλύτερες απολαβές (ηθικές και υλικές) και μια ενδιαφέρουσα εργασία στο μέλλον. Αυτό θα πρέπει να κάνουμε και ως χώρα. Να ενισχύσουμε την προσπάθεια για μεταρρυθμίσεις, να πούμε ναι στις αλλαγές σήμερα, που θα φέρουν περισσότερη ανάπτυξη για όλους αύριο.
Για να πετύχουμε απαιτείται να δώσουμε έμφαση στην καινοτομική επιχειρηματικότητα που θα παράγει προϊόντα και υπηρεσίες υψηλής προστιθέμενης αξίας. Θα πρέπει να προτάξουμε τις επενδύσεις στην παιδεία, την έρευνα και τεχνολογία, τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και τον υψηλού εισοδήματος τουρισμό, με στρατηγικό στόχο να γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί στο μέλλον. Ακόμα πιο σημαντικό είναι να παρέχουμε στους νέους μας την ευκαιρία να κάνουν πραγματικότητα τις ιδέες τους και να είναι σε θέση να ιδρύσουν εταιρείες που θα δραστηριοποιούνται επιτυχώς διεθνώς. Γιατί δύο σπουδαστές μπορούν να ιδρύσουν εταιρείες στις ΗΠΑ, σαν την Google, και να γίνουν δισεκατομμυριούχοι και δεν μπορούν να κάνουν το ίδιο στην Ελλάδα;
Απαιτείται να αποφασίσουμε ότι θέλουμε να επενδύσουμε τώρα για να βελτιώσουμε τη μελλοντική μας ανταγωνιστικότητα. Η κατανάλωση ικανοποιεί τις παρούσες ανάγκες, αλλά αγνοεί το μέλλον των παιδιών μας. Οι επενδύσεις για το μέλλον απαιτούν θυσίες στο παρόν, αλλά βελτιώνουν σημαντικά τις πιθανότητες των νέων γενεών για μια καλύτερη ζωή. Οι διαθέσιμοι πόροι ποτέ δεν είναι αρκετοί, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά ακόμα και στις πιο πλούσιες χώρες. Χρειάζεται λοιπόν ένας ορθολογικός τρόπος να αποφασίσουμε μεταξύ του τώρα και του μέλλοντος. Αν χάσουμε το στοίχημα της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας θα το «πληρώσουν» οι επόμενες γενιές.
Οπως σημειώνει και ο καθηγητής Porter: «η στρατηγική μας για την ανταγωνιστικότητα πρέπει να περιλαμβάνει ξεκάθαρες προτεραιότητες, βασισμένες στην ανάλυση των δυνατών και αδύνατων σημείων της οικονομίας μας. Θα πρέπει να έχει την ξεκάθαρη υποστήριξη της μεγάλης πλειοψηφίας της κοινωνίας και να εστιάζει στην ανταγωνιστική μας πραγματικότητα και όχι στην υπεράσπιση των παλαιών μας πολιτικών». Η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της Ελλάδας είναι υπόθεση όλων μας.
*Ομότιμος καθηγητής του INSEAD και Πρόεδρος της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων του Εθνικού Συμβουλίου Ανταγωνιστικότητας και Ανάπτυξης
**Μέλος της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων του Εθνικού Συμβουλίου Ανταγωνιστικότητας και Ανάπτυξης
Δεκεμβρίου 12, 2008
Ως πότε;
Αλήθεια εώς πότε θα ακούγεται πιο δυνατά η φωνή της μειοψηφίας;
Ως πότε θα "πουλάει" η αναφορά στα άκρα;
Αλήθεια ως πότε θα πρέπει να υπάρχουν καθοδηγητές και καθοδηγούμενοι;
Ως πότε οι τηλεοπτικές εκπομπές που προβάλλουν τις βιζιτούδες ως πρότυπα, θα έχουν και άποψη για τις κοινωνικές και πολιτικές "εξεγέρσεις";
Ως πότε η παρουσία κάμερας θα κρίνει τις εξελίξεις;
Ως πότε θα δεχόμαστε τα σχόλια του ξένου Τύπου ως δόγμα;
Ως πότε θα έχουν πρόσβαση στα μέσα μόνο όσοι υποστηρίζουν αυτό που θέλουν να ακούσουν τα μέσα;
Ως πότε θα είναι μόδα η αμφισβήτηση και όχι η θετική-δημιουργική συνεισφορά;
Ως πότε η καταστροφή θα θεωρείται αγώνας;
Ως πότε θα καταλύεται η Δημοκρατία στο όνομα της καταπίεσης;
Ως πότε θα υποτιμάμε τους εαυτούς μας;
Ως πότε θα προβάλλονται μόνο τα αρνητικά πρότυπα;
Ως πότε .....
Μόλις ξυπνήσουμε από τον εφιάλτη που ζούμε τις τελευταίες ημέρες, ο οποίος συντονίζεται και ενισχύεται από ανεύθυνους δημοσιολογούντες που προσβλέπουν σε προσωρινά και εφήμερα οφέλη (πολιτικά, συνδικαλιστικά....), ίσως μπορέσουμε να κάνουμε έναν απολογισμό. Αλήθεια το σύστημα ακόμη και αν δεν μας αρέσει, πώς αλλάζει πιο αποτελεσματικά; Από μέσα ή από έξω; Τί κάνουμε εμείς σε προσωπικό επίπεδο για να αλλάξουμε προς το καλύτερο την κατάσταση;
«Όλοι σκέφτονται να αλλάξουν τον κόσμο, αλλά κανείς δεν σκέφτεται να αλλάξει τον εαυτό του» Leo Tolstoy
Ως πότε θα "πουλάει" η αναφορά στα άκρα;
Αλήθεια ως πότε θα πρέπει να υπάρχουν καθοδηγητές και καθοδηγούμενοι;
Ως πότε οι τηλεοπτικές εκπομπές που προβάλλουν τις βιζιτούδες ως πρότυπα, θα έχουν και άποψη για τις κοινωνικές και πολιτικές "εξεγέρσεις";
Ως πότε η παρουσία κάμερας θα κρίνει τις εξελίξεις;
Ως πότε θα δεχόμαστε τα σχόλια του ξένου Τύπου ως δόγμα;
Ως πότε θα έχουν πρόσβαση στα μέσα μόνο όσοι υποστηρίζουν αυτό που θέλουν να ακούσουν τα μέσα;
Ως πότε θα είναι μόδα η αμφισβήτηση και όχι η θετική-δημιουργική συνεισφορά;
Ως πότε η καταστροφή θα θεωρείται αγώνας;
Ως πότε θα καταλύεται η Δημοκρατία στο όνομα της καταπίεσης;
Ως πότε θα υποτιμάμε τους εαυτούς μας;
Ως πότε θα προβάλλονται μόνο τα αρνητικά πρότυπα;
Ως πότε .....
Μόλις ξυπνήσουμε από τον εφιάλτη που ζούμε τις τελευταίες ημέρες, ο οποίος συντονίζεται και ενισχύεται από ανεύθυνους δημοσιολογούντες που προσβλέπουν σε προσωρινά και εφήμερα οφέλη (πολιτικά, συνδικαλιστικά....), ίσως μπορέσουμε να κάνουμε έναν απολογισμό. Αλήθεια το σύστημα ακόμη και αν δεν μας αρέσει, πώς αλλάζει πιο αποτελεσματικά; Από μέσα ή από έξω; Τί κάνουμε εμείς σε προσωπικό επίπεδο για να αλλάξουμε προς το καλύτερο την κατάσταση;
«Όλοι σκέφτονται να αλλάξουν τον κόσμο, αλλά κανείς δεν σκέφτεται να αλλάξει τον εαυτό του» Leo Tolstoy
Δεκεμβρίου 07, 2008
Θλιβερά γεγονότα
Θλιβερά γεγονότα, απότοκα θλιβερών συνηθειών του παρελθόντος......
Δεν μας αξίζουν.
Δεν μας αντιπροσωπεύουν.
Δεν μας αξίζουν.
Δεν μας αντιπροσωπεύουν.
Ανακαλύφθηκε ο Παρθενώνας της Μακεδονίας
Ανακαλύφθηκε ο Παρθενώνας της Μακεδονίας
Θεσσαλονίκη- Ένα διώροφο και σε μέγεθος μεγαλύτερο από τη σημερινή Βουλή των Ελλήνων ανάκτορο, ο αρχιτέκτονάς του, η έννοια της Ενωμένης Ευρώπης και ο συνδετικός κρίκος τους: ο βασιλιάς Φίλιππος Β Δ . Την αναπαράσταση του ανακτόρου του Φιλίππου Β Δ στις Αιγές, βασισμένη για πρώτη φορά σε ανασκαφικά στοιχεία και νέες μετρήσεις, παρουσίασε η αρχαιολόγος δρ Αγγελική Κοτταρίδη σε επιστημονική ανακοίνωση η οποία έγινε στο Εθνικό Ιδρυμα Ερευνών για την επέτειο του εορτασμού των 50 χρόνων από την ίδρυσή του.
Με μήκος πρόσοψης 78 μ. και ύψος 13,60 μ., με εντυπωσιακό σε μέγεθος και σχεδίαση πρόπυλο στο κέντρο και στοές με κίονες εκατέρωθενγια τη μία εκ των οποίων υπάρχουν ενδείξεις ότι λειτουργούσε ως πινακοθήκη -, αυτό το κτίριο, συνολικής έκτασης 12 στρεμμάτων, φαίνεται ότι ήταν πραγματικά το μεγαλοπρεπέστερο της εποχής του. Οπως ανέφερε μάλιστα η κυρία Κοτταρίδη, η οποία υπηρετεί στην ΙΖ Δ Εφορεία Αρχαιοτήτων και εργάζεται στις Αιγές, τα νέα ανασκαφικά δεδομένα χρονολογούν ασφαλώς το ανάκτορο στα χρόνια του Φιλίππου Β Δ (350- 340 π.Χ.).
«Παρθενώνα της Μακεδονίας» και «το δεύτερο σημαντικό έργο της αρχαίας Ελλάδας» χαρακτήρισε η ίδια το ανάκτορο, το οποίο στην πραγματικότητα ήταν όσο τρεις Παρθενώνες. Για την ανέγερσή του απαιτήθηκαν περί τα 10 ή 12 χρόνια, ενώ ήταν ενταγμένο στο ευρύ οικοδομικό πρόγραμμα του Φιλίππου Β Δ το οποίο περιλάμβανε και το θέατρο των Αιγών. Μεγάλος αριθμός διασωθέντων αρχιτεκτονικών μελών και η χρήση των νέων τεχνολογιών επέτρεψαν την αναπαράσταση του ανακτόρου, με το οποίο, όπως φαίνεται, εισήχθηκαν πολλές καινοτομίες. Χτισμένο από πωρόλιθο ως το ύψος του 1,60 μ. και το υπόλοιπο από πλίνθους, ήταν «ντυμένο» με κονίαμα εξαιρετικής ποιότητας από μείγμα θηραϊκής γης (η οποία χρησιμοποιείται εκεί για πρώτη φορά), ασβέστη και χαλίκι σε ιδανικές αναλογίες ώστε ακόμη και σήμερα να διατηρείται σε άριστη κατάσταση. Οι όψεις του μάλιστα πρέπει να έλαμπαν εξαιτίας αυτού ακριβώς του κονιάματος.
Η αναπαράσταση είναι κατά προσέγγιση και όχι υποθετική, διαβεβαίωσε η αρχαιολόγος. Συγκεκριμένα: στην πρόσοψη του κτιρίου, το οποίο ήταν στραμμένο στα ανατολικά όπως οι ναοί, υπήρχαν δύο στοές με δέκα δωρικούς κίονες η καθεμία, επάνω από τους οποίους υπήρχε το επιστήλιο με τη ζωφόρο και το γείσο τους, το οποίο χρησίμευε ως στυλοβάτης της ιωνικής στοάς του δεύτερου ορόφου. «Υπήρχε δηλαδή διώροφη στοά 200 χρόνια πριν από τη στοά του Αττάλου», όπως τόνισε η αρχαιολόγος. Το πρόπυλο-είσοδος του ανακτόρου είχε έξι ιωνικούς αμφιπεσσοκίονες ανά δύο σε τρεις σειρές. Ολα τα δάπεδα των δωματίων ήταν ψηφιδωτά, μερικά από τα οποία με παραστάσεις, μερικά βοτσαλωτά και άλλα με κομμάτια μαρμάρου σε χρωματιστό κονίαμα.
Στο κέντρο του κτιρίου εξάλλου βρισκόταν μια τεράστια περίστυλη αυλή δύο στρεμμάτων με 60 ιωνικούς κίονες. Περί τα 13.000 κυβικά μέτρα επεξεργασμένου πωρόλιθου υπολογίζεται ότι χρησιμοποιήθηκαν για την ανέγερση του ανακτόρου. Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσίασε εξάλλου η κυρία Κοτταρίδη, η χρονολόγηση του ανακτόρου προήλθε από τα ανασκαφικά ευρήματα (κεραμική: λήκυθος, σκύφος, τμήμα κρατήρα) που εντοπίστηκαν μέσα στο αρχαίο σκάμμα της θεμελίωσης. Πέρα από όλα αυτά όμως το σημαντικό είναι ότι υπάρχει σήμερα ικανός αριθμός αρχιτεκτονικών μελών ώστε να είναι δυνατή μια αναστήλωση η οποία θα αναδείξει τη μεγαλοπρέπειά του.
Θεσσαλονίκη- Ένα διώροφο και σε μέγεθος μεγαλύτερο από τη σημερινή Βουλή των Ελλήνων ανάκτορο, ο αρχιτέκτονάς του, η έννοια της Ενωμένης Ευρώπης και ο συνδετικός κρίκος τους: ο βασιλιάς Φίλιππος Β Δ . Την αναπαράσταση του ανακτόρου του Φιλίππου Β Δ στις Αιγές, βασισμένη για πρώτη φορά σε ανασκαφικά στοιχεία και νέες μετρήσεις, παρουσίασε η αρχαιολόγος δρ Αγγελική Κοτταρίδη σε επιστημονική ανακοίνωση η οποία έγινε στο Εθνικό Ιδρυμα Ερευνών για την επέτειο του εορτασμού των 50 χρόνων από την ίδρυσή του.
Με μήκος πρόσοψης 78 μ. και ύψος 13,60 μ., με εντυπωσιακό σε μέγεθος και σχεδίαση πρόπυλο στο κέντρο και στοές με κίονες εκατέρωθενγια τη μία εκ των οποίων υπάρχουν ενδείξεις ότι λειτουργούσε ως πινακοθήκη -, αυτό το κτίριο, συνολικής έκτασης 12 στρεμμάτων, φαίνεται ότι ήταν πραγματικά το μεγαλοπρεπέστερο της εποχής του. Οπως ανέφερε μάλιστα η κυρία Κοτταρίδη, η οποία υπηρετεί στην ΙΖ Δ Εφορεία Αρχαιοτήτων και εργάζεται στις Αιγές, τα νέα ανασκαφικά δεδομένα χρονολογούν ασφαλώς το ανάκτορο στα χρόνια του Φιλίππου Β Δ (350- 340 π.Χ.).
«Παρθενώνα της Μακεδονίας» και «το δεύτερο σημαντικό έργο της αρχαίας Ελλάδας» χαρακτήρισε η ίδια το ανάκτορο, το οποίο στην πραγματικότητα ήταν όσο τρεις Παρθενώνες. Για την ανέγερσή του απαιτήθηκαν περί τα 10 ή 12 χρόνια, ενώ ήταν ενταγμένο στο ευρύ οικοδομικό πρόγραμμα του Φιλίππου Β Δ το οποίο περιλάμβανε και το θέατρο των Αιγών. Μεγάλος αριθμός διασωθέντων αρχιτεκτονικών μελών και η χρήση των νέων τεχνολογιών επέτρεψαν την αναπαράσταση του ανακτόρου, με το οποίο, όπως φαίνεται, εισήχθηκαν πολλές καινοτομίες. Χτισμένο από πωρόλιθο ως το ύψος του 1,60 μ. και το υπόλοιπο από πλίνθους, ήταν «ντυμένο» με κονίαμα εξαιρετικής ποιότητας από μείγμα θηραϊκής γης (η οποία χρησιμοποιείται εκεί για πρώτη φορά), ασβέστη και χαλίκι σε ιδανικές αναλογίες ώστε ακόμη και σήμερα να διατηρείται σε άριστη κατάσταση. Οι όψεις του μάλιστα πρέπει να έλαμπαν εξαιτίας αυτού ακριβώς του κονιάματος.
Η αναπαράσταση είναι κατά προσέγγιση και όχι υποθετική, διαβεβαίωσε η αρχαιολόγος. Συγκεκριμένα: στην πρόσοψη του κτιρίου, το οποίο ήταν στραμμένο στα ανατολικά όπως οι ναοί, υπήρχαν δύο στοές με δέκα δωρικούς κίονες η καθεμία, επάνω από τους οποίους υπήρχε το επιστήλιο με τη ζωφόρο και το γείσο τους, το οποίο χρησίμευε ως στυλοβάτης της ιωνικής στοάς του δεύτερου ορόφου. «Υπήρχε δηλαδή διώροφη στοά 200 χρόνια πριν από τη στοά του Αττάλου», όπως τόνισε η αρχαιολόγος. Το πρόπυλο-είσοδος του ανακτόρου είχε έξι ιωνικούς αμφιπεσσοκίονες ανά δύο σε τρεις σειρές. Ολα τα δάπεδα των δωματίων ήταν ψηφιδωτά, μερικά από τα οποία με παραστάσεις, μερικά βοτσαλωτά και άλλα με κομμάτια μαρμάρου σε χρωματιστό κονίαμα.
Στο κέντρο του κτιρίου εξάλλου βρισκόταν μια τεράστια περίστυλη αυλή δύο στρεμμάτων με 60 ιωνικούς κίονες. Περί τα 13.000 κυβικά μέτρα επεξεργασμένου πωρόλιθου υπολογίζεται ότι χρησιμοποιήθηκαν για την ανέγερση του ανακτόρου. Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσίασε εξάλλου η κυρία Κοτταρίδη, η χρονολόγηση του ανακτόρου προήλθε από τα ανασκαφικά ευρήματα (κεραμική: λήκυθος, σκύφος, τμήμα κρατήρα) που εντοπίστηκαν μέσα στο αρχαίο σκάμμα της θεμελίωσης. Πέρα από όλα αυτά όμως το σημαντικό είναι ότι υπάρχει σήμερα ικανός αριθμός αρχιτεκτονικών μελών ώστε να είναι δυνατή μια αναστήλωση η οποία θα αναδείξει τη μεγαλοπρέπειά του.
Νοεμβρίου 28, 2008
Νέα Διακυβέρνηση Β'
Στα εσωτερικά, πιστεύω ότι φτάνουμε στο τέλος της α' περιόδου της νέας διακυβέρνησης. Όχι δεν βλέπω ανατροπή της.
Αντιθέτως βλέπω την προετοιμασία για τη β' περίοδο, η οποία θα έχει τελείως διαφορετικά χαρακτηριστικά.
Κάποιοι κάνουν ακόμη λόγο για παρενθέσεις. Δεν το βλέπω πιθανό.
Αντιθέτως βλέπω την προετοιμασία για τη β' περίοδο, η οποία θα έχει τελείως διαφορετικά χαρακτηριστικά.
Κάποιοι κάνουν ακόμη λόγο για παρενθέσεις. Δεν το βλέπω πιθανό.
Τραγωδία στην Ινδία
Έχω την αίσθηση ότι δυστυχώς θα περάσουμε μία περίοδο έντονης τρομοκρατικής δραστηριότητας. Πολλοί θίγονται από τη μετριοπαθή στάση του εκλεγμένου Προέδρου των ΗΠΑ και την ήπια αντιμετώπισή του στα σχετικά θέματα. Ο φόβος και η τρομοκρατία είναι ένα παιχνίδι με πολλά κέρδη για πολλούς. Έτσι θα προσπαθήσουν να το συντηρήσουν όσο μπορούν, και ίσως να μεταστρέψουν τη γνώμη και όσων αντιμετώπιζουν πιο ήπια τις όποιε διαφορές.
Νοεμβρίου 10, 2008
Διαχείριση απορριμμάτων: Είναι ζήτημα διαθέσιμων πόρων;
*Δημοσιεύθηκε στην ελληνική έκδοση του Economist που κυκλοφόρησε μαζί με την εφημερίδα "Η Καθημερινή" στις 30 Οκτωβρίου 2008
Σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ο ρυθμός παραγωγής απορριμμάτων στην Ευρώπη είναι ευθέως ανάλογος του ρυθμού ανάπτυξης της ευρωπαϊκής οικονομίας. Υπολογίζεται ότι μόνο στις χώρες μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης παράγονται ετησίως 1,3 δισεκατομμύρια τόνοι αποβλήτων, εκ των οποίων τα 40 εκατομμύρια είναι επικίνδυνα. Σε αυτά δεν υπολογίζονται οι περίπου 700 εκατομμύρια τόνοι γεωργικών αποβλήτων. Αυτό σημαίνει ότι ο καθένας από εμάς παράγει κατά μέσο όρο ετησίως 3,5 τόνους στερεά απόβλητα. Αν δεν αλλάξουμε συνήθειες, ο αριθμός αυτός πρόκειται να αυξηθεί στο μέλλον. Ο Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) εκτιμά ότι η Ε.Ε. θα παράγει το 2020 45% περισσότερα απόβλητα από αυτά που παρήγαγε το 1995.
Όπως γίνεται κατανοητό, με δεδομένους τους χωρικούς περιορισμούς που ήδη υπάρχουν στην Ευρώπη και την συνεχή επέκταση του αστικού ιστού, οι διαθέσιμοι χώροι για αποθήκευση των απορριμμάτων συνεχώς μειώνονται και πολύ γρήγορα θα φτάσουμε σε οριακό σημείο αν δεν δράσουμε δυναμικά.
Προς αυτή την κατεύθυνση η Ευρωπαϊκή Ένωση εφαρμόζει συγκεκριμένα μέτρα με σκοπό τη μείωση και την ορθή διαχείριση των αποβλήτων. Βασικός στόχος των πολιτικών της είναι η αποσύνδεση της παραγωγής αποβλήτων από την οικονομική δραστηριότητα, έτσι ώστε η ανάπτυξη της ΕΕ να μην οδηγεί αναγκαστικά σε όλο και μεγαλύτερη παραγωγή απορριμμάτων.
Το πλαίσιο της πολιτικής της ΕΕ σε αυτό τον τομέα περιγράφεται από τρεις βασικές αρχές:
1. Περιορισμός του όγκου των αποβλήτων: Δράσεις για τον περιορισμό των παραγόμενων αποβλήτων και τη μείωση της επικινδυνότητάς τους. Η μείωση των παραγόμενων αποβλήτων συνδέεται στενά με τις μεθόδους παραγωγής των προϊόντων, με τα υλικά που χρησιμοποιούνται για τη συσκευασία και τη μεταφορά τους στους χώρους κατανάλωσης.
2. Ανακύκλωση και επαναχρησιμοποίηση: Η επαναχρησιμοποίηση και η ανακύκλωσή των απορριμμάτων που δεν μπορούν να περιορισθούν θα πρέπει να είναι ο επόμενος στόχος. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει καθορίσει συγκεκριμένα «ρεύματα αποβλήτων» με στόχο να μειωθεί η γενική περιβαλλοντική επίδρασή τους. Αυτά περιλαμβάνουν τα απόβλητα συσκευασίας, τα οχήματα, τις μπαταρίες, τα ηλεκτρικά και ηλεκτρονικά απόβλητα.
3. Βελτίωση της τελικής διάθεσης των αποβλήτων και έλεγχος: Όσα από τα απόβλητα δεν μπορούν να ανακυκλωθούν, θα πρέπει να αποτεφρώνονται ακίνδυνα και τα υπόλοιπα να θάβονται. Και οι δύο αυτές μέθοδοι χρειάζεται να εφαρμόζονται με τρόπο που να διαφυλάσσουν την προστασία του περιβάλλοντος.
Για την εφαρμογή των ευρωπαϊκών περιβαλλοντικών πολιτικών, και κατ’ επέκταση και των πολιτικών διαχείρισης των αποβλήτων, διατίθενται εργαλεία χρηματοδότησης σε περιφερειακό, εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο. Στη χώρα μας ανάλογες πρωτοβουλίες χρηματοδοτούνται από το Εθνικό Στρατηγικό Πλαίσιο Αναφοράς (ΕΣΠΑ) για την Περίοδο 2007-2013 μέσα από τα 5 Περιφερειακά Επιχειρησιακά Προγράμματα και το Τομεακό Επιχειρησιακό Πρόγραμμα του ΥΠΕΧΩΔΕ «Περιβάλλον - Αειφόρος Ανάπτυξη» συνολικού προϋπολογισμού 2,77 δισ. €.
Σε ευρωπαϊκό επίπεδο υπάρχουν δύο χρηματοδοτικά εργαλεία με διαφορετικές προτεραιότητες το καθένα, που στοχεύουν στην προώθηση της περιβαλλοντικής πολιτικής της ΕΕ.
Το Πρόγραμμα LIFE+ με προϋπολογισμό €2,143 δισεκατομμύρια για την περίοδο 2007-2013. Το συγκεκριμένο Πρόγραμμα αποτελείται από τρία υποπρογράμματα:
• LIFE+ Φύση & Βιοποικιλότητα
• LIFE+ Περιβαλλοντική πολιτική & Διακυβέρνηση
• LIFE+ Πληροφορία & Επικοινωνία.
Το 78% του Προγράμματος κατευθύνεται σε επιχορηγήσεις εκ των οποίων τουλάχιστον το 50% προορίζεται για το υποπρόγραμμα Φύση και βιοποικιλότητα.
Επίσης, το Πρόγραμμα eco-innovation σκοπεύει στο να φέρει πιο κοντά την ερευνητική δραστηριότητα με την αγορά, όσον αφορά τα φιλικά προς το περιβάλλον προϊόντα, τις τεχνολογίες, τις υπηρεσίες, τις διαδικασίες και τις διοικητικές μεθόδους. Υλοποιείται στο πλαίσιο του Προγράμματος Ανταγωνιστικότητας και Καινοτομίας (CIP) και βοηθά στο να υπερνικηθούν εκείνα τα κρίσιμα εμπόδια που παρακωλύουν την εμπορική επιτυχία των περιβαλλοντικά καινοτόμων προϊόντων.
Όπως φαίνεται αυτό που λείπει τόσο σε εθνικό όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο δεν είναι οι πόροι. Κάθε άλλο μάλιστα. Στη χώρα μας δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που έχουν κινδυνεύσει να χαθούν πόροι που προορίζονται για την εφαρμογή και αξιοποίηση των μεθόδων διαχείρισης στερεών και άλλων αποβλήτων. Για το σκοπό αυτό γίνονται συχνά εντατικές και αγωνιώδεις προσπάθειες για την παράταση των προθεσμιών υλοποίησης των εγκεκριμένων δράσεων, έργων και προγραμμάτων. Συνεπώς, αυτό που απαιτείται είναι η αλλαγή της νοοτροπίας και του τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τα απορρίμματα σε ατομικό και τοπικό επίπεδο. Θα πρέπει να κατανοήσουμε όλοι ότι τα απορρίμματα δεν είναι κάτι άχρηστο, το οποίο θα πρέπει να το αποβάλλουμε όπως-όπως από δίπλα μας. Είναι εν δυνάμει πόροι, οι οποίοι μπορούν να μας αποφέρουν ακόμη και κέρδος. Μπορούν να επαναχρησιμοποιηθούν για την κατασκευή νέων προϊόντων ή μπορούν μέσω της καύσης ή της βιοδιάσπασής τους να παράξουν ενέργεια.
Αλλάζουμε λοιπόν τον τρόπο που σκεφτόμαστε σχετικά με τα απορρίμματα και εφαρμόζουμε την αρχή των τεσσάρων R' s: Reduce (μειώνουμε), Reuse (επαναχρησιμοποιούμε), Recycle (ανακυκλώνουμε) και Recover (ανακτούμε). Οι οικονομικοί πόροι είναι διαθέσιμοι, οι πνευματικοί;
Σημείωση: Το παρόν άρθρο περιέχει πληροφορίες και στοιχεία από την ιστοσελίδα της Γενικής Διεύθυνσης Περιβάλλοντος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής
Οκτωβρίου 17, 2008
Σύγχρονη Δημόσια Διοίκηση: Οι νέες απαιτήσεις και ο καταλύτης για το βέλτιστο αποτέλεσμα
Από το το τρέχον τεύχος του περιοδικού Φιλελεύθερη Έμφαση (τ. 36 Ιούλιος - Αύγουστος - Σεπτέμβριος 2008), το οποίο περιλαμβάνει ειδικό αφιέρωμα με θέμα: "Αποδοτικότητα στη δημόσια διοίκηση".
Έχει ειπωθεί ότι: «χρειάζονται μόνον 20 χρόνια για έναν ριζοσπάστη να καταλήξει συντηρητικός, αν δεν αλλάξει ούτε μία ιδέα». Στην εποχή της διεθνοποίησης των οικονομιών, στην εποχή των ραγδαίων ποσοτικών και ποιοτικών αλλαγών και των έντονων τεχνολογικών εξελίξεων, όποιος δεν αλλάζει, μένει στάσιμος Όποιος δεν ακολουθεί τις εξελίξεις, υποχωρεί. Και μάλλον τα 20 χρόνια που αναφέρθηκαν παραπάνω να είναι πάρα πολλά.
Σε αυτό το συνεχώς μεταβαλλόμενο οικονομικό περιβάλλον, η Δημόσια Διοίκηση οφείλει και αυτή να παρακολουθεί τα νέα δεδομένα, να είναι ευέλικτη και προσαρμοστική στις αλλαγές και στις απαιτήσεις της κοινωνίας. Οφείλει να απαντά στις ανάγκες των πολιτών και να ανταποκρίνεται στις προσδοκίες τους.
Για να το πετύχει αυτό χρειάζεται να επανακαθορίσει το ρόλο της και το είδος των υπηρεσιών που προσφέρει στους πολίτες και το κοινωνικό σύνολο. Χρειάζεται να εκσυγχρονισθεί ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί, αλλά και να επαναπροσδιορισθούν οι τομείς της οικονομικής και κοινωνικής δραστηριότητας στους οποίους εμπλέκεται.
Ωστόσο, ό,τι και αν συνεχίσει να κάνει ή ό,τι νέο και αν προστεθεί στις αρμοδιότητές της, η Δημόσια Διοίκηση οφείλει:
- να είναι αποτελεσματική (και με οικονομικούς όρους),
- να είναι ευέλικτη στη δομή και τη λειτουργία της, ώστε να προσαρμόζεται γρήγορα στις αλλαγές,
- να λειτουργεί με ταχύτητα, σεβασμό και διαφάνεια, προς όφελος του πολίτη-πελάτη,
- να εμπνέει εμπιστοσύνη.
Σημειώνεται ότι σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα, τα στοιχεία της καλής διακυβέρνησης συνοψίζονται στα εξής τέσσερα:
1. Αποτελεσματική διαχείριση του οικονομικού και ανθρώπινου δυναμικού.
2. Αυξημένη υπευθυνότητα στις δημόσιες υπηρεσίες, συμπεριλαμβανομένης της αποτελεσματικής λογιστικής, του ελέγχου και της διοικητικής αποκέντρωσης, ώστε να καθίστανται οι δημόσιοι ανώτεροι υπάλληλοι περισσότερο υπεύθυνοι για τις ενέργειές τους.
3. Συγκεκριμένο νομικό πλαίσιο, ώστε οι όροι και οι κανόνες να είναι γνωστοί εκ των προτέρων σε όλους.
4. Πληροφόρηση και διαφάνεια, προκειμένου να ενισχυθεί ο πολιτικός έλεγχος, να προωθηθεί η δημόσια συζήτηση και να μειωθεί ο κίνδυνος της δωροδοκίας.
Για να τα πετύχει όλα αυτά, απαιτείται να αλλάξουν νοοτροπίες και συνήθειες πολλών ετών. Χρειάζεται η Δημόσια Διοίκηση να χρησιμοποιήσει νέες μεθόδους και νέα εργαλεία διαχείρισης και προσέγγισης των αναγκών των πολιτών. Θα πρέπει να απαντά άμεσα, αποτελεσματικά και με διαφάνεια στις απαιτήσεις των πολιτών και της Κυβέρνησης. Θα πρέπει να υιοθετήσει μεθόδους μέτρησης του κόστους και του οφέλους κάθε ενέργειάς της.
Σύμφωνα με άρθρο του McKinsey Quarterly οι Κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο επιδιώκουν να προσφέρουν στους πολίτες τους, μεταξύ άλλων, την καλύτερη δυνατή εκπαίδευση, την καλύτερη δυνατή υγειονομική περίθαλψη και τις καλύτερες υπηρεσίες μεταφορών. Γνωρίζουν επίσης καλά ότι το εκλογικό σώμα αναμένει να δει αλλαγές προς το καλύτερο και μάλιστα γρήγορα. Ωστόσο τα κεφάλαια που απαιτούνται για να ικανοποιήσουν αυτές τις προσδοκίες είναι τεράστια. Συνεπώς, η ανάγκη για βελτίωση της σχέσης κόστους-οφέλους όσον αφορά τις δαπάνες της Κυβέρνησης είναι επιτακτική και απαραίτητη.
Ελληνική πραγματικότητα
Στην Ελλάδα, η ανάγκη για αλλαγές στη Δημόσια Διοίκηση είναι κρίσιμη και αποτελεί το ζητούμενο για τη μεγάλη πλειοψηφία των ελλήνων πολιτών. Σύμφωνα και με το κείμενο του Επιχειρησιακού Προγράμματος «Πολιτεία»: «Η ελληνική Δημόσια Διοίκηση, στις αρχές του εικοστού πρώτου αιώνα, συνεχίζει να χαρακτηρίζεται από τις ευρύτερα γνωστές παθολογίες: την απουσία στρατηγικής δράσης, την αναξιοκρατία, τη σπάταλη διαχείριση των ανεπαρκών δημόσιων πόρων, τη διαφθορά και τη δομική αδράνεια, το νομικισμό, τη διοικητική ισοπέδωση, την ατροφία του πειθαρχικού δικαίου, την εκδήλωση ήσσονος προσπάθειας συμπεριφορών, τις οργανωτικές επικαλύψεις, την απουσία ορθολογικής σχεδίασης θέσεων εργασίας. Πρακτική συνέπεια της πραγματικότητας αυτής είναι το κόστος των παραγομένων αποτελεσμάτων των δημοσίων υπηρεσιών να υπολείπονται του οφέλους».
Επίσης, το Πρόγραμμα «Πολιτεία» αναφέρει ότι: «Η ελλιπής κωδικοποίηση της ισχύουσας νομοθεσίας αποτελεί τροχοπέδη στις όποιες προσπάθειες βελτίωσης της αποδοτικότητας και αποτελεσματικότητας της Δημόσιας Διοίκησης, καθώς απαιτείται σημαντική προσπάθεια αφενός για την καταγραφή της και αφετέρου για την εκτίμηση των πιθανών επιπτώσεων από τη μεταβολή ή κατάργηση μέρους της. Το γεγονός αυτό δυσχεραίνει την εφαρμογή ριζικών μεταβολών και την εισαγωγή καινοτομιών στον τρόπο λειτουργίας της δημόσιας διοίκησης στο σύνολό της».
Συνεπώς, είναι ιδιαίτερα ικανοποιητικό το γεγονός ότι στο πλαίσιο του Εθνικού Στρατηγικού Πλαισίου Αναφοράς (ΕΣΠΑ) για την Περίοδο 2007-2013 έχει σχεδιασθεί και εγκριθεί, για πρώτη φορά στην ιστορία των Κοινοτικών Πλαισίων Στήριξης, ειδικό Επιχειρησιακό πρόγραμμα για τη Διοικητική Μεταρρύθμιση.
Οι όποιες αλλαγές και εναλλακτικές λύσεις στη δομή και τη λειτουργία της δημόσιας διοίκησης θα πρέπει να περιλαμβάνουν τη βελτίωση των διαδικασιών λήψης αποφάσεων, τη μέτρηση της απόδοσης, την αυξημένη υπευθυνότητα, τον αυστηρό έλεγχο, τον προγραμματισμό, και τη βέλτιστη διαχείριση των πόρων.
Κεντρικός στόχος θα πρέπει να είναι η μείωση του κόστους της λειτουργίας και η βελτίωση της ποιότητας των δημόσιων υπηρεσιών για τον πολίτη.
Το μεγάλο μέγεθος του δημόσιου τομέα (στις χώρες του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης-ΟΟΣΑ αντιπροσωπεύει μεταξύ του 36 και 57% του ΑΕΠ, σύμφωνα με στοιχεία του 2004) καταδεικνύει τη σημασία και τον ισχυρό αντίκτυπο που θα έχουν οι όποιες αλλαγές στην ποιότητα ζωής των πολιτών και στην ανταγωνιστικότητα της οικονομίας.
Βασικές παγκόσμιες προκλήσεις και παράγοντες-κλειδιά για την αντιμετώπισή τους
Σύμφωνα πάλι με τον ΟΟΣΑ, οι κυβερνήσεις βρίσκονται σήμερα αντιμέτωπες με τρεις βασικές προκλήσεις: 1ον: Την ανάγκη για παροχή εκτεταμένων και ποιοτικών υπηρεσιών, με αποτελεσματική χρήση των διαθέσιμων πόρων. 2ον: Τη δημιουργία μιας Δημόσιας Διοίκησης με πελατοκεντρική νοοτροπία, η οποία απαντά υπεύθυνα και αποτελεσματικά στις απαιτήσεις των πολιτών. 3ον: Την ανταπόκρισή των Κυβερνήσεων στην απαίτηση των πολιτών για μεγαλύτερη συμμετοχή στη λήψη των αποφάσεων.
Ως βασικός παράγοντας «ζήτησης» αυτών των αλλαγών και των προσαρμογών, πέρα από το σύνολο των πολιτών κατά τη διάρκεια των εκλογικών αναμετρήσεων, κρίνεται και η κοινωνία των πολιτών. Η κοινωνία των πολιτών, η οποία απαιτεί συνεχώς αναβαθμισμένες ευκαιρίες όχι μόνο για μεγαλύτερη αντιπροσώπευση στη λήψη αποφάσεων, αλλά και περισσότερη και ενεργή συμμετοχή και δέσμευση στις δημόσιες υποθέσεις, με τη χρήση καινοτόμων θεσμικών μηχανισμών, όπως η δημόσια διαβούλευση και το impact assessment.
Ένας δεύτερος κρίσιμος παράγοντας είναι η καινοτομία. Η έννοια της καινοτομίας και της διάχυσής της στο Δημόσιο Τομέα είναι ιδιαίτερα σημαντική στην κατεύθυνση του επαναπροσδιορισμού ή της επανίδρυσης του Κράτους και του ρόλου του.
Μια καινοτομία μπορεί να περιλαμβάνει την ενσωμάτωση νέων στοιχείων, ή τον καινοτόμο συνδυασμό υπαρχόντων στοιχείων. Αναφέρεται σε νέα προϊόντα, νέες πολιτικές και προγράμματα, σε νέες προσεγγίσεις, και σε νέες διαδικασίες.
Κατά συνέπεια, η καινοτομία στη Δημόσια Διοίκηση είναι μια αποτελεσματική και δημιουργική απάντηση στα νέα προβλήματα ή μια νέα απάντηση στα παλαιά προβλήματα. Η καινοτομία στη Δημόσια Διοίκηση συμβάλλει στην ανοιχτή διακυβέρνηση και μπορεί να προωθηθεί σημαντικά μέσω της εκπαίδευσης όσων στελεχώνουν την κρατική μηχανή.
Μέσω της καινοτομίας μπορεί η δημόσια διοίκηση να αναζωογονηθεί ουσιαστικά. Να γίνει περισσότερο δυναμική, αποδοτική, υπεύθυνη. Για να συμβεί αυτό απαιτούνται καινοτομίες στην οργανωτική δομή της, στον τρόπο που κινητοποιεί και χρησιμοποιεί τους ανθρώπινους, υλικούς, τεχνολογικούς και οικονομικούς πόρους για την παροχή υπηρεσιών στους πολίτες.
Η εισαγωγή καινοτομιών στη διακυβέρνηση μπορεί να δημιουργήσει αυξημένη πριστιθέμενη αξία στο παραγόμενο έργο. Μπορεί επίσης να βελτιώσει την εικόνα των υπηρεσιών του δημόσιου τομέα και να δημιουργήσει ένα θετικό περιβάλλον εργασίας στο δημόσιο τομέα και μία νοοτροπία συνεχούς βελτίωσης. Επίσης, είναι σημαντικό να τονιστεί ότι μία μικρή καινοτομία στον τρόπο λειτουργίας της δημοσίας διοίκησης μπορεί να αποφέρει σημαντικό όφελος για τους πολίτες και την κοινωνία. Για το λόγο αυτό κρίνεται απαραίτητη η ιεράρχηση των αλλαγών και των καινοτομιών με βάση κριτήρια, όπως:
- το κόστος εισαγωγής τους,
- το όφελος από την εισαγωγή τους για τους πολίτες,
- τον απαιτούμενο χρόνο για την υιοθέτησή τους,
- τις παράπλευρες συνέπειες που έχει σε άλλες λειτουργίες του δημόσιου τομέα.
Τέσσερις μικρές αλλαγές με άμεσο αντίκτυπο
Θα προσπαθήσουμε να καταλήξουμε σε συγκεκριμένους και ολιγάριθμους στόχους που η εφαρμογή τους θα μπορούσε να έχει άμεσα αποτελέσματα. Προτείνουμε, λοιπόν, τέσσερις προτεραιότητες για την αναμόρφωση του Δημόσιου Τομέα, χωρισμένες σε δύο επίπεδα:
Σε θεσμικό επίπεδο:
Η περαιτέρω εφαρμογή της Κανονιστικής Μεταρρύθμισης (Better Regulation-Impact Assessment), με στόχο την ενίσχυση της διαβούλευσης-διαφάνειας και τον υπολογισμό του κόστους και του οφέλους κάθε νομοθετικής πρωτοβουλίας.
Η επέκταση της χρήσης των Συμπράξεων Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ), ως μέσο ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας λειτουργίας της δημόσιας διοίκησης.
Σε καθημερινό-πρακτικό επίπεδο:
Η εφαρμογή σύγχρονων μεθόδων διοίκησης και διαχείρισης (π.χ. Balanced Scorecard) και
η επέκταση της χρήσης των Τεχνολογιών Πληροφορικής και Επικοινωνιών στο εσωτερικό (εκσυγχρονισμός των πληροφοριακών συστημάτων, μηχανοργάνωση) και στο εξωτερικό (e-government) περιβάλλον της Δημόσιας Διοίκησης.
Ιδιαίτερα η εκτεταμένη χρήση του e-government αποτελεί τον καταλύτη των αλλαγών (βελτίωση αποτελεσματικότητας και καλύτερη εξυπηρέτηση των πολιτών-πελατών) και βασικό εργαλείο για την ενίσχυση της διαφάνειας. Η μείωση του αριθμού των σημείων επαφής των πολιτών με τη Δημόσια Διοίκηση αποδεδειγμένα οδηγεί σε περιορισμό των «συναλλαγών» και της διαφθοράς.
Διαφάνεια και αποτελεσματικότητα πρέπει να προχωρούν μαζί, έτσι επιτυγχάνεται και η βέλτιστη λειτουργία της Δημόσιας Διοίκησης.
Η κρισιμότητα του ανθρώπινου δυναμικού…
Ωστόσο, για να πετύχουν οι παραπάνω παρεμβάσεις απαιτείται να αλλάξουν νοοτροπίες και συνήθειες πολλών ετών. Σύμφωνα με άρθρο που δημοσιεύθηκε στο Harvard Business Review: για να αλλάξει ένας οργανισμός, θα πρέπει να αλλάξουν τα κίνητρά του, ο έλεγχός του, η ισχύς του και η κουλτούρα του.
Και αυτό δεν μπορεί να γίνει με διαταγές ή νομοθετήματα μόνο. Χρειάζονται και αυτά για να καθορίσουν το πλαίσιο, ωστόσο χρειάζονται και άλλου είδους κίνητρα. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι αυτό που ονομάζουμε Δημόσια Διοίκηση δεν είναι μία αφηρημένη έννοια, αλλά απαρτίζεται από ανθρώπους. Στελέχη κατώτερα, μεσαία και ανώτερα.
Συνεπώς, ο όποιος εκσυγχρονισμός της δημόσιας διοίκησης θα κριθεί και από την κινητοποίηση των δημοσίων υπαλλήλων. Θα πρέπει τα στελέχη της Δημόσιας Διοίκησης να γίνουν μέρος-φορείς της αλλαγής. Να πιστέψουν σε αυτή και να την υλοποιήσουν. Να ενστερνιστούν την αναγκαιότητα των αλλαγών και να τις κάνουν κτήμα τους.
Θα πρέπει να πεισθούν οι υπάλληλοι ότι οι αλλαγές είναι προς όφελός τους. Προς όφελος της εργασίας τους. Να πιστέψουν ότι θα έχουν καλύτερο περιβάλλον εργασίας, καλύτερη ποιότητα εργασίας, καλύτερη σχέση μεταξύ εργασίας και οικογενειακής ζωής. Επιπλέον, για να έχει αποτελέσματα η όποια αλλαγή και να ξεπερασθούν οι αντιδράσεις που προκαλεί σε αυτή η αδράνεια του συστήματος, θα πρέπει να γίνει ιεράρχηση των προτεραιοτήτων και να επιλεχθούν λίγοι συγκεκριμένοι και μετρήσιμοι στόχοι.
Αυτός είναι και ο πιο δύσκολος στόχος της πολιτικής ηγεσίας.
Και εκεί θεωρούμε ότι κρίνεται σε μεγάλο βαθμό και η πολιτική κυριαρχία. Γιατί θα πρέπει να πιστέψουν οι ψηφοφόροι ότι μπορείς να εφαρμόσεις αυτά που κηρύττεις θα σε εμπιστευτούν. Μόνο αν τους πείσεις ότι μπορείς να ενεργοποιήσεις την κρατική μηχανή, προς την κατεύθυνση που επιθυμείς.
…και το σημείο-κλειδί για την εφαρμογή των αλλαγών και των μεταρρυθμίσεων
Καθοριστικός παράγοντας για την επιτυχή έκβαση των αλλαγών και των μεταρρυθμίσεων στη Δημόσια Διοίκηση αποτελεί η ενίσχυση της εμπιστοσύνης. Η ενίσχυση της εμπιστοσύνης είναι το σημείο κλειδί για να λειτουργήσει ο ενάρετος κύκλος που ανατροφοδοτεί την ορθή λειτουργία της Δημόσιας Διοίκησης και τη σχέση της με την πολιτική ηγεσία και τους πολίτες. Είναι βασική προϋπόθεση για την αποτελεσματική λειτουργία της Δημόσιας Διοίκησης και καταλύτης επιτυχίας των όποιων αλλαγών.
Χωρίς εμπιστοσύνη, κανείς δεν πιστεύει στην χρησιμότητα των αλλαγών και στην καθαρότητα των προτάσεων. Απαιτείται, λοιπόν, εμπιστοσύνη τόσο στο εσωτερικό περιβάλλον των δημόσιων υπηρεσιών, όσο και μεταξύ του κράτους και των πολιτών, αλλά και μεταξύ των στελεχών της δημόσιας διοίκησης και της Κυβέρνησης.
Η εμπιστοσύνη στην Κυβέρνηση είναι θεμελιώδες στοιχείο της Δημοκρατίας και η κάμψη της μπορεί να ασκήσει σημαντική επίδραση στον τρόπο με τον οποίο οι πολίτες αντιλαμβάνονται, συμμορφώνονται και αλληλεπιδρούν με τις δημόσιες υπηρεσίες.
Η ενίσχυση της εμπιστοσύνης, θα πρέπει να είναι ο παράλληλος και επιτακτικός στόχος, ο οποίος θα προωθείται σε αρμονία με όλες τις προηγουμένως αναφερθείσες πρωτοβουλίες. Είναι το στοιχείο που θα λειτουργεί συνεκτικά μεταξύ όλων των εμπλεκόμενων (stakeholders): Δημόσια Διοίκηση, πολίτες, Κυβέρνηση, και που θα μπορέσει να εγγυηθεί την ομαλή μετάβαση σε ένα νέο Κράτος περισσότερο αποτελεσματικό. Ένα Κράτος που σέβεται τους πόρους που διαχειρίζεται και σέβεται τους «πελάτες» του, δηλαδή τους πολίτες.
Case study
Η ηλεκτρονική επιθεώρηση McKinsey Quarterly αναφέρει σε άρθρο της ότι αρκετοί εξετάζουν πλέον τη μεταφορά και την εφαρμογή στη Δημόσια Διοίκηση των αρχών του “Lean manufacturing” και των τεχνικών του που χρησιμοποιούνται εδώ και χρόνια στην ιδιωτική βιομηχανία.
Η εφαρμογή αυτών των τεχνικών, καταρρίπτει σύμφωνα με το άρθρο τη λογική ότι η μείωση του κόστους συνοδεύεται από πτώση και στην ποιότητα.
«Με τη βελτίωση ενός λειτουργικού συστήματος- κεφάλαια, υλικοί πόροι, προσωπικό- και την εφαρμογή των αρχών του lean manufacturing μπορεί να μειώσει κανείς τις δαπάνες εντυπωσιακά, από 15 έως 30 %. Αλλά η μείωση κόστους είναι μόνο μέρος της βελτίωσης. Η εμπειρία της TOYOTA, του πρωτοπόρου αυτών των τεχνικών από τη δεκαετία του '50 δείχνει ότι μπορούν επίσης να βελτιστοποιηθούν η ποιότητα και η εξυπηρέτηση πελατών.
Παράλληλα, η βελτιούμενη λειτουργική αποτελεσματικότητα μπορεί να απελευθερώσει υπαλλήλους από ένα μέρος του οργανισμού, ώστε να δώσουν νέες ή και καλύτερες υπηρεσίες σε άλλα σημεία του που μπορεί να είναι και περισσότερο απαραίτητοι.
Ωστόσο στις κυβερνητικές και άλλες δημόσιες υπηρεσίες και οργανώσεις υπάρχουν διαφοροποιήσεις σε σχέση με τις επιχειρήσεις, όπως είναι η έλλειψη ανταγωνισμού. Επιπλέον, ο καθορισμός της αξίας για τους «πελάτες» του δημόσιου τομέα μπορεί επίσης να είναι αόριστος. Οι δαπάνες, η ποιότητα, και οι χρόνοι αναμονής είναι όλες σημαντικές παράμετροι σε ένα lean σύστημα, αλλά η κοινωνική αξία και η δίκαιη παροχή υπηρεσιών είναι δυσκολότερο να υπολογιστούν αριθμητικά, όταν μιλάμε για δημόσιες υπηρεσίες.
Σε αυτό το πλαίσιο ένα lean σύστημα σχεδιάζεται γενικά για να αντιμετωπίσει τρεις πηγές απωλειών.
«Σπατάλη»
Η TOYOTA προσδιόρισε επτά τύπους σπατάλης που εμποδίζουν τις ροές ενός συστήματος: την υπερπαραγωγή, την αναμονή, τη μεταφορά, την «υπερσυστηματοποίηση», τα αποθέματα, την κίνηση, και την επανάληψη εργασιών. Σχεδόν όλοι είναι σχετικοί με το δημόσιο τομέα.
«Μεταβλητότητα»
Στο πλαίσιο ενός lean συστήματος, η μεταβλητότητα είναι οποιαδήποτε απόκλιση, σε μια υπηρεσία ή ένα προϊόν, η οποία δημιουργεί περιττές δαπάνες. Για παράδειγμα στο δημόσιο τομέα, οι παραλλαγές με τον τρόπο που οι ανακριτές συλλέγουν ότι στοιχεία για μια δίκη μπορούν να οδηγήσουν σε περιττές αθωώσεις.
«Ακαμψία»
Η ακαμψία αναφέρεται σε οποιαδήποτε συστημική ακαμψία που αποτρέπει έναν προμηθευτή από την κάλυψη των απαιτήσεων του πελάτη με λογικό κόστος. Στο δημόσιο τομέα, ο αριθμός του διαθέσιμου προσωπικού είναι συχνά «άκαμπτος»: π.χ. ο ίδιος αριθμός αστυνομικών δουλεύει τόσο τη Δευτέρα, όσο και το Σάββατο το βράδυ, παρότι ο φόρτος εργασίας μπορεί να είναι διαφορετικός.
Έχει ειπωθεί ότι: «χρειάζονται μόνον 20 χρόνια για έναν ριζοσπάστη να καταλήξει συντηρητικός, αν δεν αλλάξει ούτε μία ιδέα». Στην εποχή της διεθνοποίησης των οικονομιών, στην εποχή των ραγδαίων ποσοτικών και ποιοτικών αλλαγών και των έντονων τεχνολογικών εξελίξεων, όποιος δεν αλλάζει, μένει στάσιμος Όποιος δεν ακολουθεί τις εξελίξεις, υποχωρεί. Και μάλλον τα 20 χρόνια που αναφέρθηκαν παραπάνω να είναι πάρα πολλά.
Σε αυτό το συνεχώς μεταβαλλόμενο οικονομικό περιβάλλον, η Δημόσια Διοίκηση οφείλει και αυτή να παρακολουθεί τα νέα δεδομένα, να είναι ευέλικτη και προσαρμοστική στις αλλαγές και στις απαιτήσεις της κοινωνίας. Οφείλει να απαντά στις ανάγκες των πολιτών και να ανταποκρίνεται στις προσδοκίες τους.
Για να το πετύχει αυτό χρειάζεται να επανακαθορίσει το ρόλο της και το είδος των υπηρεσιών που προσφέρει στους πολίτες και το κοινωνικό σύνολο. Χρειάζεται να εκσυγχρονισθεί ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί, αλλά και να επαναπροσδιορισθούν οι τομείς της οικονομικής και κοινωνικής δραστηριότητας στους οποίους εμπλέκεται.
Ωστόσο, ό,τι και αν συνεχίσει να κάνει ή ό,τι νέο και αν προστεθεί στις αρμοδιότητές της, η Δημόσια Διοίκηση οφείλει:
- να είναι αποτελεσματική (και με οικονομικούς όρους),
- να είναι ευέλικτη στη δομή και τη λειτουργία της, ώστε να προσαρμόζεται γρήγορα στις αλλαγές,
- να λειτουργεί με ταχύτητα, σεβασμό και διαφάνεια, προς όφελος του πολίτη-πελάτη,
- να εμπνέει εμπιστοσύνη.
Σημειώνεται ότι σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα, τα στοιχεία της καλής διακυβέρνησης συνοψίζονται στα εξής τέσσερα:
1. Αποτελεσματική διαχείριση του οικονομικού και ανθρώπινου δυναμικού.
2. Αυξημένη υπευθυνότητα στις δημόσιες υπηρεσίες, συμπεριλαμβανομένης της αποτελεσματικής λογιστικής, του ελέγχου και της διοικητικής αποκέντρωσης, ώστε να καθίστανται οι δημόσιοι ανώτεροι υπάλληλοι περισσότερο υπεύθυνοι για τις ενέργειές τους.
3. Συγκεκριμένο νομικό πλαίσιο, ώστε οι όροι και οι κανόνες να είναι γνωστοί εκ των προτέρων σε όλους.
4. Πληροφόρηση και διαφάνεια, προκειμένου να ενισχυθεί ο πολιτικός έλεγχος, να προωθηθεί η δημόσια συζήτηση και να μειωθεί ο κίνδυνος της δωροδοκίας.
Για να τα πετύχει όλα αυτά, απαιτείται να αλλάξουν νοοτροπίες και συνήθειες πολλών ετών. Χρειάζεται η Δημόσια Διοίκηση να χρησιμοποιήσει νέες μεθόδους και νέα εργαλεία διαχείρισης και προσέγγισης των αναγκών των πολιτών. Θα πρέπει να απαντά άμεσα, αποτελεσματικά και με διαφάνεια στις απαιτήσεις των πολιτών και της Κυβέρνησης. Θα πρέπει να υιοθετήσει μεθόδους μέτρησης του κόστους και του οφέλους κάθε ενέργειάς της.
Σύμφωνα με άρθρο του McKinsey Quarterly οι Κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο επιδιώκουν να προσφέρουν στους πολίτες τους, μεταξύ άλλων, την καλύτερη δυνατή εκπαίδευση, την καλύτερη δυνατή υγειονομική περίθαλψη και τις καλύτερες υπηρεσίες μεταφορών. Γνωρίζουν επίσης καλά ότι το εκλογικό σώμα αναμένει να δει αλλαγές προς το καλύτερο και μάλιστα γρήγορα. Ωστόσο τα κεφάλαια που απαιτούνται για να ικανοποιήσουν αυτές τις προσδοκίες είναι τεράστια. Συνεπώς, η ανάγκη για βελτίωση της σχέσης κόστους-οφέλους όσον αφορά τις δαπάνες της Κυβέρνησης είναι επιτακτική και απαραίτητη.
Ελληνική πραγματικότητα
Στην Ελλάδα, η ανάγκη για αλλαγές στη Δημόσια Διοίκηση είναι κρίσιμη και αποτελεί το ζητούμενο για τη μεγάλη πλειοψηφία των ελλήνων πολιτών. Σύμφωνα και με το κείμενο του Επιχειρησιακού Προγράμματος «Πολιτεία»: «Η ελληνική Δημόσια Διοίκηση, στις αρχές του εικοστού πρώτου αιώνα, συνεχίζει να χαρακτηρίζεται από τις ευρύτερα γνωστές παθολογίες: την απουσία στρατηγικής δράσης, την αναξιοκρατία, τη σπάταλη διαχείριση των ανεπαρκών δημόσιων πόρων, τη διαφθορά και τη δομική αδράνεια, το νομικισμό, τη διοικητική ισοπέδωση, την ατροφία του πειθαρχικού δικαίου, την εκδήλωση ήσσονος προσπάθειας συμπεριφορών, τις οργανωτικές επικαλύψεις, την απουσία ορθολογικής σχεδίασης θέσεων εργασίας. Πρακτική συνέπεια της πραγματικότητας αυτής είναι το κόστος των παραγομένων αποτελεσμάτων των δημοσίων υπηρεσιών να υπολείπονται του οφέλους».
Επίσης, το Πρόγραμμα «Πολιτεία» αναφέρει ότι: «Η ελλιπής κωδικοποίηση της ισχύουσας νομοθεσίας αποτελεί τροχοπέδη στις όποιες προσπάθειες βελτίωσης της αποδοτικότητας και αποτελεσματικότητας της Δημόσιας Διοίκησης, καθώς απαιτείται σημαντική προσπάθεια αφενός για την καταγραφή της και αφετέρου για την εκτίμηση των πιθανών επιπτώσεων από τη μεταβολή ή κατάργηση μέρους της. Το γεγονός αυτό δυσχεραίνει την εφαρμογή ριζικών μεταβολών και την εισαγωγή καινοτομιών στον τρόπο λειτουργίας της δημόσιας διοίκησης στο σύνολό της».
Συνεπώς, είναι ιδιαίτερα ικανοποιητικό το γεγονός ότι στο πλαίσιο του Εθνικού Στρατηγικού Πλαισίου Αναφοράς (ΕΣΠΑ) για την Περίοδο 2007-2013 έχει σχεδιασθεί και εγκριθεί, για πρώτη φορά στην ιστορία των Κοινοτικών Πλαισίων Στήριξης, ειδικό Επιχειρησιακό πρόγραμμα για τη Διοικητική Μεταρρύθμιση.
Οι όποιες αλλαγές και εναλλακτικές λύσεις στη δομή και τη λειτουργία της δημόσιας διοίκησης θα πρέπει να περιλαμβάνουν τη βελτίωση των διαδικασιών λήψης αποφάσεων, τη μέτρηση της απόδοσης, την αυξημένη υπευθυνότητα, τον αυστηρό έλεγχο, τον προγραμματισμό, και τη βέλτιστη διαχείριση των πόρων.
Κεντρικός στόχος θα πρέπει να είναι η μείωση του κόστους της λειτουργίας και η βελτίωση της ποιότητας των δημόσιων υπηρεσιών για τον πολίτη.
Το μεγάλο μέγεθος του δημόσιου τομέα (στις χώρες του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης-ΟΟΣΑ αντιπροσωπεύει μεταξύ του 36 και 57% του ΑΕΠ, σύμφωνα με στοιχεία του 2004) καταδεικνύει τη σημασία και τον ισχυρό αντίκτυπο που θα έχουν οι όποιες αλλαγές στην ποιότητα ζωής των πολιτών και στην ανταγωνιστικότητα της οικονομίας.
Βασικές παγκόσμιες προκλήσεις και παράγοντες-κλειδιά για την αντιμετώπισή τους
Σύμφωνα πάλι με τον ΟΟΣΑ, οι κυβερνήσεις βρίσκονται σήμερα αντιμέτωπες με τρεις βασικές προκλήσεις: 1ον: Την ανάγκη για παροχή εκτεταμένων και ποιοτικών υπηρεσιών, με αποτελεσματική χρήση των διαθέσιμων πόρων. 2ον: Τη δημιουργία μιας Δημόσιας Διοίκησης με πελατοκεντρική νοοτροπία, η οποία απαντά υπεύθυνα και αποτελεσματικά στις απαιτήσεις των πολιτών. 3ον: Την ανταπόκρισή των Κυβερνήσεων στην απαίτηση των πολιτών για μεγαλύτερη συμμετοχή στη λήψη των αποφάσεων.
Ως βασικός παράγοντας «ζήτησης» αυτών των αλλαγών και των προσαρμογών, πέρα από το σύνολο των πολιτών κατά τη διάρκεια των εκλογικών αναμετρήσεων, κρίνεται και η κοινωνία των πολιτών. Η κοινωνία των πολιτών, η οποία απαιτεί συνεχώς αναβαθμισμένες ευκαιρίες όχι μόνο για μεγαλύτερη αντιπροσώπευση στη λήψη αποφάσεων, αλλά και περισσότερη και ενεργή συμμετοχή και δέσμευση στις δημόσιες υποθέσεις, με τη χρήση καινοτόμων θεσμικών μηχανισμών, όπως η δημόσια διαβούλευση και το impact assessment.
Ένας δεύτερος κρίσιμος παράγοντας είναι η καινοτομία. Η έννοια της καινοτομίας και της διάχυσής της στο Δημόσιο Τομέα είναι ιδιαίτερα σημαντική στην κατεύθυνση του επαναπροσδιορισμού ή της επανίδρυσης του Κράτους και του ρόλου του.
Μια καινοτομία μπορεί να περιλαμβάνει την ενσωμάτωση νέων στοιχείων, ή τον καινοτόμο συνδυασμό υπαρχόντων στοιχείων. Αναφέρεται σε νέα προϊόντα, νέες πολιτικές και προγράμματα, σε νέες προσεγγίσεις, και σε νέες διαδικασίες.
Κατά συνέπεια, η καινοτομία στη Δημόσια Διοίκηση είναι μια αποτελεσματική και δημιουργική απάντηση στα νέα προβλήματα ή μια νέα απάντηση στα παλαιά προβλήματα. Η καινοτομία στη Δημόσια Διοίκηση συμβάλλει στην ανοιχτή διακυβέρνηση και μπορεί να προωθηθεί σημαντικά μέσω της εκπαίδευσης όσων στελεχώνουν την κρατική μηχανή.
Μέσω της καινοτομίας μπορεί η δημόσια διοίκηση να αναζωογονηθεί ουσιαστικά. Να γίνει περισσότερο δυναμική, αποδοτική, υπεύθυνη. Για να συμβεί αυτό απαιτούνται καινοτομίες στην οργανωτική δομή της, στον τρόπο που κινητοποιεί και χρησιμοποιεί τους ανθρώπινους, υλικούς, τεχνολογικούς και οικονομικούς πόρους για την παροχή υπηρεσιών στους πολίτες.
Η εισαγωγή καινοτομιών στη διακυβέρνηση μπορεί να δημιουργήσει αυξημένη πριστιθέμενη αξία στο παραγόμενο έργο. Μπορεί επίσης να βελτιώσει την εικόνα των υπηρεσιών του δημόσιου τομέα και να δημιουργήσει ένα θετικό περιβάλλον εργασίας στο δημόσιο τομέα και μία νοοτροπία συνεχούς βελτίωσης. Επίσης, είναι σημαντικό να τονιστεί ότι μία μικρή καινοτομία στον τρόπο λειτουργίας της δημοσίας διοίκησης μπορεί να αποφέρει σημαντικό όφελος για τους πολίτες και την κοινωνία. Για το λόγο αυτό κρίνεται απαραίτητη η ιεράρχηση των αλλαγών και των καινοτομιών με βάση κριτήρια, όπως:
- το κόστος εισαγωγής τους,
- το όφελος από την εισαγωγή τους για τους πολίτες,
- τον απαιτούμενο χρόνο για την υιοθέτησή τους,
- τις παράπλευρες συνέπειες που έχει σε άλλες λειτουργίες του δημόσιου τομέα.
Τέσσερις μικρές αλλαγές με άμεσο αντίκτυπο
Θα προσπαθήσουμε να καταλήξουμε σε συγκεκριμένους και ολιγάριθμους στόχους που η εφαρμογή τους θα μπορούσε να έχει άμεσα αποτελέσματα. Προτείνουμε, λοιπόν, τέσσερις προτεραιότητες για την αναμόρφωση του Δημόσιου Τομέα, χωρισμένες σε δύο επίπεδα:
Σε θεσμικό επίπεδο:
Η περαιτέρω εφαρμογή της Κανονιστικής Μεταρρύθμισης (Better Regulation-Impact Assessment), με στόχο την ενίσχυση της διαβούλευσης-διαφάνειας και τον υπολογισμό του κόστους και του οφέλους κάθε νομοθετικής πρωτοβουλίας.
Η επέκταση της χρήσης των Συμπράξεων Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ), ως μέσο ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας λειτουργίας της δημόσιας διοίκησης.
Σε καθημερινό-πρακτικό επίπεδο:
Η εφαρμογή σύγχρονων μεθόδων διοίκησης και διαχείρισης (π.χ. Balanced Scorecard) και
η επέκταση της χρήσης των Τεχνολογιών Πληροφορικής και Επικοινωνιών στο εσωτερικό (εκσυγχρονισμός των πληροφοριακών συστημάτων, μηχανοργάνωση) και στο εξωτερικό (e-government) περιβάλλον της Δημόσιας Διοίκησης.
Ιδιαίτερα η εκτεταμένη χρήση του e-government αποτελεί τον καταλύτη των αλλαγών (βελτίωση αποτελεσματικότητας και καλύτερη εξυπηρέτηση των πολιτών-πελατών) και βασικό εργαλείο για την ενίσχυση της διαφάνειας. Η μείωση του αριθμού των σημείων επαφής των πολιτών με τη Δημόσια Διοίκηση αποδεδειγμένα οδηγεί σε περιορισμό των «συναλλαγών» και της διαφθοράς.
Διαφάνεια και αποτελεσματικότητα πρέπει να προχωρούν μαζί, έτσι επιτυγχάνεται και η βέλτιστη λειτουργία της Δημόσιας Διοίκησης.
Η κρισιμότητα του ανθρώπινου δυναμικού…
Ωστόσο, για να πετύχουν οι παραπάνω παρεμβάσεις απαιτείται να αλλάξουν νοοτροπίες και συνήθειες πολλών ετών. Σύμφωνα με άρθρο που δημοσιεύθηκε στο Harvard Business Review: για να αλλάξει ένας οργανισμός, θα πρέπει να αλλάξουν τα κίνητρά του, ο έλεγχός του, η ισχύς του και η κουλτούρα του.
Και αυτό δεν μπορεί να γίνει με διαταγές ή νομοθετήματα μόνο. Χρειάζονται και αυτά για να καθορίσουν το πλαίσιο, ωστόσο χρειάζονται και άλλου είδους κίνητρα. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι αυτό που ονομάζουμε Δημόσια Διοίκηση δεν είναι μία αφηρημένη έννοια, αλλά απαρτίζεται από ανθρώπους. Στελέχη κατώτερα, μεσαία και ανώτερα.
Συνεπώς, ο όποιος εκσυγχρονισμός της δημόσιας διοίκησης θα κριθεί και από την κινητοποίηση των δημοσίων υπαλλήλων. Θα πρέπει τα στελέχη της Δημόσιας Διοίκησης να γίνουν μέρος-φορείς της αλλαγής. Να πιστέψουν σε αυτή και να την υλοποιήσουν. Να ενστερνιστούν την αναγκαιότητα των αλλαγών και να τις κάνουν κτήμα τους.
Θα πρέπει να πεισθούν οι υπάλληλοι ότι οι αλλαγές είναι προς όφελός τους. Προς όφελος της εργασίας τους. Να πιστέψουν ότι θα έχουν καλύτερο περιβάλλον εργασίας, καλύτερη ποιότητα εργασίας, καλύτερη σχέση μεταξύ εργασίας και οικογενειακής ζωής. Επιπλέον, για να έχει αποτελέσματα η όποια αλλαγή και να ξεπερασθούν οι αντιδράσεις που προκαλεί σε αυτή η αδράνεια του συστήματος, θα πρέπει να γίνει ιεράρχηση των προτεραιοτήτων και να επιλεχθούν λίγοι συγκεκριμένοι και μετρήσιμοι στόχοι.
Αυτός είναι και ο πιο δύσκολος στόχος της πολιτικής ηγεσίας.
Και εκεί θεωρούμε ότι κρίνεται σε μεγάλο βαθμό και η πολιτική κυριαρχία. Γιατί θα πρέπει να πιστέψουν οι ψηφοφόροι ότι μπορείς να εφαρμόσεις αυτά που κηρύττεις θα σε εμπιστευτούν. Μόνο αν τους πείσεις ότι μπορείς να ενεργοποιήσεις την κρατική μηχανή, προς την κατεύθυνση που επιθυμείς.
…και το σημείο-κλειδί για την εφαρμογή των αλλαγών και των μεταρρυθμίσεων
Καθοριστικός παράγοντας για την επιτυχή έκβαση των αλλαγών και των μεταρρυθμίσεων στη Δημόσια Διοίκηση αποτελεί η ενίσχυση της εμπιστοσύνης. Η ενίσχυση της εμπιστοσύνης είναι το σημείο κλειδί για να λειτουργήσει ο ενάρετος κύκλος που ανατροφοδοτεί την ορθή λειτουργία της Δημόσιας Διοίκησης και τη σχέση της με την πολιτική ηγεσία και τους πολίτες. Είναι βασική προϋπόθεση για την αποτελεσματική λειτουργία της Δημόσιας Διοίκησης και καταλύτης επιτυχίας των όποιων αλλαγών.
Χωρίς εμπιστοσύνη, κανείς δεν πιστεύει στην χρησιμότητα των αλλαγών και στην καθαρότητα των προτάσεων. Απαιτείται, λοιπόν, εμπιστοσύνη τόσο στο εσωτερικό περιβάλλον των δημόσιων υπηρεσιών, όσο και μεταξύ του κράτους και των πολιτών, αλλά και μεταξύ των στελεχών της δημόσιας διοίκησης και της Κυβέρνησης.
Η εμπιστοσύνη στην Κυβέρνηση είναι θεμελιώδες στοιχείο της Δημοκρατίας και η κάμψη της μπορεί να ασκήσει σημαντική επίδραση στον τρόπο με τον οποίο οι πολίτες αντιλαμβάνονται, συμμορφώνονται και αλληλεπιδρούν με τις δημόσιες υπηρεσίες.
Η ενίσχυση της εμπιστοσύνης, θα πρέπει να είναι ο παράλληλος και επιτακτικός στόχος, ο οποίος θα προωθείται σε αρμονία με όλες τις προηγουμένως αναφερθείσες πρωτοβουλίες. Είναι το στοιχείο που θα λειτουργεί συνεκτικά μεταξύ όλων των εμπλεκόμενων (stakeholders): Δημόσια Διοίκηση, πολίτες, Κυβέρνηση, και που θα μπορέσει να εγγυηθεί την ομαλή μετάβαση σε ένα νέο Κράτος περισσότερο αποτελεσματικό. Ένα Κράτος που σέβεται τους πόρους που διαχειρίζεται και σέβεται τους «πελάτες» του, δηλαδή τους πολίτες.
Case study
Η ηλεκτρονική επιθεώρηση McKinsey Quarterly αναφέρει σε άρθρο της ότι αρκετοί εξετάζουν πλέον τη μεταφορά και την εφαρμογή στη Δημόσια Διοίκηση των αρχών του “Lean manufacturing” και των τεχνικών του που χρησιμοποιούνται εδώ και χρόνια στην ιδιωτική βιομηχανία.
Η εφαρμογή αυτών των τεχνικών, καταρρίπτει σύμφωνα με το άρθρο τη λογική ότι η μείωση του κόστους συνοδεύεται από πτώση και στην ποιότητα.
«Με τη βελτίωση ενός λειτουργικού συστήματος- κεφάλαια, υλικοί πόροι, προσωπικό- και την εφαρμογή των αρχών του lean manufacturing μπορεί να μειώσει κανείς τις δαπάνες εντυπωσιακά, από 15 έως 30 %. Αλλά η μείωση κόστους είναι μόνο μέρος της βελτίωσης. Η εμπειρία της TOYOTA, του πρωτοπόρου αυτών των τεχνικών από τη δεκαετία του '50 δείχνει ότι μπορούν επίσης να βελτιστοποιηθούν η ποιότητα και η εξυπηρέτηση πελατών.
Παράλληλα, η βελτιούμενη λειτουργική αποτελεσματικότητα μπορεί να απελευθερώσει υπαλλήλους από ένα μέρος του οργανισμού, ώστε να δώσουν νέες ή και καλύτερες υπηρεσίες σε άλλα σημεία του που μπορεί να είναι και περισσότερο απαραίτητοι.
Ωστόσο στις κυβερνητικές και άλλες δημόσιες υπηρεσίες και οργανώσεις υπάρχουν διαφοροποιήσεις σε σχέση με τις επιχειρήσεις, όπως είναι η έλλειψη ανταγωνισμού. Επιπλέον, ο καθορισμός της αξίας για τους «πελάτες» του δημόσιου τομέα μπορεί επίσης να είναι αόριστος. Οι δαπάνες, η ποιότητα, και οι χρόνοι αναμονής είναι όλες σημαντικές παράμετροι σε ένα lean σύστημα, αλλά η κοινωνική αξία και η δίκαιη παροχή υπηρεσιών είναι δυσκολότερο να υπολογιστούν αριθμητικά, όταν μιλάμε για δημόσιες υπηρεσίες.
Σε αυτό το πλαίσιο ένα lean σύστημα σχεδιάζεται γενικά για να αντιμετωπίσει τρεις πηγές απωλειών.
«Σπατάλη»
Η TOYOTA προσδιόρισε επτά τύπους σπατάλης που εμποδίζουν τις ροές ενός συστήματος: την υπερπαραγωγή, την αναμονή, τη μεταφορά, την «υπερσυστηματοποίηση», τα αποθέματα, την κίνηση, και την επανάληψη εργασιών. Σχεδόν όλοι είναι σχετικοί με το δημόσιο τομέα.
«Μεταβλητότητα»
Στο πλαίσιο ενός lean συστήματος, η μεταβλητότητα είναι οποιαδήποτε απόκλιση, σε μια υπηρεσία ή ένα προϊόν, η οποία δημιουργεί περιττές δαπάνες. Για παράδειγμα στο δημόσιο τομέα, οι παραλλαγές με τον τρόπο που οι ανακριτές συλλέγουν ότι στοιχεία για μια δίκη μπορούν να οδηγήσουν σε περιττές αθωώσεις.
«Ακαμψία»
Η ακαμψία αναφέρεται σε οποιαδήποτε συστημική ακαμψία που αποτρέπει έναν προμηθευτή από την κάλυψη των απαιτήσεων του πελάτη με λογικό κόστος. Στο δημόσιο τομέα, ο αριθμός του διαθέσιμου προσωπικού είναι συχνά «άκαμπτος»: π.χ. ο ίδιος αριθμός αστυνομικών δουλεύει τόσο τη Δευτέρα, όσο και το Σάββατο το βράδυ, παρότι ο φόρτος εργασίας μπορεί να είναι διαφορετικός.
Ομπάμα - Μπάιντεν: Επιστολή προς Ελληνες ομογενείς
Από τη Ναυτεμπορική
Υπέρ μιας διευθέτησης του Κυπριακού που θα δώσει τέλος στην τουρκική κατοχή της Βόρειας Κύπρου, μιας αμοιβαία αποδεκτής λύσης για την ονομασία της ΠΓΔΜ, καθώς και του σεβασμού των θρησκευτικών ελευθεριών του Οικουμενικού Πατριαρχείου, τάχθηκαν- με γραπτή δήλωσή τους προς την ελληνοαμερικανική κοινότητα- οι υποψήφιοι του Δημοκρατικού κόμματος για την προεδρία και την αντιπροεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών- Μπαράκ Ομπάμα και Τζο Μπάιντεν. Παράλληλα, ζήτησαν την ψήφο των ομογενών στις εκλογές της 4ης Νοεμβρίου.
Την ικανοποίησή τους για τις θέσεις που διατύπωσαν οι Δημοκρατικοί υποψήφιοι για τα ελληνικά θέματα, εξέφρασαν οι πρόεδροι της Παμμακεδονικής Ένωσης Αμερικής και της Κυπριακής Ομοσπονδίας Αμερικής. Τα δύο στελέχη της ελληνοαμερικανικής κοινότητας χαιρέτισαν τις τοποθετήσεις των Δημοκρατικών υποψηφίων, επισημαίνοντας παράλληλα ότι ο Ρεπουμπλικανός υποψήφιος, Τζον Μακέιν, ως μέλος της Γερουσίας ουδέποτε ψήφισε υπέρ των ελληνικών θέσεων.
Υπέρ μιας διευθέτησης του Κυπριακού που θα δώσει τέλος στην τουρκική κατοχή της Βόρειας Κύπρου, μιας αμοιβαία αποδεκτής λύσης για την ονομασία της ΠΓΔΜ, καθώς και του σεβασμού των θρησκευτικών ελευθεριών του Οικουμενικού Πατριαρχείου, τάχθηκαν- με γραπτή δήλωσή τους προς την ελληνοαμερικανική κοινότητα- οι υποψήφιοι του Δημοκρατικού κόμματος για την προεδρία και την αντιπροεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών- Μπαράκ Ομπάμα και Τζο Μπάιντεν. Παράλληλα, ζήτησαν την ψήφο των ομογενών στις εκλογές της 4ης Νοεμβρίου.
Την ικανοποίησή τους για τις θέσεις που διατύπωσαν οι Δημοκρατικοί υποψήφιοι για τα ελληνικά θέματα, εξέφρασαν οι πρόεδροι της Παμμακεδονικής Ένωσης Αμερικής και της Κυπριακής Ομοσπονδίας Αμερικής. Τα δύο στελέχη της ελληνοαμερικανικής κοινότητας χαιρέτισαν τις τοποθετήσεις των Δημοκρατικών υποψηφίων, επισημαίνοντας παράλληλα ότι ο Ρεπουμπλικανός υποψήφιος, Τζον Μακέιν, ως μέλος της Γερουσίας ουδέποτε ψήφισε υπέρ των ελληνικών θέσεων.
Οκτωβρίου 16, 2008
Το δεύτερο απαραίτητο βήμα
Στόχος όλων των κινήσεων που γίνονται στην Ευρώπη τις τελευταίες δύο εβδομάδες είναι να μην περάσει η χρηματοπιστωτική κρίση στην πραγματική οικονομία.
Θεωρούμε ότι για να έχουν αποτέλεσμα οι κινήσεις των ηγετών της ΕΕ για την προστασία της αγοράς και των εισοδημάτων θα πρέπει να συνοδευτούν από την επιπλέον μείωση των επιτοκιών από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Έτσι η διασφάλιση των τραπεζών θα αποδώσει προς όφελος της καθημερινής οικονομίας, ώστε να αποφευχθεί η διαφαινόμενη ύφεση......
Θεωρούμε ότι για να έχουν αποτέλεσμα οι κινήσεις των ηγετών της ΕΕ για την προστασία της αγοράς και των εισοδημάτων θα πρέπει να συνοδευτούν από την επιπλέον μείωση των επιτοκιών από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Έτσι η διασφάλιση των τραπεζών θα αποδώσει προς όφελος της καθημερινής οικονομίας, ώστε να αποφευχθεί η διαφαινόμενη ύφεση......
Οκτωβρίου 14, 2008
Εκλογές στρατηγικής σημασίας
Η οικονομική κρίση αργά ή γρήγορα θα τερματιστεί, όπως έγινε όλες τις προηγούμενες στο παρελθόν. Μετά την κρίση, το επόμενο στοίχημα για την παγκόσμια ανάπτυξη θα είναι η Αφρική. Η Αφρική, η οποία για κάποιους αναλυτές έχει ανεξάντλητο δυναμικό σε υλικούς και ανθρώπινους πόρους.
Στην Αφρική έχουν ήδη τοποθετηθεί στρατηγικά οι Κινέζοι. Για τις ΗΠΑ το μεγάλο στοίχημα είναι να μπορέσει να προσεγγίσει αυτή την Ήπειρο με ένα νέο πρόσωπο διαφορετικό από αυτό του πρόσφατου παρελθόντος. Και αυτό μπορεί να επιτευχθεί καλύτερα με έναν αφροαμερικανό στην ηγεσία της.
Αν λοιπόν δεχτούμε ότι η Αφρική θα αποτελέσει το επόμενο μεγάλο στοίχημα για την παγκόσμια ανάπτυξη, τότε οι ΗΠΑ μπορούν να κάνουν μία επιλογή με καθοριστική στρατηγική συμμαχία για αυτές. Ο Ομπάμα είναι ο ηγέτης που μπορεί να λειτουργήσει καταλυτικά προς όφελος και των δύο.
Στην Αφρική έχουν ήδη τοποθετηθεί στρατηγικά οι Κινέζοι. Για τις ΗΠΑ το μεγάλο στοίχημα είναι να μπορέσει να προσεγγίσει αυτή την Ήπειρο με ένα νέο πρόσωπο διαφορετικό από αυτό του πρόσφατου παρελθόντος. Και αυτό μπορεί να επιτευχθεί καλύτερα με έναν αφροαμερικανό στην ηγεσία της.
Αν λοιπόν δεχτούμε ότι η Αφρική θα αποτελέσει το επόμενο μεγάλο στοίχημα για την παγκόσμια ανάπτυξη, τότε οι ΗΠΑ μπορούν να κάνουν μία επιλογή με καθοριστική στρατηγική συμμαχία για αυτές. Ο Ομπάμα είναι ο ηγέτης που μπορεί να λειτουργήσει καταλυτικά προς όφελος και των δύο.
Οκτωβρίου 11, 2008
Η σχετικότητα της έννοιας του κόστους
Αν θυμόμαστε καλά η ελληνική υπηρεσία του BBC έπαυσε τη λειτουργία της για λόγους περιορισμού του κόστους. Έκλεισε λοιπόν μία υπηρεσία μετά από 66 χρόνια. Μία υπηρεσία που ενημέρωνε περισσότερα από 20 εκατομμύρια Ελλήνων και ελληνόφωνων παγκοσμίως.
Ωστόσο παρά το όποιο κόστος, με έκπληξη ψάχνοντας είδαμε ότι λειτουργεί η "μακεδονική" υπηρεσία του BBC. Αλήθεια, αυτό σημαίνει ότι ή το κόστος λειτουργίας της θα είναι πολύ μικρό, ή θα πρέπει να ενημερώνει πολύ περισσότερους πολίτες παγκοσμίως, από ό,τι έκανε η ελληνική υπηρεσία του BBC. Αλλιώς δεν εξηγείται η λειτουργία της συγκεκριμένης υπηρεσίας σε περίοδο περικοπής δαπανών.
Για λόγους προστασίας του υγιούς φιλευθερισμού και δικαοσύνης
Ασφαλώς και δεν πρέπει να καταρρεύσει το τραπεζικό σύστημα, παγκόσμιο ή εθνικό. Ωστόσο κάθε κίνηση διάσωσής του δεν θα πρέπει να δίνει την εντύπωση ότι καλούνται οι κρατικοί προϋπολογισμοί να καλύψουν τις μαύρες τρύπες που άφησαν πίσω τα πάρτι των ανεξέλεγκτων διεθνών hedge funds. Αλλιώς είναι σαν να πληρώνουν οι μισθωτοί και συνταξιούχοι τις κραιπάλες των golden boys του διεθνούς τραπεζικού συστήματος. Και αυτό δυσφημεί τον φιλελευθερισμό και αξίες όπως η ισότητα, η δικαιοσύνη.
Οκτωβρίου 06, 2008
Με ένα σμπάρο δυο τρυγώνια......
Η λύση για την αντιμετώπιση δύο εκ των σημαντικότερων προβλημάτων της χώρας:
α) πληθυσμιακό (θάνατοι στον δρόμο),
β) οικονομικό (κρατικά έσοδα)
είναι να πολλαπλασιαστούν τα μπλόκα της τροχαίας στους φωτεινούς σηματοδότες της πρωτεύουσας, με σκοπό τον περιορισμό των οδηγών που τους "περνούν" με κόκκινο.
Και το κρατικό Ταμείο θα γεμίσει από τα πρόστιμα (με δεδομένο τον αριθμό αυτών που τα παραβιάζουν), αλλά το πιο σημαντικό θα κερδίσουμε τις ζωές χιλιάδων συμπολιτών μας (κυρίως κατόχων δικύκλων) που σκοτώνονται ή τραυματίζονται ετησίως.
α) πληθυσμιακό (θάνατοι στον δρόμο),
β) οικονομικό (κρατικά έσοδα)
είναι να πολλαπλασιαστούν τα μπλόκα της τροχαίας στους φωτεινούς σηματοδότες της πρωτεύουσας, με σκοπό τον περιορισμό των οδηγών που τους "περνούν" με κόκκινο.
Και το κρατικό Ταμείο θα γεμίσει από τα πρόστιμα (με δεδομένο τον αριθμό αυτών που τα παραβιάζουν), αλλά το πιο σημαντικό θα κερδίσουμε τις ζωές χιλιάδων συμπολιτών μας (κυρίως κατόχων δικύκλων) που σκοτώνονται ή τραυματίζονται ετησίως.
Όταν οι άλλοι ασχολούνται ακόμη με το iphone......
.....η μητρική εταιρεία του ΟΤΕ (!) παρουσίασε το νέο τηλέφωνο σε συνεργάσια με την Google.
http://www.technologyreview.com/communications/21413/?a=f
http://www.technologyreview.com/communications/21413/?a=f
Οκτωβρίου 02, 2008
Αυτή είναι η απάντηση
"Ζήτησα από όλους να προωθήσουν αμέσως τις νομοθετικές πρωτοβουλίες και τις δράσεις που εξαγγείλαμε για να συνεχίσουμε να λύνουμε τα προβλήματα του πολίτη. Βασικός στόχος της πολιτικής μας, που λόγω των συνθηκών γίνεται επιτακτικότερος, είναι να κάνουμε σήμερα ακόμα πιο ισχυρό το δίχτυ κοινωνικής προστασίας.
Ζήτησα από τους Υπουργούς να καταγράψουν και να προβάλλουν με λεπτομέρειες τους συγκεκριμένους στόχους, ο καθένας στον τομέα του, με σαφές καθορισμένο χρονοδιάγραμμα. Ζήτησα από τους Υπουργούς, εκτός από τις μακροπρόθεσμες δράσεις που στηρίζονται στις προγραμματικές μας δεσμεύσεις, να σκύψουν στα καθημερινά προβλήματα που σήμερα καίνε τους πολίτες: Στην ακρίβεια, στην ανεργία, στην ποιότητα ζωής της κάθε οικογένειας, στις καλύτερες σπουδές των παιδιών μας, στις πραγματικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο κάθε πολίτης από το πρωί ως το βράδυ. Ζήτησα από τους Υπουργούς αυστηρή προσήλωση στην πραγματική πολιτική, στους στόχους μας, στην απόδοση ουσιαστικού έργου, από το οποίο έχει ανάγκη η χώρα και ο κάθε πολίτης ξεχωριστά. Τα τελευταία πέντε χρόνια η χώρα έχει μπει σε τροχιά μεταρρυθμίσεων. Αυτές οι μεταρρυθμίσεις θα συνεχιστούν, παρά τις ισχυρές αντιδράσεις των οργανωμένων συμφερόντων που είχαν βολευτεί επί δεκαετίες στο τέλμα. Η χώρα δεν έχει περιθώρια να περιμένει. Δεν μπορεί όλα γύρω μας να αλλάζουν με πρωτόγνωρους ρυθμούς και εμείς να μένουμε πίσω."
Αυτή είναι η απάντηση στα σενάρια πολιτικής αποσταθεροποίησης που εξυφαίνουν, ανιδιοτελώς..., οι σύγχρονες κασσάνδρες: Δουλειά, παραγωγή πολιτικού έργου, αποδοτικές παρεμβάσεις για την κοινωνία και την οικονομία, το δυνατό χαρτί δηλαδή της διακυβέρνησης Καραμανλή.
Ούτε οι ανασχηματισμοί, ούτε και οι πρώωρες εκλογές έχουν να προσφέρουν απαντήσεις και λύσεις στα προβλήματα της χώρας αυτή τη στιγμή.
Υπενθυμίζουμε και το σχόλιό μας πριν 12 μέρες...
Ζήτησα από τους Υπουργούς να καταγράψουν και να προβάλλουν με λεπτομέρειες τους συγκεκριμένους στόχους, ο καθένας στον τομέα του, με σαφές καθορισμένο χρονοδιάγραμμα. Ζήτησα από τους Υπουργούς, εκτός από τις μακροπρόθεσμες δράσεις που στηρίζονται στις προγραμματικές μας δεσμεύσεις, να σκύψουν στα καθημερινά προβλήματα που σήμερα καίνε τους πολίτες: Στην ακρίβεια, στην ανεργία, στην ποιότητα ζωής της κάθε οικογένειας, στις καλύτερες σπουδές των παιδιών μας, στις πραγματικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο κάθε πολίτης από το πρωί ως το βράδυ. Ζήτησα από τους Υπουργούς αυστηρή προσήλωση στην πραγματική πολιτική, στους στόχους μας, στην απόδοση ουσιαστικού έργου, από το οποίο έχει ανάγκη η χώρα και ο κάθε πολίτης ξεχωριστά. Τα τελευταία πέντε χρόνια η χώρα έχει μπει σε τροχιά μεταρρυθμίσεων. Αυτές οι μεταρρυθμίσεις θα συνεχιστούν, παρά τις ισχυρές αντιδράσεις των οργανωμένων συμφερόντων που είχαν βολευτεί επί δεκαετίες στο τέλμα. Η χώρα δεν έχει περιθώρια να περιμένει. Δεν μπορεί όλα γύρω μας να αλλάζουν με πρωτόγνωρους ρυθμούς και εμείς να μένουμε πίσω."
Αυτή είναι η απάντηση στα σενάρια πολιτικής αποσταθεροποίησης που εξυφαίνουν, ανιδιοτελώς..., οι σύγχρονες κασσάνδρες: Δουλειά, παραγωγή πολιτικού έργου, αποδοτικές παρεμβάσεις για την κοινωνία και την οικονομία, το δυνατό χαρτί δηλαδή της διακυβέρνησης Καραμανλή.
Ούτε οι ανασχηματισμοί, ούτε και οι πρώωρες εκλογές έχουν να προσφέρουν απαντήσεις και λύσεις στα προβλήματα της χώρας αυτή τη στιγμή.
Υπενθυμίζουμε και το σχόλιό μας πριν 12 μέρες...
Η "πολιτική κρίση" έχει ονοματεπώνυμο
Η "πολιτική κρίση" που αρκετοί κυρίως εκπ΄ροσωποι των ΜΜΕ υποστηρίζουν ότι υπάρχει έχει ονοματεπώνυμο και λέγεται εκλογικός νόμος Σκανδαλίδη. Θυμίζουμε ότι στις πρόσφατες, περυσινές εκλογές η Ν.Δ. είχε τέσσερις σχεδόν μονάδες διαφορά από το δεύτερο κόμμα, ΠΑΣΟΚ, και σύμφωνα με τους εκλογολόγους αν σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση ίσχυε ο εκλογικός νόμος που ίσχυσε κατά τις εκλογές του 2004, το πρώτο κόμμα θα συγκέντρωνε, εκ νέου, περί τους 160 βουλευτές. Συνεπώς για άλλη μια φορά, μία παράταξη, όπως και το 1990 - 93, χρησιμοποίησε τους εκλογικούς νόμους για να οδηγήσει τη χώρα σε... εκλογικές περιπέτειες. Μην ξεχνάμε την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας μετά τις 3 εκλογικές αναμετρήσεις που διεξήχθησαν από τον Ιούνιου του 1989 μέχρι τον Απρίλιο του 1990, όταν το πρώτο κόμμα, τότε, η ΝΔ δεν μπορούσε να συγκεντρώσει 151 βουλευτές ούτε με ποσοστά άνω του 48%!!!!!
Η πολιτική αστάθεια στην υπηρεσία της κομματικής ιδιοτέλειας.
Η πολιτική αστάθεια στην υπηρεσία της κομματικής ιδιοτέλειας.
Οκτωβρίου 01, 2008
"Πράσινη στέγη" στο κτήριο του Υπουργείου Οικονομίας και Οικονομικών
Αθήνα, 29.09.2008
«Πράσινη Στέγη» στο Υπουργείο Οικονομίας και Οικονομικών
http://www.mnec.gr/el/press_office/DeltiaTypou/articles/article0933.html
«Ανάσα» στο κέντρο της Αθήνας
«Πράσινη Στέγη» για το υπουργείο Οικονομίας στην πλατεία Συντάγματος
http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=942881
«Πράσινη στέγη» στο ΥΠΟΙΟ
http://www.naftemporiki.gr/news/static/08/09/29/1569959.htm
http://www.naftemporiki.gr/audionews/listenstory.asp?id=1569959
«Πράσινη Στέγη» για το υπουργείο Οικονομίας στην πλατεία Συντάγματος
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=41&nid=942881
«Πράσινη στέγη» απέκτησε το υπ. Οικονομίας
http://www.e-tipos.com/newsitem?id=53703
Ταράτσα-μοντέλο στο κέντρο της Αθήνας
http://www.e-tipos.com/newsitem?id=53789
"Πράσινη Στέγη"
http://www.ana-mpa.gr/anaweb/user/showplain?maindoc=6886759&maindocimg=4509279&service=99
Οι πράσινες ταράτσες
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_01/10/2008_286761
Σεπτεμβρίου 26, 2008
Ομιλά ουσίας και με πολλά μηνύματα
ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ ΚΑΙ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
κ. ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ
ΣΤΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Σαν σήμερα, πριν από 19 χρόνια, ένας δικός μας άνθρωπος, ένας μαχητής της Δημοκρατίας και της εθνικής συμφιλίωσης, ο Παύλος Μπακογιάννης, δολοφονήθηκε άνανδρα. Τιμούμε τους αγώνες του. Τιμούμε τη μνήμη του. Τιμούμε τη μνήμη όλων των θυμάτων της τρομοκρατίας. Παύλο δεν σε ξεχνούμε!
Κυρίες και κύριοι,
Κλείσαμε ένα χρόνο από τότε που οι πολίτες μας εμπιστεύτηκαν να συνεχίσουμε το έργο που ξεκινήσαμε. Συναντιόμαστε σε μια κρίσιμη περίοδο για την Πατρίδα μας. Ξέρουμε όλοι και τη διεθνή και την εσωτερική πραγματικότητα. Οι εντάσεις που ξεσπούν γύρω μας απειλούν τη διεθνή σταθερότητα και την ειρήνη. Οι εξελίξεις στην ευρύτερη γειτονιά μας προσλαμβάνουν διαστάσεις, που απαιτούν εθνική επαγρύπνηση. Η διεθνής οικονομική κρίση ξεπερνά τις αντοχές των εθνικών οικονομιών και επηρεάζει σοβαρά τις ευρωπαϊκές κοινωνίες.
Όμως, στη δύσκολη αυτή συγκυρία, δημιουργήθηκε ένα βαρύ πολιτικό κλίμα. Υπάρχει μια ατελείωτη σκανδαλολογία που συμπλέκει υπαρκτά ζητήματα με σενάρια, φημολογίες και διαδόσεις, εκθέτοντας δικαίους και αδίκους. Καλλιεργείται από ορισμένους, από κόμματα και ιδιοτελή συμφέροντα, ένα κλίμα συνολικής απαξίωσης, που επισκιάζει το έργο της Κυβέρνησης. Κάποιοι εναντιώνονται σε κάθε αλλαγή που χρειάζεται ο Τόπος. Υποκινούν αντιδράσεις ενάντια στο συλλογικό συμφέρον. Κάποιοι επιχειρούν να πλήξουν την Κυβέρνηση και να ανακόψουν το έργο που προωθούμε. Κάποιοι επιχειρούν να ποδηγετήσουν την κοινή γνώμη και να εκβιάσουν αποφάσεις. Δεν θα τα καταφέρουν. Δεν υπάρχει καμία ανεκτικότητα σε οποιαδήποτε παρανομία. Αυτό να μην το ξεχνάει ποτέ κανένας. Για έναν απλό και ξεκάθαρο λόγο: Τίποτα δεν πρόκειται να μένει αδιερεύνητο. Τίποτε δεν μπορεί να παραμερίσει την αλήθεια. Σε καμία περίπτωση και για κανένα λόγο.
Σε ό,τι αφορά την υπόθεση Βατοπεδίου, λάβαμε και είμαστε έτοιμοι να λάβουμε όλα τα απαραίτητα μέτρα, για την προστασία του δημοσίου συμφέροντος. Δεν πρόκειται να μείνει στο σκοτάδι καμία πτυχή του. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να ανεχτούμε βλάβη του δημόσιου συμφέροντος. Έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη και αναμένουμε τα πορίσματά της.
Πέρα όμως απ’ όλα αυτά, δημιουργείται και ένα κλίμα έντονης εσωστρέφειας. Αναπτύσσονται απόψεις και προσεγγίσεις, που ξεπερνούν την υποχρέωση συντεταγμένης πορείας του Κόμματος και της Κυβέρνησης. Σε κάποιες περιπτώσεις προσλαμβάνουν χαρακτήρα προσωπικής προβολής, προσωπικής στρατηγικής.
Στη δημόσια συζήτηση μπήκε τώρα και θέμα αλλαγών στην Κυβέρνηση. Οι αλλαγές, κυρίες και κύριοι, είναι δύο ειδών: Είτε στην πολιτική, είτε στα πρόσωπα. Και τα δύο είναι πολύ μεγάλα κεφάλαια. Αυτές οι αποφάσεις δεν λαμβάνονται, ούτε με όρους επικαιρότητας, ούτε με όρους εντυπώσεων. Δεν λαμβάνονται, ούτε επειδή το θέλει ο οιοσδήποτε -από ιδιοτέλεια, ή όχι- ούτε για πρόσκαιρες εντυπώσεις. Δεν μπορεί να είναι κινήσεις τακτικισμού και υπεκφυγής.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Όλοι ξέρουμε την πραγματικότητα στον Τόπο μας. Σε δύσκολες ώρες η ευθύνη για όλους μας, αλλά και για τον καθένα από μας χωριστά, γίνεται ακόμη πιο μεγάλη. Οι πολίτες απαιτούν…
- να αφοσιωθούμε στο έργο που μας ανέθεσαν.
- Να μην υποχωρήσουμε μπροστά στις δυσκολίες.
- Να μη σταματήσουμε τις αλλαγές που έχει ανάγκη ο Τόπος.
Δεν αλλάζουν τα πράγματα με λόγια, όπως κάποιοι επιχειρούν να πείσουν τον κόσμο. Δεν λύνονται τα προβλήματα με λαϊκίστικες υποσχέσεις και γενικόλογες αναφορές. Δεν κερδίζεται το μέλλον με συντηρητικές αντιλήψεις, ούτε με νοοτροπίες του παρελθόντος. Αναλάβαμε τη διακυβέρνηση του Τόπου για να πάμε την Ελλάδα μπροστά, με Πρόγραμμα και Σχέδιο, με δράσεις και συμπεριφορές ευθύνης.
Δεν υποκύπτω σε πειρασμούς εφήμερης δημοτικότητας, διακινδυνεύοντας το μέλλον της Χώρας. Δεν πρόκειται να καταφύγω σε χειρισμούς, που αύριο μπορεί να αποδειχθούν καταστροφικοί για τον Τόπο, για την Κοινωνία, για όλους τους πολίτες. Δεν πρόκειται να μοιράσω ψεύτικες υποσχέσεις, επειδή το κλίμα έγινε βαρύ.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Δεσμευτήκαμε στους πολίτες…
- να λέμε, καθαρά, την αλήθεια.
- Να συγκρουόμαστε με τα αίτια των προβλημάτων.
- Να τολμούμε αναγκαίες αλλαγές.
Παρά τις δυσκολίες, ασκήσαμε πολιτική, που αποδίδει καρπούς για όλους. Ιδίως, μάλιστα, για τους οικονομικά ασθενέστερους.
- Στα τέσσερα τελευταία χρόνια, οι αυξήσεις στις κοινωνικές μεταβιβάσεις έφτασαν τα πέντε δισεκατομμύρια ευρώ.
- Στην τελευταία τριετία οι κατώτατες αποδοχές αυξήθηκαν κατά 7,7% , ενώ στην Ευρωζώνη κατά 1%.
- Οι συντάξεις του ΟΓΑ, το ΕΚΑΣ και το επίδομα ανεργίας, αυξήθηκαν, όπως το είχαμε πει στο πρόγραμμά μας.
Θυμίζω ακόμη:
- Λύσαμε το πρόβλημα με τα πανωτόκια.
- Καταργήσαμε το ΛΑΦΚΑ και επιστρέψαμε όλα τα αναδρομικά.
- Χορηγήσαμε στις μητέρες που αποκτούν τρίτο παιδί εφάπαξ ποσό 2.000 ευρώ.
- Επεκτείναμε το πολυτεκνικό επίδομα και στις τρίτεκνες οικογένειες.
Θυμίζω ακόμη:
- Τη σταδιακή μείωση των φορολογικών συντελεστών, για τα μεσαία και ασθενέστερα νοικοκυριά.
- Την αναμόρφωση του φόρου γονικών παροχών και κληρονομιών.
- Την απαλλαγή της πρώτης κατοικίας από κάθε φορολογία.
Στη δεύτερη θητεία της, η Κυβέρνησή μας…
- έδωσε λύσεις σε χρόνιες παθογένειες,
- προώθησε σημαντικές μεταρρυθμίσεις,
- επικύρωσε νέες ενεργειακές συμφωνίες,
- υπερασπίστηκε, με τόλμη, τα εθνικά μας δίκαια.
Κάναμε κρίσιμες επιλογές. Πήραμε δύσκολες αποφάσεις. Θυμίζω:
- Ασφαλιστικό.
- Εθνικό Χωροταξικό Σχέδιο.
- Τάξη στον άναρχο χώρο των Κέντρων Ελευθέρων Σπουδών.
- Στρατηγικές συμφωνίες για τα λιμάνια.
- Επικύρωση της συμφωνίας για το South Stream.
- Αποφασιστικότητα στο Βουκουρέστι, για την ονομασία της FYROM.
Η Κυβέρνηση αυτή απέδειξε…
- συνέπεια στις δεσμεύσεις της,
- υπευθυνότητα στις επιλογές της,
- αποφασιστικότητα στις εθνικές μας υποθέσεις.
Αυτές τις επιλογές οφείλουμε να υπηρετούμε. Αυτές τις επιλογές οφείλουμε να υπερασπιζόμαστε. Όλες και όλοι μας!
Όμως! Παρά το δυσμενές κλίμα, η ελληνική οικονομία, θωρακισμένη από τις μεταρρυθμίσεις, κατάφερε να διασφαλίσει ισχυρή ανάπτυξη. Κινήθηκε –και κινείται - στις πρώτες θέσεις της Ευρωζώνης. Σε όλο αυτό το διάστημα, η Ελλάδα κατάφερε να αυξάνει διαρκώς την απασχόληση και να μειώνει την ανεργία.
Δεν είναι ούτε ασήμαντα, ούτε εύκολα, ούτε τυχαία τα αποτελέσματα αυτά. Οφείλονται στις στοχευμένες, τις τολμηρές μεταρρυθμίσεις, που προωθήσαμε, όλοι μαζί. Οφείλονται σε αλλαγές που πολεμήθηκαν από τους εκφραστές της συντήρησης και του ανεύθυνου λαϊκισμού. Οφείλονται στο Πρόγραμμα, στο Σχέδιο, στις πολιτικές της Παράταξής μας.
Οι καιροί απαιτούν προσήλωση στην ουσία της πολιτικής. Απαιτούν ομαδικό πνεύμα, ουσιαστική συλλογικότητα, στενή συνεργασία. Η πρόκληση είναι κοινή, για όλους. Δημιουργεί συλλογικές, αλλά και προσωπικές ευθύνες. Ορίζει ξεκάθαρες προτεραιότητες.
- Εργαζόμαστε για να διασφαλίσουμε σταθερότητα σ’ έναν αβέβαιο Κόσμο.
- Εργαζόμαστε για να περιορίσουμε τις συνέπειες του διεθνούς περιβάλλοντος και να βγούμε δυνατά μπροστά.
Το Σχέδιό μας, για το επόμενο κρίσιμο διάστημα, αφορά, πρώτ’ απ’ όλα, τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα. Δουλέψαμε εντατικά στο διάστημα που πέρασε και είμαστε έτοιμοι να βάλουμε σε εφαρμογή συγκεκριμένες δράσεις, σε συγκεκριμένους στόχους:
1ον: Ισχυρότερο δίχτυ κοινωνικής προστασίας.
Διαρκής επιδίωξή μας ήταν -και είναι- η στήριξη…
- της επιχειρηματικότητας των νέων και των γυναικών,
- της απασχόλησης των ανέργων,
- της πλήρους κοινωνικής ένταξης Ατόμων με Αναπηρία.
Άμεση προτεραιότητά μας είναι η νομοθετική παρέμβαση για την περαιτέρω προστασία του καταναλωτή, με ευνοïκές ρυθμίσεις για τους δανειολήπτες, που βρίσκονται σε δύσκολη θέση.
Αταλάντευτη δέσμευσή μας είναι η μάχη διαρκείας με την ακρίβεια. Μάχη μαζί με τους πολίτες, τις καταναλωτικές οργανώσεις, τους κοινωνικούς εταίρους. Πήραμε και θα πάρουμε όποια μέτρα χρειαστούν.
Επιπλέον: Ενεργοποιούμε, στο επόμενο διάστημα, το Εθνικό Ταμείο Κοινωνικής Συνοχής με συγκεκριμένα μέτρα ανακούφισης των συμπολιτών μας που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη. Κάνουμε την αρχή με το επίδομα θέρμανσης σε άνεργους και χαμηλοσυνταξιούχους.
2ον: Συνέχιση της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, με στόχο την ποιοτική Αναβάθμιση της Δημόσιας Παιδείας, αλλά και τη σύνδεσή της με την αγορά εργασίας. Πέρα από τις μεταρρυθμίσεις που έγιναν, προετοιμάζεται τώρα η έναρξη ανοικτού διαλόγου, για ένα καλύτερο σύστημα εισαγωγής στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Απαντούμε έμπρακτα στις δυσκολίες, τις ανησυχίες, τους προβληματισμούς της νεολαίας μας. Εργαζόμαστε για να ενισχύσουμε την κοινωνική κινητικότητα. Εργαζόμαστε για να σπάσουμε τους κρίκους που κληροδοτούν τη φτώχεια από γενιά σε γενιά.
3ον: Συνέχιση της Ασφαλιστικής Μεταρρύθμισης, με…
- την πλήρη εφαρμογή του πρόσφατου νόμου,
- την προώθηση νέου νόμου για τη λειτουργική αναβάθμιση του ΙΚΑ,
- την καθιέρωση Κάρτας Ασφάλισης και Υγείας,
- την προετοιμασία δίκαιης αλλαγής του θεσμικού πλαισίου για τα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα.
4ον: Εξυγίανση των Οργανισμών και των Επιχειρήσεων του Δημόσιου Τομέα.
Στόχος μας είναι η μείωση των δαπανών και η καλύτερη εξυπηρέτηση του πολίτη. Πρώτη προτεραιότητά μας είναι η Ολυμπιακή και ο ΟΣΕ, που επιβαρύνουν τους φορολογούμενους με ζημιές, που ξεπερνούν τα 2,7 εκ. ευρώ την ημέρα! Τολμούμε να αντιμετωπίσουμε ένα άλυτο πρόβλημα πολλών δεκαετιών. Αποφασίζουμε με γνώμονα το συμφέρον των πολλών. Σε πλήρη αντίθεση με όσους αδιαφορούν για τη συνεχή, την αβάσταχτη επιβάρυνση των φορολογούμενων.
5ον: Περιορισμός της σπατάλης και περαιτέρω διασφάλιση της δημοσιονομικής διαφάνειας.
- Εντάσσονται οι ειδικοί λογαριασμοί στον Προϋπολογισμό.
- Υποχρεώνονται τα Νοσοκομεία, τα Ταμεία και οι ΟΤΑ να καταρτίζουν προϋπολογισμούς και απολογισμούς.
- Συγκροτείται διυπουργική επιτροπή για την εποπτεία και τον έλεγχό τους. Δεν αφήνεται κανένα περιθώριο σπατάλης. Ούτε ένα ευρώ! Είναι ουσιώδες βήμα διαφάνειας και εξυγίανσης.
Θέλω εδώ να τονίσω κάτι: Αντιδράσεις συνδικάτων, την ώρα που δεν θίγονται δικαιώματα εργαζόμενων, είναι έξω από κάθε λογική. Απεργιακοί εκβιασμοί ολόκληρης της κοινωνίας, όπως αυτοί των τελωνειακών, δεν πρόκειται να περνούν, σε καμία περίπτωση. Όσοι τους σιγοντάρουν αποδεικνύουν λαϊκισμό, ανευθυνότητα. Αποδεικνύουν ασυνέπεια, αντικοινωνική αντίληψη.
6ον: Δράσεις με στόχο τη φορολογική δικαιοσύνη. Ο πρόσφατος νόμος αφορά εκείνους που, ενώ έχουν σημαντικά εισοδήματα, δεν πληρώνουν καθόλου φόρους. Αποβλέπει στη διεύρυνση της φορολογικής βάσης. Στοχεύει σε υπερκέρδη και υπεραξίες.
Σχεδιάζουμε, ταυτόχρονα, νέες δράσεις που αφορούν…
- στο λαθρεμπόριο του ναυτιλιακού πετρελαίου,
- την ένταση των ελέγχων, με κατεύθυνση τα μεγάλα εισοδήματα,
- την καθιέρωση απλών, δίκαιων τεκμηρίων, που θα αφορούν κραυγαλέες περιπτώσεις φοροδιαφυγής.
7ον: Μεταρρυθμίσεις για ένα κράτος πιο κοντά στον πολίτη.
Προετοιμάζεται η μεγάλη μεταρρύθμιση για μια νέα διοικητική δομή της Χώρας. Είναι παγκόσμια τάση. Είναι ουσιώδης προϋπόθεση για να πάρουν στα χέρια τους οι τοπικές κοινωνίες την ανάπτυξη του τόπου και τη βελτίωση της καθημερινότητάς τους.
Καταρτίζεται νέος νόμος που δίνει τη δυνατότητα αξιοποίησης των υπαλλήλων που υπηρετούν με σχέση Ιδιωτικού Δικαίου σε θέσεις ευθύνης.
Εφαρμόζεται επιχειρησιακό πρόγραμμα, που προάγει την απλοποίηση των διαδικασιών, τη διαφάνεια και τη λογοδοσία.
- Συνεχίζεται, με εμφανή θετικά αποτελέσματα, η θωράκιση της Πολιτικής Προστασίας.
- Προωθούνται αλλαγές για την ορθότερη και ταχύτερη απονομή της Δικαιοσύνης.
- Καταρτίζεται νέος νόμος για ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις, σε ό,τι αφορά την οικογένεια, τη γυναίκα, το παιδί.
- Ενισχύονται οι ελεγκτικοί μηχανισμοί, για μια εντεινόμενη σύγκρουση με επίορκους λειτουργούς. Είναι χρέος κοινωνικής Δικαιοσύνης.
8ον: Βελτίωση του επενδυτικού περιβάλλοντος και της ανταγωνιστικότητας της Οικονομίας.
- Καταρτίζεται νέος νόμος, που δίνει συνέχεια στην απλοποίηση των διαδικασιών και τη μείωση του κόστους ίδρυσης εταιριών.
- Θεσπίζονται σύγχρονα εργαλεία για τη στήριξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων.
- Προετοιμάζεται σταδιακή απελευθέρωση κλειστών επαγγελμάτων, με χρονοδιαγράμματα μεταβατικής περιόδου, που αποκλείουν απότομες ανατροπές.
9ον: Ενίσχυση της περιφερειακής ανάπτυξης, της εξωστρέφειας και της ελκυστικότητας της Χώρας.
- Ειδικά Χωροταξικά Πλαίσια.
- «Δρόμοι της Ανάπτυξης».
- Έργα που, μόνο από το ΥΠΕΧΩΔΕ, ξεπερνούν τα 18,5 δις ευρώ.
- Σχέδιο αναβάθμισης των περιφερειακών αεροδρομίων.
- Έμπρακτη υποστήριξη στη γεωργία, την κτηνοτροφία, την αλιεία.
- Δράσεις για την αναγέννηση των πυρόπληκτων περιοχών.
Αυτές είναι οι άμεσες προτεραιότητές μας. Αυτοί είναι οι στόχοι μας. Αυτό είναι το διακύβευμά μας.
Πλάνες ας μην υπάρχουν: Η εφαρμογή της πολιτικής μας οδηγεί σε τρίτη εκλογική νίκη. Οδηγεί σε νίκη για να υπηρετήσουμε και τα σημερινά και τα αυριανά συμφέροντα του Τόπου.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Πριν από ένα χρόνο, ο ελληνικός λαός ενέκρινε το πρόγραμμά μας. Αυτό το πρόγραμμα μας δεσμεύει όλες και όλους. Οι καιροί απαιτούν πολιτικές συνέπειας και αποτελέσματος. Οι πολίτες απαιτούν συμπεριφορές ευθύνης και ευαισθησίας.
Δεν αρνήθηκα -και δεν αρνούμαι- ότι υπήρξαν λάθη, παραλείψεις, καθυστερήσεις. Δεν εξαιρώ τον εαυτό μου. Έχω πλήρη επίγνωση. Έχω καθαρή εικόνα για όλα.
Αυτοκριτική οφείλουμε να κάνουμε όλοι: Υπουργοί, βουλευτές, στελέχη. Οφείλουμε να ακούμε τους πολίτες. Τα παράπονα, τις πικρίες τους, τους προβληματισμούς τους.
Σε κάθε περίπτωση, οφείλουμε όλοι να μετρούμε, να υπολογίζουμε, να υπηρετούμε το συμφέρον της Ελλάδας, το συμφέρον του πολίτη. Αυτός είναι ο γνώμονάς μου. Διεκδικούσα και διεκδικώ πάντα το καλύτερο για την Πατρίδα μου. Διεκδικούσα και διεκδικώ καλύτερες συνθήκες ζωής για όλους τους Έλληνες. Υπάρχουν, αναμφίβολα, δυσκολίες.
Υπάρχουν προβλήματα. Έγινε, όμως -και γίνεται- σημαντικό έργο. Δυστυχώς, σ’ ένα κλίμα απαξίωσης και αποπληροφόρησης, το έργο αυτό, έργο που αποτελεί την ουσία της πολιτικής, επισκιάζεται από την παραπολιτική. Οφείλουμε, γι’ αυτό, να αναλάβουμε όλοι δράσεις. Γιατί το έργο αυτό ανήκει, πράγματι, σε όλους μας. Οφείλουμε, προπάντων, να μην απαξιώνουμε, να μην σκιάζουμε εμείς οι ίδιοι το έργο μας. Οφείλουμε να προστατεύουμε και όχι να τραυματίζουμε την Παράταξή μας.
Είναι καλοδεχούμενες οι απόψεις και οι προτάσεις που αναπτύσσονται στη συντεταγμένη, την προγραμματική πορεία Κόμματος και Κυβέρνησης, είτε από συναδέλφους, είτε από κομματικά στελέχη. Όχι, όμως στις υπονομευτικές αμφισβητήσεις, στις προσωπικές στρατηγικές, στους ανοίκειους χαρακτηρισμούς.
Το λέω ξεκάθαρα: Έχω επιδείξει υπομονή και ανοχή σε διαφοροποιήσεις και στρατηγικές προσωπικής προβολής. Έχω επιδείξει υπομονή και ανοχή ακόμη και σε υπερβολές.
Δεν μπορεί, όμως, να μην υπάρχει καμιά συναίσθηση συλλογικής ευθύνης απέναντι στα εκατομμύρια των πολιτών που μας εμπιστεύτηκαν. Δεν μπορεί να συνεχίζονται συμπεριφορές που μας αδικούν όλους κατάφωρα, που ναρκοθετούν τις κοινές μας προσπάθειες, που διασπούν την ενότητά μας, που μας πλήττουν πολιτικά.
Υπάρχουν όρια στην ανοχή συμπεριφορών που ζημιώνουν και την Παράταξη και τον Τόπο μας. Ο καθένας ας αναλάβει, στα ίσια, τις ευθύνες του. Απέναντί σας, απέναντι στην Παράταξη και, πάνω απ΄όλα, απέναντι στον Τόπο.
Είμαστε εδώ για να προάγουμε το συλλογικό καλό. Είμαι εδώ γιατί θέλω να υπηρετώ την Παράταξη και τον Τόπο μου. Δεν ήταν για μένα -και δεν είναι ποτέ- αυτοσκοπός η πρωθυπουργία. Ξέρετε και τις ιδέες μου και τις αρχές μου. Δεν με δεσμεύει τίποτα άλλο, παρά μόνο η καθαρή λαϊκή εντολή να εφαρμόσουμε την πολιτική μας. Την εντολή αυτή οφείλουμε να τη σεβόμαστε. Και να τη σεβόμαστε όλοι μας. Όλοι οι υπουργοί, όλοι οι βουλευτές, όλοι όσοι υπηρετούν σε κρατικές θέσεις. Όλα τα στελέχη του κόμματός μας. Όλοι!
Οφείλουμε, λοιπόν, να ανταποκριθούμε, στη συμφωνία που κάναμε με τους πολίτες. Όλοι στην πρώτη γραμμή. Να αντισταθούμε στις συμμαχίες των συμφερόντων, που απαιτούν να μην αλλάξει τίποτα. Όλοι κοντά στον πολίτη. Να προχωρήσουμε τις αλλαγές που έχει ανάγκη ο Τόπος. Να πάμε την Ελλάδα μπροστά.
Δεν πρόκειται να υποκύψω στις πιέσεις εκείνων που επιλέγουν τη στασιμότητα της Χώρας. Δεν συμβιβάζομαι με αντιδράσεις ιδιοτέλειας. Δεν παίζω με το μέλλον του Τόπου.
Η επιλογή μου είναι δεδομένη. Είμαι αποφασισμένος να προχωρήσω στο δρόμο που πίστεψα και πιστεύω, στο δρόμο που μαζί συμφωνήσαμε και μαζί χαράξαμε, ιδίως, στο δρόμο που επέλεξαν οι πολίτες.
Η δική μου απόφαση είναι αυτή. Και η απόφαση αυτή είναι αδιαπραγμάτευτη. Δεν δέχομαι εκβιασμούς. Δεν δέχομαι απόπειρες, που στόχο έχουν να επιβάλουν πολιτικές ξένες προς την εντολή του Λαού.
Δίλημμα δεν έχω κανένα. Όχι στο συνεχές πριόνισμα της Κυβέρνησης. Όχι στην υπονόμευση. Όποιος έχει άλλα σχέδια, ας με αμφισβητήσει στα ίσια. Ας ανατρέψει, ας ρίξει την Κυβέρνηση. Ξεκαθαρίζω τη θέση μου απέναντι σε όλους, προς κάθε κατεύθυνση. Ασκώ την πολιτική που επέλεξαν οι πολίτες, την πολιτική που χρειάζεται η Πατρίδα μας.
Είμαι εδώ αφοσιωμένος σε σταθερές αρχές και αξίες. Είμαι εδώ με ξεκάθαρη αντίληψη για τα δημόσια αξιώματα. Είμαι εδώ για να υπηρετώ την Πατρίδα μου. Είμαι εδώ για να υπηρετώ όλους τους πολίτες. Είμαι εδώ γιατί πίστεψα και πιστεύω σ’ ένα καλύτερο αύριο για όλους.
κ. ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ
ΣΤΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Σαν σήμερα, πριν από 19 χρόνια, ένας δικός μας άνθρωπος, ένας μαχητής της Δημοκρατίας και της εθνικής συμφιλίωσης, ο Παύλος Μπακογιάννης, δολοφονήθηκε άνανδρα. Τιμούμε τους αγώνες του. Τιμούμε τη μνήμη του. Τιμούμε τη μνήμη όλων των θυμάτων της τρομοκρατίας. Παύλο δεν σε ξεχνούμε!
Κυρίες και κύριοι,
Κλείσαμε ένα χρόνο από τότε που οι πολίτες μας εμπιστεύτηκαν να συνεχίσουμε το έργο που ξεκινήσαμε. Συναντιόμαστε σε μια κρίσιμη περίοδο για την Πατρίδα μας. Ξέρουμε όλοι και τη διεθνή και την εσωτερική πραγματικότητα. Οι εντάσεις που ξεσπούν γύρω μας απειλούν τη διεθνή σταθερότητα και την ειρήνη. Οι εξελίξεις στην ευρύτερη γειτονιά μας προσλαμβάνουν διαστάσεις, που απαιτούν εθνική επαγρύπνηση. Η διεθνής οικονομική κρίση ξεπερνά τις αντοχές των εθνικών οικονομιών και επηρεάζει σοβαρά τις ευρωπαϊκές κοινωνίες.
Όμως, στη δύσκολη αυτή συγκυρία, δημιουργήθηκε ένα βαρύ πολιτικό κλίμα. Υπάρχει μια ατελείωτη σκανδαλολογία που συμπλέκει υπαρκτά ζητήματα με σενάρια, φημολογίες και διαδόσεις, εκθέτοντας δικαίους και αδίκους. Καλλιεργείται από ορισμένους, από κόμματα και ιδιοτελή συμφέροντα, ένα κλίμα συνολικής απαξίωσης, που επισκιάζει το έργο της Κυβέρνησης. Κάποιοι εναντιώνονται σε κάθε αλλαγή που χρειάζεται ο Τόπος. Υποκινούν αντιδράσεις ενάντια στο συλλογικό συμφέρον. Κάποιοι επιχειρούν να πλήξουν την Κυβέρνηση και να ανακόψουν το έργο που προωθούμε. Κάποιοι επιχειρούν να ποδηγετήσουν την κοινή γνώμη και να εκβιάσουν αποφάσεις. Δεν θα τα καταφέρουν. Δεν υπάρχει καμία ανεκτικότητα σε οποιαδήποτε παρανομία. Αυτό να μην το ξεχνάει ποτέ κανένας. Για έναν απλό και ξεκάθαρο λόγο: Τίποτα δεν πρόκειται να μένει αδιερεύνητο. Τίποτε δεν μπορεί να παραμερίσει την αλήθεια. Σε καμία περίπτωση και για κανένα λόγο.
Σε ό,τι αφορά την υπόθεση Βατοπεδίου, λάβαμε και είμαστε έτοιμοι να λάβουμε όλα τα απαραίτητα μέτρα, για την προστασία του δημοσίου συμφέροντος. Δεν πρόκειται να μείνει στο σκοτάδι καμία πτυχή του. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να ανεχτούμε βλάβη του δημόσιου συμφέροντος. Έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη και αναμένουμε τα πορίσματά της.
Πέρα όμως απ’ όλα αυτά, δημιουργείται και ένα κλίμα έντονης εσωστρέφειας. Αναπτύσσονται απόψεις και προσεγγίσεις, που ξεπερνούν την υποχρέωση συντεταγμένης πορείας του Κόμματος και της Κυβέρνησης. Σε κάποιες περιπτώσεις προσλαμβάνουν χαρακτήρα προσωπικής προβολής, προσωπικής στρατηγικής.
Στη δημόσια συζήτηση μπήκε τώρα και θέμα αλλαγών στην Κυβέρνηση. Οι αλλαγές, κυρίες και κύριοι, είναι δύο ειδών: Είτε στην πολιτική, είτε στα πρόσωπα. Και τα δύο είναι πολύ μεγάλα κεφάλαια. Αυτές οι αποφάσεις δεν λαμβάνονται, ούτε με όρους επικαιρότητας, ούτε με όρους εντυπώσεων. Δεν λαμβάνονται, ούτε επειδή το θέλει ο οιοσδήποτε -από ιδιοτέλεια, ή όχι- ούτε για πρόσκαιρες εντυπώσεις. Δεν μπορεί να είναι κινήσεις τακτικισμού και υπεκφυγής.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Όλοι ξέρουμε την πραγματικότητα στον Τόπο μας. Σε δύσκολες ώρες η ευθύνη για όλους μας, αλλά και για τον καθένα από μας χωριστά, γίνεται ακόμη πιο μεγάλη. Οι πολίτες απαιτούν…
- να αφοσιωθούμε στο έργο που μας ανέθεσαν.
- Να μην υποχωρήσουμε μπροστά στις δυσκολίες.
- Να μη σταματήσουμε τις αλλαγές που έχει ανάγκη ο Τόπος.
Δεν αλλάζουν τα πράγματα με λόγια, όπως κάποιοι επιχειρούν να πείσουν τον κόσμο. Δεν λύνονται τα προβλήματα με λαϊκίστικες υποσχέσεις και γενικόλογες αναφορές. Δεν κερδίζεται το μέλλον με συντηρητικές αντιλήψεις, ούτε με νοοτροπίες του παρελθόντος. Αναλάβαμε τη διακυβέρνηση του Τόπου για να πάμε την Ελλάδα μπροστά, με Πρόγραμμα και Σχέδιο, με δράσεις και συμπεριφορές ευθύνης.
Δεν υποκύπτω σε πειρασμούς εφήμερης δημοτικότητας, διακινδυνεύοντας το μέλλον της Χώρας. Δεν πρόκειται να καταφύγω σε χειρισμούς, που αύριο μπορεί να αποδειχθούν καταστροφικοί για τον Τόπο, για την Κοινωνία, για όλους τους πολίτες. Δεν πρόκειται να μοιράσω ψεύτικες υποσχέσεις, επειδή το κλίμα έγινε βαρύ.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Δεσμευτήκαμε στους πολίτες…
- να λέμε, καθαρά, την αλήθεια.
- Να συγκρουόμαστε με τα αίτια των προβλημάτων.
- Να τολμούμε αναγκαίες αλλαγές.
Παρά τις δυσκολίες, ασκήσαμε πολιτική, που αποδίδει καρπούς για όλους. Ιδίως, μάλιστα, για τους οικονομικά ασθενέστερους.
- Στα τέσσερα τελευταία χρόνια, οι αυξήσεις στις κοινωνικές μεταβιβάσεις έφτασαν τα πέντε δισεκατομμύρια ευρώ.
- Στην τελευταία τριετία οι κατώτατες αποδοχές αυξήθηκαν κατά 7,7% , ενώ στην Ευρωζώνη κατά 1%.
- Οι συντάξεις του ΟΓΑ, το ΕΚΑΣ και το επίδομα ανεργίας, αυξήθηκαν, όπως το είχαμε πει στο πρόγραμμά μας.
Θυμίζω ακόμη:
- Λύσαμε το πρόβλημα με τα πανωτόκια.
- Καταργήσαμε το ΛΑΦΚΑ και επιστρέψαμε όλα τα αναδρομικά.
- Χορηγήσαμε στις μητέρες που αποκτούν τρίτο παιδί εφάπαξ ποσό 2.000 ευρώ.
- Επεκτείναμε το πολυτεκνικό επίδομα και στις τρίτεκνες οικογένειες.
Θυμίζω ακόμη:
- Τη σταδιακή μείωση των φορολογικών συντελεστών, για τα μεσαία και ασθενέστερα νοικοκυριά.
- Την αναμόρφωση του φόρου γονικών παροχών και κληρονομιών.
- Την απαλλαγή της πρώτης κατοικίας από κάθε φορολογία.
Στη δεύτερη θητεία της, η Κυβέρνησή μας…
- έδωσε λύσεις σε χρόνιες παθογένειες,
- προώθησε σημαντικές μεταρρυθμίσεις,
- επικύρωσε νέες ενεργειακές συμφωνίες,
- υπερασπίστηκε, με τόλμη, τα εθνικά μας δίκαια.
Κάναμε κρίσιμες επιλογές. Πήραμε δύσκολες αποφάσεις. Θυμίζω:
- Ασφαλιστικό.
- Εθνικό Χωροταξικό Σχέδιο.
- Τάξη στον άναρχο χώρο των Κέντρων Ελευθέρων Σπουδών.
- Στρατηγικές συμφωνίες για τα λιμάνια.
- Επικύρωση της συμφωνίας για το South Stream.
- Αποφασιστικότητα στο Βουκουρέστι, για την ονομασία της FYROM.
Η Κυβέρνηση αυτή απέδειξε…
- συνέπεια στις δεσμεύσεις της,
- υπευθυνότητα στις επιλογές της,
- αποφασιστικότητα στις εθνικές μας υποθέσεις.
Αυτές τις επιλογές οφείλουμε να υπηρετούμε. Αυτές τις επιλογές οφείλουμε να υπερασπιζόμαστε. Όλες και όλοι μας!
Όμως! Παρά το δυσμενές κλίμα, η ελληνική οικονομία, θωρακισμένη από τις μεταρρυθμίσεις, κατάφερε να διασφαλίσει ισχυρή ανάπτυξη. Κινήθηκε –και κινείται - στις πρώτες θέσεις της Ευρωζώνης. Σε όλο αυτό το διάστημα, η Ελλάδα κατάφερε να αυξάνει διαρκώς την απασχόληση και να μειώνει την ανεργία.
Δεν είναι ούτε ασήμαντα, ούτε εύκολα, ούτε τυχαία τα αποτελέσματα αυτά. Οφείλονται στις στοχευμένες, τις τολμηρές μεταρρυθμίσεις, που προωθήσαμε, όλοι μαζί. Οφείλονται σε αλλαγές που πολεμήθηκαν από τους εκφραστές της συντήρησης και του ανεύθυνου λαϊκισμού. Οφείλονται στο Πρόγραμμα, στο Σχέδιο, στις πολιτικές της Παράταξής μας.
Οι καιροί απαιτούν προσήλωση στην ουσία της πολιτικής. Απαιτούν ομαδικό πνεύμα, ουσιαστική συλλογικότητα, στενή συνεργασία. Η πρόκληση είναι κοινή, για όλους. Δημιουργεί συλλογικές, αλλά και προσωπικές ευθύνες. Ορίζει ξεκάθαρες προτεραιότητες.
- Εργαζόμαστε για να διασφαλίσουμε σταθερότητα σ’ έναν αβέβαιο Κόσμο.
- Εργαζόμαστε για να περιορίσουμε τις συνέπειες του διεθνούς περιβάλλοντος και να βγούμε δυνατά μπροστά.
Το Σχέδιό μας, για το επόμενο κρίσιμο διάστημα, αφορά, πρώτ’ απ’ όλα, τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα. Δουλέψαμε εντατικά στο διάστημα που πέρασε και είμαστε έτοιμοι να βάλουμε σε εφαρμογή συγκεκριμένες δράσεις, σε συγκεκριμένους στόχους:
1ον: Ισχυρότερο δίχτυ κοινωνικής προστασίας.
Διαρκής επιδίωξή μας ήταν -και είναι- η στήριξη…
- της επιχειρηματικότητας των νέων και των γυναικών,
- της απασχόλησης των ανέργων,
- της πλήρους κοινωνικής ένταξης Ατόμων με Αναπηρία.
Άμεση προτεραιότητά μας είναι η νομοθετική παρέμβαση για την περαιτέρω προστασία του καταναλωτή, με ευνοïκές ρυθμίσεις για τους δανειολήπτες, που βρίσκονται σε δύσκολη θέση.
Αταλάντευτη δέσμευσή μας είναι η μάχη διαρκείας με την ακρίβεια. Μάχη μαζί με τους πολίτες, τις καταναλωτικές οργανώσεις, τους κοινωνικούς εταίρους. Πήραμε και θα πάρουμε όποια μέτρα χρειαστούν.
Επιπλέον: Ενεργοποιούμε, στο επόμενο διάστημα, το Εθνικό Ταμείο Κοινωνικής Συνοχής με συγκεκριμένα μέτρα ανακούφισης των συμπολιτών μας που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη. Κάνουμε την αρχή με το επίδομα θέρμανσης σε άνεργους και χαμηλοσυνταξιούχους.
2ον: Συνέχιση της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, με στόχο την ποιοτική Αναβάθμιση της Δημόσιας Παιδείας, αλλά και τη σύνδεσή της με την αγορά εργασίας. Πέρα από τις μεταρρυθμίσεις που έγιναν, προετοιμάζεται τώρα η έναρξη ανοικτού διαλόγου, για ένα καλύτερο σύστημα εισαγωγής στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Απαντούμε έμπρακτα στις δυσκολίες, τις ανησυχίες, τους προβληματισμούς της νεολαίας μας. Εργαζόμαστε για να ενισχύσουμε την κοινωνική κινητικότητα. Εργαζόμαστε για να σπάσουμε τους κρίκους που κληροδοτούν τη φτώχεια από γενιά σε γενιά.
3ον: Συνέχιση της Ασφαλιστικής Μεταρρύθμισης, με…
- την πλήρη εφαρμογή του πρόσφατου νόμου,
- την προώθηση νέου νόμου για τη λειτουργική αναβάθμιση του ΙΚΑ,
- την καθιέρωση Κάρτας Ασφάλισης και Υγείας,
- την προετοιμασία δίκαιης αλλαγής του θεσμικού πλαισίου για τα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα.
4ον: Εξυγίανση των Οργανισμών και των Επιχειρήσεων του Δημόσιου Τομέα.
Στόχος μας είναι η μείωση των δαπανών και η καλύτερη εξυπηρέτηση του πολίτη. Πρώτη προτεραιότητά μας είναι η Ολυμπιακή και ο ΟΣΕ, που επιβαρύνουν τους φορολογούμενους με ζημιές, που ξεπερνούν τα 2,7 εκ. ευρώ την ημέρα! Τολμούμε να αντιμετωπίσουμε ένα άλυτο πρόβλημα πολλών δεκαετιών. Αποφασίζουμε με γνώμονα το συμφέρον των πολλών. Σε πλήρη αντίθεση με όσους αδιαφορούν για τη συνεχή, την αβάσταχτη επιβάρυνση των φορολογούμενων.
5ον: Περιορισμός της σπατάλης και περαιτέρω διασφάλιση της δημοσιονομικής διαφάνειας.
- Εντάσσονται οι ειδικοί λογαριασμοί στον Προϋπολογισμό.
- Υποχρεώνονται τα Νοσοκομεία, τα Ταμεία και οι ΟΤΑ να καταρτίζουν προϋπολογισμούς και απολογισμούς.
- Συγκροτείται διυπουργική επιτροπή για την εποπτεία και τον έλεγχό τους. Δεν αφήνεται κανένα περιθώριο σπατάλης. Ούτε ένα ευρώ! Είναι ουσιώδες βήμα διαφάνειας και εξυγίανσης.
Θέλω εδώ να τονίσω κάτι: Αντιδράσεις συνδικάτων, την ώρα που δεν θίγονται δικαιώματα εργαζόμενων, είναι έξω από κάθε λογική. Απεργιακοί εκβιασμοί ολόκληρης της κοινωνίας, όπως αυτοί των τελωνειακών, δεν πρόκειται να περνούν, σε καμία περίπτωση. Όσοι τους σιγοντάρουν αποδεικνύουν λαϊκισμό, ανευθυνότητα. Αποδεικνύουν ασυνέπεια, αντικοινωνική αντίληψη.
6ον: Δράσεις με στόχο τη φορολογική δικαιοσύνη. Ο πρόσφατος νόμος αφορά εκείνους που, ενώ έχουν σημαντικά εισοδήματα, δεν πληρώνουν καθόλου φόρους. Αποβλέπει στη διεύρυνση της φορολογικής βάσης. Στοχεύει σε υπερκέρδη και υπεραξίες.
Σχεδιάζουμε, ταυτόχρονα, νέες δράσεις που αφορούν…
- στο λαθρεμπόριο του ναυτιλιακού πετρελαίου,
- την ένταση των ελέγχων, με κατεύθυνση τα μεγάλα εισοδήματα,
- την καθιέρωση απλών, δίκαιων τεκμηρίων, που θα αφορούν κραυγαλέες περιπτώσεις φοροδιαφυγής.
7ον: Μεταρρυθμίσεις για ένα κράτος πιο κοντά στον πολίτη.
Προετοιμάζεται η μεγάλη μεταρρύθμιση για μια νέα διοικητική δομή της Χώρας. Είναι παγκόσμια τάση. Είναι ουσιώδης προϋπόθεση για να πάρουν στα χέρια τους οι τοπικές κοινωνίες την ανάπτυξη του τόπου και τη βελτίωση της καθημερινότητάς τους.
Καταρτίζεται νέος νόμος που δίνει τη δυνατότητα αξιοποίησης των υπαλλήλων που υπηρετούν με σχέση Ιδιωτικού Δικαίου σε θέσεις ευθύνης.
Εφαρμόζεται επιχειρησιακό πρόγραμμα, που προάγει την απλοποίηση των διαδικασιών, τη διαφάνεια και τη λογοδοσία.
- Συνεχίζεται, με εμφανή θετικά αποτελέσματα, η θωράκιση της Πολιτικής Προστασίας.
- Προωθούνται αλλαγές για την ορθότερη και ταχύτερη απονομή της Δικαιοσύνης.
- Καταρτίζεται νέος νόμος για ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις, σε ό,τι αφορά την οικογένεια, τη γυναίκα, το παιδί.
- Ενισχύονται οι ελεγκτικοί μηχανισμοί, για μια εντεινόμενη σύγκρουση με επίορκους λειτουργούς. Είναι χρέος κοινωνικής Δικαιοσύνης.
8ον: Βελτίωση του επενδυτικού περιβάλλοντος και της ανταγωνιστικότητας της Οικονομίας.
- Καταρτίζεται νέος νόμος, που δίνει συνέχεια στην απλοποίηση των διαδικασιών και τη μείωση του κόστους ίδρυσης εταιριών.
- Θεσπίζονται σύγχρονα εργαλεία για τη στήριξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων.
- Προετοιμάζεται σταδιακή απελευθέρωση κλειστών επαγγελμάτων, με χρονοδιαγράμματα μεταβατικής περιόδου, που αποκλείουν απότομες ανατροπές.
9ον: Ενίσχυση της περιφερειακής ανάπτυξης, της εξωστρέφειας και της ελκυστικότητας της Χώρας.
- Ειδικά Χωροταξικά Πλαίσια.
- «Δρόμοι της Ανάπτυξης».
- Έργα που, μόνο από το ΥΠΕΧΩΔΕ, ξεπερνούν τα 18,5 δις ευρώ.
- Σχέδιο αναβάθμισης των περιφερειακών αεροδρομίων.
- Έμπρακτη υποστήριξη στη γεωργία, την κτηνοτροφία, την αλιεία.
- Δράσεις για την αναγέννηση των πυρόπληκτων περιοχών.
Αυτές είναι οι άμεσες προτεραιότητές μας. Αυτοί είναι οι στόχοι μας. Αυτό είναι το διακύβευμά μας.
Πλάνες ας μην υπάρχουν: Η εφαρμογή της πολιτικής μας οδηγεί σε τρίτη εκλογική νίκη. Οδηγεί σε νίκη για να υπηρετήσουμε και τα σημερινά και τα αυριανά συμφέροντα του Τόπου.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Πριν από ένα χρόνο, ο ελληνικός λαός ενέκρινε το πρόγραμμά μας. Αυτό το πρόγραμμα μας δεσμεύει όλες και όλους. Οι καιροί απαιτούν πολιτικές συνέπειας και αποτελέσματος. Οι πολίτες απαιτούν συμπεριφορές ευθύνης και ευαισθησίας.
Δεν αρνήθηκα -και δεν αρνούμαι- ότι υπήρξαν λάθη, παραλείψεις, καθυστερήσεις. Δεν εξαιρώ τον εαυτό μου. Έχω πλήρη επίγνωση. Έχω καθαρή εικόνα για όλα.
Αυτοκριτική οφείλουμε να κάνουμε όλοι: Υπουργοί, βουλευτές, στελέχη. Οφείλουμε να ακούμε τους πολίτες. Τα παράπονα, τις πικρίες τους, τους προβληματισμούς τους.
Σε κάθε περίπτωση, οφείλουμε όλοι να μετρούμε, να υπολογίζουμε, να υπηρετούμε το συμφέρον της Ελλάδας, το συμφέρον του πολίτη. Αυτός είναι ο γνώμονάς μου. Διεκδικούσα και διεκδικώ πάντα το καλύτερο για την Πατρίδα μου. Διεκδικούσα και διεκδικώ καλύτερες συνθήκες ζωής για όλους τους Έλληνες. Υπάρχουν, αναμφίβολα, δυσκολίες.
Υπάρχουν προβλήματα. Έγινε, όμως -και γίνεται- σημαντικό έργο. Δυστυχώς, σ’ ένα κλίμα απαξίωσης και αποπληροφόρησης, το έργο αυτό, έργο που αποτελεί την ουσία της πολιτικής, επισκιάζεται από την παραπολιτική. Οφείλουμε, γι’ αυτό, να αναλάβουμε όλοι δράσεις. Γιατί το έργο αυτό ανήκει, πράγματι, σε όλους μας. Οφείλουμε, προπάντων, να μην απαξιώνουμε, να μην σκιάζουμε εμείς οι ίδιοι το έργο μας. Οφείλουμε να προστατεύουμε και όχι να τραυματίζουμε την Παράταξή μας.
Είναι καλοδεχούμενες οι απόψεις και οι προτάσεις που αναπτύσσονται στη συντεταγμένη, την προγραμματική πορεία Κόμματος και Κυβέρνησης, είτε από συναδέλφους, είτε από κομματικά στελέχη. Όχι, όμως στις υπονομευτικές αμφισβητήσεις, στις προσωπικές στρατηγικές, στους ανοίκειους χαρακτηρισμούς.
Το λέω ξεκάθαρα: Έχω επιδείξει υπομονή και ανοχή σε διαφοροποιήσεις και στρατηγικές προσωπικής προβολής. Έχω επιδείξει υπομονή και ανοχή ακόμη και σε υπερβολές.
Δεν μπορεί, όμως, να μην υπάρχει καμιά συναίσθηση συλλογικής ευθύνης απέναντι στα εκατομμύρια των πολιτών που μας εμπιστεύτηκαν. Δεν μπορεί να συνεχίζονται συμπεριφορές που μας αδικούν όλους κατάφωρα, που ναρκοθετούν τις κοινές μας προσπάθειες, που διασπούν την ενότητά μας, που μας πλήττουν πολιτικά.
Υπάρχουν όρια στην ανοχή συμπεριφορών που ζημιώνουν και την Παράταξη και τον Τόπο μας. Ο καθένας ας αναλάβει, στα ίσια, τις ευθύνες του. Απέναντί σας, απέναντι στην Παράταξη και, πάνω απ΄όλα, απέναντι στον Τόπο.
Είμαστε εδώ για να προάγουμε το συλλογικό καλό. Είμαι εδώ γιατί θέλω να υπηρετώ την Παράταξη και τον Τόπο μου. Δεν ήταν για μένα -και δεν είναι ποτέ- αυτοσκοπός η πρωθυπουργία. Ξέρετε και τις ιδέες μου και τις αρχές μου. Δεν με δεσμεύει τίποτα άλλο, παρά μόνο η καθαρή λαϊκή εντολή να εφαρμόσουμε την πολιτική μας. Την εντολή αυτή οφείλουμε να τη σεβόμαστε. Και να τη σεβόμαστε όλοι μας. Όλοι οι υπουργοί, όλοι οι βουλευτές, όλοι όσοι υπηρετούν σε κρατικές θέσεις. Όλα τα στελέχη του κόμματός μας. Όλοι!
Οφείλουμε, λοιπόν, να ανταποκριθούμε, στη συμφωνία που κάναμε με τους πολίτες. Όλοι στην πρώτη γραμμή. Να αντισταθούμε στις συμμαχίες των συμφερόντων, που απαιτούν να μην αλλάξει τίποτα. Όλοι κοντά στον πολίτη. Να προχωρήσουμε τις αλλαγές που έχει ανάγκη ο Τόπος. Να πάμε την Ελλάδα μπροστά.
Δεν πρόκειται να υποκύψω στις πιέσεις εκείνων που επιλέγουν τη στασιμότητα της Χώρας. Δεν συμβιβάζομαι με αντιδράσεις ιδιοτέλειας. Δεν παίζω με το μέλλον του Τόπου.
Η επιλογή μου είναι δεδομένη. Είμαι αποφασισμένος να προχωρήσω στο δρόμο που πίστεψα και πιστεύω, στο δρόμο που μαζί συμφωνήσαμε και μαζί χαράξαμε, ιδίως, στο δρόμο που επέλεξαν οι πολίτες.
Η δική μου απόφαση είναι αυτή. Και η απόφαση αυτή είναι αδιαπραγμάτευτη. Δεν δέχομαι εκβιασμούς. Δεν δέχομαι απόπειρες, που στόχο έχουν να επιβάλουν πολιτικές ξένες προς την εντολή του Λαού.
Δίλημμα δεν έχω κανένα. Όχι στο συνεχές πριόνισμα της Κυβέρνησης. Όχι στην υπονόμευση. Όποιος έχει άλλα σχέδια, ας με αμφισβητήσει στα ίσια. Ας ανατρέψει, ας ρίξει την Κυβέρνηση. Ξεκαθαρίζω τη θέση μου απέναντι σε όλους, προς κάθε κατεύθυνση. Ασκώ την πολιτική που επέλεξαν οι πολίτες, την πολιτική που χρειάζεται η Πατρίδα μας.
Είμαι εδώ αφοσιωμένος σε σταθερές αρχές και αξίες. Είμαι εδώ με ξεκάθαρη αντίληψη για τα δημόσια αξιώματα. Είμαι εδώ για να υπηρετώ την Πατρίδα μου. Είμαι εδώ για να υπηρετώ όλους τους πολίτες. Είμαι εδώ γιατί πίστεψα και πιστεύω σ’ ένα καλύτερο αύριο για όλους.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)